Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

Sanna Hartwell · 2021-06-27 01:01:23

- Nie mam ich zbyt dużo - szepnęłam, śmiejąc się z jego głupiej prośby. - Na tą chwilę naprawdę nie potrzebuję niczego - zapewniłam, odsuwając dłoń i wzdychając cicho. - Mam w głowie twoje opowieści... Mam piękne zdjęcie do mojego albumu - zaczęłam wymieniać, uśmiechając się szeroko. Powoli ułożyłam się znów na poduszkach i marynarce Lorenzo. - Mamy już plan na przyszły tydzień, a dzisiejsze spotkanie jeszcze się nie skończyło. Czuję naprawdę porządnie satysfakcje - podsumowałam, spoglądając na Lorenzo. - W domu wciąż myślę o sobie, w kółko i w kółko. Nie muszę być egoistyczna i tutaj, nie zmuszaj mnie do tego...

Lorenzo Harland · 2021-06-27 01:05:51

Parsknąłem i sam też się położyłem, twarzą do Sanny z uśmiechem.
- Oczywiście, że będę cię zmuszał. Jestem złym, egoistycznym wampirem, sprawdzam cię na złą drogę, przecież to jasne - zaśmiałem się cicho. - Ty sprawiłaś, że wampir zdziczał, a ja sprawie, że wilczyca będzie samolubna - zaśmiałem się cicho. - Jak cię jeszcze wcisnę kiedyś w suknię balową i zabiorę na bal, to będę spełniony - dodałem chichocząc.

Sanna Hartwell · 2021-06-27 01:10:16

- Skoro tak to przedstawiasz... - wyszeptałam, układając sobie dłoń pod policzkiem. Leżeliśmy twarzami skierowanymi do siebie i śmialiśmy się sami z siebie. - To może nawet się na to w końcu zgodzę, ale niczego nie obiecuję wampirze - zastrzegłam, choć tak naprawdę wiedziałam, że to zrobię, przecież zrobiłabym dla niego wiele, wiele rzeczy. Zapewne zrobiłabym nawet wiele złych rzeczy, choć akurat ta nie zaliczała się do takich. - Masz dziwne pragnienia Lorenzo Harlandzie - zauważyłam.

Lorenzo Harland · 2021-06-27 01:12:55

- Ale chyba dlatego mnie lubisz? - zauważyłem rozbawiony. - To znaczy pewnie nie koniecznie za to, ale na pewno byłem dziwny od zawsze, czas już przywyknąć, moja droga wilczyco - zaśmiałem się cicho, patrząc na jej roześmianą twarz. - No co? Mam wory pod oczami? Albo cały czas jestem czerwony od alkoholu? - zapytałem.

Sanna Hartwell · 2021-06-27 01:16:25

- Jesteś po prostu śmieszny... Choć wypieki też masz, alkohol nieźle cię zarumienia, mocno widać te czerwone plamy na policzkach... Powinieneś spróbować złapać choć odrobinę słońca - szepnęłam, nie przestając się uśmiechać. - Zobacz... - Wyciągnęłam dłoń przed siebie, sięgając po jego dłoń. Ułożyłam obie pośrodku, przykładając jedną do drugiej, by można było je porównać. Moja skóra miała złocisty odcień, zaś skóra Lorenzo kolor świeżego mleka.

Lorenzo Harland · 2021-06-27 01:21:24

- Słońce boli - przypomniałem. - Nie opalę się, a się spale, moja droga, a to bolesna różnica... Poza tym takie są już wampiry, nie lubimy słońca - skwitowałem. - Tobie do twarzy w tej złocistej cerze, ale ja... Uh nie wiem, musiałbym się na smarować litrem specjalnego kremu z filtrem - jęknąłem rozbawiony. - Mi pasuje moja bladość. Ale tobie pasuje skóra dotknięta słońcem i to piękne!

Sanna Hartwell · 2021-06-27 01:24:30

- Tak, to piękne - przyznałam mu, nie przestając się uśmiechać łagodnie. - Ale ja tylko mówię, że gdybyś miał jakąś opaleniznę, to mniej by było widać na twojej twarzy rumieńce, a niestety, twoje włosy tylko podkreślają czerwień twojej skóry - szepnęłam z lekka uszczypliwie, chichocząc.

Lorenzo Harland · 2021-06-27 06:27:51

Westchnąłem ciężko i pokiwałem na ten zarzut głową.
- Co mogę powiedzieć? Mojej matce z wiekiem ten rudy łagodnieje... Choć ona nie jest tak blada jak ja - parsknąłem pod nosem. - Cóż, muszę nauczyć się porządnie panować nad emocjami, nie tylko w kartach ale i w wyciu - uznałem zdecydowany, zaraz jednak z rozbawieniem. - Choć raczej mi się uda, po prostu jestem skazany na rumieńce na twarzy...

Sanna Hartwell · 2021-06-27 13:57:54

Zachichotałam, zagryzając wargę i przymykając lekko oczy.
- Jesteś skazany - przytaknęłam, oddychając spokojnie. Posiedzieliśmy jeszcze jakiś czas i się w końcu rozeszliśmy do siebie. Lorenzo musiał powiedzieć jeszcze rodzicom jak było, a ja potrzebowałam trochę snu, bo byłam już padnięta.
Gdy wróciłam w nocy do domu, otworzyłam od razu album, który wyciągnęłam spod materaca swojego łóżka i wzięłam tasiemkę by wkleić nowe zdjęcie do kolekcji. Kiedy to robiłam przypomniałam sobie o zdjęciu z wampirzycą z rodu Rin i wyciągnęłam je z kieszeni. Położyłam na kolanie i przetarłam pięścią, by nieco wyprostować wgniecenia. Uśmiechnęłam się do siebie, czując miłe ciepło w sercu. Patrzenie na tą fotografię napawało mnie nadzieją, że wszystko będzie dobrze, wszystko się ułoży. Może jednak Wielki Wilk nade mną czuwał? Może czuwał też nad moim sercem, mimo, że było wampirem...?

***

W następną sobotę przyszłam nad jezioro z plecakiem i ubrana od razu w jednoczęściowy kostium kąpielowy, bo przecież wiedziałam, że jak Lorenzo się kąpie, to ja nie mam innego wyjścia. Teraz gdy już był ode mnie większy i silniejszy, to wrzucenie mnie do wody nie było wielkim wysiłkiem. Musiałabym się zmienić w wilka, żeby go przed tym powstrzymać.

Lorenzo Harland · 2021-06-27 17:14:57

Dobiegłem nad jezioro w kąpielówkach i koszuli zarzuconej na ramiona. Miałem koc i jakiś sok dla nad, oraz dodatkowo krew dla siebie. Z uśmiechem powitałem moja wilczycę, która już czekała nad jeziorem.
- Heeej - uśmiechnąłem się szczerze, kiedy zobaczyłem jak Sanna rozkłada koc i zaraz też dołożyłem obok swój kocyk. - Już jestem sorki, ale mam soki - zaśmiałem się cicho i zdjąłem z siebie koszulę. - Mała Ophelia znów chciała bym się z nią pobawił, hah nie umiem jej odmawiać nigdy...

Sanna Hartwell · 2021-06-27 17:38:42

Zaśmiałam się, przykucając przy jego plecaku i wyciągając z niego soki, o których wspomniał, jednak kątem oka spoglądałam, jak zrzuca z siebie koszulę. Uśmiechnęłam się pod nosem. Odchrząknęłam zaraz, siadając wygodnie na tyłku.
- Wiem, wiem, uwielbiasz ją ponad wszystko - powiedziałam rozbawiona. Od samego początku był niezwykle zafascynowany wieściami o nowym rodzeństwie, a potem samą siostrzyczką. Przez jakiś czas strasznie świrował na jej punkcie i jadaczka mu się nie zamykała. Każdą rozmowę zaczynał tekstem typu "a wiesz, że Ophelia w tym tygodniu..." i trwało to jakoś rok. Dało się to znieść, co ja gadam, kochałam słuchać tej jego paplaniny. Jego radość była szczera, a szczęście nie do opisania. - Mała ma za dobrą gadanę, zaraz będzie lepiej dyskutować od ciebie - zauważyłam, upijając kilka łyków soku.

Lorenzo Harland · 2021-06-27 17:43:05

- Istnieje taka szansa, chyba ojciec pokusi się bym to nie ja był dziedzicem, a mała - zaśmiałem się cicho. - Ale ma coś w sobie, to fakt... Zresztą sama mówiłaś, uwielbiam ją, ale ciężko jej nie kochać. Kiedyś. Kiedyś pokaże jej swoją bazę. Ale to jak podrośnie, jeszcze jej kiełki rosną - pokręciłem głową rozbawiony i usiadłem na razie obok wilczycy. - Jak ci minął tydzień moja droga, hm? - zapytałem, skupiając się już na Sannie.

Sanna Hartwell · 2021-06-27 17:54:24

- Całkiem nieźle - mruknęłam, uśmiechając się do niego. - Libby miała w piątek koncert i poszło jej świetnie, chodziła dumna jak paw przez cały dzień, i kolejny też - zaznaczyłam, śmiejąc się z najmłodszej siostry. Dziewczyna miała prawdziwy talent do gry. Grała już na flecie, skrzypcach i gitarze. Ja mogłam tańczyć, ale nie grać, nawet na bębenku nie umiałam porządnie wybić jakiegoś rytmu. - A tak to normalny tydzień... Praca, szkolenie. - Wzruszyłam ramionami z beznamiętnym wyrazem twarzy. - Myślałam sobie o nocy w jaskini i teraz już wiem, że na pewno chcę to zrobić - podsumowałam. - A jak tam u ciebie? Prócz cudownej siostry - zaznaczyłam.

Lorenzo Harland · 2021-06-27 18:01:55

Uśmiechnąłem się rozbawiony.
- Spędzałem czas na nauce głównie i na zajęciach. Cały czas się uczę, z tatą chodzę czasem na spotkania biznesowe i takie tam... No i trenuje, ostatnio więcej. Mam dużo energii i siły, magia jakby zaczęła dorastać wraz ze mną, to się nie ociągam - pokiwałem głową i uśmiechnąłem się lekko. - Jednym słowem, nudzę się. Po zajęciach czasem wyjdę gdzieś ze znajomymi... Ale ostatnio to jest spokojnie. Kolejny znaczący bal jest za jakiś czas, więc mam czas zregenerować siły...

Sanna Hartwell · 2021-06-27 18:11:11

Zagryzłam wargę słuchając i pokiwałam głową. Chciałabym być jego znajomym z bliskiego otoczenia, cholera, kocham być wilkołakiem, ale dla niego, gdyby tylko się dało, mogłabym zrezygnować z wilka, zrezygnować z watahy, być wampirem. Byle być blisko niego. Tak jak z tych ludzkich bajek, chciałabym być taką księżniczką, do której przyjdzie magiczna matka chrzestna, czarodziejka, i przemieni mnie przynajmniej na jedną noc... Szkoda, że czarodzieje nie posiadali takich umiejętności, jak w tej opowieści.
- Podobno inteligentni nigdy się nie nudzą - powiedziałam zaczepnie, szczerząc się do niego z rozbawieniem. - Pewnie i tak nie możesz się już doczekać kolejnego, mimo że poprzedni był przed chwilą - mruknęłam, wywracając oczami. - A co tam ciekawego mówili twoi rodzice, na temat balu? - zaciekawiłam się, wracając do tematu z poprzedniego spotkania.

Lorenzo Harland · 2021-06-27 18:19:07

- Byli zadowoleni, że nabyłem kilka nowych kontaktów, hm, ojciec chciał bym na następnym balu wkręcił się bardziej w towarzystwo rodu Rin, ale nie wiem czy panna Rin przyjdzie... nawet poza tematem partnera wilkołaka to skryta rodzina, ale tacie zależy by odnowić kontakty z rodami które wchodziły w skład dawnej Rady Wampirów - westchnąłem ciężko i położyłem się na plecach. - Czyta książki o królestwie wampirów Opheli do snu i znów mu się przypomniało całe to królewskie spadkobierstwo i tak dalej...

Sanna Hartwell · 2021-06-27 18:23:42

Przekręciłam się kawałeczek, by wygodniej było mi spoglądać na klatę Lorenzo twarz Lorenzo, gdy rozmawiamy.
- Twój ojciec jest totalnym świrem od wampirzej kultury, niemal jak moja matka od wilczych zwyczajów - bąknęłam, wywracając oczami. - Jest Alfą już tak długo, że niemal od zawsze. Może ci co władają już tak mają? Czują się za bardzo odpowiedzialni za kulturę i zwyczaje, za pamięć o nich? - zastanawiałam się na głos.

Lorenzo Harland · 2021-06-27 18:48:42

- Tata ma silne poczucie odpowiedzialności, to prawda - przyznałem z krzywym uśmiechem. - Podziwiam go za to i rozumiem to, ale czasami ię boję, żeby nie wpędził się w kłopoty - westchnąłem, przysuwają się lekko do Sanny. - Myślę... - zacząłem konspiracyjnym szeptem. - Że mama sądziła, że kiedy urodzi się kolejny wampirek, to ojciec skupi się na rodzinie, ale nie przewidziała, że dzieci tylko bardziej zmotywują go do knucia i poszerzania kontaktów... - westchnąłem, wracając na swoje miejsce. - Jest jak tykająca bomba, jak ktoś podłoży ogień, to już go nie powstrzymamy przed rewolucją na skalę wyspy - westchnąłem z rozbawieniem.

Sanna Hartwell · 2021-06-27 18:55:26

Pokręciłam nosem. Czułam lekki ucisk w żołądku, gdy mówił o rewolucji. Czemu? Bo jego ojciec zapewne naprawdę byłby skłonny ją rozpocząć, a Lorenzo wraz ze swoją rodziną, znalazłby się w samym centrum tej wojny. A dobrze wiemy z historii, że bunt przeciwko ludziom nie kończył się nigdy dobrze dla istoty z wyspy. Gdy się burzyliśmy, oni ściskali nas, ograniczali coraz bardziej i bardziej, aż zaczęliśmy żyć z nimi w sztucznej harmonii.
- Oni są zadowoleni z obecnej sytuacji, w sensie ludzie, a my musimy siedzieć cicho. A przynajmniej powinniśmy dla własnego bezpieczeństwa. Wampiry powinny wiedzieć to chyba najlepiej? - zauważyłam, przechylając lekko głowę. Popatrzyłam na Lorenzo z nutą niepokoju. - Rozumiem, że jeśli twój ojciec coś rozpęta, to ty... Pójdziesz za nim? - zapytałam, bo te żarty o rewolucji od zeszłego roku przewijały się coraz częściej i niepokoiły coraz bardziej.

Lorenzo Harland · 2021-06-27 19:01:30

- Zawsze - zacisnąłem wargę. Bo wiedziałem, że to prawda, a choć wampiry miały kłamstwo we krwi, to teraz nie śmiałbym ani kłamać Sannie, ani kłamać w takim temacie. - Ale... mam nadzieję, że dzięki kontaktami które zdobywam ja i tata... no wiesz, nie będziemy sami. Że pójdą wampiry i czarodzieje, a może nawet i wilki - westchnąłem, zaraz kręcąc głową. - Dlatego chce ród Rin po swojej stronie. Przez jej wilkołaka możemy dotrzeć do watach z głębokiego zachodu. Zależy mu by pobudzić ich ducha walki - przyznałem. - Ale to... nadal plany. Jego knowania i plany, które dusi w sobie - skrzywiłem się lekko. - Ale nawet mama widzi piętnowanie, w przedszkolu Opheli, nie mówiąc już po historiach dziadka... chyba powoli zaczyna wierzyć ojcu, że tak nie może być dłużej, a jeśli ona się wkręci... Eh... - pokręciłem głową. - Nie jestem wojownikiem, ale wiem jak mówić do istot czy ludzi. To też przydatne, co nie...?

#61 2021-06-27 01:01:23

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#62 2021-06-27 01:05:51

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#63 2021-06-27 01:10:16

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#64 2021-06-27 01:12:55

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#65 2021-06-27 01:16:25

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#66 2021-06-27 01:21:24

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#67 2021-06-27 01:24:30

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#68 2021-06-27 06:27:51

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#69 2021-06-27 13:57:54

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#70 2021-06-27 17:14:57

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#71 2021-06-27 17:38:42

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#72 2021-06-27 17:43:05

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#73 2021-06-27 17:54:24

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#74 2021-06-27 18:01:55

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#75 2021-06-27 18:11:11

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#76 2021-06-27 18:19:07

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#77 2021-06-27 18:23:42

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#78 2021-06-27 18:48:42

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#79 2021-06-27 18:55:26

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

#80 2021-06-27 19:01:30

Odp: Tajemnice zawsze wychodzą na jaw - wampir i wilczyca

Stopka