Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

Sanna · 2021-06-11 12:48:18

- Chciałbyś - fuknęłam na niego oburzona. - Przy szybszym biegu potkniesz się o własne nogi, ja znam każdy kamień, dziurę i korzeń na tej drodze, a ty kwilisz jak dziecko gdy się zgubisz zamiast działać. Zapomnij o wygrywaniu ze mną - podsumowałam. - Przy tamtym drzewie będzie start - mruknęłam, ruszając w tamtym kierunku. - A zabawę musisz wymyślić sam. Baza jest moja i brata i jest na granicy, nie chce cię w niej - zaznaczyłam, by nie miał wątpliwości. - Możesz sobie zbudować własną bazę - dodałam już łagodniej.

Lorenzo · 2021-06-11 12:52:46

Uniosłem wyżej nos i prychnąłem.
- Spoko. Moja baza będzie lepsza - uznałem i ustawiłem się na linii startu. Z uśmiechem spojrzałem na Sannę. - Niech wygra najlepszy - podsumowałem i stanąłem obok niej, ustawiając się do biegu i czekając na odliczanie wilczycy. Nie będę kwilił ani się potykał, niech przestanie się zachowywać jak dziecko ugh wtedy byłem w panice, teraz już nie jestem... Pokonam ją na pewno!

Sanna · 2021-06-11 13:44:38

To było niesamowicie głupie, biegłam szybko, chyba tak szybko jak zawsze. Wyprzedziłam wampira z łatwością, gdy ten wpadł w dziurę zamaskowana mchem. Jednak moja przewaga nie wystarczyła i chwilę przed metą chłopiec wyprzedził mnie, a ja wpadłam tuż na niego, przewracając nas oboje, bo jednak był to duży rozpęd.
- O RANY, JAK TO ZROBIŁEŚ?! - zapytałam zła na siebie z powodu przegranej, łapiąc głębokie oddechy.

Lorenzo · 2021-06-11 13:57:45

Zaśmiałem się szczerze i mimo że byłem tego samego wzrostu co Sanna, ale z łatwością ją podniosłem z siebie i usiadłem obok, nadal się śmiejąc.
- Mówiłem Ci! Jestem szybki jak tylko wypije krew! - zaśmiałem się szczerze. - Jestem szybki! Nie ignoruj wampira, jestem godnym przeciwnikiem i kompanem, nie ignoruj mnie - poprosiłem spokojniej.

Sanna · 2021-06-11 14:34:04

- Spadaj, nie jesteś niezwyciężony! Oszukujesz z tą krwią. Gdybyśmy byli przed pełnią to byś nie miał ze mną żadnych szans, nawet gdybyś wypił wiadro tej swojej ohydnej krwi - burknęłam, siadając obok wampira i wzdychając ciężko. Popatrzyłam na niego spod łba ale przez to że on się śmiał nadal i nic sobie nie robił z mojej złości, to i ja w końcu się uśmiechnęłam. A nawet zaśmiałam, kręcąc głową. - Uh, dobra, nieważne - szepnęłam już łagodnie. - Wygrałeś - podsumowałam. - Gratulacje.

Lorenzo · 2021-06-11 14:43:33

W końcu zadowolony wstałem i uśmiechnąłem się do Sanny.
- Nawet jak nie pije krwi to jestem szybki! Poza tym krew to nie ułatwienie, krew to moje jedzenie! Nie rezygnuje się z obiadu - wzruszyłem ramionami. - Ale dziękuję Ci za gratulacje. A teraz chyba jesteś już śpiąca i zmęczona i powinnaś wrócić w końcu do domku... Tak jak i ja!

Sanna · 2021-06-11 16:51:53

Kiwnęłam głową.
- Tak, spać mi się chce - mruknęłam, podnosząc się i otrzepując ubranie. - Spotkamy się tu za tydzień, o zmierzchu? - Popatrzyłam znacząco na wampira. - Jeśli nie przyjdę to znaczy że się rozmyśliłam, albo jestem zajęta - ostrzegłam. - A teraz pa!

Lorenzo · 2021-06-11 17:17:26

- Na razie! - zaśmiałem się i sam ruszyłem w stronę domu, który był doskonale oznaczony krzyżykami na drzewach. Gdy wróciłem do domu powiedziałem mamie że doskonale wiem już jak dojść nad jezioro i że naprawdę cieszę się, że pozwolili mi chodzić po lesie. Chyba mama była dumna, a ja zdecydowanie lubiłem kiedy była dumna.
Zakradałem się co jakiś czas do pokoju gdzie tata składował stare meble, jakieś dywany które miał ze swojego starego domu, czy metalowe świeczniki czy jakieś prześcieradła i koce. Cóż, wiedziałem, że tata nie lubił tego, ale był zbyt sentymentalny by zupełnie wyrzucić, przynajmniej tak mówiła mi mama, ale ona w ogóle nie lubiła tych rzeczy. Dlatego zdecydowałem się zabrać dywan, kilka prześcieradeł czy obrusów i jeden świecznik. Mówiłem, że moja baza będzie lepsza od bazy wilków!
W każdym razie, codziennie przez tydzień przychodziłem do miejsca w którym kończyły się znaki X i rozpoczynałem budowę bazy. Uznałem, że powinna chronić przed deszczem, ale przede wszystkim żeby była przytulna, żeby fajnie się tu siedziało! Chodziłem po okolicy i zbierałem różne rzeczy, jakieś suche patyki, kamienie, większe lub mniejsze, korę... Łopatką którą zabrałem tacie ze schowka ogrodniczego, zrobiłem wgłębienie w ziemi tuż przy drzewie, które obłożyłem po okręgu kamieniami, patykami...
Kiedy przyszedłem o zmierzchu, w dzień w który mieliśmy się spotkać z Sanną, wilczyca była - wyczułem ją. Podbiegłem do mojej bazy której się przyglądała i popatrzyłem na nią z dumą.
- Hej! - zawołałem. - Co myślisz? Przyniosłem te kamienie z okolicy i położyłem stary dywan na dole, by było miękko siedzieć. Jeszcze nie wiem co zrobić z dachem - przyznałem podekscytowany, że zobaczy moje dzieło.

Sanna · 2021-06-11 18:25:55

Krytycznym okiem "znawcy" oglądałam jego bazę. Zdecydowanie nie był to domek na platformie, który próbowaliśmy zbudować z bratem, po tym jak mama z tatą opowiadali o budowie ich leża. Baza Lorenzo bardziej przypominała, eee... Namiot? Ale w gruncie rzeczy była fajna, bo zupełnie inna od tego, co znałam.
Po dłuższej chwili beznamiętna mina na mojej twarzy zmieniła się w uśmiech uznania.
- Fajna - mruknęłam, w końcu patrząc na Lorenzo. - Dywan zamiast podłogi? Śmieszne rozwiązanie. Z dachem to ja by, spróbowała przymocować do pnia drzewa trzy mocniejsze patyki, tam, tam i tam. I na nich oparła dach. Tylko nie wiem jaki, bo ty chyba nie umiesz ciąć drzew, co nie? - upewniłam się, jeszcze raz zerkając. Ja z bratem też słabo cięliśmy, bardzo dużo czasu zajmowało nam zdobycie jednej żerdzi.

Lorenzo · 2021-06-11 18:31:01

Zamyśliłem się dłużej.
- Tata ma w swojej szopie takie wielkie szczypce do gałęzi i małą siekierkę... Ale tego już nie podkradnę, tata od razu zauważy, jeśli ją zabiorę - przyznałem szczerze. - Ale chyba dam radę przymocować te gałęzie - uśmiechnąłem się lekko. - Dzięki za radę. Podoba mi się to całe budowanie bazy, jest zabawne. Ale pewnie wasza baza jest znacznie fajniejsza. Budujesz ją w końcu z bratem no i chyba znacie się lepiej na budowach domów. Kiedy ktoś mi mówił że wilkołaki same budują swoje domy.

Sanna · 2021-06-11 18:43:58

- Nooo, ta. Sami. Każda para serc buduje własne leże, czyli dom. Mniej więcej. Bo zawsze ktoś musi zostać w tym zbudowanym przez rodziców, zazwyczaj najmłodsze. Czasami się burzy domy, czasami rozbudowuje. Czasami tylko wymienia dachy czy drzwi. - Wzruszyłam ramionami. - Sęk w tym, by dom był twój. Żebyś czuł że on jest twój - podsuwałam, znów patrząc na jego bazę. - Za tydzień wymyślisz już dach? - zapytałam zaciekawiona.

Lorenzo · 2021-06-11 18:48:22

Zamyśliłem się dłużej.
- Może, mam nadzieję, że mi się uda. Podoba mi się pomysł na taki mały schron... Może go z czasem rozbuduję, ale póki co chodzę do szkoły i jeszcze tata mnie uczy... Mam dużo zajęć, ale bardzo polubiłem to całe budowanie - uśmiechnąłem się lekko. - Twój dom... Twój dom też jest cały zbudowany przez twoich rodziców? Masz dużo rodzeństwa, więc musi być duży, co?

Sanna · 2021-06-11 19:08:05

- Mama z tatą znaleźli ładne miejsce kawałek od głównego miasteczka przy wielkim jeziorze. Dom nie jest duży, raczej zwykły. Mam pokój z bratem. Ale mama mówi, że jeszcze chwilę i przeniosę się do Pauli, ona mieszka sama w takim dużym pokoju. Ale mnie tam się podoba spanie z Bertem, on przynajmniej robi fajne rzeczy, nie to co Paula - powiedziałam, wzdychając ciężko. - Nieważne - machnęłam dłonią - to co robimy?

Lorenzo · 2021-06-11 19:19:14

Zamyśliłem się dłużej, ale zaraz się uśmiechnąłem zadowolony.
- Umiesz się wspinać po drzewach? Chciałem zobaczyć, czy z korony tych drzew widać cały las i twoją watahę - przyznałem wskazując palcem do góry. - Sam się boję wspinać tak wysoko, ale razem możemy sobie pomóc i wspiąć się tam wysoko - uznałem z przekonaniem i popatrzyłem oczekująco na Sanne.

Sanna · 2021-06-11 19:30:18

- Stąd nie będzie widać domów - odparłam, marszcząc nos. - Niedaleko granicy, są tylko pojedyncze domy, ukrywają się pod koronami drzew. Ale jeśli masz czas, to gdy pójdziemy bardziej w tamtą stronę i wespniemy się na jedno z drzew, to powinniśmy zobaczyć jeden z kilku małych rynków... Hmm... Choć może i zobaczymy jakąś część miasta. Tyle że ono znajduje się trochę w dolinie, ale nie wiem, pewności nie mam. - Wzruszyłam raminami.

Lorenzo · 2021-06-11 19:42:29

Uśmiechnąłem się szczerze i skinąłem głową.
- No to prowadź! Jadłem już śniadanie, możemy więc pobiec - zaproponowałem. - Bardzo chciałbym zobaczyć choć rąbek twojej tajemnej i zakazanej do odwiedzania watahy - przyznałem szczerze. - To co? Idziemy? - zapytałem z ekscytacją i podszedłem bliżej Sanny.

Sanna · 2021-06-11 19:48:59

Zagryzłam wargę. Nigdy nie uważałam naszej watahy za tajemną i zakazaną ale fajnie było słuchać, że dla niego to takie ekscytujące. Kiwnęłam jedynie głową, mamrocząc pod nosem "to biegnij" i ruszajac przodem. Wampir był ze mną krok w krok, ściśle się mnie pilnując. Ekscytujące, czułam sie jak alfa prowadzący swoja watahę na tajne zwiady. Eeee, znaczy sie przynajmniej tak mi sie wydawało, że to to uczucie.

Lorenzo · 2021-06-11 19:59:38

Z zadowoleniem chłonąłem wszystko dookoła. Było zupełnie inaczej niż gdy mama mnie prowadziła, wszystko było takie ekscytujące! Dobrze biegło mi się z Sanną, miło było spędzić z nią czas. Była zupełnie inna niż moi znajomi, nie oczekiwała ode mnie nie wiadomo jakich czynów... Była fajna. Inna niż sobie wyobrażałem wilkołaki, ha!
Zatrzymała się przy jakiś drzwie, rozglądając dookoła.
- Hm? To tutaj, co? - zapytałem z ciekawością.

Sanna · 2021-06-11 20:08:34

- Chyba tak - przytaknęłam, zadzierając głowę w górę. - Hm... Będziesz umiał mnie wciągnąć z gałęzi? - zapytałam, spoglądając znów na wampira. - Jedno musi podsadzić drugie, byśmy sięgnęli, tamtej gałęzi - wskazałam palcem - i mogli się podciągać wyżej. - Zawsze ja podsadzam brata a on mnie wciąga na górę, ale wtedy można łatwo spaść. A z dołu trzeba się mocno podciągać i wysoko podskoczyć. Nie wiem co umiesz... - rozejrzałam się dookoła. - To jak, Lorenzo?

Lorenzo · 2021-06-12 00:42:34

- Dam radę - uznałem z przekonaniem. - Mówiłem Ci, że jestem całkiem całkiem silny - zapewniłem ją spokojnym tonem i zatarłem dłonie by je rozgrzać. - Chodź, podsadze cię, a potem pomożesz mi wejść - uznałem. Tak więc zrobiliśmy, wspinając się na pierwsze gałęzie z początkowym trudem. Jednak im wyżej tym łatwiej nam szło, więcej głazie znajdowaliśmy i łatwiej nam było wchodzić. Oczywiście Sanna oglądała się na mnie, a ja na nią, ale z łatwością weszliśmy na koronę, a choć gałęzie były chybotliwe, to szybko znaleźliśmy wspólną, wytrzymałą gałąź.
- O rany, rany... Pięknie tu jest - uznałem oddychając głęboko. Z daleka widać było tylko ciemne niebo na horyzoncie, oraz prześwity światła między drzewami i delikatne smugi dymu. - To tam? Tam jest wataha? - zapytałem przejęty.

#61 2021-06-11 12:48:18

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#62 2021-06-11 12:52:46

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#63 2021-06-11 13:44:38

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#64 2021-06-11 13:57:45

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#65 2021-06-11 14:34:04

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#66 2021-06-11 14:43:33

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#67 2021-06-11 16:51:53

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#68 2021-06-11 17:17:26

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#69 2021-06-11 18:25:55

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#70 2021-06-11 18:31:01

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#71 2021-06-11 18:43:58

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#72 2021-06-11 18:48:22

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#73 2021-06-11 19:08:05

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#74 2021-06-11 19:19:14

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#75 2021-06-11 19:30:18

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#76 2021-06-11 19:42:29

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#77 2021-06-11 19:48:59

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#78 2021-06-11 19:59:38

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#79 2021-06-11 20:08:34

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#80 2021-06-12 00:42:34

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

Stopka