Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

Sanna · 2021-06-25 22:31:45

- Ostatnio mało się zmieniam - przyznałam się. - W sumie to głównie na letnim szkoleniu z panem Dillardem - wyjaśniłam krótko, wzruszając beznamiętnie ramionami. - Myślisz, że mój wilk może być smutny, że go nie wypuszczam? - zapytałam, zastanawiając się nad taką możliwością. Może stąd się brał mój niepokój i to dziwne uczucie w brzuchu? Może sprawy miały się zupełnie inaczej niż, ja głupia, sobie myślałam?

Wolfgrim Hartwell · 2021-06-25 22:35:34

Uśmiechnąłem się krzywo.
- Wiesz, kiedy mamy za wiele myśli, wszystko zdaje się takie dziwne, nielogiczne, niepoukładane, zupełnie bezsensu... - przyznałem, mówiąc z własnego doświadczenia jakby nie patrząc. - Ale gdy zmieniamy się w wilka... umysł wilka jest prostszy, ostrzejszy. To co dla człowieka wydaje się zbyt skomplikowane, dla wilka jest jasne i klarowne. Dlatego sądzę, że jeden wieczór w skórze wilka pomógłby ci znaleźć jasność myślenia i poukładać wszystko w tej główce - przyznałem.

Sanna · 2021-06-25 22:43:26

Pokiwałam głową. Wiedziałam, że tata ma rację, tyle, że wilk... wilk wiedział to, czego człowiek mógł się jeszcze wypierać. Głównie dlatego zaczęłam się ograniczać, teraz powoli zaczynało to do mnie docierać.
- Zmienię się i pomyślę - powiedziałam, choć raczej nie miałam zamiaru tego robić. - Myślę sobie teraz dużo o tym... Co będzie, gdy już będę starsza. No wiesz... Zbliżają się 16 urodziny Pauli, ta to ma fajnie... Jest nadęta jak wypchana po brzegi kaczka z nadzieniem ale wszyscy i tak ją lubią. Jako pierwsza z nas przejdzie ceremonie, w szwalni wszyscy ją lubią... Czemu ona nie ma takich głupich myśli jak ja? He? - bąknęłam rozżalona.

Wolfgrim Hartwell · 2021-06-25 22:48:43

Uśmiechnąłem się krzywo, zerkając na Sannę.
- Może się ich nie wypiera? - zauważyłem. - Może po prostu je akceptuje? Nie wiem, czy twoja siostra ma jeszcze powody by mieć tak strasznie pogmatwane myśli, Paula po prostu z łagodnością i dumą zawsze przechodziła przez swoje życie, nawet od maleńkości. Ty za to byłaś ciekawska, zawsze gotowa wskoczyć wyżej, sprawdzając, czy przeskoczysz Barta... Byliście zgranym rodzeństwem, od zawsze, nawet jeśli ty tego tak nie widzisz - zapewniłem ją czułym tonem. - Widzę w was wszystkich najlepsze cechy moje i mamy, wiesz promyczku? - zauważyłem i przeskoczyłem ponad korzeniem, wspierając się o rękę. Z westchnieniem, spojrzałem na Sannę.
Jeśli gryzie ją to co myślę, to jest jednym z młodszych wilków jakie doświadczają tego uczucia... Wiedziałem, że jest dojrzała, jednak... Skoro zna swoje serce i już teraz jej miesza w głowie... to kim ono jest?

Sanna · 2021-06-25 22:55:24

Uśmiechnęłam się słabo.
- Wiem, tato... Ciągle to powtarzasz. Ale widzę, że Paula i Bert, a nawet Libby, mają coś czego ja nie mam. Co mnie od nich wszystkich odróżnia - wymamrotałam, momentalnie smutniejąc. Gardło mi się nieco zacisnęło. Wbijałam zaszklone oczy w ziemie, sprawnie przeskakując między korzeniami, po drodze, którą doskonale znałam, bo przebiegłam ją tysiące razy. - I to coś... Sprawia, że nie jestem ani jak ty, ani jak mama. Kto mnie taką zechce...

Wolfgrim Hartwell · 2021-06-25 22:59:19

- Hej - przerwałem jej te myśli pośpiesznie, nieco silniejszym tonem. - Nawet tak nie mów. Jesteś przepiękną wilczycą, jeszcze za młodą na myślenie o tak dalekiej przyszłości. Masz wszystko co powinnaś mieć, masz też głowę na karku i wciąż nie przestajesz się uczyć coraz to nowych rzeczy - zauważyłem przejęty jej drżeniem. - A nawet jeśli uważasz, że coś cię odróżnia od nas, to jest to coś pięknego Sanna, jestem tego pewien - dodałem łagodnie. - Wielki Wilk nad nami czuwa, sama wiesz jak bliski jest naszej rodzinie - szepnąłem czule, jakby to była nasza tajemnica.

Sanna · 2021-06-25 23:06:34

Pociągnęłam nosem i wytarłam pospiesznie oczy. Wiedziałam, że Wielki Wilk w szczególności czuwa nad moimi rodzicami, wręcz jakby im błogosławił. Jeszcze kilkanaście lat temu, moi rodzice byli tacy sami jak wszyscy, a nawet i gorsi. Mama była kaleką, tata był przemęczony, i mimo tego, że byli sercami ciężko im było żyć w zgodzie. A teraz wszystko im się układa. Ale... Czy Wielki Wilk i dla mnie będzie taki łaskawy?
- Tato? - szepnęłam, zerkając na niego ale nie przestając iść. - A jeśli znajdę serce... Um, gdy już je znajdę - poprawiłam się szybko, wzięłam jednak głęboki oddech, zaczynając zdanie od nowa. - Co jeśli moje serce nie będzie chciało być moim sercem?

Wolfgrim Hartwell · 2021-06-25 23:12:47

Zacisnąłem lekko wargi zwalniając nieco, w końcu pojmując rodzaj problemu. Sanna też zwolniła, widząc że i ja przystaję. Spojrzałem na nią z nieco większą powagą i czułością.
- Jeśli serce jest z watahy, poczuje do ciebie to samo co ty do niego - zapewniłem, zaraz się wahając. - Jednakże... jeśli mówimy o sercu spoza watahy... cóż... - westchnąłem, przeczesując włosy i koniec końców uśmiechnąłem się czule do wilczycy. - To pewnie trudne, ale... będzie twoim sercem. Będziesz go wielbić i potrzebować, kochać bezgranicznie i bezwarunkowo... obok takiej miłości nikt, żadna istota czy człowiek na wyspie się nie oprze... - zapewniłem ją czule. - My wilki, kochamy całymi sobą. Jeśli będziesz już pewna, kim on jest... bądź szczera i po prostu go kochaj, najszczerzej jak się tylko da, promyczku - powiedziałem z czułością, głaszcząc Sannę po policzku. - Ale jesteś jeszcze za młoda by w pełni to zrozumieć, nawet jeśli już teraz coś czujesz...

Sanna · 2021-06-25 23:19:40

- Nie wiem co czuję - wymamrotałam, odsuwając się od taty, umykając przed jego dotykiem. Znów nieco przyspieszyłam, wyprzedzając go. - Wolałabym teraz nic nie czuć - dodałam ze złością. - Nieważne, niepotrzebnie przyszłam, nie mów nikomu o tym, nie chcę żeby mnie wytykali palcami, już i tak to robią - fuknęłam, przyspieszając jeszcze bardziej. Byłam zła na siebie, że jednak zdecydowałam się rozmawiać, narobię sobie tylko więcej problemów.

Wolfgrim Hartwell · 2021-06-25 23:25:31

- Sanna? - popędziłem za nią, choć moja mała była naprawdę sprawna. - Sanna proszę cię, nie reaguj tak - poprosiłem i zaraz jak ją dogoniłem spojrzałem czule na córkę. - Promyczku... pamiętasz opowieści moje i mamy? Kiedy się poznaliśmy, nie byłem gotów na serce, byłem w rozsypce, ale... Ale serca nie można się wypierać na długo, inaczej tracisz chęć do życia, chorujesz, wariujesz... Nie dasz rady też go nienawidzić czy się wypierać na długo, całe twoje ciało będzie go w końcu kochać i podziwiać, ale najważniejsze, Sanna... Serce cię nie określa, kochanie. Twoje serce, to twoja sprawa, nikt nie oceni cię przez wzgląd na serce... - przypomniałem, przerażony myślą, że będzie biła się z tymi myślami całkiem sama i w smutku oraz złości.

Sanna · 2021-06-25 23:30:56

Zatrzymałam się wraz z tatą i patrzyłam na niego, słuchając tego co mówił, a w tym czasie w moich oczach wzbierały łzy, aż w końcu kilka z nich szybko przemknęło po mojej twarzy, zapewne nieco przybrudzonej od pyłu, przez te ostatnie upały, wszędzie się unosił. Mój oddech stał się gwałtowniejszy. Stałam i patrzyłam, nie wiedząc co dalej.
- Możesz nikomu o tym nie mówić? - powtórzyłam swoją prośbę, jednak tym razem bardziej rozpaczliwie.

Wolfgrim Hartwell · 2021-06-25 23:35:27

Zawahałem się, czując, że podświadomie chciałem o wszystkim powiedzieć Astorii, w końcu była... moją żoną. Jednak prośba córeczki była tak błagalna...
- Postaram się nie wspominać - zgodziłem się. - Masz jeszcze czas nim ktoś zacznie pytać o serce, czy o jakiekolwiek tego pokroju sprawy, ale... Pamiętaj. Dla własnego spokoju ducha... musisz być szczera chociaż ze sobą kochanie - powiedziałem czule do mojej Sanny i sięgnąłem po chusteczkę higieniczną, by podać ją mojej dziewczynce.

Sanna · 2021-06-25 23:41:27

Wytarłam oczy i wydmuchałam nos, wciąż zerkając na tatę uważnie, trochę nieufnie. Byłam niemal pewna, że prędzej, czy później sprzeda mnie mamie, ale co mogłam na to poradzić?
- Jestem szczera teraz, tutaj, z tobą... I co mi z tego? - zapytałam, starając się ogarnąć, bo zachowywałam się teraz jak Lorenzo, gdy go poznałam, beksa totalna. - Nic.

Wolfgrim Hartwell · 2021-06-25 23:44:37

- Sanna, to nie chodzi o mnie - powiedziałem poważnie. - A o ciebie. Dopóki nie przyznasz szczerze przed samą sobą... nic nie osiągniesz, nie pójdziesz dalej, myśli się nie uspokoją dopóki nie zaakceptujesz tych emocji. Pierwszych tak silnych, tak potężnych, jakich doznasz... Pierwszych, bo jeszcze wiele takich uczuć i emocji przed tobą... - westchnąłem ciężko. - Trzeba zaakceptować serce, że to jest on. Dopiero potem ruszysz dalej, spokojniej... Masz czas - podkreśliłem.

Sanna · 2021-06-25 23:51:32

- Skąd wiesz, że mam czas? Czemu Wielki Wilk niby pozwala tym wszystkim myślom wdzierać się do mojej głowy? - Pokręciłam głową, do której zaczęły nagle wpadać coraz to czarniejsze scenariusze. A jeśli któreś z nas miałoby... odejść wcześniej? Wielki Wilku, jeśli tak jest to oszczędź wampira... Ocknęłam się zaraz z tych rozmyślań. Nie, nie, tak na pewno nie jest. - Czemu nie mogę być normalna? Chyba za to tak bardzo nie lubię Pauli... Bo ona taka jest. Zwykła, najzwyklejsza na świecie wilczyca. Wolałabym być taka, tato - powiedziałam z przekonaniem, plącząc się już we własnych pragnieniach.
Od bardzo dawna z nikim nie rozmawiałam... Z nikim poza Lorenzo nie rozmawiałam poważnie. Czasem tylko, tak jak teraz, zwierzałam się tacie, w sprawach, o których z wampirem nie chciałam, lub nie mogłam porozmawiać, a tych było z roku na rok coraz więcej.

Wolfgrim Hartwell · 2021-06-25 23:55:50

Zmarszczyłem brwi i podszedłem do wilczycy, do córki.
- Zwykła? Kochanie, nikt nie jest zwykły - szepnąłem. - Jestem jednym niewielu lekarzy watahy, jedynym doktorem. Twoja mama jest wojowniczką, upartą jak sam Wielki, osiągnęła wszystkie swoje marzenia i pragnienia. Paula jest oazą spokoju w każdej sytuacji, Brad jest małym geniuszem matematycznym, tylko mu tego nie mów... Mała Libby jest jeszcze za mała by pokazać nam swoją niezwykłość, ale też na pewno nie jest zwyczajna, a ty? - popatrzyłem na nią czule. - Dasz radę wszystkiemu z czym się zmierzysz. Masz wielkie serce, oraz silnego ducha moja kochana... Twoje serce będzie na pewno równie wyjątkowe co ty... I będziecie na pewno razem niezwykle szczęśliwi - zapewniłem ją.

Sanna · 2021-06-25 23:59:44

- Nie o moje serce mi chodzi tylko o mnie samą - wymamrotałam, marszcząc nos z niezadowoleniem. W ogóle nie podobała mi się ta rozmowa. Zaczęłam żałować, że wybrałam drogę na około. Gdybyśmy szli przez miasto, już bylibyśmy w domu. A tak to tkwiliśmy jeszcze kawał drogi od niego. - Powiedziałam ci o tym, bo... Sama nawet nie wiem czemu. Po prostu myślałam, że mnie zrozumiesz... Ale teraz nie wiem, czy tak jest.

Wolfgrim Hartwell · 2021-06-26 00:05:34

- Sanna... - zacząłem z żalem, zaciskając wargi. - Wybacz, że nie zrozumiem cię w pełni. Sama masz myśli rozwiane, a co dopiero twój ojciec, próbujący uspokoić swoje drogie dziecko - przyznałem. - Ale wiem jedno, na pewno. Jesteś cudowną wilczycą, jesteś cudowną córeczką... Niezwykłą, piękną i mądrą. Silną - uśmiechnąłem się czule. - Jesteś Hartwell, promyczku, jesteś córką Alfy oraz doktora... Każdy zawsze może się pogubić, ale sądzę... że tylko twój wilk może ci teraz pomóc. Twój wilk i wola Wielkiego - westchnąłem cicho.

Sanna · 2021-06-26 00:20:55

Zacisnęłam mocno wargi i postanowiłam się nie odzywać. Po części dlatego, że wiedziałam, że tata ma pełną rację, po części też dlatego, że uznałam dalszą rozmowę za bezsensowną. Tak naprawdę to co najważniejsze, już zostało powiedziane, tata nie mógł mi już nic więcej przekazać, przynajmniej na tą chwilę. A ja? A ja wyrzuciłam póki co z siebie największy żal i bezsilność. I zapewne mogłam zrobić tylko to, co powiedział – zaakceptować – bo inaczej nie znajdę spokoju.
Długo szliśmy w milczeniu. Musiałam to przetrawić, to wszystko. A tata znał mnie dobrze, więc czekał, aż znów będę (lub i nie) skora do rozmowy.
- Mam czas? - zapytałam jeszcze raz, mimo że wcześniej próbowałam podważyć te słowa. Ale chciałam je teraz usłyszeć jeszcze raz, by nieco ukoiły nerwy. - Mam? - dopytywałam, łapiąc tatę za dłoń i ściskając mocno.
Tata uśmiechnął się do mnie czule i przytaknął, nie rozgadywał się już, odparł krótko, miękkim tonem. Nie potrzebowaliśmy już więcej rozmawiać, wróciliśmy spacerem do domu. Mimo tylu emocji podczas tej rozmowy i tak czułam się lepiej, gdy wieczorem zasypiałam. Ciężar na moich barkach zmalał, być może jego część wziął na siebie mój tata? A być może po prostu za jego pomocą udało mi się zrzucić parę kamieni z placów. Obojętnie co się stało. Przez cały kolejny tydzień spałam lepiej niż przez minione miesiące.

#241 2021-06-25 22:31:45

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#242 2021-06-25 22:35:34

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#243 2021-06-25 22:43:26

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#244 2021-06-25 22:48:43

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#245 2021-06-25 22:55:24

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#246 2021-06-25 22:59:19

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#247 2021-06-25 23:06:34

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#248 2021-06-25 23:12:47

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#249 2021-06-25 23:19:40

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#250 2021-06-25 23:25:31

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#251 2021-06-25 23:30:56

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#252 2021-06-25 23:35:27

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#253 2021-06-25 23:41:27

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#254 2021-06-25 23:44:37

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#255 2021-06-25 23:51:32

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#256 2021-06-25 23:55:50

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#257 2021-06-25 23:59:44

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#258 2021-06-26 00:05:34

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

#259 2021-06-26 00:20:55

Odp: Leśna tajemnica – Mała Wilczyca i Wampirek

Stopka