Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

Accalia Felan · 2021-04-20 00:47:20

- Wystarczająco mocno już łamie zasady watahy - wyjaśniłam. - Wpaja się nam by dbać o innych tak jak chce się by inni dbali o ciebie. Myślę że to nie jest głupie. Obowiązki nas kształtują... Zasady ograniczają. A zasad jest tak wiele, że nie da się ich teraz wszytskich pozbierać i wymienić na raz - owoedzialam żartobliwie choć nie odchodziło to daleko od prawdy. - Te twoje bale - znów zmieniłam temat, byłam ciekawa i naprawdę chciałam to wykorzystać, że on tu był, że mógł mi o czymś opowiedzieć, kto wie, czy uda mi się jeszcze kogoś tu spotkać. - Brzmią trochę strasznie. Seks i krew - powtórzyłam z grożą, ale zaraz uśmiechnęłam się miękko. - Jak wyglądają te piękne suknie wampirzyc? Opiszesz mi jedną?

Jasper Locay · 2021-04-20 00:53:31

Zaśmiałem się cicho, ale skinąłem głową, zagryzając wargę i przymykając oczy, próbując sobie jakąś przypomnieć.
- Są zawsze długie - przyznałem miękko. - Pamiętam jak żona najważniejszego rodu wampirów, pani Harland, przyszła na salę w czarnej, długiej do ziemi sukni, szerokiej, całej z tiulu, pół przezroczystego materiału, który tak podskakuje jak się ruszasz... Miała bardzo głębokie wcięcie w dekold, a na plecach szycie jak w gorsecie by łatwo było szybko się pozbyć tej pięknej kreacji - zaśmiałem się cicho. - Wyglądała bosko. Wampirzyce zawsze lubią się pokazać coraz to bardziej błyszczącymi sukniami, większymi, bardziej wyuzdanymi lub wyrafinowanymi - zaśmiałem się cicho. - Niektóre wyglądają jakbyś przyszedł nago i tylko udawał że masz coś na sobie...

Accalia Felan · 2021-04-20 00:57:32

- Nie dziwię się, bycie nagim jest przyjemne! Albo przynajmniej pół nagim - przytaknęłam rozbawiona. Nadal czułam to przyjemne ciepło, ekscytację rozlewająca się po całym moim ciele. Westchnęłam cicho. - Wiesz co nieznajomy wampirze? - zapytałam, jednak nie czekałam na jego odpowiedź, tylko kontynuowałam. - Jesteś najlepszym co mnie spotkało przez ostatnie lata. Trochę ostro mnie obudziłeś, byłeś wściekły, ale już się rozluźniłeś. Natura ci służy - oznajmiłam z zadowoleniem, powoli się podnosząc. Musiałam się zaraz zbierać, bo zrobiło się już bardzo późno, ehhh. Taka szkoda.

Jasper Locay · 2021-04-20 01:01:05

Samemu poczułem jakieś przyjemne... Trzepotanie. To musiały być straszne lata że akurat ja jestem najlepszy, nic nie znaczący pół wampir, ale... Cóż. Może jednak dla kogoś byłem kimś najlepszym.
- Jasper - powiedziałem miękko. - Nazywam się Jasper. I miło mi, że aż tak cieszysz się z mojego spotkania - przyznałem szczerze i uśmiechnąłem się lekko. - Musisz wracać, co? - westchnąłem cicho. - Gdybym mógł, zabrałbym Cię do auta i pokazał uroki miasta - przyznałem rozbawiony.

Accalia Felan · 2021-04-20 01:04:46

- Było by cudownie... Ale obowiązki wzywają - oznajmiłam, uśmiechając się do niego lekko. - Muszę dokończyć swoje prace, których nie chciało mi się robić w dzień - wyjaśniłam rozbawiona, zabierając sakiewkę z wodą. - Ale tobie życzę spokojniej podróży ta machiną. I już się nie denerwuj, a jeśli już się denerwujesz, to nie przychodzi tu krzyczeć, bo będę musiała sobie znaleźć inne ciche miejsce - podsumowałam, odwracając się do niego tyłem i żwawo ruszając na skraju polany, przemieniając się zaraz w niemal czarnego wilka, z brązowymi łatami, by zaraz zniknąć w gęstym lesie.

Jasper Locay · 2021-04-20 01:08:58

Obserwowałem jak ucieka, wielki czarny wilczur. Ze słabym uśmiechem odprowadziłem ją wzrokiem, a potem założyłem swoje ubranie. Nie powiedziała mi w końcu swojego imienia... Szkoda. Była miła. Chciała mnie słuchać... Była ciekawa wszystkiego, a jej naiwność, albo te rzeczy które wygadywała... Sprawiała że się uśmiecham. A to cóż... Nietypowe. Wstałem z ziemi i wróciłem do auta. Nie pojechałem do razu do domu, a do baru, gdzie wczensiej pracowałem. Kilku wilków którzy tam pracowali zwrócili mi uwagę że dziś pachnę wilczycą, a nie czarodziejką, ale w sumie to się roześmiałem. Pół wampir widocznie niie nadaje się na wampirzyce więc szuka sprawdza nowe możliwości...
Pół wampir... Eh...

Accalia Felan · 2021-04-20 01:14:10

Kiedy wróciłam do domu, byłam kompletnie zamordowana co zazwyczaj mi się nie zdarzało po niemal całym dni spania i wylegiwania się w słońcu. Może to te emocje związane z wampirem, z którym miałam dziś przyjemność rozmawiać? Ah! Był taki ekscytujący, do teraz gdy tylko o nim wspominam w myślach robi mi się ciepło na żołądku...
- Ale cię dziś słońce zgadzało - stwierdziła moja szefowa, gdy mijałam się z nią w drzwiach zakładu krawieckiego. - Masz sporo do zrobienia, wypij dużo wody, Accalio, poliki masz takie czerwone - wytknęła mi, a ja wywróciłam oczami ale grzecznie kiwnelam głową, zamykając się już w pracowni.
Zrobiłam to co zasugerowała i usiadłam do pracy, a przez cały czas... Uśmiech nie schodził mi z głowy. Szkoda, że dzień się skończył, szkoda, że nie można powtórzyć dnia jeszcze raz, żeby było dokładnie tak samo! Mogłabym... Mogłabym... Naprawdę, mogłabym go spotykać codziennie! Był sto razy ciekawszy niż cała moja watahą razem wzięta.

Jasper Locay · 2021-04-20 01:24:04

Znów piłem w barze. Nie alkohol, gdyby siedział i tam ciągle chlał to by chyba zszargało nie tylko moją reputację, ale i ojca. Ojca, które z resztą pernamentnie unikałem jak tylko się dało. Siedząc sam w barze miałem przynajmniej z kim pogadać.
- Hej, twoja wataha mieszka w tamtym lesie na zachód, co nie? - zagapiłem pewnego dnia naszego ochroniarza, super typa, a w dodatku wilkołaka. Ten jedynie wzruszył ramionami, patrząc na mnie podejrzliwie.
- A co? Teraz będziesz najeżdżał watahę, zamiast czarodziejki? - zapytał z nutką kpiny, ale zaraz spoważniał. - Czego Ci trzeba?
- Przez przypadek poznałem taką wilczyce - przyznałem. - Ale nie powiedziała nawet jak ma na imię... Jest... Dziwna, szalona, mówiła że odstaje od watahy, taka ciemne włosy...
- Wiem o kim mówisz od słowa "dziwna" - parsknął szczerze. - To co? Przekazać jej pozdrowienia?
- Byłbym wdzięczny - uśmiechnąłem się uprzejmie. - Po prostu powiedz, że wampir z łąki ją pozdrawia. Naprawdę poprawiła mi humor... Dawno tak mnie nikt nie rozbawił jak ona, po prostu... Siedząc i się uśmiechając - przyznałem szczerze i zaraz pokręciłem głową. - Okej, to... Dzięki Currie - uśmiechnąłem się lekko.

Accalia Felan · 2021-04-20 09:33:22

Ziewnelam i rozejrzałam się zmęczonymi oczami po pomieszczeniu. Siedziałam w zakładzie już trzy dni i chyba miałam dość,znów potrzebowałam wolnego dnia bo inaczej zejdę. Ale obiecałam że nadrobię wszystkie zaległości ja jakie sobie narobiłam. Uh, więc powinnam. No i zapewne byłam tu zamknięta jeszcze na dwa, czy trzy dni.
Ku mojemu zaskoczeniu do zakładu wpadł mały chłopczyk. Oczywiście że go kojarzyłam, bo był bratem niedawnego Omegi.
- Hej torpedo - powiedzialam rozbawiona, z przyjemnością rzucając wsyztsko co robiłam i podnosząc się z miejsca. Lubiłam dzieciaki jak każdy wilk zresztą. - Coś ciekawego dla mnie masz? - spytałam przechodząc od razu do sedna i przykucnąć przy chłopcu.on pokiwałam szybko głową i wziął głęboki oddech.
- C był w domu, zaglądał do ciebie i... i... i... No szukał cię. Musi zaraz iść.- Podrapał się po głowę, myśląc intensywnie nad wiadomością. Ja w tym czasie usiadłam po prostu po turecku na podłodze, spoglądając rozbawiona na wilczka. - No i... Powiedział, że mam pwoedzoec, że bardzo ładnie ciebie prosi o wpadnięcie - zacytował chłopiec z dumą, prostując się i wdzięczą jak malutki paw.
- I tylko tyle powiedział twój brat? Ehh, mam trochę pracy - zauważyłam, obracając się w tamtą stronę.- No ale mała przerwa chyba nie zaszkodzi... Prowadź do swojego brata, torpedo - podsumowalam podnosząc się.
Kiedy już pojawiliśmy się na miejscu, C właśnie wychodził.
- No jesteś w końcu, muszę już iść, odprowadzić mnie pod las - poprosił, żegnając się ostatni raz z rodziną. Ruszyliśmy w odpowiednim kierunku, a ja już pękłam z ciekawości. - Nadal się nie uspokoiłaś - zauważył rozbawiony.
- Po co się zmieniać, skoro kocha się siebie takim jakim się jest?- odburknęłam oburzona na jego słowa. - Mów żesz bo cię ugryzę i zaczniesz mi w końcu śpiewać jak ci będę grać! - dodałam.
- Skąd w tobie nagle tyle waleczności? - ciągną dalej przedrzeźniając się że mną.
- Już wiem czemu jesteś omegą, dziwaki! - odpłaciłam mu,parskają z niezadowoleniem.
- Mogę się założyć już teraz, Zety też nią będziesz - zauważył, mówił łagodnie i przyjaźnie. A ja pokiwalam głową, przytakując na jego słowa cichym pomrukiem. Bo cóż... Miał rację. - No dobrze, koniec przedrzeźniania. Pytał o ciebie pewien wampir...
- Pytał o mnie?! - wcielam mu się w słowo uradowana. - A niech mnie wszystkie wilki pożrą! No i o co pytał, no mów a nie się ociagasz! - Pospieszalski go.
- Będę mówił, jak mi pozwolisz - bąknął, kręcąc nosem. Wzięłam głęboki oddech i zamilkłam. C kiwnął głową zadowolony. - Pytał o ciebie i prosił o pozdrowienia. Od razu zastrzegamy, nie będę waszym łącznikiem - pwiedzial dosyć twardo. - Więc zastanów się nad tym, co chcesz mu powiedzieć - dodał,a ja się na chwilę zamyśliłam, uśmiechając się szeroko.
Co chciałam, by ten wampir, by Jasper wiedział...
- Powedz mu proszę tylko, że cieszę się z pozdrowien i że nie będzie mnie na polanie jeszcze przez kilka dni. Poproś go ode mnie, by przyszedł za tydzień... Dobrze C? Przekażesz mu to? - upewniłam się, a wilk pokiwał głową. - Bardzo, bardzo dziękuję! - uratowałam się, przytulajc się do wilka. Poklepałam go zaraz po ramieniu, odsuwając się. - Trzymaj się, i spokojnego wieczoru! - dodałam na koniec oddalając się w radosnych podskokach. Cóż za ekscytująca wiadomość!

Jasper Locay · 2021-04-20 09:44:16

Sam sobą byłem zaskoczony że faktycznie następnego tygodnia, tak jak przekazał mi Currie, czekałem na polanie. Siedziałem na masce samochodu, tym razem przygotowany na wyjazd bardziej niż ostatnim razem. Z ojcem nadal... Nie wchodziliśmy sobie w drogi. Jednak zdjęcie z mamą w ramce stało teraz dumnie w salonie, jasno przypominając mi, kim nigdy nie byłem.
Tak oddałem się zamyśleniu, że nawet nie zauważyłem z początku wielkiego wilkołaka na skraju lasu. Zaraz jednak poznałem jej zapach, kiedy zwierz biegł radośnie przez pola. Uśmiechnąłem się pod nosem, schodząc z maski i spoglądając w niebo. Założyłem ciemne okulary, bo było dziś nieco wcześniej i słońce było wyżej.

Accalia Felan · 2021-04-20 12:07:01

Przemieniłam się w ludzką postać w biegu, kilka metrów od samochodu, przy którym stał wampir. Miał na nosie ciemne okulary i...
- Wampiry chyba nie przepadają za słońcem, co nie? - zapytałam rozbawiona, zbliżając się w jego stronę. Oczywiście nie miałam na sobie żadnych ubrań. Odrzuciłam włosy z ramion na plecy, uśmiechając się lekko. - Mogę je zobaczyć? Czy są ci bardzo potrzebne...? - zapytałam, przechylając lekko głowę.

Jasper Locay · 2021-04-20 12:12:35

Zaśmiałem się cicho i wzruszyłem ramionami. Zdjąłem z oczu okulary podając jej je.
- Noszę je raczej dla wygody niż z potrzeby. Mówiłem, że jestem nieco innym wampirem, słońce nie robi na mnie aż tak dużego wrażenia - wyjaśniłem. - To raczej po prostu coś upiierdliergo, ale nie poważnego - skwitowałem, przechylając głowę by spojrzeć na nią w moich okularach. - Podobają ci się? - zapytałem rozbawiony, bo wilczyca głównie mnie po prostu bardzo... Bawiła? Nie, to złe określenie. Ale na pewno cieszyłem się z jej obecności.

Accalia Felan · 2021-04-20 12:19:07

- Zabawne - odpadłam, kładąc okulary na nosie i zaraz znów je unosząc. Rozglądałam się w taki sposób po okolicy, sprawdzając jak wszystko wygląda normalnie, a potem przez ciemne szkiełka. Spojrzałam nawet w słońce i faktycznie, niesamowite sprawa, mogłam patrzeć prosto w niebo, nie mrużąc oczu prawie w ogóle. - Tak, podobają mi się - odpowiedziałam w końcu na jego pytanie, wyciągając dłoń z okularami w jego stronę, by mu je oddać. - U nas nie nosimy takich, chyba nie były by nam potrzebne. - Uśmiechnęłam się słodko. - Chciałeś się ze mną znów spotkać? Myślałam, że... Już się nie zobaczymy - wyjaśniłam z nutą smutku. - Teraz się cieszę, że jesteś - podsumowałam.

Jasper Locay · 2021-04-20 12:24:08

Uśmiechnąłem się szczerze, kiwając głową, wciąż przyglądając się ciekawsko wilczycy.
- Jak ostatnio powiedziałaś, że jestem najlepszym co ci się przydarzyło od wielu lat, to poczułem się w obowiązku, żeby to powtórzyć, wilczyco. W końcu kto nie lubi miłych rzeczy? - uśmiechnąłem się lekko. Wziąłem od niej okulary i z powrotem założyłem je na nos. - Macie drzewa w lesie, więc nadmiar słońca wam nie przeszkadza raczej... No i wampiry już tak mają, nie lubimy za dużej ilości promieni, więc mamy masę takich rzeczy jak okulary, kremy, czy specjalne parasolki - wyjaśniłem.

Accalia Felan · 2021-04-20 12:29:54

- My też mamy kremy, tyle że nie na słonce, a na ogień. Dzieci często wkładają ręce do ognia i trzeba je potem wysmarować - powiedziałam śmiejąc się z tego i uniosłam swoją rękę, przeciągając palcami po mało widocznych bliznach, o których sama doskonale pamiętałam, ale inni ich po prostu nie zauważali. - Sama byłam jednym z takich wilków. I to nie raz, cóż... Muszę się przekonać kilka razy, raz nie wystarczył - zakończyłam rozbawiona.

Jasper Locay · 2021-04-20 12:33:23

Zaśmiałem się kręcąc głową.
- Wkładałaś rękę do ognia? Wilki są naprawdę dziwakami - zachichotałem. - Na wampirzych salonach wielu rzeczy nie wypada robić, to nie są zasady, a takie niemówione reguły. Jak się nie dostosujesz to wypadasz ze znajomości. U nas nie ma czegoś takiego jak sprawdzanie co się może - przyznałem rozbawiony, a potem spojrzałem na słońce, które już zeszło niżej.
- Możemy się już położyć na trawie. Mam kocyk - zaproponowałem.

Accalia Felan · 2021-04-20 12:44:43

- A po co ci kocyk? - zdziwiłam się ale zaraz uśmiechnęłam się. - No dobrze... Hmm, może być kocyk - przytaknęłam i odsunęłam się kawałek, gdy wampir podszedł do samochodu, by zapewne go wyciągnąć. - Cóż, jeśli chodzi o wkładanie ręki w ogień... To nie wiem, czy rozumiesz, ale zimą jest zimno, i bywa bardzo zimno. Wtedy spędza się większość czasu w wilczej postaci, przynajmniej wszystkie dzieci to robią. Wtedy też ćwiczymy różne rzeczy jako wilki. - Wzruszyłam ramionami. - A ogień z ogniska albo w kominku jest cieplutki i dzieci chcą po prostu... no wiesz, ogrzać się. - Znów wzruszyłam ramionami. - Tyle, że trzeba trzymać ręce w jakiejś odległości. I tego nauczyłam się już po kilku razach, rodzicom nie chce się uwierzyć. - Zachichotałam.

Jasper Locay · 2021-04-20 12:48:35

Pokręciłem głową, naprawdę nie wierząc w to co mówi.
- Wiem, że zimą jest zimno, choć mieszkałem na terenach gdzie zima jest łagodna - przyznałem szczerze i kiedy wyciągnąłem koc, położyłem go kawałek od auta, na trawie. Zaraz potem zacząłem się powoli rozbierać.
- Dziwne, nie wierzyć rodzicom, kilka razy się sparzyć, a jednak nadal wkładać rękę w ogień... Hm... W dodatku ta wilcza postać. Jak to jest, jesteś wtedy zwierzęciem, czy sobą? No i jak długo możecie w niej być...?

Accalia Felan · 2021-04-20 12:59:12

- Wilczki są ciekawskie i uparte, tak już mamy. Wolimy się sparzyć, niż nie sprawdzać i żyć w niepewności - szepnęłam, siadając na kocu i obserwując jak wampir powoli się rozbiera. Było w tym coś... Bardzo miłego. - Myślę, że to zaleta... Poza tym, ból nasz kształtuje - mamrotałam dalej. Obserwowałam go dziś inaczej, niż ostatnio. Wtedy byłam ciekawa kim jest, teraz byłam zaciekawiona jego ciałem. Zdecydowanie mniej wilków wyglądało tak jak on, szczupłych i lekko umięśnionych. Raczej albo byli porządnie wytrenowani, chodzili ciężkimi krokami lub na odwrót, byli szczupli, mieli długie, zwinne palce, do... różnych rzeczy. No i ta mleczna skóra, taka, błyszcząca, a on sam... Zamrugałam, zadzierając głowę do góry i spoglądając znów na jego twarz. - O co pytałeś? - zapytałam lekko rozkojarzona. Serce mi waliło i nie mogłam się skupić...

Jasper Locay · 2021-04-20 13:03:37

- O to jak jest być wilkiem, wilku - zaśmiałem się, siadając na kocu. Zmarszczyłem brwi, gdy tak patrzyła na mnie z wypiekami. - Umm, to chyba nie jest jakieś delikatne pytanie, o to jak się czujesz kiedy jesteś no wiesz, zwierzęciem...? - przechyliłem głową nadal na nią zerkając. - Wszystko w porządku? Ostatnio tak się nie wgapiałaś. Nie mam tego za złe, patrz się gdzie chcesz, ale aż tak odstaję od tego do czego przywykłaś, że nie możesz się napatrzeć? - zaśmiałem się, przypominając sobie wszystkie wilki jakie poznałem w barze i że zawsze byłem od nich znacznie szczuplejszy.

#21 2021-04-20 00:47:20

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#22 2021-04-20 00:53:31

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#23 2021-04-20 00:57:32

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#24 2021-04-20 01:01:05

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#25 2021-04-20 01:04:46

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#26 2021-04-20 01:08:58

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#27 2021-04-20 01:14:10

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#28 2021-04-20 01:24:04

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#29 2021-04-20 09:33:22

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#30 2021-04-20 09:44:16

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#31 2021-04-20 12:07:01

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#32 2021-04-20 12:12:35

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#33 2021-04-20 12:19:07

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#34 2021-04-20 12:24:08

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#35 2021-04-20 12:29:54

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#36 2021-04-20 12:33:23

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#37 2021-04-20 12:44:43

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#38 2021-04-20 12:48:35

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#39 2021-04-20 12:59:12

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

#40 2021-04-20 13:03:37

Odp: Od ciała po duszę — Wampir i Wilczyca

Stopka