Kroniki złotego wieku

Vivian Leeches · 2023-09-07 21:40:03

Uśmiechnęłam się do niego szeroko po czym podałam mu plik kartek. Następnie oparłam głowę na ramieniu wampira i przerzuciłam kilka stron, które aktualnie czytałam.
- Twoja pomoc jest zawsze mile widziana, najdroższy - szepnęłam. - Mam tu taki bałagan, to niepodobne do mnie. Zawsze staram się trzymać porządek ale... Ta cała podróż była szaleństwem. Które widać nawet tu, na papierze - zauważyłam, zerkając na niego przelotnie. Skupił spojrzenie na kartkach, starając się w nie wczytać.
Pomimo tego, że dużo rozmawialiśmy miałam wrażenie, że wciąż jest jakiś nieswój. Był zaniepokojony, a ja, choć bardzo próbowałam, nie mogłam mu pomóc. Trochę nie rozumiałam dlaczego.
- Jesteś ciekawy szczegółów? Wybacz, czasami pisałam w dialekcie czarodziejów, teraz właśnie próbuję... No wiesz, porządnie to przełożyć. Jeśli opiszę wszystko wystarczająco dobrze, to może kiedyś, ktoś to przeczyta, i będzie wiedział jak powstrzymać kolejne takie wydarzenia.

Isaac Leeches · 2023-09-07 21:42:52

Uśmiechnąłem się pod nosem.
- Skrupulatna jak zawsze - szepnąłem, obejmując ją ramieniem i gładząc delikatnie po przedramieniu. - Pewnie masz rację. Czarodzieje przykładają się zdecydowanie bardziej w tych kwestiach niż wampiry - przyznałem jej rację, całując Vivian w skroń. - Jesteś niesamowita, ale to już wiesz! - Czarodziejka zaśmiała się i przytaknęła. Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej. - Ale tak, masz rację chcę poznać więcej szczegółów. - Przygryzłem wargę. - Ale... Tych szczegółów głównie związanych z tobą.

Vivian Leeches · 2023-09-07 21:45:32

- Ze mną? - Wyprostowałam się i popatrzyłam Isaacowi w oczy. - Co takiego chciałbyś wiedzieć? - zapytałam lekko zdziwiona. Opowiedziałam mu już wszystko o tym, jak tamten wampir mnie napadł. - Ta podróż nie dotyczyła przecież mnie, tylko ciebie. I twojego gatunku. W tej historii nie ma miejsca na czarodziejkę - zauważyłam.

Isaac Leeches · 2023-09-07 21:47:25

- Vivian, dla mnie zawsze jesteś TY - szepnąłem, dotykając jej policzka. - I w żadnym wypadu się z tobą nie zgadzam. Bo to ty jesteś tą historią, ty jesteś tą wyprawą, tymi badaniami i przede wszystkim, to ty jesteś lekarstwem - zaznaczyłem bardzo stanowczo. - Niepotrzebnie umniejszasz tu swoją rolę.

Vivian Leeches · 2023-09-07 21:53:00

- Nie umniejszam jej. Jestem badaczem, istotą nauki. Ale to nie nauka jest narratorem, skarbie. To historia o wampirach, które przezwyciężyły epidemię. To korona znalazła sposób, by zażegnać ten problem, a ja... byłam narzędziem w tym całym procesie. To... Jak twoje kroniki, najdroższy. Ty zbierasz informacje, ty je układasz, badasz historię, opisujesz najważniejsze, tworzysz notatki. Aż w końcu piszesz przepiękną kronikę, i nawet jeśli bierzesz tak czynny udział w całym tym procesie, to narratorem tych wszystkich zdarzeń jest ktoś inny. - Uśmiechnęłam się lekko, przekrzywiając głowę w bok. - O co chodzi, najdroższy? - spytałam w końcu. - Coś cię gryzie...

Isaac Leeches · 2023-09-07 21:55:22

Zacisnąłem wargi, splątując palce swoich dłoni przed sobą i wpatrując się w nie przez chwilę.
- Nie było cię tyle... I... Po prostu zastanawiam się, czy coś się zmieniło, Viv? - Podniosłem na nią pytający wzrok. - Czy... Mówisz mi wszystko? Bo możesz powiedzieć mi wszystko! Każdy szczegół, cokolwiek by to nie było...

Vivian Leeches · 2023-09-07 22:01:15

Położyłam dłoń na jego splecionych palcach.
- Rozłąka nie jest naszą mocną stroną, czyż nie? - szepnęłam. - Pewnie nie jest niczyją - odpowiedziałam sama sobie, na co Isaac przytaknął kiwnięciem głowy. - Zamartwiasz się, że stało się coś jeszcze, poza... Napadem? O to chodzi kochany.
Isaac nieśmiało przyznał się do tego i popatrzył na mnie z poczuciem winy.
- Zaręczam ci, że jeśli cokolwiek by się stało, o wszystkim byś wiedział. To był... Po prostu czas pełen pracy i... - Przymknęłam powieki, biorąc głęboki oddech. - I ten czas trochę mnie odmienił. Widziałam... - Nie otwierając oczu, zmarszczyłam brwi, kiedy pod powiekami zaczęły mi przelatywać różne obrazy z tamtego okresu. - Ból. Prawdziwe przerażenie. - Otworzyłam oczy, a wszystkie obrazy rozpłynęły się w oka mgnieniu. - I ogrom śmierci. I... Myślę, że to co widziałam, zmieniło by każdego. - Pokręciłam głową. - Ale to co przeżyłam, nie zmieniło, i nie zmieni tego, co czuję do ciebie. To kim dla mnie jesteś i jak bardzo ważny jesteś. Zmieniło mnie, jako osobę, a nie moje uczucia - podsumowałam. - W porządku?

Isaac Leeches · 2023-09-07 22:04:17

Ból, przerażenie, śmierć.
Pokiwałem lekko głową, ale przez chwilę milczałem.
- Wybacz, wybacz mi. Nigdy nie powinno mi przejść przez myśl, że mogłabyś przestać... czuć coś do mnie. Naprawdę wybacz najdroższa - szepnąłem skruszony. Ona jednak nie wyglądała jakby była zawiedziona, uśmiechała się do mnie łagodnie, jej serce biło mocno, równo. Była pełna spokoju i cierpliwości.

Vivian Leeches · 2023-09-07 22:08:01

- Mój słodki Isaacu... - Wyciągnęłam ramiona i objęłam jego szyję, wsuwając się sprawnie na jego kolana. Kartki, które wcześniej mu podałam spadły na ziemię, ale teraz się tym nie przejmowałam. - Nie proś mnie o wybaczenie, bo ja ci już wszystko wybaczyłam, rozumiesz? - Pogładziłam go uspokajająco po karku. - Możesz mieć wątpliwości, to naprawdę normalne. Ważne jest to, jak sobie z nimi radzisz. I dopóki będziesz przychodził z nimi do mnie, mówił mi o nich i... Tak szczerze to wszystko przeżywał, to moja miłość do ciebie będzie tylko rosnąć i rosnąć. Kocham cię ponad życie... Ponad wszystko.

Isaac Leeches · 2023-09-07 22:14:14

Teraz to moje serce zaczęło bić zdecydowanie za szybko. Czułem jak wszystko we mnie topnieje i mięknie. Pomimo tego, że byliśmy ze sobą już tak długo, to czasami Vivian sprawiała, że znów czułem się tak, jak wtedy, gdy pierwszy raz wyznawaliśmy sobie uczucie. Jak wtedy, gdy zupełnie nie miałem pojęcia, co to znaczy miłość, ale jednak ją czułem.
- Vivian Leechers - szepnąłem. - Jesteś moją przyjaciółką od zawsze, ukochaną od lat. A wciąż potrafisz zwalić mnie z nóg. - Musnąłem wargami jej usta. - Moją żoną jest najbardziej niesamowita kobieta na całej wyspie, ha, pewnie na całym świecie na ma takiej istoty, która by ci do pięt sięgała. A masz za męża...

Vivian Leeches · 2023-09-07 22:22:44

- ...a mam za męża najbardziej czułego i kochającego mężczyznę - weszłam mu w zdanie, nie pozwalając dokończyć jego własnej myśli. - Mam za męża wampira, który walczy dla mnie z niedźwiedziami, wybiera miłość, prawdziwą miłość ponad pożądania, szanuje mnie i z dnia na dziej staje się tylko lepszy. - Tym razem to ja sięgnęłam ustami jego ust, a Isaac przeciągnął nieco ten pocałunek. - Ty i twoja miłość to dwie najbardziej zaskakujące rzeczy w moim życiu, które okazały się być całym moim sensem. Bez ciebie? Byłabym wielką czarodziejką z zakonu, ba, może najlepszą. Ale co by mi było z tego życia? To które otrzymałam od ciebie... Jest pełne miłości, a ta miłość daje mi siłę do wymarzonej "wielkości".

Isaac Leeches · 2023-09-09 23:22:36

- Wymarzonej wielkości - powtórzyłem te słowa prosto w usta ukochanej, przyciągając ją do siebie mocniej. Chciałem pogłębić pocałunek, być może chciałem nawet doprowadzić do czegoś więcej jednak coś usłyszałem.
Spojrzałem w stronę, z której dobiegł dźwięk. Vivian podążyła za moim spojrzeniem i oboje dostrzegliśmy strażnika, który stał "ukryty", choć to dużo powiedziane, za regałem. Gdy zrozumiał, że go widzimy, wystąpił naprzód, zaciskając mocno wargi.
- Król Mikhail i królowa Evangelina oczekują was w niebieskim saloniku - poinformował nas oschle. Jednak nie udało mu się ukryć odrazy w oczach.
Ja jednak nie czułem ani nuty zażenowania. Bo co miało by je wywołać?
- Vivian, najdroższa - szepnąłem wracając wzrokiem do mojej czarodziejki. - Chyba musimy iść. - Musnąłem delikatnie ustami jej skroń.

Vivian Leeches · 2023-09-09 23:27:00

Strażnik cicho parsknął ale odszedł bez słowa. Ja zsunęłam się z kolan Isaaca i stanęłam na równych nogach, wygładzając pogniecioną sukienkę.
- Jesteśmy w pałacu na tyle długo, że mogli by przestać się tak zachowywać - wyszeptałam niemal bezgłośnie, wtulając się w pierś mojego wampira.

Isaac Leeches · 2023-09-09 23:28:39

- Oni tego nie rozumieją, kochanie - odparłem, przytulając Vivian mocno, bo najwidoczniej bardzo tego teraz potrzebowała. Pomimo że nie wspominała o tym, że tęskni za swoją wioską, to byłem pewien, że na pewno czuje się wyobcowana wśród wampirów.

Mikhail Harland · 2023-09-09 23:51:46

Usiedliśmy z Evangeliną na kanapie, a dokładniej na jej dwóch krańcach. Nie miałem pojęcia co chodzi mojej żonie po głowie, więc wolałem zachować dystans, na wypadek jej... humorów. Od kilku dni dokładniej omawialiśmy to w jaki sposób wynagrodzić czarodziejkę za jej poświęcenie w związku ze znalezieniem lekarstwa.
Oczywiście nie byliśmy zgodni z żoną co do wszystkiego, ale udało nam się dojść jakoś do porozumienia. Jakoś. Niestety nie seksem, choć jeśli miałbym być szczery, to w ten sposób było by ze mną jeszcze łatwiej przedyskutować wszystkie warunki wynagrodzenia Leechersów.
- Miałaś dobry dzień? - spytałem mimochodem, a przynajmniej tak brzmiałem. Umiałem schować całe napięcie w sobie, tego nauczyło mnie życie w pałacowych murach.
Ale o co ja pytałem? Oczywiście, że miała. Od kilku nocy, co dzień pieprzyła się z kimś, a mnie i jakiegokolwiek kontaktu fizycznego ze mną unikała jak słońca. Po ostatniej... bardziej szczerej rozmowie miałem wrażenie, że nieco pękła. Przyznała mi rację. Niechętnie, ale przyznała. A jednak... Momentami zachowywała się po prostu jak zimna suka.

Evangeline Harland · 2023-09-09 23:55:22

Spojrzałam na męża i uśmiechnęłam się do niego szeroko.
- Owszem. Dzień, noc, kolejny dzień... - mruknęłam, próbując dostrzec jakiekolwiek napięcie na jego twarzy. Ale nic tam nie zobaczyłam. Był niczym piękny, marmurowy posąg. Niewzruszony. Jednak nie wiało od niego chłodem, bo już taki był. Miał w sobie ciepło, które nie często spotyka się wśród wampirów. - Nie bierz tego do siebie...

Mikhail Harland · 2023-09-09 23:58:35

Uniosłem dłoń, powstrzymując ją od dalszych słów.
- Doskonale wiesz jak to odbieram, więc nie strzęp sobie języka - poprosiłem, zmęczony tym wszystkim. Odwróciłem wzrok od żony, patrząc za okno. Noc była ciemna, na niebie nie było widać ani jednaj gwiazdy. - To było grzecznościowe pytanie, nie chcę teraz słuchać twoich wywodów, Evangeline - dodałem, zaciskając szczęki.

Evangeline Harland · 2023-09-10 00:02:07

Wbiłam w Mikhaila swoje piwne spojrzenie.
Im bardziej się do mnie zbliżał, tym dalej go potem odpychałam od siebie. Za każdym cholernym razem. Z jednej strony czułam nutę czegoś, co zapewne można by nazwać poczuciem winy, zaś z drugiej strony uważałam to za racjonalne zachowanie i wiedziałam, że nie powinnam mieć skrupułów. Czy oby na pewno?
Nie zdążyłam dojść myślami dalej, bo drzwi się otworzyły i pojawili się Isaac i Vivian Leechers.

Isaac Leeches · 2023-09-10 00:06:11

Jeszcze zanim weszliśmy do saloniku poczułem coś. Jakby niepokój, złapałem wtedy mocno Viv za rękę, a ona jedynie zdążyła posłać mi pytające spojrzenie. Ona nie mogła wyczuć tego co ja, nie czuła króla i królowej tak jak wszystkie wampiry naokoło.
Pokłoniliśmy się i usiedliśmy na kanapie naprzeciwko władców. W przeciwieństwie do nich, zniwelowaliśmy dzielącą nas przestrzeń do stosownego minimum.

Mikhail Harland · 2023-09-10 00:20:26

Po wstępnym przywitaniu i spytaniu o samopoczucie czarodziejki - przeszliśmy do rzeczy.
- Zacznijmy od mniej przyjemnych rzeczy. - Przyjąłem nieco poważniejszą pozycję. - Wymierzymy stosowną karę za to, co cię spotkało Vivian. Wampir, który dopuścił się ataku na ciebie nazywa się Talon Camplin. Został aresztowany tego samego dnia wraz z najbliższą rodziną, żoną i synem. Sam Talon został przetransportowany i znajduje się w pałacowych lochach. Reszta Camplinów czeka w lochach w swoich rodzinnych stronach - powoli objaśniałem całą sytuację. Skupiłem wzrok na czarodziejce. Nie wyglądała na wystraszoną, ale jej serce biło zdecydowanie za szybko, co ją zdradzało. - Teraz powiem jaką karę wymierzyliśmy i chcę żebyś powiedziała, czy się na to zgadzasz. - Vivian przytaknęła. - Postanowiliśmy publicznie wybić kły Talonowi Camplin, a następnie pozostawić go w lochu na pół roku. Zaś jeśli chodzi o najbliższych krewnych, stracą oni prawo do majątku, jaki posiadają i będą musieli opuścić tamtejsze ziemie.

#61 2023-09-07 21:40:03

Odp: Kroniki złotego wieku

#62 2023-09-07 21:42:52

Odp: Kroniki złotego wieku

#63 2023-09-07 21:45:32

Odp: Kroniki złotego wieku

#64 2023-09-07 21:47:25

Odp: Kroniki złotego wieku

#65 2023-09-07 21:53:00

Odp: Kroniki złotego wieku

#66 2023-09-07 21:55:22

Odp: Kroniki złotego wieku

#67 2023-09-07 22:01:15

Odp: Kroniki złotego wieku

#68 2023-09-07 22:04:17

Odp: Kroniki złotego wieku

#69 2023-09-07 22:08:01

Odp: Kroniki złotego wieku

#70 2023-09-07 22:14:14

Odp: Kroniki złotego wieku

#71 2023-09-07 22:22:44

Odp: Kroniki złotego wieku

#72 2023-09-09 23:22:36

Odp: Kroniki złotego wieku

#73 2023-09-09 23:27:00

Odp: Kroniki złotego wieku

#74 2023-09-09 23:28:39

Odp: Kroniki złotego wieku

#75 2023-09-09 23:51:46

Odp: Kroniki złotego wieku

#76 2023-09-09 23:55:22

Odp: Kroniki złotego wieku

#77 2023-09-09 23:58:35

Odp: Kroniki złotego wieku

#78 2023-09-10 00:02:07

Odp: Kroniki złotego wieku

#79 2023-09-10 00:06:11

Odp: Kroniki złotego wieku

#80 2023-09-10 00:20:26

Odp: Kroniki złotego wieku

Stopka