Kroniki złotego wieku

Isaac Leeches · 2023-09-05 00:18:55

- ...że para królewska troszczy się o interes państwa jakim jest czarodziejka w pałacu wampirów i jej mąż wampir? - zasugerowałem, odwracając wzrok od Evangeliny. Jej energia sprawiała, że czułem się gorzej i gorzej. Ciężej mi było nie tylko na sercu. - Jesteśmy niezmiernie wdzięczni z to królowo - zaznaczyłem. - Jednak wszelkie sprawy formalne, jakiekolwiek by one nie były, chciałbym omawiać już w towarzystwie Vivian. Jeśli o to właśnie królowej chodzi, a domyślam się, że tak jest.

Evangeline Harland · 2023-09-05 00:26:33

- Ja... - zawahałam się, co nie często mi się zdarza. - Tak, trochę o to chodzi - odparłam, również odwracając wzrok. Westchnęłam ciężko.
Co ja właściwie wyrabiam? Ta cała sytuacja jakby sugeruję, że chcę się przyjaźnić, a ja nie chcę. Chcę popierać i wspierać męża... Dlaczego mój mąż jest takim mądrym durniem? Tyle potrafi porządnych, przyziemnych rzeczy zrobić, a wciąż biega za poszukiwaniem nowych horyzontów, zagłębiania się w nieznane i odkrywania... emocji.
- Chcemy żeby Vivian wydobrzała i dołożymy wszelkich starań by ten proces przeszedł jak najsprawniej. Ale nie chcemy żebyś przy okazji sam siebie wykończył, więc się porządnie ogarnij. - Zdecydowanie łatwiej mi się mówiło, gdy używałam formy "my", a nie 'ja". - Zużyj swoją energię bardziej produktywnie i przestań tak głośno myśleć, bo pół pałacu słyszy, jak bardzo masz ochotę zerżnąć swoją żonę - zakończyłam, nieco wracając do swojego klasycznego tonu. Spojrzałam na wampira. - Zabierz butelkę i wracaj skąd przyszedłeś.

Isaac Leeches · 2023-09-05 00:31:10

Zmarszczyłem brwi, słuchając królowej, jednak zanim zdążyłem się odezwać ona nagle zmieniła ton, wracając do swojej oziębłej gadki. Nie miałem na to siły. I jeszcze wprawiła mnie w zdenerwowanie. Ale w gruncie rzeczy właśnie tego się po niej spodziewałem. Kompletnego niezrozumienia. Ona nie umiała sobie poradzić z własnymi emocjami i z tym, co czuję do króla Mikhaila, oraz z tym co on czuje do niej. A o empatii z jej strony już w ogóle nie było mowy.
Podniosłem się z miejsca, skłaniając głowę.
- Wasza wysokość, dziękuję za wszelaką troskę - bąknąłem z nutą opryskliwości, złapałem butelkę i wymaszerowałem z komnaty, wracając do Vivian.

Evangeline Harland · 2023-09-05 00:36:16

Co chciałam osiągnąć? Już sama nie pamiętałam. Ale nie było to ważne, bo i tak niczego nie osiągnęłam, więc kogo by obchodziły jakiekolwiek założenia. Trzeba było zostawić Mikowi użalanie się nad tymi dwiema pokracznymi istotami, a nie samemu się za to brać.
Emocje. Co za bezsensowny wynalazek?
Pewnie jak Mik się o tym dowie, to mnie wyśmieje i może słusznie. Choć pewnie się nie dowie. I lepiej, wolałabym, żeby jednak tak zostało.

Vivian Leeches · 2023-09-06 00:01:33

KILKA DNI PÓŹNIEJ (w trakcie dnia)

Poczułam nagły ucisk na piersi, jakby coś mnie gniotło ale nie mogłam się poruszyć, nie mogłam nawet uchylić powieki. Ciężar stawał się coraz cięższy i cięższy... Już miał mnie zgnieść jednak nie zdążył, bo czyjeś ramiona dosłownie wyrwały mnie z tego... tego... uczucia.
Oddychaj Vivian, oddychaj - usłyszałam jakby przez mgłę.
Głęboki oddech stał się zbawienny i ostatecznie to on mnie uwolnił.
Zamrugałam powiekami, nabierając w płuca powietrza. Przy trzecim oddechu wróciły do mnie dźwięki. Ciepły, łagodny głos Isaaca, nakazywał mi się uspokoić - tak też zrobiłam. Oparłam ciężką głowę o ramię ukochanego, wracając całkowicie do rzeczywistości.
- Zły sen... - wymamrotałam jedynie, mocno się w niego wtulając.

Isaac Leeches · 2023-09-06 00:09:11

- Bardzo zły - wymamrotałem, z całych sił walcząc ze sobą, by nie brzmieć na przerażonego i całkiem nieźle mi to wyszło. - Najdroższa...
Przez dłuższa chwilę siedzieliśmy wtuleni w siebie. Nie miałem pojęcia co mogę powiedzieć, ale wiedziałem, że mogę ją tulić do swojej piersi całymi godzinami, jeśli właśnie tego by potrzebowała. Ale Vivian odsunęła się kawałek ode mnie, byśmy mogli spojrzeć na siebie. Odgarnąłem z jej czoła wilgotne kosmyki włosów. Cała się spociła, ale już odzyskała kolory, jej twarz zalała się płomiennym rumieńcem.
Uśmiechnąłem się do niej pokrzepiająco. Odwzajemniła uśmiech, jednak nadal milczała.
- Vivian... Przestałaś oddychać - szepnąłem, gładząc kciukiem jej policzek. Te słowa wydawały się być dla mnie nierealne, nigdy nie chciałbym ich powtarzać. NIGDY. - Moja najukochańsza... słodka Vivian... - Wziąłem głęboki oddech, by się uspokoić. - Jesteś bezpieczna, najbezpieczniejsza. Nic ci nie grozi... Jestem tu. Z tobą, dla ciebie.

Vivian Leeches · 2023-09-06 00:12:32

Zagryzłam dolną wargę, pozwalając spłynąć kilku łzom po policzkach. Isaac zaraz je otarł, ale nie przyciągnął do siebie, obserwował mnie uważnie, badał grunt.
- Wiem, kochany... Wiem. To... Zły sen. Bardzo zły - powtórzyłam po nim. - Ale tylko sen. - Uśmiechnęłam się do niego. - Ja... nie wiem co to było. - Sama wytarłam palcami kilka kolejnych łez. - Nie mogłam złapać oddechu, naprawdę, nie mogłam, ale bardzo, bardzo chciałam.

Isaac Leeches · 2023-09-06 00:15:32

- Wiem, że chciałaś. Jesteś najbardziej zdeterminowaną istotą jaka chodzi po tej wyspie - szepnąłem, wyduszając z siebie krótki śmiech. Nie było to łatwe, bo całe gardło miałem zaciśnięte. Wziąłem głęboki oddech, by nieco to zmienić. Już najgorsze mieliśmy za sobą, mogłem się rozluźnić. - Chcesz... O tym porozmawiać?

Vivian Leeches · 2023-09-06 00:18:34

- To... To był jakby głaz. Nic konkretnego. Gniotło mnie, wysysało energię - odparłam od razu, jakbym od samego początku szykowała się na to pytanie. Może właśnie tak było, a może to był po prostu wyraz mojej ufności, bezgranicznej ufności do Isaaca. - Ale mam ciebie, nawet przed moimi własnymi snami mnie ratujesz - szepnęłam, przymykając powieki i wtulając się policzkiem w jego dłoń.

Isaac Leeches · 2023-09-06 00:23:02

- Uratuję cię przed wszystkim, niedźwiedzie, sny, to pikuś - zażartowałem już zdecydowanie swobodniej, nie mogąc jednak oderwać od niej badawczego wzroku.
Ta sytuacja zdarzyła się po raz pierwszy. Vivian czasami mówiła przez sen, ale nigdy nie wydarzyło się nic choćby odrobinę podobnego do tego co miało miejsce przed chwilą. Zapewne oboje byliśmy tak samo oszołomieni tą sytuacją. Tak bardzo nową i świeżą.

Vivian Leeches · 2023-09-06 00:25:15

Zaśmiałam się.
- Zaczyna mi odbijać od tego leżenia całymi dniami i nocami... Myślisz, że można zmęczyć się bezczynnością? - Parsknęłam cicho, otwierając oczy. Sięgnęłam po jego dłoń i objęłam ją obiema swoimi, gładząc palcami po grzbiecie jego dłoni. To mnie bardzo uspokajało.

Isaac Leeches · 2023-09-06 00:33:37

- Myślę, że w twoim przypadku to jedyna słuszna diagnoza - przytaknąłem, na co Vivian uszczypnęła mnie delikatnie. Znów oboje się zaśmialiśmy, dłużej niż wcześniej. Napięcie w końcu opuściło nasze ciała. - Gdyby to zależało tylko i wyłącznie od naszych chęci, to wiesz przecież, że już byś biegała po całym pałacu - przypomniałem jej.
Król Mikhail przyszedł do mnie niedługo po tym, jak rozmawiałem z królową Evangeliną i powiedział, a w zasadzie to zarządził, że dopóki rany Vivian nie zasklepią się porządnie, czarodziejka nie może opuszczać pokoju. Być może chodziło o kontakt z innymi wampirami, być może para królewska mogła mieć obawy, że jednak postanowimy... niezwłocznie opuścić pałacowe mury. Gdybyśmy mieli gdzie wracać, zapewne przeszło by nam to pewnie przez myśl. Jednak nie mieliśmy. A pałac był jedynym miejsce, które mogliśmy teraz nazywać domem.
- Ale musisz wydobrzeć, siły ci wróciły, a rany niemal zasklepione. Wszystko goi się znakomicie. Zaraz znów będziemy mieli swoją wolność...

Vivian Leeches · 2023-09-06 00:37:08

Usłyszenie niepewności w głosie Isaaca nieco zgasiło mój lepszy humor.
- Namiastkę wolności jaką posiadamy - poprawiłam go, na co przytaknął. Westchnęłam. - Nie musimy już rozmawiać Isaac - zapewniłam go. - Możemy nic nie mówić - dodałam, pochylając się w jego stronę. Podchwycił to od razu i pocałował mnie głęboko.

Isaac Leeches · 2023-09-06 00:41:00

- Vivian... Wiesz, że nie mogę ci się oprzeć... - wymamrotałem zamroczony, byłem jak narkoman, spragniony tylko i wyłącznie jednego. Kolejnej działki swojego narkotyku.
Wczoraj rozmawialiśmy z Vivian... Powiedziałem jej wszystko. O całym pożądaniu jakie odczuwałem, gdy tylko nasze ciała się ze sobą zetknęły cztery dni temu. A ona zareagowała zupełnie jak nie czarodziejka. Zareagowała jak MOJA czarodziejka, moja Vivian. Podziękowała za całą szczerość i... Mieliśmy bardzo miłe godziny tylko dla siebie.

Vivian Leeches · 2023-09-06 00:47:45

- Wiem, i za nic w świecie nie chce, żebyś mi się opierał. A skoro i tak nie śpimy to... - Nie dał mi już dokończyć. Podciągnął się wyżej, wsuwając na mnie, zmuszając do położenia się na plecach.
Zaśmiałam się, gdy całował mnie po twarzy, wsuwając dłonie na moje biodra i delikatnie łaskocząc.
To było bardzo dobre posunięcie, dla nas obojga, po tej nieprzyjemnej, nocnej pobudce. Po seksie oboje zasnęliśmy głęboko i spokojnie przespaliśmy resztę dnia.

Isaac Leeches · 2023-09-07 21:21:18

TYDZIEŃ PÓŹNIEJ (około 2 tygodnie od powrotu Vivian do pałacu)

Siedzieliśmy w Nowej Bibliotece. Ja wróciłem do pracy nad kroniką o królu i królowej, a Vivian studiowała swoje notatki z podróży. Od wczoraj prawie w ogóle nie rozmawialiśmy, ponieważ moja czarodziejka była tak pochłonięta swoją pracą. Nie mieliśmy okazji porządnie porozmawiać o tym, co się z nią działo przez ostatnie tygodnie, pomimo tego że zdążyliśmy już omówić całą sytuację związaną ze mną. Czułem się przez to trochę niepewnie. Nie chciałem nachalnie dopytywać, bo obawiałem się, że może nie chcieć o tym rozmawiać, a przynajmniej nie na tyle dokładnie na ile ja bym chciał. A skoro nic nie mówiła... Ah. Czy należało ja o to dopytywać, czy jednak słusznie robiłem, zachowując milczenie w tej kwestii?
Podniosłem wzrok i skupiłem go na mojej ukochanej czarodziejce. Na twarzy miałam wymalowane pełne skupienie - zmarszczone brwi, przymrużone powieki, zaciśnięte w wąską linię wargi.
- Vivian, kochanie? - odezwałem się w końcu, po dłuższej chwili obserwacji, jednak ona nie zareagowała. Jakby była w jakimś transie. - Vivi...?

Vivian Leeches · 2023-09-07 21:22:47

Podniosłam wzrok na swojego męża, nieco zagubiona. Zamrugałam kilka razy, wyostrzając wzrok. Dostrzegłam w jego oczach nutę zaniepokojenia.
- Isaac - szepnęłam, posyłając mu ciepły uśmiech. - Wybacz... Zamyśliłam się - wyjaśniłam się. - Coś mówiłeś?

Isaac Leeches · 2023-09-07 21:24:36

- Chciałem tylko spytać, czy czegoś nie potrzebujesz - wyjaśniłem, odwzajemniając uśmiech. - Mogę pomóc ci w pracy, jeśli chcesz. We dwoje zrobimy to szybciej. Będziesz mogła... Wrócić do swoich badań nad zaklęciami i... No wiesz, wrócić do przyjemniejszych rzeczy.

Vivian Leeches · 2023-09-07 21:27:13

Zmarszczyłam mocno brwi, trochę nie rozumiejąc do czego dążył Isaac. Chciał mnie odciągnąć od pracy? Nie chciał bym się przemęczała?
- Te badania może i nie są tak bardzo przyjemne, ale są niezwykle ciekawe - odparłam od razu. - Sugerujesz, że potrzebuję przerwy, najdroższy? - upewniłam się i westchnęłam cicho. - Wiesz przecież, że czuję się dobrze. Już dość z tym wypoczywaniem, bo do reszty stracę zmysły - powiedziałam nieco zmęczona, pocierając nasadę nosa palcami.

Isaac Leeches · 2023-09-07 21:33:21

- Ja... Ja tylko... - Zagryzłem dolną wargę. Ja tylko chcę wiedzieć wszystko, chcę poznać każą minutę twojego życia, którą spędziłaś beze mnie... - Po prostu chcę ci pomóc, kochanie - zapewniłem, podnosząc się z miejsca i przysiadając na kanapie, tuż obok czarodziejki.
Teraz już nie pachniała tak, jak wcześniej. Kiedyś jej zapach miał w sobie słodki zapach lasu, natury. Był jak powiew świeżości, jak... Jak... Jak chłodne powietrze, które wdziera się do dusznego pomieszczenia. Z czasem tak bardzo do niego przywykłem, że nawet nie zauważyłem, jak zaczął się zmieniać, jak jej zapach, stał się moim zapachem, a mój jej...
Jednak po długiej rozłące udało mi się do dostrzec. Teraz Vivian miała w sobie więcej z dzikiej wichury, niż delikatnego powiewu. Czy jej to odpowiadało? Czy zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo się zmieniła... przeze mnie?

#41 2023-09-05 00:18:55

Odp: Kroniki złotego wieku

#42 2023-09-05 00:26:33

Odp: Kroniki złotego wieku

#43 2023-09-05 00:31:10

Odp: Kroniki złotego wieku

#44 2023-09-05 00:36:16

Odp: Kroniki złotego wieku

#45 2023-09-06 00:01:33

Odp: Kroniki złotego wieku

#46 2023-09-06 00:09:11

Odp: Kroniki złotego wieku

#47 2023-09-06 00:12:32

Odp: Kroniki złotego wieku

#48 2023-09-06 00:15:32

Odp: Kroniki złotego wieku

#49 2023-09-06 00:18:34

Odp: Kroniki złotego wieku

#50 2023-09-06 00:23:02

Odp: Kroniki złotego wieku

#51 2023-09-06 00:25:15

Odp: Kroniki złotego wieku

#52 2023-09-06 00:33:37

Odp: Kroniki złotego wieku

#53 2023-09-06 00:37:08

Odp: Kroniki złotego wieku

#54 2023-09-06 00:41:00

Odp: Kroniki złotego wieku

#55 2023-09-06 00:47:45

Odp: Kroniki złotego wieku

#56 2023-09-07 21:21:18

Odp: Kroniki złotego wieku

#57 2023-09-07 21:22:47

Odp: Kroniki złotego wieku

#58 2023-09-07 21:24:36

Odp: Kroniki złotego wieku

#59 2023-09-07 21:27:13

Odp: Kroniki złotego wieku

#60 2023-09-07 21:33:21

Odp: Kroniki złotego wieku

Stopka