Kroniki złotego wieku

Evangeline Harland · 2023-07-24 20:28:49

Znów nie wiedziałam co powiedzieć. Poczułam się osaczona. Mogłam wybrać drogę buntu, być opryskliwa, zacząć krzyczeć i się rzeczać, jak to miałam w zwyczaju, choć ostatnimi czasy naprawdę starałam się nad sobą panować. Lub mogłam przyjąć to, o co mnie prosił i zaakceptować... Gdzie pierwsza opcja wydawała się być taka prosta, taka logiczna, a druga zupełnie bez sensu.
Podniosłam się z miejsca by popatrzeć królowi w oczy.
- Nie jesteś moim wrogiem. Wiem to. Ale to nie oznacza...

Mikhail Harland · 2023-07-24 20:30:22

- Evie...! - Złapałem ją za dłonie. - Na wszystkie kły tego świata! Zgódź się ze mną. Nie neguj. Daj mi wygrać. W głębi duszy zgadzasz się ze mną. Wiem, że to wiesz. Czemu próbujesz ze mną walczyć... Mimo że czujesz inaczej? - zapytałem sfrustrowany jej uporem.

Evangeline Harland · 2023-07-24 20:36:53

Popatrzyłam na nasze dłonie, a potem znów na twarz króla.
- Przecież sam wiesz. Bo taka już jestem. Nie przyznam ci racji... Ale nie chcę się już kłócić. Nie chcę walczyć! To takie męczące. Ty jesteś sfrustrowany, ja zdenerwowana. Nasza córka to wielka sklejanka naszych walk. Nie chcę tego. Ani dla ciebie, ani dla niej, ani dla siebie. Po prostu daj mi święty spokój - szepnęłam, stanowczo, ale nie agresywnie. I nie wyrwałam dłoni z uścisku jego rąk. Stałam tak w bezruchu, wyczekując kolejnych słów namowy z jego strony. Ale on zwiesił ramiona i puścił moje ręce. Odszedł kilka kroków. Byłam zaskoczona jego rezygnacją. - Mikhail? - zapytałam, przechylając lekko głowę. Spojrzał na mnie. - Niech ci będzie - powiedziałam trochę wbrew sobie. - Niech ci będzie... - powróżyłam, starając się zaakceptować to, co zaraz padnie z moich ust. Nie wiedziałam jeszcze jak się do tego wszystkiego zastosuję, jednak wiedziałam, że to powiem. - Jesteśmy po tej samej stronie. Nie po dwóch różnych... I... - zacisnęłam zęby powstrzymując się od zbędnych słów. - Nie robisz nic co mogło by mnie skrzywdzić. A ja może i robię, choć myślę, że po prostu bronię się przed tobą i... Twoim... Uczuciem - bąknęłam. - Nie tak sobie wyobrażałam koniec tej rozmowy, ale właśnie ją kończę - oznajmiłam, ruszając do drzwi.

Mikhail Harland · 2023-07-24 20:39:49

Czy... Czy Evangelina Harland właśnie przyznała mi rację, a ponadto użyła w swoim zdaniu słowa "uczucie" nie dodając do tego prześmiewczego tonu, czy obraźliwych słów?
Chyba gdyby nie ten szok to bym ją zatrzymał. Choć może i nie... Sam nie wiedziałem, co się właśnie wydarzyło. Najpierw mówiliśmy spokojnie o jednym, a nagle nastąpiła wielka eksplozja, jednak ta kłótnia... Nie zakończyła się niesmakiem. Przynajmniej miałem nadzieję, że u Evie też... To było coś, zupełnie nowego.

Isaac Leeches · 2023-09-04 22:05:53

To jak bardzo wyczekiwałem mojej ukochanej czarodziejki nie dało by się opisać w żadnych istniejących słowach. Kilka ostatnich godzin wyczekiwania niemalże umierałem... Wciąż targały mną emocje i wylewały się ze mnie, z mojego wnętrza. To umieranie... Było gorsze niż moment, w którym prawie wykrwawiłem się na śmierć podczas walki z niedźwiedziem, jeszcze podczas naszej podróży. Tym razem czułem też ból psychiczny, ogromny ból. Wyrzuty sumienia mieszały się z rozpaczą i tęsknotą.
Serce waliło mi jak oszalałe, gdy przyszedł do mnie strażnik. Ale jeszcze zanim porządnie zdążył otworzyć drzwi, już usłyszałem jego myśli.
Jest tutaj! Vivian przyjechała. Moja słodka Vivi...!
Pędziłem przez pałacowe korytarze jak oszalały, nie zwracając uwagi na nic innego. Była tylko ta myśl obijająca się w moim umyśle. Biegłem i biegłem, miałem wrażenie że trwało to setki lat, a zarazem nie trwało nawet sekundy.
I wtedy ją zobaczyłem.

Vivian Leeches · 2023-09-04 22:14:25

Podróż była ciężka. Rany bardzo bolały, a powóz kiwał się, podskakiwał i ciągle wpadał w dołki, na kamienie, gałęzie. Wcześniej nie zwróciłam uwagi na to, że droga jest w takim stanie. Byłam tak zaoferowana tym wszystkim co się działo wokół mnie... Badania, chorzy, pracę nad lekiem.
Teraz byłam w stanie myśleć tylko o bólu. Na szczęcie moje ciało samo się przed nim broniło i co jakiś czas traciłam przytomność, a wtedy nastawał błogi czas. Więc podróż w gruncie rzeczy nie ciągnęła się za długo. Zresztą, zostały nam niecałe dwa dni drogi, więc naprawdę niedużo w porównaniu z tym, jaką drogę mieliśmy za sobą.

Kiedy zobaczyłam pędzącego Isaaca w moją stronę poczułam jak kamień spada mi z serca. Był cały i zdrowy. Moje badania i ich pozytywne skutki przyniosły mu bezpieczeństwo. Tylko tego potrzebowałam.
- Isaac - wychrypiałam, gdy dopadł do mnie, pochylając się w moją stronę by musnąć wargami mojego czoła, a jednocześnie od razu otulił mnie ostrożnie ramionami odbierając strażnikowi, który pomagał mi iść. - Jesteś tu... - dodałam, oddychając z ulgą, wtulając się w niego.

Isaac Leeches · 2023-09-04 22:24:09

Nawet nie wiedziałem kiedy zacząłem płakać, ale poczułem jak łzy zwilżają mi policzki.
- Jestem - szepnąłem, powstrzymując się od nadmiernego ściskania.
Była blada, nie wyglądała dobrze. Starałem się teraz myśleć nie o tym, że jest ranna. Liczyło się, że była ze mną, a resztą się zajmiemy. - Moja najdroższa... Jestem - przytakiwałem.
Przez chwilę tak staliśmy, w bezruchy, oddychaliśmy sobą. Vivian pachniała dla mnie jak dom. Była moim słońcem, tak bardzo zakazanym i nieosiągalnym, a jednak... Tylko moim, moim ciepłym promykiem nadziei.
Po chwili wziąłem ją ostrożnie w ramiona. Na jej twarzy malowało się tak wiele emocji, ale wszystkie zlewały się w jedno - ból.
- Zadbam o ciebie. Pomogę we wszystkim. Wszystko będzie dobrze, wiesz to? Nie zostawię cię już samej. I możesz mówić co tylko ze chcesz, ale nie będę przebywać dalej niż metr od ciebie, najdroższa... - mamrotałem jak głupi, cały czas patrząc jej w oczy. Na pamięć znałem drogę do naszej komnaty. - Zadbam o ciebie - powtórzyłem lekko łamiącym się głosem.

Vivian Leeches · 2023-09-04 22:32:32

Sięgnęłam dłonią do jego policzka, ocierając mu łzy.
- Wiem, kochany, wiem. Jestem tutaj i nigdzie się nie wybieram. Wyzdrowieje - przytakiwałam mu. Mamrotał, powtarzał się, był niemal w jakiejś mani. Chciałam mu wszystko szczegółowo opowiedzieć. Miałam mu tak dużo do powiedzenia ale kiedy tylko położył mnie w łóżku i przykrył staranie poczułam się tak dobrze, tak błogo. Łóżko było miękkie, ciepłe i stabilne. Nic się nie ruszało, a wokół panowała cisza. Było słychać tylko nasze oddechy.
Isaac popatrzył na mnie zmartwiony, nie byłam do końca pewna jak wyglądałam po tym wszystkim co się stało, ale patrząc na jego reakcję wywnioskowałam, że chyba nie najlepiej.
- Jestem tylko bardzo zmęczona, Isaac... - szepnęłam, uśmiechając się do niego. - To zmęczenie - zaznaczyłam dodatkowo, nie widząc przekonania w jego oczach.

Isaac Leeches · 2023-09-04 22:44:31

Vivian ścisnęła słabo moją dłoń. Ze wszystkich sił starała się mnie teraz uspokoić. A ja? Ja zachowywałem się potwornie egoistycznie! Ale... Nie... Ja... Nie potrafiłem teraz inaczej. Moje instynkty powariowały. Chyba jednak wampirze ciało nie potrafiło przetworzyć tak wielu uczuć na raz. "Musze się wziąć w garść" pomyślałem, ale nie do końca posłuchałem moich rad.
Oddałem uścisk dłoni i pochyliłem się do Vivi, muskając wargami jej usta. Odsunąłem się kawałeczek, na tyle daleko by móc widzieć jej twarz, ale i na tyle blisko, by wciąż czuć jej ciepły oddech na skórze.
- Wiem. Potwornie zmęczona... - zaśmiałem się nieco panicznie. - Za dużo pracujesz - zażartowałem, choć wnętrzności ściskały mi się tak mocno, że chciało mi się wymiotować moim żołądkiem. - Teraz odpoczniesz, a ja... Ja... Będę tu, wiesz? - Vivi kiwnęła głową, wymuszając uśmiech. - Będę - zaznaczyłem, prostując się. Poprawiłem jej poduszkę i kołdrę. - Cały czas, więc możesz odpoczywać ile tylko chcesz.
Wyciągnąłem dłoń by pogładzić ją po policzku. Chciałem jej dotykać, ciągle. Ale dopiero w tej chwili zdałem sobie sprawę, że moje ciało zaczęło zmieniać uczucia, na doznania cielesne. Im dłużej moja skóra dotykała jej skóry, tym łatwiej mi było zapanować nad umysłem. Choć teraz czułem też rządzę. Popieprzone to. Moja ukochana cierpi, a ja zaczynam coraz intensywniej myśleć o seksie. Bo seks był łatwiejszy, oj zdecydowanie łatwiejszy, niż poczucie winy, że nie dopilnowałem jej bezpieczeństwa.

Vivian Leeches · 2023-09-04 22:48:21

Gdy mu się przyglądałam widziałam jego cierpienie. Ale na chwilę obecną jednak nie umiałam mu pomóc, mogłam go jedynie wysłuchać w całości i liczyć na to, że nie będzie się zadręczał przez cały czas.
- Przymknę tylko oko na chwilę... I... Potem porozmawiamy. O wszystkim - zapewniłam, zamykając powieki, ale wciąż się uśmiechając. Tym razem naprawdę szczerze. Byłam już w domu, byłam bezpieczna tuż obok mojego ukochanego wampira. - Isaac, bardzo cię kocham. I cieszę się, że jesteśmy już razem.

Isaac Leeches · 2023-09-04 23:08:32

- Vivian... Jesteś całym moim światem. - Zbliżyłem usta do jej dłoni i ucałowałem ją w palce. - Też cię kocham. - Uśmiechnąłem się szeroko, a kilka łez znów spłynęło mi po policzkach, nie umiałem tego kontrolować.
Słaby wampir, tyle emocji, słaby, mały, marny wampir... Jakiś głos z tyłu głowy nie chciał jednak, bym się uspokoił. Nagle moje dwie natury walczyły ze sobą. Ta pierwotna, wampirza, i ta, którą wybrałem, by iść przez życie z Vivian.
Moja czarodziejka zasnęła głęboko. Przez jakiś czas po prostu siedziałem i wpatrywałem się w mój skarb, największy skarb. Ale minęły godziny i poczułem odrętwienie, zapewne nastał dzień. Więc po prostu zrzuciłem z siebie buty i koszulę i położyłem się tuż obok niej, policzkiem opierając się o jej zdrowe ramię.
Nie umiałem jednak zasnąć, mimo że czułem ciepło jej ciała, słyszałem spokojny oddech i miarowe bicie serca. Wszystko wskazywało na to, że nic jej nie jest. Nie była rozpalona, więc raczej nie wdało się zakażenie, nie dygotała, ani nie mówiła przez sen. Po prostu odpoczywała, ale ja nie byłem w stanie zmrużyć oka, wciąż ogarnięty przekonaniem, że jeśli tylko przestanę czuwać nad nią, coś się stanie.

Vivian jednak spała i spała. Przebudziła się raz, w przeciągu dwóch nocy, wypiła trochę wody i poszła spać dalej. Ja zadbałem o zmianę opatrunków, a patrzenie na jej rany doprowadzało mnie znów do szału.
Po tych dwóch nocach czułem głównie trzy rzeczy. Po pierwsze - wielką radość, bo była tu. Żyła i jakby na to nie patrzeć - dochodziła do siebie. Po drugie - poczucie winy, ogromne, wyżerające mnie od środka i narastające z każą godziną jej snu. Po trzecie... chęć na seks. Robiłem się coraz bardziej napalony. Co doprowadzało mnie do obłędu.
Jak ja miałem to wszystko z siebie rozładować...?! Byłem bezradny wobec napalonego wampira, który we mnie siedział.

Postanowiłem więc wstać, umyć twarz zimną wodą i nieco przejść się po korytarzu w tą i z powrotem. Ten spacer zamienił się w truchtanie w tą i z powrotem pod drzwiami naszej komnaty.
Przerwałem jednak ten mały trening gdy zobaczyłem najmniej oczekiwaną w tym momencie wampirzycę. Królowa Evangelina zbliżała się w moją stronę pewnym siebie krokiem i na moje nieszczęście roztaczała wokół siebie erotyczną aurę, jakby właśnie przed chwilą miała z dziesięć pieprzonych orgazmów i specjalnie przyszła się ze mną podroczyć.
Jej mina jednak na to nie wskazywała, a w ręku trzymała butelkę.
- Wasza wysokość - odezwałem się pierwszy, skłaniając głowę z wyrazem szacunku, choć naprawdę nie chciałem by tu teraz była.

Evangeline Harland · 2023-09-04 23:23:29

- Leechers. - Przystanęłam parę kroków przed nim, niemal słysząc jego błagania bym sobie poszła. I pewnie normalnie nawet bym nie przyszła, ale ostatnia moja rozmowa z Mikhailem dała mi trochę do zrozumienia. Naprawdę chciałam być po stronie mojego męża, choć nie do końca wiedziałam jak się do tego zabrać. Ale pomyślałam sobie, że przecież on jest po stronie tych dwóch odmieńców... ugh, po stronie Leechersów, więc może mogłabym zacząć od tego. W szczególności zważając na wszystkie zaistniałe okoliczności. - Trzęsiesz się - wytknęłam mu, marszcząc nieco z brwi. Jego emocje... Buzowały. Takie okoliczności napawały mnie niesmakiem ale już tu przyszłam. I w końcu... Jestem złą suką, która nie boi się byle czego. Może i emocje z niego emanowały, ale to nie było nic, co by mnie dotyczyło. Nie mogłam pozwolić by takie coś mnie teraz odstraszyło. - Przyda ci się krew i procenty, Leechers - dodałam, wydymając wargi i wskazując na drzwi nieopodal. - Chodź - nakazałam.

Isaac Leeches · 2023-09-04 23:48:32

Nie ruszyłem się z miejsca. Byłem chyba nieco... Oszołomiony? Czy królowa właśnie wymuszała na mnie... relaks? Trochę nie ogarniałem. Być może nawet trochę bardzo. Byłem wyczerpany od braku snu i od nadmiernego myślenia.
- Królowo... Wybacz mi, ale... Ja... - Westchnąłem zdenerwowany na siebie. Już nawet zdania nie umiałem porządnie skleić. - Nie tego teraz potrzebuję, wasza wysokość - oznajmiłem w miarę stanowczo.

Evangeline Harland · 2023-09-04 23:53:14

Mimowolnie parsknęłam śmiechem i sama podeszłam do drzwi, otwierając je i stając w progu. Obróciłam się w stronę Isaaca, spoglądając na niego wciąż z rozbawieniem. Ale on stał w tym samym miejscu z niewzruszoną minął. Oczy miał zapuchnięte i zaczerwienione, ciekawe czy bardziej od zmęczenia, czy jednak cały czas płakał jak dziecko. Bo z relacji służby słyszałam, że woda mu się z oczu lała i przestać nie mogła jakby jakaś rura pękła.
- Oj, Leechers, ja doskonale wiem i nawet czuję, że nie tego ci potrzeba. Ale nie jestem tu, by ci ulżyć w ten sposób, więc może byłbyś jednak łaskawy i ruszył tymi swoimi długimi nogami - bąknęłam, wywracając oczami. - Trzeci raz nie będę cię serdecznie zapraszać - dodałam z nutą ostrzeżenia w głosie.

Isaac Leeches · 2023-09-05 00:00:53

Zacisnąłem z całych sił zęby. Oczywiście, że wyczuła całe to napięcie we mnie, było by dziwne, gdyby tego nie wyczuła. Jednak ja wciąż czułem wstyd za to. Dopóki nie pogadam na poważnie z Vivian, nie będę chyba umiał sobie z tym poradzić. A zanim z nią porozmawiam konkretnie o tym, mogą minąć kolejne noce...
Wziąłem głęboki oddech przez nos i rozluźniłem szczęki, wypuszczając powietrze ustami. Nie miałem żadnego większego wyboru. Musiałem się ruszyć. Vivian pewnie będzie jeszcze jakiś czas spać... Oby... Oby nie ocknęła się akurat teraz.
- Idę Wasza Wysokość - odparłem, ruszając za wampirzycą. Weszliśmy do saloniku, na środku stały dwie duże kanapy, na przeciwko siebie.
Królowa zajęła miejsce na jednej z kanap, stawiając butelkę na stoliku, który stał pomiędzy kanapami, a ja podszedłem do szafki, w której stało szkło i wyciągnąłem dwa kieliszki, zastanawiając się do czego ma doprowadzić to spotkanie. Naprawdę nie byłem teraz w sosie i nie miałem ochoty na te wszystkie uprzejmości w stronę królowej. Nie bałem się bezpośrednio jej samej, a raczej obawiałem się jej intencji.

Evangeline Harland · 2023-09-05 00:03:53

Issac nalał nam wina i zajął miejsce na kanapie naprzeciwko mnie. Od razu sięgnęłam po swój kieliszek i napiłam się, mój towarzysz nie zrobił tego.
- Masz to wypić - zażądałam ale zaraz westchnęłam. - Mam na myśli to, że zaraz zaczniesz trzecią dobę bez jedzenia, więc jeśli już masz zamiar wszczynać strajk głodowy, to przynajmniej się nie odwadniaj. Możesz to traktować jako formę troski ze strony pary królewskiej - wyjaśniłam, wzruszając niewinnie ramionami.

Isaac Leeches · 2023-09-05 00:07:32

Upiłem sporego łyka. A potem jeszcze jednego. W słowach królowej było jakieś ziarno prawdy, nie dało się tego ukryć.
- A więc przysyła królową król Mikhail? - upewniłem się. To zdecydowanie sporo by wyjaśniało. Ja i królowa Evangelina nie pałaliśmy do siebie w żaden sposób sympatią. Podziwiałem ją, to fakt, zarówno jak i szanowałem, bo przysłużyła się naszemu narodowi. W roli królowej nie wyobrażałbym sobie nikogo, kto mógłby być lepszy od niej. Jednak na tym kończyły się wszelkie pozytywy. Za to królowa... Ledwo była w stanie tolerować moją obecność, a co dopiero mojej ukochanej. Co sprawiało, że jeszcze trudniej było mi myśleć o niej w pozytywny sposób.

Evangeline Harland · 2023-09-05 00:10:39

- Nie do końca, choć można powiedzieć, że pośrednio. Jeśli chodzi o wszelkie interesy państwa, to tak naprawdę on reprezentuje mnie, a ja jego. Przynajmniej tak mi się zdaje. Choć nie zawsze uosabiamy się bezpośrednio ze swoimi poglądami - mruknęłam od niechcenia, wywracając na koniec oczami. Chyba ciężko było mi się przyznać o tego, że przyszłam tu z własnej, nieprzymuszonej woli. Zresztą, nawet gdybym się przyznała, Isaac i tak zapewne by mi nie uwierzył, więc po co wyprowadzać go z błędu i robić całe to niepotrzebne zamieszanie?

Isaac Leeches · 2023-09-05 00:13:37

Pokiwałem głową, jednak nie do końca rozumiejąc o co królowej chodziło. Bo gdybym się w to zagłębił, to chyba wynikało by na to, że jednak król jej nie przymusił do tego...
- Rozumiem - mruknąłem, wbrew temu, co chodziło mi po głowie. Chciałem szybko skończyć tą całą rozmowę i wrócić do Vivi... A co jeśli będzie czegoś potrzebować?

Evangeline Harland · 2023-09-05 00:15:05

- Hmm... - Wydęłam wargi, zastanawiając się nad kolejnymi słowami. - Chcę przez to powiedzieć, że razem z mężem... Jak by to ująć... - Skrzywiłam się lekko, szukając dalszych słów.

#21 2023-07-24 20:28:49

Odp: Kroniki złotego wieku

#22 2023-07-24 20:30:22

Odp: Kroniki złotego wieku

#23 2023-07-24 20:36:53

Odp: Kroniki złotego wieku

#24 2023-07-24 20:39:49

Odp: Kroniki złotego wieku

#25 2023-09-04 22:05:53

Odp: Kroniki złotego wieku

#26 2023-09-04 22:14:25

Odp: Kroniki złotego wieku

#27 2023-09-04 22:24:09

Odp: Kroniki złotego wieku

#28 2023-09-04 22:32:32

Odp: Kroniki złotego wieku

#29 2023-09-04 22:44:31

Odp: Kroniki złotego wieku

#30 2023-09-04 22:48:21

Odp: Kroniki złotego wieku

#31 2023-09-04 23:08:32

Odp: Kroniki złotego wieku

#32 2023-09-04 23:23:29

Odp: Kroniki złotego wieku

#33 2023-09-04 23:48:32

Odp: Kroniki złotego wieku

#34 2023-09-04 23:53:14

Odp: Kroniki złotego wieku

#35 2023-09-05 00:00:53

Odp: Kroniki złotego wieku

#36 2023-09-05 00:03:53

Odp: Kroniki złotego wieku

#37 2023-09-05 00:07:32

Odp: Kroniki złotego wieku

#38 2023-09-05 00:10:39

Odp: Kroniki złotego wieku

#39 2023-09-05 00:13:37

Odp: Kroniki złotego wieku

#40 2023-09-05 00:15:05

Odp: Kroniki złotego wieku

Stopka