Wspólna siła — Wilk i Syrenka

Connery McGallan · 2020-11-16 20:41:06

Pokręciłem głową spokojnie.
- Nie, nie jestem zmęczony. Zioło w moim ciele odpuszcza, czuję jak wraca mi węch, wyczulony wzrok, większa siła... - wyjaśniłem jej spokojnie. - Może na łące odpoczniesz, z tego co pamiętam to lubiłaś leżeć w trawi i raz zasnęłaś - wspomniałem z uśmiechem. - Tym razem jednak założysz kapelusz... - dodałem, kiwając głową i znów uśmiechnąłem się do Rissy. - A ja pobiegam jako wilk...

Nerissa · 2020-11-16 20:46:22

- Tak, leżenie na trawie jest całkiem przyjemne - przytaknęłam. - Podobało mi się ostatnim razem. - Może wezmę tą książkę, do nauki liter? - zasugerowałam. - Lub tą kolorową, z obrazkami. Wczoraj w końcu ich nie obejrzałam - wyjaśniłam, popijając powoli wodę.

Connery McGallan · 2020-11-16 20:57:02

Pokiwałem miękko głową i uśmiechnąłem się lekko.
- Możesz wziąć, co tylko chcesz moja droga. Jeśli na łąkę weźmiesz elementarz, to wieczorem pooglądasz obrazki, a potem ci przy okazji poczytam. A jak będziesz chciała odwrotnie, to wieczorem pouczymy się jeszcze czytania... - mówiłem spokojnie, wstając od stołu i odkładając naczynia do zlewu. Ostatecznie spojrzałem czule na Rissę i wróciłem do niej, by pocałować ją w skroń. - Pójdę do łazienki, czuję, że trochę prześmierdłem, hah... A potem będziemy mogli ruszać na łąkę - powiedziałem miękkim tonem.

Nerissa · 2020-11-17 00:10:43

- Poczekam na ciebie tu lub na kanapie. Hm, chyba wezmę książkę z literami... Elementarz? - upewniłam się czy to była na pewno ta nazwa, na co Connery przytaknął radośnie i jeszcze raz wrócił by pocałować mnie tym razem w czubek głowy. Te jego czułości były zabawne. Lunął do mnie jak mech do kamienia. W sumie pasowało mu, miękki, wytrwały mech, a ja... Twardy, zimny głaz. Jedyne co we mnie miał, to miejsce i nic poza tym. Czy już zawsze będę głazem?

Connery McGallan · 2020-11-17 00:22:25

Poszedłem obmyć się do łazienki, a gdy wyszedłem miałem włosy nieco wilgotne - pamiętałem, że Nerissa lubiła je przeczesywać palcami gdy były mokre.
- Kochana? Jesteś gotowa do wyjścia? - zapytałem miękko, chowając do torby koc oraz butle wody. Z kostkami lodu rzecz jasna. Zacząłem dbać o swoje nawodnienie naprawdę intensywnej odkąd Rissa tu mieszkała. - Ja jestem gotowy mam już wszystko - powiedziałem, zerkając na kanapę gdzie powinna siedzieć moja syrena, w kapeluszu.

Nerissa · 2020-11-17 00:28:32

- Tak - odparłam podnosząc się i poprawiając swój materiałowy kapelusik, ruszyłam do wyjścia z książką pod pachą. - Zakładam klapki, są przy drzwiach,i jestem w pełni gotowa do drogi... Ty też? Będziesz leżał razem ze mną na końcu? Czytwoj wilk już wrócił? - zapytałam, spoglądając mu w oczy. Wciąż były zmęczone i takie ospałe. Czyli... Jeszcze nie wrócił. - Może wezmę dodatkowo poduszkę dla nas?

Connery McGallan · 2020-11-17 00:31:42

- Nie, nie, nie musisz - zapewniłem ją miękko i uśmiechnąłem się czule, mimo wszystko zadowolony z jej propozycji. - To szalenie miłe i ci dziękuję, ale gdy tylko dotrzemy na łąkę, ziele przestanie działać całkowicie, a ja będę wolny - powiedziałem już z nutką niecierpliwości. - Poduszka dla ciebie wystarczy, potem najwyżej zwinę się u twojego boku - powiedziałem miękko z uśmiechem i przepuściłem syrenę w drzwiach wyjściowych.

Nerissa · 2020-11-17 00:35:56

- W porządku, skoro tak mówisz - mruknęłam, wzruszając ramionami beznamiętnie i powoli, swoim tempem, ruszając już do przodu, w stronę polany. Wiedziałam że Connery prędko mnie dogoni, a że pamięć miałam niezłą to wiedziałam gdzie iść na polanę.
Po chwili tak jak się tego spodziewałam wilk zrównał się ze mną i zwolnił do mojego ślimaczego tępa.
- Po polanie będę już chodziła boso - szepnęłam z nutą zadowolenia.

Connery McGallan · 2020-11-17 00:39:37

Uśmiechnąłem się lekko.
- Zgadza się, trawa jest bardzo miękka i będzie Ci pewnie miło chodzić bez butów - przyznałem miękko, towarzysząc tuż u jej boku. - Mam też koc, oraz zimną wodę dla ciebie, byś mogła odetchnąć też głębiej. Świeże powietrze sąsiedniego lasu, oraz zapach łąki bardzo się różnią od tego na klifach... Ale o ile pamiętam, podobało Ci się równie bardzo - zauważyłem.

Nerissa · 2020-11-17 00:44:03

- Tak, podoba mi się - przytaknęłam, choć myślami jakoś byłam coraz dalej i dalej od tego miejsca.
Zaczęłam rozmyślać nad tym, dlaczego wilki mogą zachować część swojej zwierzęcej strony na lądzie. Wyostrzony węch, smak, słuch, siła czy szybkość... W dużej mierze swoją sprawność fizyczna zawdzięczają właśnie zwierzęciu które w nich tkwiło. Czy syrena nie mogłaby tak samo? Czemu gdy tylko pomyślę o takiej formie czuję zimny dreszcz ekscytacji, magię pulsującą w palcach i chęć zaburzenia się w zimnej toni... Czemu nie mogę pozostać zmysłami tu, na lądzie?

Connery McGallan · 2020-11-17 00:49:51

-... Rissa? - zapytałem w końcu, widząc jej zmartwioną minę. Musiała się czymś naprawdę poważnie przejmować... Nie dobrze. Choć z drugiej stronie nie powinienem ingerować. Rissa musi sobie poradzić z kotłującymi się myślami, a ja pomogę jej gdy tylko ona sama wyrazi zgodę oraz chęć. Jednak póki co... Cóż.
- Tutaj - powiedziałem, schodząc ze ścieżki i ruszając w trwę, do mojego ulubionego miejsca, gdzie było widać całą polanę, a za plecami były niezależne tereny leśne. Rissa pewnie wiedziała dokąd już idę...
- Czuję... Że wilk wrócił - westchnąłem głęboko, idąc przez trawę do mojego miejsca. Obróciłem się z uśmiechem do Rissy.

Nerissa · 2020-11-17 00:55:39

Po drodze zdjęłam buty że stóp i złapałam je w rękę. Lekko kiwnąłem głową mężczyźnie, gdy obrócił się do mnie z uśmiechem.
- Cudnie. Bardzo lubię, gdy jest obecny - zapewniłam go, co było najszczerszą prawdą. Minione godizny były stresujące, ciężkie i byłam najprościej na świecie spięta i zmęczona. Potrzebowałam tego odpoczynku na trawie jak nigdy i po tym krótkim spacerze naprawdę to już czułam. Nogi miałam jak z waty, a powieki tak ciężkie, jakby ktoś kamyki mi do nich przyczepił. Ale dzielnie szłam do przodu, bez słowa narzekania. Chciałam spokojnie usiąść i trwać w ciąży, delektować się nią.
Connery rozłożył dla nie koc w swoim ulubionym miesiącu, cały czas zerkając na mnie nadawczo, czułam to, pomimo że stałam do niego bokiem, rozglądając się dookoła po okolicy.
- Przemieniać się od razu, wilku? - zapytałam.

Connery McGallan · 2020-11-17 09:30:08

- Za chwilę, muszę się rozciągnąć - przyznałem szczerze i spojrzałem znów na moją syrenkę, tym razem dłużej. Uśmiechnąłem się, kiedy już Rissa usiadła na kocu i poprawiła kapelusz na głowie. Sam zacząłem się powoli rozbierać, zdejmować z siebie wszystkie ubrania. Kiedy stałem już nagi, przeciągnąłem się, słysząc strzykające kości. Odetchnąłem głęboko i zerknąłem na Rissę, która niezmiennie mi się przyglądała.
W końcu padłem na kolana, przemieniając się powoli, bardzo powoli, przezwyciężając działanie ziela. Ostatecznie przemieniłem się w pełni, napiąłem całe ciało, a z pyska wyrwało mi się ciche wycie.
Byłem znów wilkiem, to było naprawdę cudowne uczucie. Wyzwoleńcze. Podniosłem się na równe łapy i teraz i w tej postaci zacząłem się przeciągać, cieszyć swoją formą.

Nerissa · 2020-11-17 23:00:55

Uśmiechnęłam się lekko, przyciągając kolana do piersi i niezmiennie przyglądając się mojemu wilkowi. Był piękny. W obu formach zapierał mi dech w piersi.wycoagnelam jedną rękę gu górze, a Connery od razu zrozumiał i podszedł do mnie pochylając łeb i opuszczając uszy, dzięki czemu wyglądał zdecydowanie łagodniej.
- Jesteś już silny. Czuję... Się z tym lepiej - szepnęłam, będąc niemal pewna, że dy tylko położę glewe na poduszkę odplyne w głęboki sen. Byłam wyczerpana tą nocą, do czego nie do końca chciałam się przyznać. - Idź biegać, wilku. Rób to co kochasz - zachecilam go, opuszczając rękę.

Connery McGallan · 2020-11-17 23:09:40

Polizałem ją po dłoni, i z merdającym ogonem patrzyłem, jak moja syrenka kładzie się powoli wzdłuż koca, na poduszkę którą przyniosła wraz ze sobą. Kapelusz przełożyła na twarz, choć słońce mocno nie paliło, ale już po kilku chwilach, usłyszałem, że jej oddech się uspokaja. Przez chwilę pozostałem jeszcze przy niej, chcąc by wyraźnie czuła moją siłę, jednak kiedy miałem już pewność, że odetchnęła, odszedłem od syreny i tak jak mi zresztą zaleciła, zacząłem biegać radośnie, skakać, tarzać się po trawie, nawet gonić własny ogon (choć to nie wypada dojrzałemu wilkołakowi)!
A gdy już się wyszalałem, zaraz wróciłem do pani mego serca, do mojego serca właśnie, do mojej najdroższej... I ułożyłem się u jej boku, odszukując w jej idealnym ciele, nowych cech, o których mógłbym zdążyć zapomnieć.

Nerissa · 2020-11-17 23:21:33

Wtuliłam się w wilka,w jego miękkie futerko, pomrukjac cicho, z zadowoleniem. Teraz był dobry moment na mocniejszy sen, to byla właśnie tak chwila, bo wydawało mi się, że wilk ułożył się obok mnie na dłuższą chwilę.
- Tak dobrze ci w tej postaci... Nadal uważam, że to barbarzyństwo, byś pozbywał się własnego instynktu. Pełnia nie jest przekleństwem, tylko błogosławieństwem... - wyszeptałam, choć nie oczekiwałam żadnej odpowiedzi od niego, w końcu... Nie mógł mi żadnej udzielić na tą chwilę. - Prześpię się wilku. Ledwo zachowuje przytomność - przyznałam się w końcu. - Będziesz nade mną czuwał... Dobrze? - upewniłam się jeszcze, zamykając oczy.

Connery McGallan · 2020-11-17 23:29:48

Zamruczałem tak potulnie jak tylko umiałem, a ogon uderzył kilka razu o ziemię. Zaraz jednak uspokoiłem się i pozwoliłem Rissie wtulić się we mnie. Najmilsze uczucie... Czułem spokój i spełnienie, kiedy moja syrenka była u mojego boku i wtulała się we mnie z taką czułością. Tak, czułem się taki spełniony samym tym, że była tutaj, że była u mojego boku, że ufała mi, powierzała swoje życie, swoje...
Wszystko. Spała na lądzie, a nie w wodzie, leżała obok mnie, a nie błądziła po oceanie...
Zadowolony z tej informacji zamruczałem tylko cichutko, ale nie drgnąłem, by jej przypadkiem nie zbudzić.

Nerissa · 2020-11-17 23:34:39

Naprawdę zasnęłam, tym głębokim i niebezpiecznym snem, którego nie doświadczałam nigdy w morzu a dopiero przy Connery'm. Ocknęłam się dosyć gwałtownie, w jednej sekundzie napinając mięśnie całego ciała i łapiąc mocno świętości swojego wilka, w drugiej się rozluźniając i oddychając spokojnie.
- Już nic... Wystraszyłam się trochę - wyjaśniłam szybko, wiedząc, że Conny zapytałby o to nagle przebudzenie. - Zapomniałam, że śpię na trawie, a nie w domu - dodałam, wzdychając cicho. - Byłeś tu cały czas... Cieszę się... - mruknęłam, przekręcając się na plecy i spoglądając w niebo, po którym leniwie sunęły białe obłoki.

Connery McGallan · 2020-11-18 00:33:40

Przemieniłem się i uśmiechnąłem serdecznie i szeroko. Obserwowałem z uśmiechem jej wzrok utkwiony w popołudniowe niebo.
- Nie śmiałbym cię opuścić kochana... Jesteś dla mnie zbyt ważna bym się oddalał. Poza tym, wiem że lubisz spać w moim futrze, nie mam zamiaru odbierać Ci tej przyjemności, skoro mój wilk wrócił - zauważyłem miękko i nadal z uśmiechem. Sięgnąłem ciekawsko do pasemka jej włosów i zacząłem bawić się nim, zaplatając wokół palca.

Nerissa · 2020-11-18 10:48:36

- Tak... Lubię wilka i jego puszyste futro. Już nawet przywykłam do cięższego oddechu,w ogóle do jakiegokolwiek oddechy obok siebie - podsumowałam, zerkając kątem oka na mężczyznę. - Wyszalałeś się wystarczająco w swojej zwierzęcej formie? Już więcej nie potrzebujesz? Mam wrażenie, że jednak nie trwało to długo. Zdecydowanie dłużej leżałeś obok mnie - zauważyłam.

#121 2020-11-16 20:41:06

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#122 2020-11-16 20:46:22

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#123 2020-11-16 20:57:02

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#124 2020-11-17 00:10:43

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#125 2020-11-17 00:22:25

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#126 2020-11-17 00:28:32

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#127 2020-11-17 00:31:42

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#128 2020-11-17 00:35:56

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#129 2020-11-17 00:39:37

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#130 2020-11-17 00:44:03

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#131 2020-11-17 00:49:51

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#132 2020-11-17 00:55:39

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#133 2020-11-17 09:30:08

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#134 2020-11-17 23:00:55

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#135 2020-11-17 23:09:40

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#136 2020-11-17 23:21:33

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#137 2020-11-17 23:29:48

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#138 2020-11-17 23:34:39

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#139 2020-11-18 00:33:40

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#140 2020-11-18 10:48:36

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

Stopka