Wspólna siła — Wilk i Syrenka

Connery McGallan · 2020-11-11 23:11:41

- Jak sobie radzę ze smutkiem? - powtórzyłem po niej słowa, które układały się w niezadane pytanie. Parsknąłem, niechętnym śmiechem. - Cóż... nie radzę sobie z nim. Smutek, złość, żal... to są emocje, z którymi też mam problem. Nie dlatego, że nie znałem ich wcześniej, a dlatego, że znam je aż za dobrze... - pokiwałem głową. - Smutek... staram się przemilczeć. Skupić na tobie, na moim szczęściu. Żal i złość wyładowuje w lesie, na łowach, podczas skórowania, po prostu zajmuję się pracą, zajmuję czymś myśli - pokiwałem głową. - Może ty też powinnaś spróbować? Znaleźć coś, co pomoże ci zająć myśli i oswoić się z uczuciami? - zaproponowałem czułym tonem.

Nerissa · 2020-11-11 23:16:18

- Ale co to takiego mogłoby być? Nie mam się na waszych zajęciach - zauważyłam. - Nie umiem nawet biegać, bo zaczynam się potykać... - Westchnęłam ciężko, przymykając powieki. - Nie będę polować, to pewne. Na lądzie to prędzej mnie można upolować - powiedziałam i zaraz sama wzdrygnęłam się na te słowa. - Oby nie - bąknęłam jedynie.

Connery McGallan · 2020-11-11 23:27:18

Pokiwałem głową z namysłem.
- Nikt nie będzie na ciebie polował, moja w tym głowa... - mruknąłem cicho, pod nosem. - Może... Czytanie? - zapytałem miękko. - To spokojna dyscyplina, poza tym jesteś wciąż i wciąż żądna wiedzy, a właśnie z najróżniejszych tekstów dowiadujemy się nowych rzeczy. Choć obawiam się... - skrzywiłem się lekko. - Nie znasz naszego języka... Umiesz mówić w nim, ale nie wiem czy teksty nie sprawiłyby ci trudności - mruknąłem pod nosem. - Chcesz... bym cię nauczył? Nauczył czytać, byś zdobywała wiedzę? Czytanie uspokaja, klaruje myśli i prócz poszerzania wiedzy, kształtuje ci też umysł - wymieniałem dalej superlatywy.

Nerissa · 2020-11-11 23:44:47

- Syreny nie posługują się językiem pisanym - wyjaśniłam krótko. - Nigdy nie miałyśmy swojego języka pisanego - dodałam, zagryzajac lekko wargę. Czy chciałam się oddać czemuś takiemu jak czytanie? Brzmiało intrygująco. I Connery powiedział, że dzięki temu można zdobywać wiedzę, a co za tym idzie? I odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Zapewne mogłabym wtedy na wiele odpowiedzieć sobie sama, nie pytając już o to mojego wilka. Może faktycznie by mi się przydało coś takiego... Ale najpierw czekała mnie w takim wypadku nauka czytania. - Trudna jest ta umiejętność? Dasz radę mnie nauczyć? - dopytywałam. - A czy przy twojej pracy nie jest potrzebna pomoc...? Mogłabym się nauczyć tego, co robisz że zwierzętami, jak je przygotowujesz już po polowaniu. Krew mnie nie odpycha - przypomniałam.

Connery McGallan · 2020-11-11 23:54:41

- Wiem, wiem... Może ci pokażę, jak oczyszczać skóry, to żmudne zajęcie, ale łatwe i będziesz mi mogła bardzo pomóc przyśpieszyć prace - zgodziłem się miękko. - A czytanie... Cóż, na lądzie uczą się zazwyczaj tego małe dzieci i idzie im... powoli. Ale ty... to inna sprawa. Jesteś pojęta, masz świetną pamięć i zupełnie inaczej pojmujesz rzeczy pozornie trudne - zauważyłem miękko. - Nauczę cię czytać, zobaczymy czy pojmiesz to tak szybko jak przypuszczam - przyznałem szczerze. - Założenie jes proste, masz zbiór liter, alfabet, który odpowiada literom, które wypowiadasz na głos. Te litery, układają się w słowa, słowa, które zazwyczaj wypowiadasz, dzięki literom, możesz zapisać i je rozpoznać - podsumowałem. - Jak wrócimy do domu, to poszukam jakieś książki dla dzieci, z niej najszybciej nauczysz się liter - podsumowałem.

Nerissa · 2020-11-11 23:58:38

- Dobrze... Czytanie wydaje się być przydatnym zajęciem - szepnęłam i rozluźniłam uścisk, odsuwając się kawałek od Connery'ego i spoglądając na niego spokojnie. Układałam w głowie kolejne słowa. - Czy... Jest coś jeszcze, prócz pełni? Coś, o czym powinnam wiedzieć i co może mnie przestraszyć? Wolałabym wiedzieć od razu - odparłam dosyć poważnym tonem, przyglądając się uważnie twarzy wilka.

Connery McGallan · 2020-11-12 00:05:08

Pokiwałem ze zrozumieniem głową i uśmiechnąłem się lekko.
- Jestem Omegą, co dla wielu wilkołaków, oznacza wykluczenie z życia watahy. Ale raz w roku, świętuję wraz z moją watahą Święto Wielkiego Wilka. Na cześć naszego stwórcy... To wielkie, głośne, intensywne wydarzenie. Będzie miało miejsce, dopiero za kilka miesięcy, ale mówię ci już o nim - powiedziałem spokojnie. - Poza pełnią... Chyba nie ma innych zagrożeń dla mnie. Mam wielu znajomych ludzi, czarodziei, wilki z innych watah, albo tak jak i ja Omegi, czy nawet wampiry... Jednak nikt nie zaskakuje mnie odwiedzinami, więc możesz w leżu czuć się jak najbardziej bezpiecznie. Najwyżej moja rodzina... Ale oni też nie są dla ciebie zagrożeniem, szczególnie, że póki co udało się zamaskować twój zapach i aurę - podsumowałem, a po kilku chwilach intensywnego zastanawiania się, pokręciłem głową.
- Tak, to wszystko co mam. Chyba niczego więcej nie ukrywam...

Nerissa · 2020-11-12 00:11:14

Popatrzyłam w przestrzeń i pokiwałam powoli głową. Święto wielkiego wilka i spotkanie z watahą. Będzie chciał mnie tam zabrać? Będę musiała iść do innych dziwkich wilków, które nie obiecały mnie chronić? Okej... Dużo przycajiol różnych ras. Ale nie przychodzą do leża, więc nie ma niespodziewanych gości. Jedynymi niezapowiedzianymi mogą być rodzice. A co wtedy? Mam nadzieję że nie będę musiała się dowiadywać. Nie jestem gotowa stawiać czoła innym istotom sam na sam.
- Jeśli ktokolwiek wejdzie do domu, gdy ciebie nie będzie, schowam się gdzieś - mruknęłam zamyslona. Westchnęłam cicho, spoglądając znów na wilka. - Dobrze, cieszę się, że mi już o wszystkim powiedziałeś - szepnęłam, unosząc rękę i przyciągając jego twarz do mojej twarzy. Zwieczebie całej tej długiej, trudnej i niemiłej rozmowy namiętnym pocałunkiem wydawało mi się wręcz potrzebne.

Connery McGallan · 2020-11-12 00:27:01

Oddałem się przyjemnemu pocałunkowi, który był nam potrzeby i przez kilka chwil skupiłem się tylko na tym. Uśmiechnąłem się do ukochanej czule, kiedy już się zakończył.
- Będę przy tobie, cokolwiek by się nie działo, wyczułbym gdyby ktoś się zbliżał do domu, mówiłem ci już przecież - przypomniałem czułym głosem swojej dziewczynce i popatrzyłem na syrenę pokrzepiająco. - Ale jeśli będziesz chciała się schować, to nie będę ci bronił, wystarczy byś przeczekała w sypialni kilka tych chwil odwiedzin i już... Ze mną nie musisz się bać, czegokolwiek... A dobrze by było, byś wyszła i do innych ludzi, czy istot...

Nerissa · 2020-11-12 00:31:29

- Byłam z tobą w mieście, widziałam innych, byłam blisko nich. - Zmarszczyłam mocno brwi i poprecualm głową przecząco. - To wcale nie było nic przyjemnego - stwoerdziłam że zdecydowaniem w głowie i westchnęłam ciezko. - Mnie się nie podobało. - Spojrzałam w morze, w którym było tak wiele rzeczy, o których istoty z lądu nie miały bladego pojęcia ani nawet pomysłu, że mogą istniec. - Nie jestem istotą społeczną. Wszystkie syreny to takie omegi - porównałam.

Connery McGallan · 2020-11-12 00:37:09

Westchnąłem, ale pokiwałem głową ze zrozumieniem. Sam byłem wyjątkiem wśród wilków, a Nerissa podzielała charakter innych syren. Nie miałem zamiaru to drążyć, a jedynie zaakceptować..
- Jasne. W takim razie nie będziesz się uspołeczniać bardziej niż potrzeba - podsumowałem. - Nie przejmuj się, znajdziesz więcej swoich rzeczy, które Ci się tu spodobają, jesteś na lądzie dopiero miesiąc - westchnąłem ciężko i zmarszczyłem brwi. - Boli mnie głowa... Chyba będę wracał do leża, wezmę przy okazji prysznic - powiedziałem spokojnie pocierając skroń.

Nerissa · 2020-11-12 00:40:57

Pokiwałam spokojnie słowa, przeciągając palcami po jego szczęce i odsuwając ręce od jego ciała.
- Idź - szepnęłam potakujaco. - Ja zostanę tu jeszcze. Nie będę się przemieniać... Wrócę do leża - zapewniłam go, powoli odwracając wzrok od mężczyzny i znów wbijając nieobecne i może nawet melancholijne spojrzenie w wodę, w fale...

Connery McGallan · 2020-11-12 00:46:45

Popatrzyłem na nią chwilę milcząco, by zaraz pocałować ją czule w skroń.
- Wierzę ci, Rissa - zapewniłem ją miękko i wstałem z piachu. Syrena nie obejrzała się na mnie, co trochę mnie zasmuciło, ale wiedziałem, że nie mam na to wpływu. Tęskni i będzie tęsknić... Nie poradzę na to. Nadal będę żył w cieniu obaw, że w końcu opuści mnie i wyruszy w ocean. Zniknie. Ale z drugiej strony wiedziałem że... Że mi tego nie zrobi.
Wróciłem do leża i tak jak zapowiedziałem, wziąłem porządny prysznic, a koniec końców i tak wróciłem jeszcze do kuchni by zjeść coś nim położę się do łóżka. I może wziąć jakieś leki na ten ból... Tak, to chyba dobry pomysł...

Nerissa · 2020-11-12 00:53:24

Siedziałam jeszcze długo, aż do momentu, gdy słońce zaczęło chylić się ku wodzie. Zrozumiałam wtedy, że muszę już ruszać, bo jeśli będę zwlekać to zacznie się robić ciemno.
Weszłam do domu, w którym panowała cisza.
- Connery? - zapytałam niepewnie, wydawało mi się, że miał tu zostać. Przeszłam się po domu i okazało się że mój wilk spał twardo. Leżał zwinięty na łóżku jednak nie przemienił się w wilka. Dopiero mój dotyk sprawił że otworzył oczy. Przykucnelam przy łóżku, przyglądając mu się z zaciekawieniem. - Już zacząłeś się osłabiać? - upewniłam się. - Wciąż boli cię głowa?

Connery McGallan · 2020-11-12 01:05:18

- Tak to... To przez nadchodzącą pełnię - przyznałem mrukliwie, ale próbując się rozbudzić. - Bodźce... Potrzeba przemiany... Ale wiem, że gdy się przemienię, będę groźniejszy, mogłybym nawet stracić nad sobą kontrolę... - jęknąłem cicho. - Walczę ze sobą, a to nieprzyjemne - skwitowałem i uniosłem się nieco wyżej i przesunąłem na bok by zrobić miejsca Rissie, gdy będzie chciała już się położyć. - Jutro raczej będę siedział w łóżku długo... Moglibyśmy pouczyć cię czytania - zauważyłem miękko, z delikatnym uśmiechem. - Zobaczymy... Teraz jestem trochę zmęczony... - podsumowałem, kręcąc lekko głową.

Nerissa · 2020-11-12 20:48:06

- Okej... Może jutro. - Westchnęłam cicho i przysiadlam na krawędzi łóżka, układając dłonie na swoich kolanach. Zerkałam to na nie, to na ledwo przytomnego mężczyznę. - To teraz będziesz spał... Tak? - powebilam się, a wilk mruknął cicho, przytakując na moje słowa. - Okej... To ja posiedzę na dole jeszcze chwilę. Nie jestem jeszcze śpiąca - wyjaśniłam spokojnie i miałam ochotę już wstać i wyjść ale zawahałam się. Spojrzałam jeszcze raz na Connery'ego i rozluźniłam napięte mięśnie. - Czy coś ci przynieść? Wody?

Connery McGallan · 2020-11-12 21:27:43

Uśmiechnąłem się słabo.
- Tak... zimna woda byłaby w porządku. Dziękuję ci - powiedziałem miękko, kiwając głową i zsuwając się niżej po poduszkach, by odetchnąć głęboko i zamknąć znów oczy. - Bardzo... Dziękuję... - mruknąłem cicho, rozluźniając powoli mięśnie. Kiedy ciało odpoczywało, umysł zaczynał wariować, jednak potrafiłem uspokoić i ciało i myśli. Szczególnie, gdy czułem w pobliżu moja syrenkę. - Nie wychodź już proszę z domu... Muszę wiedzieć, że tu jesteś - dodałem już znacznie ciszej, ale wiedziałem, że Rissa usłyszy.

Nerissa · 2020-11-12 21:37:47

- Przyniosę wody i usnide na parapecie popatrzeć za okno - wyjaśniam, by nie zaprzątał tym już sobie myśli. I zrobiłam tak jak owoedzialam, zeszłam na dół, zgarnelam szklankę i naladlam do niej wody przynosząc ja wilkowi. Znów przysiadlam na łóżku, a on uchylił powieki. - Proszę... - szepnęłam, wyciągając kubek w jego stronę, a gdy się napił znów westchnął głośno a jego głowa opadła ciężko na poduszkę. Zostawiłam szklankę na szafce i zeszłam do salonu.
Pokręciłam się po domu bez celu. Zrobiło się ciemno, noc była przejrzysta a na niebie było widać prawie pełny księżyc, który wydawał się być większy niż zwykle, sama nie wiem dlaczego. Powiedziałam na parapecie, potem na kanapie i... Zasnęłam na niej, rozmyślając o oceanie, o moim wilku, o swoim starym domu i o tym nowym, tym tutaj...

Connery McGallan · 2020-11-12 21:55:51

Obudziłem się dopiero rano, bez Nerissy u boku. Ale ją czułem, niezwykle wyraźnie. Moje myśli były zmącone, w uszach mi szumiało, czułem narastającą potęgę zwierzęcia we mnie. Musiałem jednak mocno zacisnąć palce u dłoni, by po raz setny powtórzyć sobie, że nie jestem zwierzęciem.
Wstałem z łóżka i w bieliźnie zszedłem na dół, gdzie nieco skulona spała Nerissa na kanapie. Westchnąłem cicho, ciesząc się, że przynajmniej spała spokojnie. Zająłem się więc naszym śniadaniem, póki jeszcze miałem na to siły, oraz ochotę. Dziś wyjątkowo, razem z Rissą, miałem zamiar zjeść kawał mięsa łowionego przeze mnie, jednak podgrzałem sobie sam kawałek. Mięso, ale nie do końca surowe.

Nerissa · 2020-11-12 23:13:16

Obudziły mnie zapachy. Unioslam się do pozycji siedzącej i rozejrzałam po pomieszczeniu w którym się znajdowałam. Spałam na kanapie w jakiejś niewygodnej pozycji i teraz bolał mnie kark. Poza tym wciąż miałam jakieś spięte pieśnie po wczorajszym napięciu i siedzeniu godzinami w bezruchu w niekoniecznie wygodnej pozycji.
- Connery - szepnęłam, wchodząc do kuchni. - Myślałam, że będziesz dużo spał.

#41 2020-11-11 23:11:41

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#42 2020-11-11 23:16:18

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#43 2020-11-11 23:27:18

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#44 2020-11-11 23:44:47

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#45 2020-11-11 23:54:41

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#46 2020-11-11 23:58:38

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#47 2020-11-12 00:05:08

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#48 2020-11-12 00:11:14

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#49 2020-11-12 00:27:01

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#50 2020-11-12 00:31:29

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#51 2020-11-12 00:37:09

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#52 2020-11-12 00:40:57

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#53 2020-11-12 00:46:45

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#54 2020-11-12 00:53:24

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#55 2020-11-12 01:05:18

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#56 2020-11-12 20:48:06

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#57 2020-11-12 21:27:43

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#58 2020-11-12 21:37:47

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#59 2020-11-12 21:55:51

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#60 2020-11-12 23:13:16

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

Stopka