Wspólna siła — Wilk i Syrenka

Connery McGallan · 2020-11-23 17:53:57

- Znów plaża? - uniosłem lekko brew, ale pokiwałem głową spokojnie. - Oczywiście, nie widzę żadnego problemu kochanie. Tam będziemy mogli porozmawiać - przyznałem szczerze i zdjąłem z siebie wszystko, prócz bielizny, bo wiedziałem, że widok mojego ciała napawa moją Rissę spokojem i dobrym humorem. - I z chęcią opowiem ci o swojej mamie. Oraz o tym jak w watasze traktujemy rodziców oraz starszych - wyjaśniłem miękko, ciesząc się, że może teraz Rissa rozumiejąc swoje błędne myślenie, zaakceptuje mój sposób i wyciągnie z tego wszystkiego jakieś wnioski.

Nerissa · 2020-11-23 19:15:55

Objęłam go ramionami, wtulajac się w bok mężczyzny.
- Jednak wolałabym tam wrócić i posiedzieć jeszcze - przytaknęłam. - Tamto miejsce mnie uspokaja, a ja... zdenerwowałam się... - bąknęłam, przeciągając ciekawsko palcami po jego nagim torsie, czując pod palcami mocno zarysowane mięśnie. To mi się nigdy nie znudzi, jego piękne ciało. - Wróćmy na plażę - powtórzyłam swoją prośbę.

Connery McGallan · 2020-11-23 20:02:47

Pokiwałem głową z czułym uśmiechem.
- Kiedyś pokażę ci mój las... Tam też chcę mi się wracać i wracać jak ty nad wodę - przyznałem z rozbawionym uśmiechem. - Ale to kiedyś... Teraz dobrze mi z tobą w leżu - przyznałem sam i zabrałem rzeczy, czyli koc i poduszki, których nawet nie zdążyłem rozpakować po porannym spacerze. - No dobrze, mam wszystko, weź wodę z lodówki, kapelusz i możemy iść - powiedziałem miękko, zarzucając torbę za ramię. - Chyba, że mam cię znów nieść? - zapytałem miękko.

Nerissa · 2020-11-23 20:18:47

- Nie, nie, dam radę iść - zapewniłam go, wylewając z butelki z rana resztkę nagrzanej wody i nalewając do niej następnie chłodnej. Wsunelam buty na nogi i wyszłam przodem, a Conny zaraz za mną, zamykając drzwi na klucz. Przeszliśmy kawałeczek drogi w ciszy, jednak musiałam ją przerwać. - Dziękuję, że idziemy. Nie chciałabym być teraz sama - wyznałam i szybko zmieniłam swoje miejsce na drugi bok wilka, tylko po to, by móc złapać go za wolną dłoń. Uśmiechnęłam się lekko. - Rozumiem twoja cierpliwość i wyrozumiałość, doporo wtedy, gdy przychodzi moja kolej na to by być wyrozumiała czy cierpliwa - podsumowalam z nutą wstydu.

Connery McGallan · 2020-11-23 20:54:20

- Pocieszę cię, to dotyczy raczej wielu, wielu istot na lądzie - przyznałem rozbawiony, ujmując jej dłoń z zadowoleniem. - Kochanie, nie gniewam się, ale nie oczekuję od ciebie cierpliwości. A nauki i zrozumienia - pokiwałem głową. - Musisz się wiele nauczyć, już nie tylko o mnie. A o nas, o istotach z lądu. Dzięki temu zrozumiesz wszystko. Dzięki temu będziemy mogli działać razem na ich dobro. Tak jak rozmawialiśmy, pamiętasz? - uśmiechnąłem się lekko. - Chciałaś się przyłączyć z istotami do walki o nasze prawa. A jednocześnie, nie wiesz co myśląc o innych istotach więc... Długa droga przed nami. Ale ci pomogę we wszystkim - zapewniłem ją spokojnie.

Nerissa · 2020-11-23 23:52:02

- Nie wiem jak Atlanta to sobie wyobraża... Że co? Że mam być łącznikiem między lądem a oceanem? Ale to bez sensu, nigdy nie zrozumiem w pełni ludzi z lądu. To będą lata poznawania tego wszystkiego, aż żałuję, że nie skorzystałam z wyjścia wcześniej... Hm, ty pewnie też żałujesz - szepnęłam tak cicho, że ledwo słyszałam samą siebie. Odchrząknęłam, unosząc wzrok. - Dla syren powinnam en być zrobiona osobna książka. No wiesz, taką, w której będzie można przeczytać jak znaleźć bezpieczne miejsce na lądzie, jak rozmaiwac z istotami i jak pozbyć się chęci ucieczki do oceanu. Szkoda, że Atlanta takiej nie napisała, gdy mieszkała na wyspie - podsumowalam z autentyczna nutą żalu.

Connery McGallan · 2020-11-24 00:01:34

- Musiałabyś jakoś nauczyć się pod wodą czytać, a chyba syreny nie uskuteczniają wspólnej nauki na dnie oceanu - parsknąłem śmiechem, zaraz jednak się uspokajając. - To był żart, wiem, że jesteście dla siebie niebezpieczne... - zapewniłem ją spokojnym tonem i zaraz westchnąłem cicho. - Pewnie Atlanta nigdy nie przewidziała pojawienia się ludzi i ich panowania na jej wyspie. Gdyby to przewidziała, od razu umiała by temu przeciwdziałać... A jednak zdecydowala się wycofać jak dobry strateg i dać sytuacji rozwinąć się samej... Teraz ma ciebie. Jesteś jej zwiadowcą, informatorem. Dzięki twoim informacją Atlanta będzie mogła zaplanować kolejne kroki. Może wesprze uwielbienie wyspy... - zamyśliłem się, wzruszając ramionami. - Tylko Wilk wie. A my możemy jej jedynie pomagać...

Nerissa · 2020-11-25 01:03:06

- Tak, możemy jedynie pomagać... Ona z pewnością ma już swój plan ułożony od przynajmniej wieku i czeka na jego realizację... Mówiłam ci już, dla dobra wyspy byłaby w stanie poświęcić wiele. Nawet wiele istnień. Byle by utrzymać magię przy życiu. - Westchnęłam ciężko. - Tyle że istoty na wyspie też są całkiem potrzebne. Bo gdzie by ta magia się rozchodziła? Musiałaby się kumulować i kumulować... Hm, przynajmniej ta sądzę. Choć... - Zmarszczyłam brwi. - Z ostatniej takiej kumulacji magi powstała sama ona - przypomniałam sobie. - Kto wie, co teraz by się pojawiło.

Connery McGallan · 2020-11-25 01:07:37

- Kiedy na wyspie była tylko ona, powstawały byty do niej podobne. Wielki Wilk, najwięksi z Kapłanów magii, istoty nocy - zauważyłem miękko. - Magia jest nieokiełznana... Można nauczyć się nad nią panować i zawrzeć rozejmy, ale nigdy nie da się oswoić - zaznaczyłem miękkim tonem. - Kiedyś pewna czarodziejka mi to tłumaczyła - dodałem od siebie. - Ale masz rację. Atlanta na pewno ma plan. Musimy jej pomóc po protu najlepiej jak się tylko da.

Nerissa · 2020-11-25 01:21:04

Pokiwałam spokojnie głową, nic już nie dodając. Chyba nie trzeba było. Zaczynało do mnie docierać, że to wsyztsko ma swoje warstwy i one są teraz odkrywane, jedną po drugiej. Gdy dokopie się już do tej ostatniej, będę naprawdę gotowa na jakieś działanie. A póki co... Czekało mnie wiele trudu, pracy i nauki. Zapewne nawet nie zdawałam sobie jeszcze sprawy jak wiele ciężkich momentów przede mną. I nawet nie chciałam sobie zdawać z tego sprawy.
Dotarliśmy ponownie na plażę. Zrzuciłam z siebie ubrania, buty i kapelusz i naga prędko podeszłam do wody, wchodząc do niej po kolana a potem... Ah, potem pojawiała się ta zapora. Co będzie, jak wejdę głębiej? Dam radę okiełznać syrenę? Poradę sobie z falami bez ogona? Tyle niewiadomych...
Wbiłam wzrok przed siebie, kamieniejąc na parę dobrych chwil.

Connery McGallan · 2020-11-25 01:38:46

Ruszyłem na za nią do wody i stanąłem tuż przy niej, za jej plecami. Położyłem jednak tylko miękko dłoń na ramieniu Nerissy.
- Znów się jej boisz? - zapytałem miękko. - Syreny? Tej z morskiej toni? - zauważyłem, wpatrując się w lekko rozwiewane włosy mojej syrenki. - Pamiętasz przecież... To nie ona tobą rządzi. Nikt tu nie rządzi - przypomniałem miękko. - W wodzie, czy na lądzie... To jesteś nadal ty, jest tylko jedna Nerissa... - powiedziałem spokojnie. - Jedna syrena... Jedna pani swojego życia...

Nerissa · 2020-11-25 01:44:52

Pokręciłam głową. On nie rozumiał. Nie rozumiał że stojąc po kolana w wodzie, czułam nadzieję, czułam jak momentalnie całe moje ciało się regeneruje, jak ustają bóle, jak czuję napływ siły... Gdy tylko wyjdę z wody, wsyztsko wróci do normy i znów będą mnie boleć pięty. Skrzywilam się lekko.
- Ty tak sądzisz, że panuje nad tym... Ale ja wciąż nie mam pewności, wilku... Czuję... Się tak, jak ty przed samą pełnią. Albo zaraz po niej, gdy radośnie chasałeś po łące. To ja, to ja teraz,w tym momencie... Tyle że ja nie mogę się przemienić i zagwarantować ci bezpieczeństwa - powedziałam z zaciśniętymi gardłem i obrocilam się do niego, wtulajac w jego tors.

Connery McGallan · 2020-11-25 01:50:00

Z cichym westchnieniem otuliłem syrenę ramionami. Byłem naprawdę zrozpaczony jej smutkiem, jej obawami i wszystkimi tymi emocjami, na które nie mogłem zaradzić w żaden sposób. To było miażdżące uczucie bezsilności, a jednak ciągłych starań.
- Jestem ci bardzo wdzięczny i dumny Rissa - przyznałem szczerze. - Sam nigdy bym się nie wyparł swojej wilczej natury. Swojej formy. Jestem wilkiem, tak jak wilk jest człowiekiem. Tylko podczas pełni wyrzekam się go, na jedną noc, by zagwarantować bezpieczeństwo sobie i swoim bliskim, a ty... Ty rezygnujesz dla mnie z syreny... To bardzo dużo - zauważyłem z powagą.

Nerissa · 2020-11-25 02:03:23

Wtuliłam się w niego i odetchnęłam, uspokajając się całkowicie. Jego ramiona, zapach słonej wody, szum fal, mokry piach pod stopami, no i sama woda obmywająca mi nogi... To wsyztsko napawało mnie ogromnym spokojem.
- Staram się. I... Bardzo tęsknię. Ale teraz czuję, że za tobą też bym tęskniła. Więc chyba muszę wytrzymać - powedziałam bardzo cicho, powoli odsuwając się i wyplatikac z jego objęć. Znów obrocilam się w stronę wody. - Kiedyś nauczysz mnie pływać. Ale to nadal nie dziś.

Connery McGallan · 2020-11-25 02:23:55

- Może kiedyś, w jeziorze, o którym Ci mówiłem? - wspomniałem. - W słodkiej wodzie chyba też dałabyś radę się przemienić - zauważyłem z lekkim uśmiechem, głaszcząc ją dalej po plecach. Rozluźniła się, czuła się dobrze, było jjej dobrze... To dla mniie było zwycięstwem.
- Pomyślimy nad tym innym razem... Teraz... Czuję że ci jest dobrze - zauważyłem miękko. - Możemy tak stać, jak długo zechcesz moja kochana - szepnąłem cicho i musnąłem ustami jej głowę, nadal otulając ją szczelnie ramionami.

Nerissa · 2020-11-25 23:33:26

Milczałam. Zawsze potrzebowałam chwili, by zrozumieć to co działo się w moim ciele i umyśle, bo nigdy nie byłam do końca pewna o swoich uczuciach w pierwszej chwili. Wzrilam głęboki oddech i odchylilam godzę w tył, spoglądając na twarz Connery'ego, ale nie pozwalając byśmy się od siebie odsuwali. Patrzyłam na niego tak przez kolejna chwilę aż w końcu... Wykrzesalam z siebie całkiem szeroki i szczery uśmiech. Naprawdę to zrobiłam!
- Tak... Tak, czuję się dobrze - przytaknęłam spokojnym i opanowanym tonem, choć tak naprawdę w środku, czułam się naprawdę szczęśliwa. - Nie chce przemieniać się w syrenę i tego zmieniać. Ona była ciekawa twojego bólu. Ja za nic w świecie nie chce go już więcej widzieć wilku...

Connery McGallan · 2020-11-25 23:48:22

Łzy stanęły mi w oczach na widok jej uśmiechu. Z czułym, pełnym miłości spojrzeniem, pokiwałem głową na jej słowa.
- Jesteś cudowna... - szepnąłem. - Dziękuję Ci, że zabrałaś ode mnie ból. I że chcesz przy mnie pozostać by ból już nie wracał - uśmiechnąłem się czule. - Jeśli będziesz ze mną już nigdy nie będę czuł bólu - uznałem i pocałowałem ją miękko, z uczuciem, w czoło. - Będę dbał o ciebie do końca swoich dni... - szepnąłem cicho.

Nerissa · 2020-11-25 23:53:24

Unioslam jedną dłoń i położyłam ja na jego karku, przyciągając go bliżej swojej twarzy. Traciłam nosem jego nos. To Conny nauczył mnie tych zabawnych czułości, sama chyba nigdy bym nie wpadła na to, że choćby przytulanie może sprawiać tyle przyjemności.
- Mam nadzieję, że i ja będę umiała kiedyś zadbać o ciebie - szepnęłam z lekko zaciśniętym gardłem. Bo byłam przerażona tym. W którymś momencie Connery powie "nauczyłaś się wszystkich podstaw Rissa, dasz radę być już samodzielna", a co jeśli nawet pomimo tego, nie będę umiała?
Do tego było jeszcze dużo czasu, jednak już wraz dręczyły mnie te myśli... Jak to możliwe, że z lodowatej istoty, myślącej głównie żołądkiem i porzadaniem przemieniła się w... to?

Connery McGallan · 2020-11-25 23:58:17

- Na pewno kiedyś będziesz umiała... Jestem pewien - przyznałem czule, przymykając oczy, skupiając się na pozostałych zmysłach. Woda obmywała nam nogi, a mimo wszystko nasze ciała były blisko, czułem zapach. Rissy, a nie wody, choć były to wonie podobne, czułem jej łaskoczące włosy, czułem... Ją, blisko mnie.
- Ale póki co masz od tego mnie. Będę cię uczył życia tu, to jak będziesz funkcjonować.. Kiedy sama wszystko pojmiesz, będziesz z ciekawością sama sięgać po nowości... Wiele na pewno nie jeszcze zmieni... Ale wszystko się będzie zmieniać na lepsze.

Nerissa · 2020-11-26 00:04:54

Skrzywilam się i wtuliłam twarz w zagięcie jego szyi, znów zamykając oczy i kuląc się. Chciałam się schować w jego ramionach, co było wręcz banalną sprawą. Connery wciąż mnie tam chował.
- Nie mów o złym... - bąknęłam. - Mówiłam o dobrych rzeczach... O tych dobrych miło się mówi. Póki co, był czas na nie. Miałeś... Powiedzieć mi o swojej rodzinie coś więcej. Usiądziemy na piasku? Obiecuje słuchać uważnie i postarać się zrozumieć.

#241 2020-11-23 17:53:57

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#242 2020-11-23 19:15:55

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#243 2020-11-23 20:02:47

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#244 2020-11-23 20:18:47

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#245 2020-11-23 20:54:20

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#246 2020-11-23 23:52:02

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#247 2020-11-24 00:01:34

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#248 2020-11-25 01:03:06

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#249 2020-11-25 01:07:37

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#250 2020-11-25 01:21:04

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#251 2020-11-25 01:38:46

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#252 2020-11-25 01:44:52

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#253 2020-11-25 01:50:00

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#254 2020-11-25 02:03:23

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#255 2020-11-25 02:23:55

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#256 2020-11-25 23:33:26

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#257 2020-11-25 23:48:22

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#258 2020-11-25 23:53:24

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#259 2020-11-25 23:58:17

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

#260 2020-11-26 00:04:54

Odp: Wspólna siła — Wilk i Syrenka

Stopka