Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

Janet Merrill · 2020-12-14 16:02:17

Uśmiechnęłam się czule patrząc na Coltona. Kiedy schodził na tą swoją przysłowiową "ziemię" głos nieco zmieniał mu ton, stawał się.. cięższy, głębszy. Męczyło go stąpanie po ziemi? Cóż, może latanie przychodziło mu łatwiej... Cóż za ptaszyna...
- Pocieszę cię, że nie musisz schodzić na ziemię, byłoby to trudne na ocenie - powiedziałam, starając się jakoś rozweselić, siebie i Coltona za razem. - Poza tym... W chmurach na pewno jest cudownie, ale tutaj też może być miło- zapewniłam go czule.

Colton Tierney · 2020-12-14 17:39:22

- Jeśli tylko mi na to pozwolisz, moja droga Janet, to zabiorę cię w górę do moich chmur - zasugerowałem, zniżając głos do szeptu i pochylając się odrobinkę do niej, tworząc między nami jakąś małą, intymną przestrzeń. Taką... naszą. - Wtedy sama się przekonasz, jak cudownie tam jest. Ale jeśli będziesz chciała, pozostanę z tobą na pokładzie. Zależy mi głównie na tym, z kim, a nie gdzie - zaznaczyłem, choć w gruncie rzeczy znów wróciłem do swoich marzeń.

Janet Merrill · 2020-12-14 18:19:31

Chciałabym by życie było takie lekkie i proste jak jest u twojego boku... Chciałabym bym mogła... Tak żyć.
- Zabierz mnie w swoje chmury... Bardzo chce zobaczyć jak tam jest - powiedziałam miękko, z nikłym zauroczeniem, a może podziwem, wpatrzona w mężczyznę. Nie powinnam sobie na to pozwalać, miałam zabawiać gości, a nie tylko jednego, w dodatku przywiązując się co i raz mocniej... Już teraz czułam że to się źle skończy...

Colton Tierney · 2020-12-14 19:03:24

Znów się do niej pochyliłem, a na twarzy miałem wymalowany grzeczny uśmiech, pomimo że myśli miałem coraz bardziej pozbawione grzeczności.
- Ah, pani mojego serca, czemu głupie konwenanse zabraniają mi okazywać ci moje uczucia? Dlaczego nie mogę cię teraz złapać w taki i obrócić się z tobą, śmiejąc się z tak prostej i dziecinnej zaczepki? Czy ty też uważasz że te wsyztskie zasady nie mają sensu? - wyszeptałam i wyprostowałem się, uśmiechając się niewinnie. - Te wszystkie zasady dodają nam niepotrzebnego bagażu i nie pozwalają się unosić...

Janet Merrill · 2020-12-14 19:15:15

Roześmiałam się szczerze, spoglądając wciąż na mężczyznę. Ah, szalony...
- Ptaszyna, która wciąż chce lecieć wyżej i wyżej... Doprawdy, właśnie teraz takim mi się jawisz - uznałam miękko, kręcąc lekko głową. - Bez balastu, bez strachu, bez niczego co zbędne. Piękna wizja... Hm, jak już przejdziemy na dziób na niższy pokład to tam znajdzie się czas na te twoje proste zaczepki. Może niebo okaże się nieco bliżej... - westchnęłam cicho, odwracając od niego wzrok i schodząc po schodach na niższy pokład.

Colton Tierney · 2020-12-14 19:19:45

Uśmiechnąłem się do siebie, idąc tuż tuż za Janet. Ptaszyna bez balastu i strachy? Naprawdę taki byłem? Sam nie miałem pewności... Bo przecież gdybym się nie bał, to czy bym się opierał mojej chęci dotykania Janet, wzięcia jej w ramiona...? Czy gdybym był bez balastu, to byłbym sobą? Wszystkie porażki i rxucowe w moim kierunku kamienie w jakiś sposób ukształtowały mnie właśnie na takiego, jakim teraz byłem. Chyba po prostu uchroniłem się przed połamaniem moich skrzydeł i uciekłem od tych złych, ciężkich rzeczy... Cały czas od nich uciekałem.
Tak zamyślony nad tym wsyztskim nie odezwałem się słowem aż do momentu, gdy dotarliśmy na dziób.

Janet Merrill · 2020-12-14 19:26:07

Mocny zapach oceany zawiał w naszą stronę. Mi ten zapach nie przeszkadzał, razem z Kally (matką Vincenta) wychowałyśmy się w sierocińcu nieopodal portu. Towarzyszył nam ten lekki smrodek niemal całe życie i mimo iż życie nie było łatwe, to ten zapach jakoś mnie uspokajał, kojarząc się z domem. Postanowiłam się z częścią tych wspomnień podzielić z Coltonem, kiedy obejmowałam się ramionami. Wiało tu już dość mocno.
- Wychowałam się w pobliżu portu - przyznałam, tłumacząc swój uśmieszek. - Zapach oceanu i wody zawsze kojarzy mi się z domem - wyjaśniłam swoje zadowolenie, opierając się o Coltona i ciesząc się, że przez to, że nie było to takie typowe miejsce, nie było tu wielu ludzi.

Colton Tierney · 2020-12-14 19:52:46

Objąłem kobietę ramiem i pociągnąłem w stronę barierek, by przystanąć przy nich.
- Ah, dom... To niesamowite, że charakterystyczne zapachy, rzeczy, czy czasami nawet słowa potrafią nam się skojarzyć z domem - szepnąłem, uśmiechając się od ucha do ucha. Zerknalem na Janet miękko. - Moja mama była malarką - postanowiłem podjąć temat i też podzielić się czymś osobistym z kobietą. - Zawsze gdy czuje zapachu farby też kojarzy mi się to z domem...

Janet Merrill · 2020-12-14 20:01:37

Uśmiechnęłam się miękko. Farby... Matka malarka... Tak, pasuje to do ciebie. To ona dała ci tą wrażliwość na piękno świata? To z nią nauczyłeś się patrzeć w chmury? Chciałam to wiedzieć... Ale samo to pragnienie po części mnie przerażało. Nie zejdę z tobą na ląd Coltonie...
- Ja swojej rodziny nigdy nie poznałam - wyznałam po chwili milczenia, odwracając wzrok w dal. Uśmiechnęłam się ze smutkiem. - Ale nieopodal sierocińca w którym mieszkałam były porty... Hah, z moją przyjaciółką, Kally, chodziłyśmy nad brzeg niemal codziennie... Brakowało mi tego, gdy przeprowadziłam się w głąb lądu - przyznałam, zamyślona chwilę. To była jedna z tych rzeczy której nie mówi się nieznajomym... jednak Colton chyba nim nie był, prawda?

Colton Tierney · 2020-12-14 20:07:35

Wyciągnęłam dłoń i nakryłem nią dłoń Janet, którą opierała o barierkę. Kobieta zerknęłaam, a ja przyglądałem się z uwagą jej twarzy. Po prostu... Chciałem jej w ten sposób podziękować, że mi o tym mówi. Bo zdecydowanie nie musiała. Dla mnie samego też temat rodziny nie był najłatwiejszy więc byłem w stanie przynajmniej w małej części pojąć jej ból, ale także i odwagę, jaką pokazała wyznając ta niby małą, a jednak wielka rzecz.
- Na szczęście porty nie uciekają, zawsze można przyjachac na chwilę i poczuć znów magię, która czułaś za dziecka - szepnąłem. Nie chciałem dopytywać o sierociniec. Na pewno nie tu, gdy wiatr huczał nam w uszach, a dźwięk niósł się niewiadomo gdzie. Jeszcze cię o to spytam Janet, ale wtedy gdy będziemy mieli swoją chwilę.

Janet Merrill · 2020-12-14 20:17:22

Uśmiechnęłam się cicho. Ta delikatna czułość, nie ostrożna, a po prostu podarowana z delikatnością dała mi do myślenia. Colton... mnie rozumiał. Pod tymi lekkimi skrzydłami i rozmarzonym spojrzeniem też musiało się kryć wiele bólu. Poczułam się jakaś bezpieczniejsza. Spokojniejsza i... lżejsza. Tak, lżejsza. Nie dopytywał, wiedział, że to nie pora, ale i tak chciał mnie wesprzeć tym dotykiem.
- Tak, całe szczęście nie uciekają - westchnęłam i ujęłam dłoń którą przykrył moją. Potem zdecydowałam się jednak zbliżyć do Coltona i schować pod jego ramieniem, oprzeć głowę o jego pierś i po prostu wpatrzyć się w dal.
- Miałeś rację... pięknie tu - przyznałam z uśmiechem.

Colton Tierney · 2020-12-14 20:23:57

- Mówiłem - szepnąłem z zadowoleniem, uśmiechając się pod nosem i pocierając delikatnie ramię Janet. - Niebo na wyciągnięcie ręki. - Zaśmiałem się krótko, obierając policzek na czubku głowy kobiety. Ogarnął mnie spokój. Czułem się na pewno spełniony jak na ten moment. Zaznałem jej bliskości, dotyku... I chyba zyskałem jej zaufanie. Co za fascynujący przebieg sprawy! Kobieta z pierwszego wrażenie wydająca się lekka jak piórko... Jednak po dłuższej rozmowie dowiedziałem się że twardo trzyma się ziemi, teraz... Powoli odrywała stopy, unosząc się delikatnie ku górze. Ze mną.

Janet Merrill · 2020-12-14 20:29:14

Staliśmy tak Bóg sam wie ile, wpatrując się w fale, przedzierane w pół przez wieki statek. Dopiero kiedy zrobiło mi się naprawdę chłodno i poczułam jak nawet sam Colton już lekko drży, zaproponowałam, byśmy zeszli już z odkrytego dziobu. Kiedy weszliśmy po schodach na wyższy pokład i schowaliśmy się na korytarzu, odetchnęłam. W uszach co jakiś czas jeszcze mi szumiało, jednak wkrótce minęła ta niedogodność.
- Wspominałeś... że byłeś umówiony na karty - zauważyłam miękko, kiedy staliśmy już na korytarzu statku, gdzie na jednej ze stron ciągnęły się duże okna, przez które wpadało miłe, popołudniowe światło. Poprawiałam ręką, lekko siną od chłodu, włosy.

Colton Tierney · 2020-12-14 20:45:26

Pokiwałam głową, zsuwając z siebie marynarkę i okrywając nią ramiona kobiety.
- Tak, tak, spotykam się z towarzystwem w porze obiadowej, posiedzę z nimi, porozmawiam a potem przeniesiemy się zapewne do kasyna - wyjaśniłem, zaciskając palce na brzegach marynarki i przyglądając się Janet. Ah, tak blisko a tak daleko! - Drżysz, dzięki temu szybciej się rozgrzejesz - wyjaśniłem, choć moje rozmarzone spojrzenie nie dotyczyło tego, a tego że piękna kobieta była tak blisko mnie, stała tuż naprzeciwko mnie... Bliżej niż na wyciągnięcie ręki!

Janet Merrill · 2020-12-14 21:04:18

- Tak... Na pewno - przyznałam z czułym uśmiechem przyjmując jego marynarkę. Lubiłam gdy był w samych koszulach, wyraźniej widziałam jego sylwetkę, bardzo męską i przystojną. - Ja dopiero wieczorem idę do baru śpiewać... - westchnęłam cicho, nadal wpatrując się w mężczyznę, tak blisko mnie, z takim rozmarzeniem patrzył na mnie i... nie umiałam tego powstrzymać. Nie chciałam się z nim jeszcze rozstawać... Najchętniej poszłabym z nim nawet do kasyna, poszłabym z nim jeszcze gdzie tylko się dało... Janet opanuj się.
- Dziękuję za to... przemiłe popołudnie - powiedziałam cicho.

Colton Tierney · 2020-12-14 21:12:03

- Ono nie musi się kończyć - odparłem bez namysłu na jednym oddechu. Zmarszczyłam brwi, stawierdzajac że jednak popołudnie już dobiega końca. - Cóż... No może jednak moze się kończyć - poprawiłem się z lekkim rozbawiebiem. - Jednakże może się przeciągnąć również na przemiły wieczór. Kasyno mi nie ucieknie... Jeśli byś chciała, mogę ci potowarzyazyc aż do końca twojego czasu wolnego - zaproponowałem. Koledzy i gra w karty, która nigdy nie szła mi najlepiej w tej chwili były dla mnie bardzo mało interesujące. Mój świat obecnie zaczynał się i kończył na Janet.

Janet Merrill · 2020-12-14 21:20:21

Roześmiałam się cicho, wpatrując się w romantyka przede mną.
- Hm... Tak, może być i tak... - powiedziałam cicho, z namysłem zagryzając wargę. - Mam nadzieję, że twoi znajomi nie będą mi mieć za złe, jeśli cię porwę? Co i raz cię gdzieś ostatnio gdzieś porywam - zauważyłam rozbawiona. Jednak... miałam ochotę przystać na spędzenie czasu z Coltonem aż do wieczora. Naprawdę znaliśmy się ledwo trzy dni? Cóż za dziwne uczucie... - To może... co powiesz na to, by przejść się do mnie do kajuty? Zamówię nam dzbanek gorącej herbaty i tam się rozgrzejemy, hm?

Colton Tierney · 2020-12-14 21:23:34

- Droga Janet, z przyjemnością posiedzę z tobą w zaciszu twojej kajuty... Jednak jesteś pewna, że chcesz mnie zapraszać do siebie? - upewniłem się jeszcze. Ja czułem sie tak, jakby nasze dusze znały się wieczność, a kolejną wieczność żyły oddzielnie, szukając się w rozpaczy... I teraz się odnalazły i cieszyłem się na wszystko ale... Nie byłem pewien jak Janet to wszystko czuje. Wolałem mieć pewność żeby... Potem nie mieć żadnych nieprzyjemności.

Janet Merrill · 2020-12-14 21:32:56

Zmarszczyłam lekko brew, zaraz jednak pokiwałam pośpiesznie głową.
- Oh oczywiście. Z chęcią cię zapraszam, doskonale wiedząc gdzie cię zapraszam. Nie martw się Coltonie, naprawdę... - powiedziałam miękko i spokojnie, wpatrując się w niego już spokojniej. - Nie mam zamiaru żałować tej decyzji - dodałam spokojnie i sięgnęłam ręką by pogłaskać go po policzku. - Poza tym co złego było w tym, że dama zaprosi pewnego miłego pana do kajuty, na filiżankę herbaty?

Colton Tierney · 2020-12-14 21:41:51

- Zupełnie nic - odparłem, uśmiechając się do niej błogo,wpatrując się w jej zielone oczy, które wydawały się być takie ciepłe... Ah, chciałbym się ukryć w tej zieleni i odnaleźć źródło ich ciepła. - Dobrze, a więc herbata u pięknej damy... Ale Robimy inaczej - pwoedzialem, pląsać dłonie na jej przedramionach, gdy już opuściła swoją rękę. - Ja przejdę się i uprzedzę pozostałych, że dziś nie zjem z nimi, a ty spokojnie przejdziesz się jzu do swojej kajuty... Wybaczysz mi to, że tym razem cię nie odprowadze? - zapytałem z lekkim rozbawieniem. - Ale już doskonale pamiętam, jak trafić, więc niedługo będziesz musiała na mnie czekać - zapewniłem, odsuwając dłonie od niej, zawiesiłem luźno ramiona wzdłuż ciała, przyglądając się blondynce.

#141 2020-12-14 16:02:17

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#142 2020-12-14 17:39:22

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#143 2020-12-14 18:19:31

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#144 2020-12-14 19:03:24

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#145 2020-12-14 19:15:15

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#146 2020-12-14 19:19:45

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#147 2020-12-14 19:26:07

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#148 2020-12-14 19:52:46

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#149 2020-12-14 20:01:37

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#150 2020-12-14 20:07:35

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#151 2020-12-14 20:17:22

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#152 2020-12-14 20:23:57

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#153 2020-12-14 20:29:14

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#154 2020-12-14 20:45:26

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#155 2020-12-14 21:04:18

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#156 2020-12-14 21:12:03

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#157 2020-12-14 21:20:21

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#158 2020-12-14 21:23:34

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#159 2020-12-14 21:32:56

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#160 2020-12-14 21:41:51

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

Stopka