Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

Janet Merrill · 2020-12-28 14:28:57

Uśmiechnęłam się miękko, topniejąc pod jego prośbą. Popatrzyłem na niego z uczuciem i pokiwałam bardzo delikatnie głową.
- Zostanę... - zapewniłam go z czułością. - Zostanę z tobą, całą noc... - uśmiechnąłem się lekko. - Podobno przejrzenie się w oczach mężczyzny, którego darzy się uczuciem o poranku, to jedna z piękniejszych rzeczy na świecie... - powiedziałam czule, wtulając się w niego jeszcze ciaśniej, jakbym chciała stać się nim. - Chce to zobaczyć...

Colton Tierney · 2020-12-28 14:41:46

Zmarszczyłem brwi. Przecież byłaś już zakochana, Janet, chyba... Znałaś już to uczucie, czyż nie? Miała rację, to z pewnością było piękne uczucie, pamiętałem je,choć wydawało się być bardzo mgliste i odległe. Musnąłem wargami czubek jej głowy i oparłem znów głowę o poduszki, biorąc głęboki oddech.
- Zobaczysz - obiecałem jej z lekkim rozbawiebiem, uśmiechając się do samego siebie i zamykając oczy. - Ale najpierw musisz spokojnie zasnąć...

Janet Merrill · 2020-12-28 19:46:41

- Nie martw się, to nie stanowi dla mnie problemu... - mruknęłam cicho i zamknęłam poweki, nadal wtulona w mężczyznę. Podobało mi się tu... U jego boku. - W takim razie.. Dobranoc, mój romantyku - powiedziałam cicho rozluźniając się powoli. W końcu... Mogłam mu zaufać i zasnąć u jego boku. Moglam naprawdę odpocząć, rozluźnić się... Jeszczee przez jakąś chwilę nie pozwalając na nieznośne myśli.
Póki co... Sen. Skupię się na śnie, na Coltonie, na tym wszystkim co się wydarzyło... A przyszłość za jakiś czas...

Colton Tierney · 2020-12-28 19:56:32

/26 dzień - 29 lipca 1948 rok/

Poranek przyszedł za szybko. Z przyzwyczajenia ocknąłem się dosyć wcześnie i uznałem że nie będę przeszkadzał śpiącej Janet, jednak kobieta nie miała zbyt mocnego snu i gdy tylko poruszyłem się nieco bardziej zatrzepotała rzęsami, podnosząc na mnie pytający wzrok. No tak, nie była w swoim łóżku, a dodatkowo nie była w łóżku sama. To już dwie mocne niewiadome z rana.
Uśmiechnąłem się do niej czuję, sięgając dłonią do jej policzka i gładząc po nim delikatnie.
- Witaj, piękna Janet... To tylko ja, Colton, nie przejmuj się. Myślę że jeszcze chwilę na spokojnie możesz leżeć. Do śniadania jeszcze troszkę czasu - zapewniłem są szeptem, by nie drażnić zmysłów. Głośniej zresztą nie trzeba było mówić, byliśmy tak blisko...

Janet Merrill · 2020-12-28 23:02:31

Zamruczałam cicho, przecierając twarz i po prostu napawając się tą chwilą w ciszy.
- Chyba chciałeś powiedzieć "aż" Colton - powiedziałam cicho, leciutko zachrypniętym głosem. Kiedy opuściłam dłonie od twarzy, oparłam je o tors mężczyzny, okręcając się twarzą do niego, tak jak on do mnie. Uśmiechnęłam się czule. - Dobrze... jeszcze chwila w łóżku, całkiem mi odpowiada... - przyznałam cicho, wpatrując się w jego oczy i... faktycznie niemal się w nich przeglądając.
A obraz Janet, jaki ujrzałam w oczach mężczyzny był zgoła inny niż rzeczywistość. Chciałabym być tak dobra jak ta Janet w jego spojrzeniu...

Colton Tierney · 2020-12-28 23:10:35

- To tak jak i mi - szepnąłem, przyciągając ją znow do siebie. Nie opierała mi się, wtuliła się we mnie a ja otulilem ją ramieniem. Westchnalem cicho, zatapiając nos w jej włosach i uśmiechając się do siebie z zadowoleniem. Miałem nadzieję, że minioną noc była dobra, że nie była błędem. Jak mogłaby być,skoro była tak piękna, zmysłowa... - Mógłbym się jeszcze długo wylegiwać w łóżku... Hm a może by tak zamówić śniadanie do kajuty. To chyba całkiem dobra myśl, żadne z nas nie musialo by uciekać. Czy to jednak nie najlepszy pomysł? - zapytałem pełen wątpliwości.

Janet Merrill · 2020-12-28 23:21:52

- Śniadanie do łóżka, to było by prawdziwe przepiękne dopełnienie wszystkiego, co mnie dotychczas spotkało - zaśmiałam się cicho. - Ale... pomyślimy o tym za chwilkę dobrze? - dodałam juś łagodniej. - Teraz chciałam właściwie... podziękować - powiedziałam cicho. - Wczoraj... cały wieczór był cudowny, noc też i... musisz wiedzieć, że nie pamiętam chwil bym się tak dobrze bawiła... tak prosto, bezinteresownie... I... dziękuję ci, Coltonie - wyznałam szczerze, uznając, że chyba teraz powinien już wiedzieć więcej... o mnie.

Colton Tierney · 2020-12-28 23:51:31

Zaśmiałem się krótko.
- Oh Janet... Nie musisz nic mówić, ani za nic dziękować. Po prostu cieszmy się dzisiejszym porankiem. Mam nadzieję że nie będziesz się spieszyć przez cały poranek. Oczywiście wiem, że będę musiał cię w końcu stąd wypuścić ale nie przypominają mi o tym zbyt wcześnie - zastrzegłem, gładząc ją po ramieniu.

Janet Merrill · 2020-12-29 00:04:09

Jak ty dasz radę wypuścić mnie w ogóle... Czy dasz radę? O Boże, może jednak popełniłam karygotny błąd...
- Oczywiście, wiem, że nie muszę mówić... Po prostu uznałam, że powinnam. Wiele się teraz dzieje w mojej głowie, trochę sobie już z tym nie radzę, więc po prostu, staram się skupić na czymś miłym. Na tobie. Na czasie spędzonym z tobą.. - uśmiechnęłam się krzywo. - Jesteś moją kotwicą, uznaj to za komplement - dodałam cicho, zamykając oczy.

Colton Tierney · 2020-12-29 00:07:45

- Przyjmuje komplement - szepnąłem, biorąc głęboki oddech, napełniając płuca zapachem Janet. - A więc... Chcesz sobie sama poradzić ze wszystkim co przelatuje ci przez głowę... Hm, lub gorzej, wlatuje i nie chce z niej wyjść - pwoedzialem pół żartem, starając się nie zabrzmieć zbyt poważnie, a raczej lekko. Janet chwila takiego poranka potrzebowała, lekkiego i beztroskiego, a mnie to nie przeszkadzało.

Janet Merrill · 2020-12-29 00:33:00

Parsknęłam cicho.
- Nie wiem, czy w ogóle chcę sobie z tym poradzić... - mruknęłam. - To... stare rany. Które będą już na zawsze krwawić, Colton. Nie wiem, czy chcę o tym teraz myśleć - przyznałam się. - Myślenie o tobie, o tym wszystkim tutaj... jest po prostu prostsze. Łatwiejsze... przyjemniejsze - odwróciłam wzrok od mężczyzny. - Wybacz... To miał być taki miły poranek... - burknęłam i przysunęłam się do Coltona, by się w niego wtulić. - Przestaję już...

Colton Tierney · 2020-12-29 01:05:31

- Ależ nic się nie zmieniło, moja droga Janet - zapewniłem ją i szybkim ruchem zmieniłem naszą pozycję. Teraz ona leżała na placach, a ja zawisłem nad nią, opierając się na jednym łokciu i pochylając do jej warg, choć zwlekając jeszcze chwilkę z pocałunkiem. - Wszystko jest w jak najlepszym porządku, nie martw się, nie przejmuj. Postaram się... Zając twoje myśli. Nie, nie, ja po prostu nie pozwalam ci na źle myśli, nie teraz, po prostu... nie pozwalam - wyszeptałam prosto w jej usta,całując ją przeciągle.

Janet Merrill · 2020-12-29 01:13:03

Oddalam się pocałunkowi, znowu. To były jakieś złe nawyki, bo byciu uległą mężowi? A może wręcz przeciwnie, dobrowolna zgoda, bo całą sobą czułam, że Colton jest dobry? Ah... Nie wiem. Choć czułam się dobrze leżąc pod nim, czułam się bezpieczniejsza niż gdziekolwiek na świecie. Więc, czy to mogło być złe, skoro było tak dobre?
Wsunęłam dłoń na kark mężczyzny, by się nie odsuwał.
- Tak, tak... Nic się nie zmieniło, a nawet jeśli... to wszystko jest w jak najlepszym porządku - przyznałam, zapatrzona w niego z pełnym oddaniem.

Colton Tierney · 2020-12-29 11:36:07

Przymknąłem powieki i z uśmiechem traciłem jej nos swoim nosem, musnąłem wargami jej policzek, szczękę, szyję... Smakowała tak dobrze, wyglądała tak pięknie, a brzmienie jej głosu było niemal anielskie... Przepadałem bezpamiętnie. Zauroczony bylem tym jak wyglądała, jak się poruszała i jak śpiewała. To mnie w niej zauroczyło. Ale zakochałem się w niej już po pierwszym tańcu.
Wylegiwalismy się w łóżku jeszcze długo, o wiele za długi, choć dla zakochanych czas leciał inaczej. Zegarek wskazywał mi późną porę a ja miałem wrażenie że dopiero przed chwilą się obudziłem.
- Jeszcze głód ci nie doskwiera, moja droga? - zapytałem, siadając prosto i przeczesując palcami niesforne kosmyki. Janet w końcu przytaknęła na to i zamówiłem nam śniadanie do kajuty, czego osobiście nie robiłem jeszcze choć widziałem że moi sąsiedzi często stołowali się na osobności.
Jeszcze za nim ktoś z obsługi zapukał ze śniadaniem nieco się ubraliśmy, ale z tego co zdążyłem zauważyć nagość nie przeszkadzała ani mi a i mojej Janet ale po prostu nie wypadało już.
- Wydaje mi się, czy zaczęło nami bujać mocniej niz zazwyczaj? - zapytałem, gdy już siedzieliśmy na kanapie z filiżanką herbaty.

Janet Merrill · 2020-12-29 15:11:41

Zmarszczyłam brwi, patrząc na Coltona i zaraz spojrzałam też za okno.
- Mhm, masz rację... I jakoś się tak ciemno zrobiło - mruknęłam odstawiając filiżankę na bok. Rozejrzałam się po pokoju, upewniając się, czy wszystko stoi na miejscu, zaraz jednak napotkałam też zaniepokojone spojrzenie Coltona. - I cicho... Nikt nie chodzi po korytarzu... Nie podoba mi się to, miły... Wczoraj była cisza na wodzie, to znany oznak burz i sztormów... - prznałam z niepokojem.

Colton Tierney · 2020-12-29 15:52:06

Przez dłuższą chwilę milczałem, az w końcu pokiwałam spokojnie głową i wziąłem głęboki oddech.
- Janet, będziesz zła jeśli jednak poproszę cię abyś się ubrała i wróciła do siebie? - zapytałem łagodnie,choć w mojej głównie szumiało coraz głośniej. - Oczywiście ja też się ubiorę i odprowadze cię - zapewniłem ją,sięgając dłonią do policzka kobiety. - Chyba warto się zorientować co się dzieje, a jeśli to jakieś niebezpieczeństwo to najlepiej będzie gdy bedziesz w swojej kajucie - podsumowałem.

Janet Merrill · 2020-12-29 17:41:47

Skrzywiłam się lekko, naprawdę niezadowolona przerwaniem pięknego poranka akurat w taki sposób.
- Dobrze, ubiorę się - uznałam spokojnie i wstałam z kanapy po halkę i sukienkę w których tu przyszłam. Nim jednak porządnie zapięłam sukienkę, statkiem wstrząsnęła potężna fala. Nie przewróciłam się jedynie dlatego, że udało mi się złapać ramy łóżka.
- Colton? Nie wyglądało to dobrze! - powiedziałam, wracając do niego, do saloniku. - Może... Przeczekam to tutaj? - zapytałam niepewnie.

Colton Tierney · 2020-12-29 18:52:27

- Ja i tak wyjdę się zorientować co się dzieje, Janet - oznajmiłem, zarzucając na ramiona marynarkę, bo byłem już całkowicie ubrany i uczesany. - Ale jeśli wolisz zostać tutaj, to zostań, nie mam nic przeciwko temu, moja droga - szepnąłem, podchodząc do niej. Dłonie mi się trzęsły, gdy delikatnid pogładziłem ją po twarzy. - Pójdę dopytać co się dzieje i kiedy minie. Usiądź na kanapie i proszę, nie wychodz stąd sama, dobrze? - upewniłem się, gdy kolejna mocna fala wstrząsnęła statkiem, a my oboje musieliśmy się mocno przytrzymać, by nie stracić równowagi.

Janet Merrill · 2020-12-29 20:04:13

Gdy się wyprostowaliśmy, pokiwałam głową pośpiesznie.
- D-dobrze... - wydukałam, tracąc pewność siebie i z wahaniem puszczając się Coltona, by wycofać się do kanapy. Gdy usiadłam spoglądałam jeszcze chwilę na mężczyznę. - Ale... Wracaj zaraz, mam złe przeczucia - powiedziałam szczerze, zmartwiona wyglądając zaraz przez okno. Zrobiło się bardzo ciemno, a w okna zaczął uderzać ulewny deszcz. Rany Boskie... Niedobrze... Naprawdę miałam złe przeczucia.

Colton Tierney · 2020-12-29 20:17:04

- Wrócę najszybciej jak to możliwe, Janet - zabepwnilem, czując jak żołądek przewraca mi się do góry nogami, od mocnego bujania, które pojawiło się tak nagle i kompletnie znikąd. Przecież ktoś to musiał przewidzieć! Czemu nikt nas nie ostrzegał?! Wziąłem głęboki oddech, kończąc zakładać buty. - Po prostu muszę się dowiedzieć co... - przerwałem, bo znów bardzo mocna fala w nas uderzyła, a ja oparłem się plecami o drzw spoglądając na wystraszoną kobietę. Sam też byłem wystraszony co z całą pewnością było po mnie widać. Zawsze można było czytać ze mnie jak z otwartej książki. - Co się dzieje - dokończyłem, sięgając do klamki. - Ale ty, błagam, nie wychodź stąd dopóki nie przestanie bujać... - poprosiłem i wyszedłem pospiesznie na korytarz gdzie od czasu do czasu mijałem tak samo zdezorientowanych pasażerów co ja, którzy chcieli się dowiedzieć co nas czeka. Choć miałem wrażenie, że z każdą minutą było to coraz bardziej oczywiste. Sztorm.
Dotarłem do głównej sali, gdzie panowało wielkie zamieszkanie. Pracownicy starali się uspokoić oburzonych, przerażonych i zdezorientowanych gości. Statkiem bujało już naprawdę mocno. Przysluchalem się jak marynarz mówił, że wypływamy w ogromną burze i że nie damy rady jej ominąć. Kazał wrócić do kajut i zachować jak największy spokój. Mówił też coś o tym, że załoga wie co robić ale już nie słuchałem dalej. Pędem ruszyłem znów do swojej kajuty.
Do Janet.

#361 2020-12-28 14:28:57

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#362 2020-12-28 14:41:46

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#363 2020-12-28 19:46:41

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#364 2020-12-28 19:56:32

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#365 2020-12-28 23:02:31

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#366 2020-12-28 23:10:35

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#367 2020-12-28 23:21:52

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#368 2020-12-28 23:51:31

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#369 2020-12-29 00:04:09

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#370 2020-12-29 00:07:45

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#371 2020-12-29 00:33:00

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#372 2020-12-29 01:05:31

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#373 2020-12-29 01:13:03

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#374 2020-12-29 11:36:07

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#375 2020-12-29 15:11:41

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#376 2020-12-29 15:52:06

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#377 2020-12-29 17:41:47

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#378 2020-12-29 18:52:27

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#379 2020-12-29 20:04:13

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

#380 2020-12-29 20:17:04

Odp: Niespodziewana miłość – śpiewaczka i fotograf

Stopka