Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

Lena Blanchett · 2020-09-13 22:23:15

Zaczęłam układać swoje rzeczy na półce. Czułam się taka podekscytowana. Kajuta była mniejsza, miejsca w szafach też było mniej, a mimo wszystko miałam wrażenie że jest idealnie. Zapewne to przez tą miłość unoszącą się w powietrzu... Rany! O czym ja właściwie myślę?!
Po chwili usłyszałam że mężczyzna wrócił do środka.
- Zrobiłeś mi całkiem sporo miejsca, przyniosłam ze sobą tylko kilka rzeczy, więc nie zajmę tego wszystkiego... - Obróciłam się i popatrzyłam na Enzo z łagodnym uśmiechem. - Wszystko w porządku? - upewniłam się, choć nie widziałam w jego zachowaniu niczego nadzwyczajnego, więc chyba było w porządku.

Enzo Brentwood · 2020-09-13 22:27:39

Uśmiechnąłem się czule.
- Tak, oczywiście że tak, wszystko jest jak w najlepszym porządku - zapewniłem ją. - Ale teraz ja pójdę się odświeżyć, zgoda? Póki mam jeszcze kilka cennych chwil przed wyjściem chcę się rozkoszować twoją obecnością, ale najpierw doprowadzę się do porządku - orzekłem i ruszyłem do niewielkiej łazienki.
Było w porządku, to pewne. Nie było sensu by denerwować Lenę tym, że ktoś coś zauważył. Najważniejsze było to, że Lenka była już ze mną, że kochaliśmy się i planowaliśmy wspólną przyszłość. Tylko to się liczyło.

Lena Blanchett · 2020-09-13 22:35:27

Kiedy skończyła rozkładać rzeczy, usiadłam na łóżku i zaczęłam się zastanawiać nad tym co zrobić z Patrickiem, a raczej z jego prośbą o spotkanie dziś... To nie tak, że chciałam go unikać – oczywiście że nie chciałam. Rozmowa i spokojne wyjaśnienia były zdecydowanie bardziej dojrzałe i dopowie dnie w... Naszej sytuacji.
Bałam się jednak trochę o to, że Enzo nie do końca może zrozumieć i będzie mnie zniechęcać do takich rozmów w cztery oczy. W sumie nic dziwnego, pewnie... Na jego miejscu też bym tak postępowała. Ciężko mi było myśleć o tym wszystkim!
Uśmiechnęłam się do niego, gdy wyszedł z łazienki.
- Zastanawiam się... Znaczy myślę nad... Hmm... Biorę pod uwagę... - Próbowałam jakoś zacząć ale nic mi nie pasowało. Westchnęłam ciężko. - Uh, ale bałagan robię - wymamrotałam zła na samą siebie. - Po prostu... Patrick poprosił mnie o rozmowę i... Zgodziłam się na nią - oznajmiłam, wpatrując się w mężczyznę.

Enzo Brentwood · 2020-09-13 22:42:29

Chwilę milczałem zapinając koszule i myśląc nad słowami Leny. Zaciągnąłem usta nieco niezadowolony, jednak z drugiej strony...
- Mówiłaś mi, że Patricka znałaś całe życie. Że był ci przyjacielem, bliskim. I może nie był materiałem na męża to we wszystkich jego złych uczynakch widziałaś w nim więcej. Jesteś po prostu dobrym człowiekiem Lenko - zacząłem. - I myślę... Że powinnaś iść. Skoro już się zgodziłaś, to idź - pokiwałem głową. - Jednak jeśli chcesz, mogę poprosić jednego z marynarzy, może tego który pomógł Ci podczas sztormu, by kręcił się w twojej okolicy, w razie potrzeby. Nie za blisko by nie odbierać wam prywatności, jednak na tyle blisko, byś czuła się w pełni bezpiecznie. Będzie przedłużeniem moich ramion, gdy będę na mostku - zaproponowałem nieśmiało, zakładając na koszule i szelki marynarkę.

Lena Blanchett · 2020-09-13 22:45:45

Wyprostowałam się, biorąc głęboki oddech.
- Myślę, że... To będzie zbędne, Enzo - odparłam spokojnie, mając nadzieję, że nie uzna tego za obraźliwe. - Bardzo to doceniam, że chcesz tak o mnie dbać, ale... - Chciałam powiedzieć on mi nic nie zrobi jednak wątpiłam, że Enzo przyjmie te słowa na poważnie. - Spotkamy się w kawiarni, będą tam inni pasażerowie, obsługa... - zauważyłam.

Enzo Brentwood · 2020-09-13 22:49:46

Pokiwałem głową z pełnym zrozumieniem.
- Oczywiście, rozumiem - przyznałem i trochę odetchnąłem gdy dowiedziałem się że spotkają się jak najbardziej w publiczny miejscu. - W takim wypadku... Nie będę więc robił nic. Wierze w ciebie że rozwiążesz wszystko jak najbardziej pokojowo, oraz że Patrick zachowa się jak gentleman - przyznałem szczerze i poprawiłem mankiety munduru. - I po prostu... Wiesz gdzie będę w razie potrzeby. Możesz uciekać do mnie czym prędzej... Ale poradzisz sobie.

Lena Blanchett · 2020-09-13 22:58:17

Podnisoalm się z miejsca i podeszłam spokojnym krokiem do mężczyzny, pomagając mu z mankietami w koszuli.
- Dziękuję za wiarę. W rozmowie jestem całkiem niezła. Podobno mam dobre gadanie - powedziałam, śmiejąc się krótko i dopiero po chwili podniosłam wzrok na twarz Enzo. Z tej odległości powinno się dostrzec jakieś skazy, czy wady... Enzo takich nie miał, z bliska wyglądał cały czas olśniewająco. - Oczywiście, gdy jest odpowiedni czas na to, by kobieta mówiła więcej - dodałam, uśmiechając się lekko i zapięłam mu ostatni guzik w koszuli.

Enzo Brentwood · 2020-09-13 23:02:32

- Kobieta cały czas ma prawo mówić tyle ile tego chce - zaznaczyłem miękko ale z nutką powagi. Zresztą... Może moja matka da radę ją przekonać do postępu. To wydarzy się z czasem jednak musi pamiętać, że nie jest "tylko kobietą" ale aż.
- Dasz radę kochanie. Opowiesz mi mam nadzieję tyle ile będziesz chciała, gdy się spotkamy, prawda? - upewniłem się miękko, próbując uśmiechnąć się na pokrzepienie.

Lena Blanchett · 2020-09-13 23:09:05

Pokiwałam głową z poważną miną.
- Poinformuje cię o wsytskich ważnych decyzjach czy słowach, jakie zapadną w tej rozmowę skarbie - zapewnilam go z przekonaniem w głosie. - Może... Zjemy razem obiad? Albo przyjdę do ciebie na mostek z jakąś przekąską? - zapytałam, uśmiechając się miękko i biorąc go za dłoń.

Enzo Brentwood · 2020-09-13 23:13:00

Uśmiechnąłem się szczerze i skinąłem głową na ten pomysł.
- Zjemy razem obiad. Ale nie wiem czy na głównym pokładzie z pasażerami czy na pokładzie pracowniczym, w drugiej klasie - wyjaśniłem miękko. - Wiem, że to nie będzie spełnienie marzeń, ale tam też jest miło. Usiądziemy razem i przy jedzeniu porozmawiamy... Mhm a wieczorem będę już cały twój. Może chcesz by cię zabrać gdzieś ze sobą? Romantyczny spacer, kolacja? - proponowałem.

Lena Blanchett · 2020-09-13 23:17:37

- Możemy pójść na tańce... Ostatnim razem było miło. - Uśmiechnęłam się znacząco, pamiętając jak tamtą noc się skończyła. - Na romantyczne kolacje i spacery będziemy mieć jeszcze czas. Jednak teraz nie w głowie mi taki spokój, za dużo się na raz dzieje, nie umiałabym w pełni skorzystać i docenić tej przyjemności - wyjaśniłam, zarzucając mu ręce na ramiona i kiwając się lekko na boki. - Skorzystasz z mojej sugestii?

Enzo Brentwood · 2020-09-13 23:24:07

Uśmiechnąłem się szczerze, zagryzając wargę i zaraz sięgnąłem po moją czapkę. By założyć ją ostrożnie.
- Tak, twoja propozycja jest cudowna, jak cała ty więc na pewno z niej skorzystamy - zapewniłem ją miękko. - Zabawimy się, uwolnimy się od problemów... Tylko Ty i ja, oraz muzyka i okropny tłum - zaśmiałem się cicho i pochyłem, by skraść Lenie pełnego miłości całusa.

Lena Blanchett · 2020-09-13 23:30:59

Pozwoliłam sobie na chwilę zatracenia. Przez większość życia słyszałam, że powinnam być raczej powściągliwa, tajemnicza, że tak jest najlepiej. Wciąż mnie upominano, bym stąpała po ziemi, a nie rzuciła się w wir wspomnień. Enzo nie wymagał ode mnie tego wszystkiego. Przy nim co chwila ubosilam się wysoko, a za moment delikatnie znów opadlaam na ziemię.
Pogładziłam go po policzku, odsuwając się, gdy skończyliśmy nasz pocałunek.
- Będę wyczekiwała obiadu, a potem wieczoru.

Enzo Brentwood · 2020-09-13 23:34:30

- Będę wyczekiwał po prostu ciebie kochanie - odparłem i uśmiechnąłem się. - Powodzenia Lenko. Wiesz gdzie mnie szukać w razie potrzeby - zaznaczyłem i odsunąłem się niechętnie w stronę drzwi wyjściowych i po jeszcze kilku uśmiechach wyszedłem z kajuty i ruszyłem na mostek, który był naprawdę niedaleko.

Lena Blanchett · 2020-09-14 22:51:19

Przygotowałam się do wyjścia na śniadanie i przeszłam się do restauracji na pokładzie drugiej klasy. Obiecałam rodzicom że nie będę się im narzucać, tak zapewne wsyztskim będzie łatwiej. Na statku znajdowała się bardzo mała społeczność, a zapewne zdecydowana większość pasażerów lubiła plotki, więc byłam niemal pewna że lada moment wszyscy dookoła będą już wiedzieć. Nie było mi z tego powodu wstyd, byłam szczęśliwa że stało się tak jak się stało. Byłam jednak smutna, że moi rodzice mogą na tym ucierpieć.
Po śniadaniu udałam się w umówione miejsce z Patrickiem. Już tam na mnie czekał,był przed czasem. Przywitaliśmy się kiwnięcia mi głów i zajęliśmy miejsca na przeciw siebie.
- Nie rozumiem tego co robisz, ale znam cię na tyle długo i dobrze... Po prostu widzę że objęłaś jakąś drogę i z niej nie zboczysz - zaczął Patrick. Miał zaciśnięte usta i napięte ramiona. Nie byłam pewna czy mógł się stresować, bardziej bym strzelała że jednak był zły... Ale pewności nie miałam.
- Cieszę się, że to dostrzegasz, że nie musimy się kłócić i krzyczeć... Ciężko by mi było krzyczeć - mruknęłam, po hylajac głowę.
- Wiem - przytaknął, biorąc głęboki oddech. - Chciałbym mimo wsyztsko jeszcze raz spróbować zaproponować ci powrót do starego układu. Bez wyrzutu, bez wypominania. Przekonamy wszystkich, że to było nieporozumienie...
- Patricku... - powiedziałam błagalnie, patrząc na niego z żalem. - Ja... - Pokręciłam głową. - Swojego zdania nie zmienię. Musisz to pojąć - poprosiłam.
- Nie chce - warknął ale zaraz się uspokoił. - Drażni mnie to. Tak nie wolno - stwierdził, sięgając po filiżankę z kawą. Kiwnął też dłonią na kelnerkę, która ruszyła w naszym kierunku. - Ja to wiem. Ty też to wiesz. Nawet on to wie - wyliczał.
Kelnerka stanęła przy naszym stoliku, pytając mnie, czego sobie życzę, zamówiłam zwykłą czarną kawę z mlekiem, wbijając wzrok w Patricka.
- Myślałam, że chcesz się spotkać, by wyciągnąć rękę na zgodę, a nie by czynić mi wyrzuty - szepnęłam, gdy dziewczyna odeszła od naszego stolika.
Mężczyzna pochylił się w moją stronę.
- Chciałem się spotkać, by jakoś to naprostować. Chce pokojowej rozmowy, jakiegoś sensownego rozejmu, Lena. Nie proszę o wiele, zastanów się tylko. Nie musisz w to brnąć, jeszcze nie wszystko skończone. Bo prócz tego, że wiem, iż nie chcesz odpuścić tamtej drogi, to wiem też, że bijesz się z myślami. Zawsze to robisz - zaznaczył, wpatrując się we mnie równie intensywnie co ja w niego.
Poczułam dresczz na całym ciele. Dlaczego on mi to robił? Znał mnie za dobrze, potrafił uderzyć w każdy mój czuły punkt.
- Nie pogrywają ze mną w ten sposób... - powedziałam ostrożnie, nieco drżącym głosem. - Zabraniam ci, Patricku - dodałam tym samym tonem.
- Oh, Leno, nie wygłupiaj się. Wróć do swojej kajuty, wróć do rodziny i do mnie - upierał się.
Pokręciłam stanowczo głową.
- Patricku, nie mogę wrócić do ciebie. Nie mogę być z osobą, której nie darzę tym pięknym uczuciem miłości. Nie mogę być też daleko od osoby, której oddalam własne serce. On ma moje, a ja mam jego. Ty musisz poszukać kogoś, kto zaufa ci równie mocno co ja jemu. Rozumiesz? Oh... Zapewne nie. Zrozumiesz kiedyś, gdy to poczujesz, gdy miłość zwali cię z nóg. Teraz jesteś zły. Być może rozżalony i zawiedziony. Zapewne zdegustowany moim zachowaniem. Ale nie będę na to zważać. Tak jak zauważyłeś na samym początku, ja wybrałam już swoją ścieżkę. Ty musisz jej jeszcze poszukać - powiedzialam spokojnie, patrząc na Patricka z dystansem.
Milczał dłuższą chwilę. Dostałam swoją kawę i zaczęłam ją popijać powoli, a mężczyzna nadal milczał. Przez jego twarz jak zwykle nie przechodzimy niemal żadne emocje, wzrok odwrócił ode mnie, zerkając zza okienko. Zaczęłam aż czuć się zakłopotana z powodu tak długiej ciszy.
- Jesteś okropnie upartą kobieta, Leno - przerwał ciszę, a ja niemal zadrżałam na jego słowa. - I sam już nie wiem, czy jest to godne podziwu, czy jednak politowania - ciągnął dalej swoim spokojnym tonem. - Mówisz od rzeczy, kompletnie odplynęłaś w swoją krainę fantazji. To niebezpieczne. Świat nie będzie czekał aż się obudzisz.
- Sek w tym, że ja nie chcę się budzić, Patrick.

Po rozmowie z Patrickiem, która trwała zdecydowanie dłużej niż sądziłam że będzie trwać, byłam naprawdę zaskoczona. Wciąż czułam niepokój i niepewność, ale nie większy niż wcześniej. Mój były narzeczony nie wskoral nic swoimi "groźbami" i "przestrogami". Kochałam Enzo. Koniec rozmowy, kropka. Po tej pierwszej ostrzejszej wymianie zdań przeszliśmy na nieco... Spokojniejsze tony. Na koniec Patrick zapewnił mnie, że nie będzie mnie nachodzić. Że byliśmy przyjaciółmi i nie warto kończyć tego... awanturami. Choć płomyki złości przeskakiwały w jego oczach. Przeprosił mnie nawet za nadgarstek, gdy zobaczył opuchliznę, kiedy rękaw sukni podwinął się za nadgarstek. I ogólnie rozmowa... Minęła w bardziej pozytywny niż negatywny sposób.
Tak też przedstawiłam to Ezno, gdy razem siedzieliśmy w restauracji, czekając na swój obiad i popijając herbatę.

Enzo Brentwood · 2020-09-14 23:03:44

- ... To bardzo miłe, że przeprosił - przyznałem szczerze, kiwając głową. - Oraz, że zachował się jak gentleman w stosunku do ciebie. Prócz początkowych propozycji, reszta rozmowy wydaje się bardzo uprzejma - skwitowałem i upiłem łyczka herbaty. - Czyli... to już ostateczne. Jesteśmy i będziemy już razem - uśmiechnąłem się do Leny i wolną ręką, złapałem za jej drobną dłoń. - Byłaś bardzo dzielna. Te wszystkie rozmowy jakie musiałaś przetrwać, wystawiona na tyle prób i mimo wszystko... słuchałaś swojego serca cały czas. Podziwiam cię i ciesze się, że moje serce należy do kogoś tak cudownego...

Lena Blanchett · 2020-09-15 07:46:17

Uśmiechnęłam się miękko, spoglądając na nasze dłonie rozczulona.
- Ja czuję dokładnie to samo, Enzo. Dzięki tobie powoli otwieram oczy coraz szerzej i szerzej. Już teraz widzę tak dużo! Dostrzegam więcej i więcej, coraz to nowe możliwości, drogi do przejścia. - Uśmiechnęłam się szeroko na potwierdzenie własnych słów. - Jeszcze nie wiem,co będę robić, gdy zejdę ze statku, ale na tym etapie wiem, że chce być z tobą najbliżej jak się da i jednocześnie rozwijać się. A wiem, że przy tobie będę mogła - zaznaczyłam , śmiejąc się krótko.

Enzo Brentwood · 2020-09-15 08:23:07

Uśmiechnąłem się, przytakując na jej słowa. - O tak, zdecydowanie będziesz mogła kochanie. Zadbam o to osobiście, byś była spełniona. Zawodowo i jakkolwiek inaczej tylko zechcesz - mrugnąłem do Lenki z uśmiechem. - Nie mniej... Chcę by twoje ciężkie czasy się już skończyły. Zasłużyłaś na spokój, na szczęście i po prostu... ciesz się kończąc się podróżą. Niedługo zejdziemy na nowy ląd, a tam zadbam o ciebie i twoje szczęście oraz bezpieczeństwo - uśmiechnąłem się miękko, dokańczając herbatę.

Lena Blanchett · 2020-09-15 13:01:26

- W to nie wątpię... - Kiwnelam delikatnie głową z uśmiechem. - Ameryka niezwykle mnie ciekawi. Wiedza z książek jest niezwykła ale dotykanie, czucie i patrzebie jest zdecydowanie lepsze - podsumowalam, a gdy skończyłam mówić, kelner przyniósł nam nasz obiad. Podziękowaliśmy cicho i wzięliśmy się powoli za jedzenie. - Co może robić kobieta, wiedząc i orientując się tak niewiele Ewa mieście? - zastawiałam się na głos,spoglądając z zaciekawieniem na Enzo.

Enzo Brentwood · 2020-09-15 13:13:56

Powoli zabrałem się do jedzenia, spoglądając na Lenę z rozbawieniem.
- Hm, co by mogła...? - zacząłem się na głos zastanawiać. - Widzisz, myślę, że taka ciekawa świata kobieta jak ty, powinna zwiedzać i poszerzać wiedzę oraz horyzonty - przyznałem miękko, odkrawając kawałek znakomitej ryby. Posiłki tutaj różniły się od tych na pokładzie pierwszej klasy, jednak nie widziałem w nich niczego gorszego. - Nie wątpię, że miałaś zapewnione znakomite wykształcenie w domu, jednak... Nadal jako młoda kobieta możesz poświęcić się wielu dziedziną nauk. Czy też po prostu poznawać świat - dodałem z uśmiechem.

#481 2020-09-13 22:23:15

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#482 2020-09-13 22:27:39

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#483 2020-09-13 22:35:27

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#484 2020-09-13 22:42:29

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#485 2020-09-13 22:45:45

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#486 2020-09-13 22:49:46

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#487 2020-09-13 22:58:17

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#488 2020-09-13 23:02:32

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#489 2020-09-13 23:09:05

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#490 2020-09-13 23:13:00

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#491 2020-09-13 23:17:37

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#492 2020-09-13 23:24:07

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#493 2020-09-13 23:30:59

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#494 2020-09-13 23:34:30

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#495 2020-09-14 22:51:19

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#496 2020-09-14 23:03:44

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#497 2020-09-15 07:46:17

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#498 2020-09-15 08:23:07

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#499 2020-09-15 13:01:26

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

#500 2020-09-15 13:13:56

Odp: Od pierwszego spojrzenia – oficer i (nie jego) narzeczona

Stopka