Zbyt piękne, by było szczęśliwie

Greta Tillman · 2020-07-29 20:46:23

Porumieniałam. Jeszcze nie zdążyłam się oswoić z myślą że powiedzieliśmy sobie co czujemy do siebie nawzajem... I że oboje naprawdę czuliśmy dokładnie to samo. Że nam na sobie zależało...! On miał mnie, a ja miałam jego.
- Rozumiem... Po prostu mówię co udało mi się wyszukać... Mogę poszukać w księgozbiorach na mojej uczelni, jeśli chcesz... Chciałbyś bym sprawdziła to? - upwnilam się.

Errico Malatesta · 2020-07-29 20:49:39

Chwilę myślałem nad tym, ale ostatecznie pokręciłem głową.
- Nie, nie przejmuj się tym - uznałem. - Ta dziwna moc jest moja i nie chce zajmować twojego czasu spędzonego na nauce. Kiedyś sam przeprowadzę prywatne śledztwo, ale póki co... Wiem, że bardzo pomaga mi się z tym oswoić medytacja. Przed snem, wyciszenie myśli, odpoczynek... Gra na gitarze i takie tam... Naprawdę pomaga.

Greta Tillman · 2020-07-29 23:07:46

Pokiwałam głową.
- Medytacja... W porządku. Skoro ona ci pomaga uspokoić to... Tą magię... - Wzruszyłam ramionami. - Choć nie wiesz, czy ona pomaga naprawdę czy jedynie tłumi to co się w tobie teraz dzieje - zauważyłam. Bardzo chciałam poszukać dla niego tych informacji ale skoro Errico tego nie chciał... Nie chciałam się mu stawiać i robić coś na siłę.

Errico Malatesta · 2020-07-29 23:24:52

Skrzywiłem się nieco.
- Nie chce dopuszczać do siebie takiej myśli, ale boję się, że nie jestem w pełni gotów na tą siłę - mruknąłem. - Wiesz kiedy ci mówiłem o tym że to potężna rzecz, to to nadal jest coś potężnego. Niezmiennie. I boję się czasami... Że jestem słaby - przyznałem szczerze, bo z Gretą chciałem być w końcu bardzo szczery. Potem pokręciłem głową.
- Nie boi się o mnie. Uważam i nie spróbuję niczego bez twojej wiedzy. Bądź spokojna - zapewniłem zaraz pośpiesznie. - Medytując się wyciszam. To pomaga. Chyba moja radość i lekkość na coś się w końcu przydały - parsknąłem.

Greta Tillman · 2020-07-29 23:39:37

- Nie chodzi mi o to,byś nie próbował, tylko o to, byś był bezpieczny- powedziałam bez namysłu i zaraz potem odrazy poczułam falę gorąca na twarzy. - Umm... Rozumiesz o co mi chodzi...? - szepnęłam,spoglądając z łagodnym uśmiechem na Errico. - Może potrzeba czegoś więcej niż medytacji, byś mógł... Zrozumieć ten typ magii. Ona jest zupełnie inna niż magia którą znamy,tamtej wystarczy się wyuczyć na pamięć, będzie mocniejsza lub słabszą ale każdy to może. A to foty robić... - Uśmiechnęłam się szerzej. - To jest wyjątkowe.

Errico Malatesta · 2020-07-30 22:54:42

- W pewnym tego słowa znaczeniu... Tak, faktycznie jest wyjątkowe - przyznałem parsknąwszy. Uśmiechnąłem się ciepło, czując jej zaciskające się palce na mojej dłoni. - Obiecuję być bezpieczny. I będę się starał by zapewnić bezpieczeństwo także i tobie - powiedziałem czule uśmiechając się do siebie na taką możliwość, że to ja daje coś Grecie, a nie tak jak zawsze, kiedy to ona mi wszystko dawała.
- Zrozumiem tą magię w swoim czasie. Na razie wykorzystuje ją w szybszym przemieszczaniu i panowaniu nad wibracjami, a jestem pewien że można ją wykorzystać do jeszcze większych rzeczy... - mruknąłem. - Ale... Nie tutaj. Nie w mieście - mruknąłem pod nosem, coraz boleśniej rozumiejąc, że Greta=Miasto. Rany...

Greta Tillman · 2020-07-30 23:38:43

Szłam dalej w milczeniu, jedynie kiwając lekko głową na jego słowa. Coś w tym było. Skoro pierwszy raz w życiu słyszałam o takiej dziwnej magii to nie było opcji, by można było rozwijać ja w mieście... Oh. Czy ja... Go ograniczałam? O rany, rany, tak! Robiłam to... To straszne.
Pogładziłam kciukiem po jego dłoni, spoglądając na niego przepraszająco, że skruchą wypisaną na twarzy.
- Może... Uda ci się... Dojść do tego tu...?

Errico Malatesta · 2020-07-30 23:44:30

Przełknąłem ślinę, jednak zaraz uśmiechnąłem się jak na zawołanie radośnie.
- Jasne, na pewno dam radę jakoś to ogarnąć. Skoro obudziło się to we mnie w mieście to dam radę to okiełznać tutaj - uznałem, kłamliwie. Nienawidziłem tego, niemal słyszałam głos matki "takie dobre dziecko zmuszane przez świat do wielu złych rzeczy...". Przełknąłem to jednak bez okazania wahania.
- Coś wymyślę, najważniejsze bym wymyślił to z tobą u boku i gitarą w rękach - podsumowałem śmiejąc się i unosząc nasze splecione ręce by ucałować jej dłoń.

Greta Tillman · 2020-07-30 23:50:48

Porumieniałam zawstydzona tym gestem. Errico też miał na twarzy delikatne rumieńce. Ale mimo swojego zawstydzenia nie obawiał się okazywać mi uczuć... Powinnam była zrobić to samo. Postaram się robic to samo.
- Dziękuję - szepnęłam, pocierając kciukiem po wierzchu jego dłoni. - Obiecuję, że pomogę ci to wszystko przemyśleć... Za jakiś czas, gdy skończysz naukę i zaczniesz pracować, to... Wtedy się skupimy na tym. A teraz musisz myśleć o materiale, który trzeba przerobić - przypomniałam mu opiekuńczo. - A idzie ci naprawdę dobrze, więc musisz się tego trzymać. Ja zawsze służę pomocą.

Errico Malatesta · 2020-07-30 23:56:48

Czułem się wyróżnimy przez jej troskliwy i opiekuńczy głos. Jej myśli, które pędziły ku pomocy mi... Była taka dobra, a chyba zupełnie sobie nie zdawała z tego sprawy. Huh choć teraz nie do końca "zupełnie", bo w sumie często jej to wypominałem. Jej dobroć.
- Wiem. I bardzo Ci za to dziękuję - zapewniłem ją miękko.
Doszliśmy w końcu do jej domu i musiałem pozwolić, odsunąć się nieco czarodziejce od mojego ramienia..
- Mam wrażenie, że z dnia na dzień to jest coraz bliżej bliżej - jęknąłem na głos swoje przemyślenia. - No cóż... Odezwiesz się pewnie niedługo prawda? Masz mój grafik - uśmiechnąłem się lekko. - I jestem do twojej dyspozycji w dzień i w nocy - dodałem, zagryzając lekko wargę. - Zawsze...

Greta Tillman · 2020-07-31 21:46:50

- Zawsze to bardzo długo - mruknęłam, uśmiechając się i musnelam wargami jego policzek, powoli się odsuwając od jego twarzy. - Ummm... Postaram się odezwać... Jak najszybciej - zapewnilam, uśmiechając się zawstydzona. - Mam nadzieję, że nie będziemy długo szukać odpowiedniego momentu na... Spotkanie. Nieco dłuższe niż to dzisiejsze - dodałam, odsuwając się pare krokówod Errico.

Errico Malatesta · 2020-07-31 22:32:44

- Byłoby naprawdę cudownie - przyznałem z uśmiechem szczerej miłości. - Ale nic na siłę. Wystarczy mi choć króciutkie spotkanie, po prostu bym nie zaczął tęsknić - zaśmiałem się cicho i uśmiechnąłem się leciutko do dziewczyny, powoli się cofając. - To... będę czekać. Też nad czymś pomyślę - zapewniłem, zagryzając lekko wargę.

Greta Tillman · 2020-07-31 22:38:08

Zmarszczyłam lekko brwi.
- Nad czymś? - mruknęłam rozbawiona, nadal idąc tyłem. Po prostu... Nie mogłam oderwać od niego wzroku. - Daj mi znać w takim razie. Może połączymy nasze "cosie"! - owoedzialam głośniej i rozbawiona zatrzymałam się przy samych drzwiach prowadzących do holu mojego budynku.

Errico Malatesta · 2020-07-31 22:46:19

- Oczywiście! Na pewno dam ci znać, nie martw się - powiedziałem przekonany z zadowoleniem. - Śpij spokojnie Greta. Spokojnie i wyśpij się - zaznaczyłem, unosząc głowę i powoli przywołując wiatr w te okolice. Uśmiechnąłem się coraz szerzej, gdy zaczął mnie on otaczać i czule otulać. Spojrzałem jeszcze na Gretę z uśmiechem.
- Kiedyś pokażę ci tą magię z bliska, obiecuję! - dodałem z szerokim uśmiechem, rozkładając ramiona.

Greta Tillman · 2020-07-31 22:53:37

Wróciłam do domu, zamknęłam się w swoim pokoju i jeszcze przez jakiś czas sieszylam się jak dziecko z tego, co udało mi się osiągnąć w ostatnich tygodniach, z tego co udało mi się zdobyc. A zdobyłam uwagę kogoś takiego jak Errico, to było dla mnie naprawdę wiele.

Kilka dni później spotkaliśmy się z Errico w naleśnikarni. Chciałam pójść w jakieś kolorowe i bardziej zadbane miejsce niż w te, co zwykle chodziliśmy (wybierałam takie lokale średniej klasy, bo miałam wrażenie, że Errico źle się czuje w eleganckich lokalach). Tym razem jednak miałam nadzieję że wszystko będzie w porządku.
Zajęliśmy miejsca na wygodnej kanapie z miękkimi poduchami i zaraz dostaliśmy karty.
- Chyba jest... Fajnie? - upewniłam się, zerkając na czarodzieja.

Errico Malatesta · 2020-07-31 23:05:00

Uśmiechnąłem się szeroko, zdejmując kurtkę i odkładając ją na gitarę, tuż obok. Zagryzłem wargi, rozglądając się dookoła.
- Tak... tak, jest super. Naprawdę - zapewniłem dziewczynę, uśmiechając się lekko. Starałem się nie mówić ani za głośno, ani za bardzo nie zwracać na siebie uwagi. W końcu byłem w miejscu innym niż park, tutaj ludzie przychodzili bo chcieli, a nie bo przechodzili szybszą drogą. Zagryzłem lekko wargę.
- Podoba mi się. Jest tak kolorowo i radośnie... I ładnie pachnie - dodałem, kiwając głową i lekko ścieśniając ramiona. - Nie... odstaję, prawda? - upewniłem się ciszej, rozglądając ukradkiem po innych gościach.

Greta Tillman · 2020-07-31 23:10:08

- Nie, nie odstajesz - zapewnilam go łagodnym głosem, spoglądając na niego zatroskana. - Nawet nie masz jak, wyglądasz najnormalniej na świecie - dodałam, uśmiechając się. - Musisz tylko w sobie to poczuć. No wiesz... Taka przynależność... Czy jak to się nazywa. - Wzruszyłam ramionami. - Um, po prostu jesteśmy tu razem. Wybierzmy sobie coś smacznego - podsumowalam, wracając wzrokiem do menu.

Errico Malatesta · 2020-07-31 23:23:23

Pokiwałem głową, rozglądając się nieco jeszcze, ale zaraz skupiając się na karcie, która leżała przede mną. Po chwili badania tekstu na karcie, uśmiechnąłem się, spoglądając na Grecie.
- Chyba te na słodko, z bananami, czekoladą i śmietanką - zagryzłem wargi. - I chyba wodę, bo się zasłodzę - zachichotałem i chowając się za kartą uśmiechnąłem się szeroko do czarodziejki. - To wybrałem. Nie jestem aż tak głodny, może być malutka porcja...

Greta Tillman · 2020-07-31 23:27:32

Zagryzlam wargę, odkładając kartę na bok i skupiajac wzrok na czarodzieju.
- Hmmm... Myślałam że już to przerobiliśmy - szepnęłam, niepewnie sięgając po jego dłoń. - Sam mówiłeś mi na okrągło, że... Skoro się dużo uczę to powinnam porządnie jeść. No i miałeś rację! - Uśmiechnęłam się. - Jem już więcej i czuję się lepiej... I... To ciebie też dotyczy. Więc... Po prostu pozwól mi wykorzystać to, że mogę raz na jakiś czas wyjść z tobą na ciepły posiłek - powedziałam niemal błagalnym tonem.

Errico Malatesta · 2020-07-31 23:42:04

Poczułem się niemal zbesztany przez Gretę, tak więc jedyne co mogłem to pokiwać glową.
- Dobrze, dobrze, w porządku. Ale obiecuję, kiedyś ja zabiorę cię na jedzenie - mruknąłem. - Początkowo czułem się bardzo źle, że mnie karmisz, teraz rozumem to lepiej, ale nadal z tyłu głowy... - spuściłem wzrok. - Czuję, że bez twojej pomocy, nie przeżyłbym zimy, wiesz? - mruknąłem słabo, to o czym myślałem w samotności.

#501 2020-07-29 20:46:23

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#502 2020-07-29 20:49:39

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#503 2020-07-29 23:07:46

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#504 2020-07-29 23:24:52

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#505 2020-07-29 23:39:37

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#506 2020-07-30 22:54:42

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#507 2020-07-30 23:38:43

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#508 2020-07-30 23:44:30

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#509 2020-07-30 23:50:48

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#510 2020-07-30 23:56:48

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#511 2020-07-31 21:46:50

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#512 2020-07-31 22:32:44

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#513 2020-07-31 22:38:08

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#514 2020-07-31 22:46:19

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#515 2020-07-31 22:53:37

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#516 2020-07-31 23:05:00

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#517 2020-07-31 23:10:08

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#518 2020-07-31 23:23:23

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#519 2020-07-31 23:27:32

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

#520 2020-07-31 23:42:04

Odp: Zbyt piękne, by było szczęśliwie

Stopka