Gdzieś w głębi lasu...

Isaac Leeches · 2020-06-24 10:34:54

- Zaczynasz już mówić jak prawdziwy mag. Pokój, spokój, zgoda z naturą - zauważyłem z cichym rozbawieniem. - Ale nie musisz znać też ognia, jeśli uważasz, że cię trochę przeraża. Myślę, że i tak poznałaś wiele, wiele rodzajów magii i poznałaś tyle tajników innych magii, jakiej czarodziejom nawet na myśl nie przychodzi, zauważyłem kradnąc jednego całusa dziewczynie.
- Rozkochałaś w sobie wampira... To wyjątkowa magia.

Vivian Leeches · 2020-06-24 11:12:08

- Tak sądzisz? - zapytałam z rozbawieniem. - A wiesz nad czym się zastanawiałam? Nad tym, czy magia drzemiąca w tobie nie śpi. Hmm, mam tu na myśli to... Że może też mógłbyś poczuć połączenie z żywiołami. Masz w sobie za mało magi, żeby nad nimi panować, ale jeśli byś je czuł... Wytworzył połączenie choćby z jednym z nich, to stałbyś się zapewne potężniejszy. I spokojniejszy - podsumowałam, chichocząc.

Isaac Leeches · 2020-06-24 11:52:51

- Twój ojciec zawsze mówił mi, że wampiry mogą najwyżej opanować magię umysłu - powiedziałem z westchnieniem. - W sensie, że mogą ją rozwijać, powiększać swoje możliwości, ale to jedyna magia jaką jestem w stanie opanować - powiedziałem, wspominając moje dawne lekcje. Uśmiechnąłem się lekko do czarodziejki. - Mogę na ciebie wpłynąć, mogę opanować twoje myśli, mogę zajrzeć do twoich snów... Wszystko co kręci się wokół myśli i umysłu - wzruszyłem ramionami.

Vivian Leeches · 2020-06-24 12:23:40

- No wiem, wiem, zdaje sobie z tego sprawę... Ale... Zawsze można łamać granicę.polaczenie z żywiołem pozwoliłoby ci stać się silniejszym, czy to nie byłoby niesamowite? Jak bardzo potężny mógłbyś się stać dzięki naszej nauce? Wiadomo że nie osiągniesz tego jutro ani za miesiąc. Pewnie zajmie nam to lata, bo wampiry nie są do tego przystosowane. Ale nauka to potęga...

Isaac Leeches · 2020-06-24 12:27:41

- Przez jakiś czas będziemy musieli żyć w lesie, a ty sama masz połączenie już z żywiołem... Może uda mi się wykształcić coś takie - wzruszyłem ramionami. - To bardzo zagadkowa sprawa. Magia - uznałem, kiwając z wolna głową. Uniosłem się w końcu do siadu, i spojrzałem na Vivi jak równy z równym. - Bo będziemy podróżować przez las. Długo, omijając miasta i dwory... - powiedziałem z wolna.

Vivian Leeches · 2020-06-24 12:44:48

- No tak... Długa droga, rozumiem - powedziałam, poważniejąc. - To było raczej do przewidzenia. A jaki będzie cel tej wędrówki? Znalazłeś to bezpieczne miejsce? - zapytałam cichutko, jakbym cała się że ktokolwiek może usłyszeć.

Isaac Leeches · 2020-06-24 12:49:47

- Chyba tak i... Nie chcę byś panikowała - przyznałem z wolna, przyglądając się niepewnie Vivian. - Od ostatniego roku para królewska wampirów zaczęła bardzo intensywnie pracować nad tym by ich królestwo było coraz bardziej rozwijające się, tolerancyjne, ugodowe - wymieniałem po kolei. - I sądzę, że... gdybyśmy dostali się na zamek Królestwa Wampirów to Król Mikhail i Królowa Evangelina... być może daliby nam azyl - wyjaśniłem z przekonaniem, wierząc w swoje słowa.

Vivian Leeches · 2020-06-24 12:55:50

Otworzyłam szeroko oczy i zadrżałam, czując narastający w ciele niepokój.
- Nie panikuje - mruknęłam bardziej do siebie, ale nie byłam pewna czy to prawda. Zmarszczyłam mocno brwi, wbijając pytający wzrok w Isaaca. - Na-naprawde? - zaczęłam się jąkać, a zdążali mi się to naprawdę rzadko. - A.... A t-to nie miał być bór? - upewniłam się, łapiąc jego dłoń i ściskając. - Ufam ci, p-po prostu... Jestem zaskoczona takim rozwiązaniem - starałam się wytłumaczyć. - Mów dalej.

Isaac Leeches · 2020-06-24 13:53:19

Skrzywiłem się lekko i pokiwałem głową, ściskając jej dłoń.
- Wiem, wiem że to może być nieco zaskakujące, ale boję się co może się stać kiedy moja rodzina zrozumie że zniknąłem - wyjaśniłem. - Nie dbają o mnie teraz, prawie nie zauważają, jednak gdy już zrozumieją, że odszedłem, będę ścigany. Będą mnie szukać. Boję się, że w lasach mogą nas znaleźć, rozmyślałem nad każdym scenariuszem, i za każdym razem dochodziłem do wniosku, że jeśli ukryjemy się w lasach czarodziei to nawet przez wypadek ktoś może nas odkryć, albo ty z aurą wampira na sobie zwróciłabyś na siebie uwagę. A jeśli będziemy chcieli się kryć w lesie wampirów to gdy tylko rozpoczną się poszukiwania mnie, znajdą nas szybko - skwitowałem niezadowolony. - To jest mój plan. Na zamku będziemy stosunkowo bezpieczni, jeśli uda się... Uzyskać azyl - westchnąłem. - Ale niemal na pewno się uda - zapewniłem, a potem zawahałem się. - Oczywiście inna opcja to próbna zamieszkania gdzieś w lesie na terenie czarodziei... Ale to wiąże się z innymi niebezpieczeństwami.

Vivian Leeches · 2020-06-24 14:15:10

Puściłam dłoń wampira i przetarłam twarz dłońmi.
- Wybacz, ja... - Wzięłam kilka głębokich oddechów. - Zestresowałam się - mruknęłam, uśmiechając się krzywo. - Przed chwila mówiłam o spokoju a teraz jestem napięta jak struna - wymamrotałam, starając się jakoś obrócić to w żart, zaśmiał się. Ale mi nie wyszło, bo nie było mi do śmiechu. - Wiesz, że jeśli nie dostaniemy azylu, to będziemy w kompletnym potrzasku? Nie wiem co grozi tobie za ucieczkę, pewnie wiele zły rzeczy, ale wiesz co zrobią mnie? - Oddychalam już szybciej.

Isaac Leeches · 2020-06-25 02:12:53

- Ja... Wiem - skwitowałem się szczerze. - Dlatego nie chce się śpieszyć. Jeszcze nie. Póki co możemy tu spędzić parę dni, a potem przenieść się w głąb boru - westchnąłem. - Ale czuję... Mam przeczucie, że właśnie u króla i królowej znajdziemy wsparcie i schronienie. Nie wiem skąd to wiem, ale... Czuję to, że nie skrzywdzą nas... Możemy być im przydatni - uznałem.

Vivian Leeches · 2020-06-25 09:09:01

- Przydatni? Myślisz że jakikolwiek wampir, a w szczególności tak wysoko postawiony będzie chciał ze mną rozmawiać? I jak spojrzą na ciebie? Nie odeślą cię do rodziny? A jak rodzina cię skrzywdzi...? - zapytałam drżącym głosem i przylgnęłam do niego czując narastającą panikę. - Nie mogę, nie chcę dopuścić do tego, by coś ci się stało, Isaac... - Wzięłam głęboki oddech. - Skąd masz taką pewność? Zapewne robiłeś rozeznanie...? - wymamrotałam spokojniej. - Opowiedz mi wszystko, im więcej będę wiedziała tym spokojniejsza będę - wyjaśniłam, zagryzając następnie mocno wargę.

Isaac Leeches · 2020-06-25 09:50:59

- Rodzina królewska zawsze była ponad wszystkich, po nad kogokolwiek. Jednak teraz? Zmieniło się wszystko, królewscy są postępowi walczą z konserwatyzmem, chcą zmieniać nasze królestwo. I zacząłem się zastanawiać nad tym pomysłem... Widzisz jeszcze wkrótce prawdopodobnie będą się spodziewać drugiego dziecka. Ich pierwsze stracili w tragicznych okolicznościach... Jako czarodziejka świetnie byś je nauczyła, wychowała, ja mógłbym być jakimś... Bibliotekarzem, albo kronikarzem...

Vivian Leeches · 2020-06-25 10:00:57

Zaczynałam powoli układać sobie w głowie obraz króla i królowej: postępowi, pragną zmian, stracili dziecko, być może przyjmą nas pod swój dach... Być może wydadzą Isaaca swojej rodzinie, by ona się z nim rozliczyła, a mnie... wezmą na krew...
Przeszedł mnie lodowaty dreszcz.
- Pamiętasz jak twoja rodzina patrzyła na mojego ojca? Jak na ostatniego śmiecia - przypomniałam mu, odsuwając się na długość ręki. - Para królewska w zamku na pewno ma swoich wampirzych nauczycieli... Nie będą chcieli, bym cokolwiek robiła obok dziedzica. - Pokręciłam przecząco głową. - Tym bardziej, że już jedno dziecko stracili... to... straszne - ostatnie zdanie wymamrotałam bardzo niewyraźnie.

Isaac Leeches · 2020-06-25 14:37:02

- I właśnie ten fakt jest istotny - powiedziałem znacząco. - Wampirzyce nigdy nie śpieszą się do macierzyństwa. Nie cieszą się z dziecka, nie obchodzi ich ono, zlecają komu innemu jego wychowanie. Ale rodzina królewska... Król naprawdę rozpaczał po dziecku. Naprawdę przeżył jego śmierć, jakby... Znaczyło dla niego coś więcej. A co więcej... Zostało zamordowane przez zdrajców na zamku. Inne wampiry zamordowały młodego księcia, rozumiesz? - zmarszczyłem lekko brwi. - Wiem, że nie wierzysz w ten pomysł, ale... Czuję to Vivian, czuje że to nasza szansa na życie... Że właśnie tam będziemy bezpieczni. Nie wiem czemu to wiem, ale... Wiem. Jakbym podświadomie ufał tym władcą - przyznałem cicho, próbując jak najlepiej wyjaśnić co się dzieje w mojej głowie.

Vivian Leeches · 2020-06-25 15:04:52

Położyłam dłoń na jego policzku i pogładziłam po nim kciukiem, wpatrując się w szare oczy wampira.
- Kochanie... To nie tak, że nie wierzę... Nie do końca tak. Po prostu nie jestem tak bardzo nieustraszona, jak ci się chyba wydaje - mruknęłam, uśmiechając się. - Jestem czarodziejką, która nigdy nie żyła w stresie... Nie obawiałam się o swoją pozycję, ponad wszystkim zawsze był trzy rzeczy: magia, nauka i spokój. Swój spokój muszę teraz odnaleźć w tobie, bo już nie mam innego miejsca na świecie. Mam ciebie, to i tak bardzo wiele... - Uśmiechnęłam się szerzej. - Wierzę w ciebie i twoje pomysły... Zrobimy tak, jak to wymyśliłeś, ufam ci, wiem, że nie wybrałbyś takiego rozwiązania lekkomyślnie. - Wzięłam głęboki oddech. - Kierujemy się w takim razie do zamku wampirów - podsumowałam z poważną miną. - Obiecuję panikować jak najmniej - zażartowałam.

Isaac Leeches · 2020-06-25 18:30:23

- Obiecuję cię obronić - zapewniłem spokojnie, z rosnącym, pokrzepiającym uśmiechem. - Jak ci mówiłem, póki co zostaniemy tutaj. Mamy sporo zapasów, cóż, wiele naznosiłem tu rzeczy przez ten rok - parsknąłem z uśmiechem. - Na jakieś trzy dni, potem ruszymy dalej - dodałem, kiwając głową. - Mniej więcej mam już ustalony kolejne miejsce, jest nieco w głąb lasu - powiedziałem, wstając do swojego biurka, gdzie leżało kilka map pod jedną z figurek nietoperza (herb rodziny królewskiej).

Vivian Leeches · 2020-06-25 18:38:10

-Jeszcze 3 dni chcesz tu zostawać? Czy to bezpieczne...? Twoja rodzina w tym czasie nie zorientuje się, że cię nie ma? - zapytała. - Myślałam, że mamy być jak najdalej od tego miejsca - szepnęłam, podchodząc do Isaaca i stając u jego boku. Wampir sięgną po mapy i wyciągając jedną z nich, rozkładając na stole. Były na niej zakreślone miejsca. Zmarszczyłam lekko brwi, pochylając się nad nimi.

Isaac Leeches · 2020-06-25 18:47:20

- Bez obaw, jesteśmy tu bezpieczni - zapewniłem ją spokojnie, z lekkim uśmiechem. - Nawrzucawszy sobie z rodziną, wtedy zazwyczaj znikam na tydzień, nieważne gdzie - uspokoiłem ją. - Te trzy dni tutaj są na chwilę oddechu i odpoczynku, nie ma powodu do obaw - wyjaśniłem, trącając jej ramię swoim ramieniem. Uśmiechnąłem się czule do mojej czarodziejki. - Spakujemy się, dokładnie wypoczniemy i udamy się do pierwszego miejsca. Tam też zostaniemy na jakiś czas - powiedziałem, wskazując palcem na mapie.

Vivian Leeches · 2020-06-25 18:50:31

- Dużo tych punkcików po drodze - szepnęłam, wodząc wzrokiem po mapie. - Na jaki czas szacujesz naszą wędrówkę? Kiedy dotrzemy do... celu? - zapytałam, podnosząc wzrok i wbijając go w Isaaca.

#361 2020-06-24 10:34:54

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#362 2020-06-24 11:12:08

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#363 2020-06-24 11:52:51

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#364 2020-06-24 12:23:40

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#365 2020-06-24 12:27:41

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#366 2020-06-24 12:44:48

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#367 2020-06-24 12:49:47

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#368 2020-06-24 12:55:50

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#369 2020-06-24 13:53:19

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#370 2020-06-24 14:15:10

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#371 2020-06-25 02:12:53

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#372 2020-06-25 09:09:01

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#373 2020-06-25 09:50:59

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#374 2020-06-25 10:00:57

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#375 2020-06-25 14:37:02

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#376 2020-06-25 15:04:52

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#377 2020-06-25 18:30:23

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#378 2020-06-25 18:38:10

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#379 2020-06-25 18:47:20

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#380 2020-06-25 18:50:31

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

Stopka