Gdzieś w głębi lasu...

Isaac Leeches · 2020-06-16 18:23:43

Parsknąłem śmiechem kiwając głową.
- Tak, to na pewno dla tego - przyznałem szczerze. - Masz absolutną rację, to chyba przez te loczki. A może jednak przez zapach lasu? - zaśmiałem się cichutko. - Myślę, że to w żadnym wypadku nie jest istotne... Istotne jest tylko to, że wyglądasz naprawdę dobrze - podsumowałem z zadowoleniem.

Vivian Leeches · 2020-06-16 22:41:20

- Okej... Załapałam - zapewnilam go, znów czując zawstydzenie tym ciągłym komplementowaniem mojego wyglądu. - Wiesz przecież, że nie przywykłam do komplementow. - Uśmiechnęłam się lekko. - Grunt że mamy piękne umysły, oboje. To się chyba najbardziej liczy - szepnęłam, zakładając loczek za ucho.

Isaac Leeches · 2020-06-16 22:55:36

Pokiwałem głową, rozumiejąc, że Vivi nie jest przyzwyczajona do tego, że jest aż tak komplementowana w dodatku w taki sposób. Cóż, wampirzyce zawsze oczekiwały pochlebstw, szczególnie wyglądu. Vivian nie była jednak wampirzycą, była wyjątkową czarodziejką. Musiałem to w końcu zrozumieć.
- Masz rację... to chyba najważniejsze z tego wszystkiego - przyznałem z uśmiechem, odsuwając się nieco od czarodziejki i wracając na kocyk, by usiąść. - "Piękne umysły", ładnie to brzmi - dodałem rozbawiony.

Vivian Leeches · 2020-06-16 23:00:28

- Tak, całkiem ładnie - przyznałam, siadając obok niego. - Ale to sama prawda. Ty nie jesteś... No wiesz, takim wampirem jak inne... - Mruknęłam, zawstydzona nagle swoimi myślami i wyobrażeniami na ten temat. Szybko jednak się opanowałam, biorąc głęboki oddech. - No a ja... Chcę czegoś więcej niż bycia przeciętną, prostą dziewczyna z ludu. Co większość czaridziejek właśnie chcę... My chcemy więcej.

Isaac Leeches · 2020-06-16 23:10:11

- Myślę, że nie wszyscy - zauważyłem. - A przynajmniej nie wszyscy do tego tak dążą - dodałem, a potem zacisnąłem niepewnie wargi. - Czarodzieje zawsze dążą do poznania, do odkrycia, do poszerzania swoich możliwości - przypomniałem sobie jej słowa, a potem niepewnie spojrzałem na czarodziejkę. - Jesteś jednym z tych czarodziei, którzy uwielbiają... rosnąć w siłę - zauważyłem, coraz bardziej zastanawiając się nad tym, że po tylu latach... Viv powiedziała, że nie chce iść do świątyń kapłanów.

Vivian Leeches · 2020-06-16 23:29:04

- Nie mówię tu o poszerzaniu wiedzy,a bardziej o... Rutynie życia w wiosce. No wiesz, my zazwyczaj poznajemy swoich partnerów na naszych świętach, pijańskie wyznania miłości, z których potem faktycznie coś wynika, a przynajmniej w większości. Przyjęło się u nas, że ma się zazwyczaj dwójkę dzieci Itaki model rodziny jest najpopularniejszy. A jak jest dziewczynka i chłopiec to już w ogóle spełniona rodzina. - Wywróciłam oczami. - A ja nie chciałam nigdy... W taki sposób. - Skrzywilam się. - Podobało mi się nasze... Wyznanie miłości. Było piękne - szepnęłam z zachwytem.

Isaac Leeches · 2020-06-16 23:40:49

Spojrzałem na nią nieco zawstydzony, bo choć o seksie umiałem mówić bez problemu tak o samej miłości, ciężko było mi wydukać cokolwiek.
- Przypominam, że nadal to dla mnie... dziwnie i dużo - westchnąłem. - Miłość... to nie jest coś, co wampiry sobie wyznają, czy okazują. Długo... długo myślałem, że nie mogę czuć czegoś takiego. Nie sądziłem, że to uczucie jest już we mnie, ale nie nazwane - uśmiechnąłem się lekko. - Kiedy je nazwałaś... cóż, wszystko nie stało się nagle prostsze, ale, chyba coraz lepiej to rozumiem - wyjaśniłem, lekko wzruszając ramionami i spoglądając na czarodziejkę, zauroczony.

Vivian Leeches · 2020-06-16 23:47:41

- Jasne. Ja nie mam nic przeciwko temu, by razem z tobą poznawać to uczucie. - Wzruszyłam ramionami. - Po prostu cieszę się, że mogę je dzielić z tobą, a nie z jakimś nudnym czatodziejem z mojej wioski. - Westchnęłam ciężko. - Nie, nawet nie będę o tym myśleć - stwierdziłam rozbawiona, gestem dłoni "odsuwając" od siebie te słowa i myśli. - Po prostu się cieszę, jestem bardzo szczęśliwa... No... Jestem bardzo. - Zachichotałam z lekką zagubiona we własnych słowach.

Isaac Leeches · 2020-06-16 23:54:23

- Jesteś bardzo, rozumiem - zaśmiałem się, trącając ją lekko ramieniem. Potem jednak moje spojrzenie złagodniało na rzecz, zmarszczonych brwi. - Cały czas myślę o tym co mi powiedziałaś. Że nie pójdziesz do świątyni przeze mnie... Rozumiem, że chodzi o miłość do mnie, jednak... Od zawsze marzyłaś by zostać kapłanką. Jesteś pewna, że... że chcesz to porzucić? - upewniłem się z wahaniem. - Cały tydzień nad tym główkuję.

Vivian Leeches · 2020-06-17 00:01:53

Zgarnelam się nieco i zagryzlam wargę z namysłem. Co ja miałam mu właściwie odpowiedzieć? Sama do końca nie wiedziałam! Chciałam iść do zakonu jak nikt inny, żaden czarodziej w mojej wiosce nie pałał tak wielkim zapałem, żaden czarodziej nie pragnął tego tak mocno i w tak niesamowicie silny sposób jak ją. Więc czy byłam pewna, że chcę to porzucić? Oczywiście, że nie. Ale czy byłam pewna czegokolwiek? Tego, że kocham Isaaca.
I chyba ta myśl, to uczucie, dawało mi mocno do zrozumienia, jaki powinien być mój wybór. Serce nie tyle co dyktowało mi warunki, ono błagało, by wybrać odpowiednio.
- Ja... - wydusilam z siebie jedynie, podczas całego tego mętliku w głowie. Powinnam powiedzieć "Tak jestem pewna" bez wahania ale tego nie zorbilam i chyba już mi nie uwierzy. - Myślę, że niedługo już będę pewna. Po prostu... Um... Muszę się pogodzić ze będzie inaczej niż planowałam.

Isaac Leeches · 2020-06-17 00:09:37

- Nie chcę, byś rezygnowała z siebie - powiedziałem szczerze, starając się nie podchodzić do tego emocjonalnie, a trzeźwo. - Bo... Bo wiem, że będzie to dla mnie ciężkie także. Nie wiem jeszcze jak bardzo, ale sądzę, że będzie bardzo bolesne... Jednak, jeśli pomyślę sobie, że jesteś tam szczęśliwa, a mogłabyś cały czas siedzieć ze mną nad wodą i się zamartwiać, co byś robiła jako kapłan, albo znów byś przeżywała nudę i monotonność jaka panuje w wiosce - westchnałem ciężko, kuląc nieco ramiona.

Vivian Leeches · 2020-06-17 17:42:45

- Do tego czasu jeszcze przynajmniej dwa lata - mruknęłam. - Nie muszę się nad tym zastanawiać wraz, nie muszę się bać. Nadal uczę się u kapłanów. Wykorzystam w pełni każdą minutę pod ich skrzydłami... Niczego nie zmarnuje. Nie zatrace samej siebie. Obiecuję. Póki co mozemy być wciąż beztroskimi, zakochanymi w sobie nastolatkami.

Isaac Leeches · 2020-06-17 23:47:10

Uśmiechnąłem się ciepło, skinąwszy głową i objąłem moją czarodziejkę. Przyciągnąłem ją do siebie, ale nie w żaden "wampirzy sposób", a po prostu jak moją przyjaciółkę, Bo tak też było. Była moją przyjaciółką, choćby nie wiem co.
- W porządku. Lubię swój status beztroskiego nastolatka, a status "zakochanego nastolatka" to dla mnie niewielka nowość - parsknąłem, choć Viv wiedziała, że to wielka nowość. - W sensie wiesz, wśród wampirów nadal jestem za mały by robić... wampirze biznesy czy inne takie poważne sprawy, ale mój wiek jest idealny by mnie wcisnąć w łapy jakiejś wampirzycy... eh, chyba lubię tą prostotę u twojego boku na pewien sposób...

Vivian Leeches · 2020-06-18 19:40:10

Wtuliłam się w wampira i odetchnęłam.
- Ja po prostu lubię to, w jaki sposób płynie mi czas przy tobie. Jest zupełnie inaczej. Zbyt szybko, nawet jeśli się lenimy i tylko patrzymy w niebo, nic nie mówiąc. Zawsze upływa tak przyjemnie. To mi się podoba - podsumowałam, przyciskając się mocniej do Isaaca jakby to miało mnie uchronić przed powrotem do swojej wioski, do życia, które czekało na mnie za tym lasem.

Isaac Leeches · 2020-06-18 20:05:55

Zaśmiałem się cicho, z chęcią obejmując czarodziejkę tak czule jak tylko ona chciała. Uśmiechnąłem się czule, szczerze urzeczony jej słowami o mnie i o mojej obecności.
- Pamiętasz, jak opowiadałem ci, że czas dla wampirów jest względny? Nieistotne są minuty, godziny, czy dni. Jeśli twój czas jest udany, to jest to najistotniejsze, nie ważne ile trwa - westchnąłem zadowolony. - Myślę, że teraz jest to bardzo adekwatne. Jeśli nasz wspólny czas jest udany, to najważniejsze... A jest udany od lat - uśmiechnąłem się lekko. - Niezmiennie, a nawet ostatnio coraz mocniej...

Vivian Leeches · 2020-06-18 21:15:39

Zaśmiałam się.
- Zdecydowanie jest udany, choć nie ma go za wiele... - Uśmiechnęłam się do siebie. - Na szczęście mamy go na tyle dużo, by czuć się spokojnie. - Westchnęłam.
Nie miałam pojęcia że czas tak szybko zleci. Nim się obejrzeliśmy było strasznie późno, świt się zbliżał, choć jeszcze nie było go widać. Więc musiałam szybko uciekać. Przebrałam się pospiesznie w swoje rzeczy, chowając sukienkę do torby. Isaac musnął moje wargi swoimi na pożegnanie a mi się to bardzo podobało. A po tym zniknelam w lesiez biegnąc do domu.

Isaac Leeches · 2020-06-18 22:48:45

Mijały tygodnie i miesiące i jak mówiłem Vivian, czas dla wampirów był względy. Rozróżnialiśmy momenty błogości i szczęścia, od tych udręki i tęsknoty. Szczególnie, że dla mnie dzielił się teraz czas na "czas z Vivi" i "czas bez Vivi". Aż ciężko było uwierzyć, że minęły już dwa lata... Szybko zrozumiałem, dlaczego wampiry nigdy się nie zakochiwały - ciężko było wytrzymać bez seksu, bez zupełnego odpłynięcia na balach, bo w końcu miałem teraz kogoś dla kogo chciałem się opanować. Szkoda tylko... że nie wspominałem za często o tych potrzebach. Wolałem by moja czarodziejka się nie przejmowała. Gdyby moja rodzina w ogóle się mną interesowała, pewnie zauważyliby to napięcie i szybko znaleźliby sposób by to rozwiązać. Na szczęście nikt na mnie nie zwracał uwagi, a Vivi nie wiedziała, więc... cóż.
A w naszym małym świecie z Vivian też działy się ważne rzeczy. Powoli nadchodził czas by złożyła swoją kandydaturę do świątyni, by dołączyć na etap próbny dla kapłanów. Jednak Vivi... ze spotkania na spotkanie zmieniała swoje zdanie o 180 stopni, a koniec końców oświadczyła, że nie zamierza tam iść.
Nie miałem wtedy sił by wszczynać dyskusji, jednak podczas kolejnego spotkania...
- Vivi? Chyba powinniśmy porozmawiać o czymś - zacząłem, kiedy leżałem na kocu, a czarodziejka puszczała "magiczne kaczki" na wodzie jeziorka.

Vivian Leeches · 2020-06-18 22:54:54

Zachichotałam.
- Mogę cię nauczyć puszczać kaczki, musisz się tylko trochę skupić. Pomogę ci! Ostatnim razem gdy próbowałeś szło ci naprawdę... nieźle... - ostatnie słowa powedziałam niepewnie, bo obrocilam się i dostrzegłam jego poważny wyraz twarzy. - O co chodzi, mój wampirze? - zapytałam zaniepokojona, podchodząc do niego i przysiadając obok.

Isaac Leeches · 2020-06-18 23:02:33

- Martwi mnie to... co powiedziałaś ostatnio o tym, że nie chcesz iść do zakonu - wyjaśniłem spokojnie, odnosząc się do prostego siadu, by zrównać wzrok z czarodziejką. - No wiesz... Naprawdę jesteś aż tak zdecydowana? Bo mógłabyś mi kła wybić, ale jeszcze kilka lat temu nie widziałaś dla siebie innej drogi życiowej - przypomniałem niepewnie.

Vivian Leeches · 2020-06-18 23:11:14

- Kilka lat temu nie wyznałeś mi miłości - mruknęłam, mrużąc oczy i unosząc delikatnie brwi. - Kilka lat temu sama nie byłam zakochana. A przede wszystkim kilka lat temu byłam tyyyylko dzieciakiem - podsumowalam, patrząc na niego z powagą. Wiedziałam, że Issac jest w stanie wyczuć każdą drobną reakcję mojego ciała, wskazującą na niepewność. Dlatego zachowałam stoicki spokój, jakiego zdążył mnie nieco nauczyć wampir, przez ostatni rok. - Plany się zmieniają - powedziałam dosyć dobitnie.

#221 2020-06-16 18:23:43

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#222 2020-06-16 22:41:20

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#223 2020-06-16 22:55:36

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#224 2020-06-16 23:00:28

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#225 2020-06-16 23:10:11

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#226 2020-06-16 23:29:04

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#227 2020-06-16 23:40:49

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#228 2020-06-16 23:47:41

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#229 2020-06-16 23:54:23

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#230 2020-06-17 00:01:53

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#231 2020-06-17 00:09:37

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#232 2020-06-17 17:42:45

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#233 2020-06-17 23:47:10

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#234 2020-06-18 19:40:10

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#235 2020-06-18 20:05:55

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#236 2020-06-18 21:15:39

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#237 2020-06-18 22:48:45

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#238 2020-06-18 22:54:54

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#239 2020-06-18 23:02:33

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

#240 2020-06-18 23:11:14

Odp: Gdzieś w głębi lasu...

Stopka