Wampirzy dwór królewski

Mikhail Harland · 2020-05-30 00:11:58

- Nie nazywaj mnie "liościwy". Wierzę w postęp - burknąłem tylko rozsiadając się na fotelu. Chwilę milczałem rozwiązując w głowie te konflikty interesów. - Kiedy zaczną znikać buntownicy... Inni będą się bać bardziej niż po publicznych egzekucjach - westchnałem cicho. - Ale będzie równie niebezpiecznie. Jeśli ich bunt nie rozbije się, będą chcieli się zemścić i podejmą zamieszki - uznałem, a następnie spojrzałem na Evangeline. - Myślisz, że warto podjąć ryzyko?

Evangeline Harland · 2020-05-30 00:17:38

- Publiczne egzekucje ciągną za sobą tak samo duże ryzyko. Moim zdaniem nawet większe. Wampirze plotki donoszą się w niebywale szybkim tempie - przypomniałam mu, opierając łokieć na podłokietniku. - Wszystko co robimy ma pozytywne i negatywne rezultaty! - Pokręciłam głową. - Nie rozumiem czemu wciąż się wahasz. - Westchnęłam zirytowana. - Zanim ktokolwiek się zorentuje, że ci działacze znikają, minie trochę czasu. Byc może zyskamy miejsce. Lub zaledwie parę tygodni. Coś i tak się w końcu stanie. Nie przewidzimy wszystkiego.

Mikhail Harland · 2020-05-30 00:25:26

Westchnąłem ciężko, kręcąc głową. Nienawidziłem tego uczucia braku kontroli, tego błądzenia w ciemno. Mimo wszystko Evangeline wyłożyła mi to bardzo jasno. Nie było wielu innych opcji. Musieliśmy działać, ale nie na stare sposoby bo one zawiodły. Na jakiś nowy sposób... Tak, na jakiś nowy sposób.
- Zgoda, masz rację - podsumowałem nieco bardziej zdecydowanym tonem. - Wydam rozkazy - uznałem, chwilę jeszcze siedząc. - Może to coś pomoże... Może nie. Nie mniej, faktycznie musimy wykonać ruch...

Evangeline Harland · 2020-05-30 00:33:21

- Szach i mat - mruknęłam, obserwując skupienie na twarzy wampira. - Musimy być gotowi na ten dobry i ten zły obrót spraw - dodałam, czując nutę żalu. Mikhail bardzo mocno wczuł się w zadanie, w zadanie bycia królem. Żal mi było patzrec,gdy tak bardzo się męczył z tym wszystkim...
Wydęłam wargi, obserwujac jak podnosi się z miejsca z namysłem wymalowanym na twarzy.
- Królu - zatrzymałam go głosem, zanim wyszedł. Podniosłam się z miejsca i podeszłam do niego. - Nie wierzę że to powiem ale... Myślę że skoro ja przestałam cię nienawidzić tak płomienie, poddani też przestaną. Zrobiłeś dla sporej większości coś dobrego, nadal robisz, już odczuwają pierwsze skutki. To tylko szlachta, mała garstka wampirów o sporych wpływach. Ale ich wojska zasilają proste wampiry, ich polami zajmują się proste wampiry.ich jest więcej. - Zacisnęłam wargi, błądząc wzrokiem po jego twarzy.

Mikhail Harland · 2020-05-30 00:46:56

Uśmiechnąłem się słabo do Evangeliny i ująłem jej ramie, kiwając głową ze zrozumieniem.
- Wiem. Wiem, że wiele już osiągnęliśmy. Po prostu ten problem jest na wielu płaszczyznach dla mnie... Bolesny - przyznałem szczerze. - Ten port to nie jest moja, czy twoja wina, a pozostałość syfu po moich rodzicach. Konserwatystach, którzy karali mnie srogo za jakikolwiek przejaw innych poglądów... A teraz? Teraz jestem tutaj, wprowadzamy w życie nowocześniejszy model państwa, a i tak muszę znosić widmo rodziców. Chcę to skończyć, nawet nie wiesz jak bardzo - podsumowałem i odsunąłem swoją rękę od wampirzycy. Zaraz jednak uniosłem lekko brew.
- Czyli mnie nie już nie-nienawidzisz? - parsknąłem śmiechem, jednak było to pytanie retoryczne. Nie chciałem znać na nie odpowiedzi, nie wiem czy jakakolwiek odpowiedź by mnie teraz zadowoliła.
Wyszedłem z sali obrad i tak jak powiedziałem wampirzycy, spotkałem się z moim oddziałem specjalnym. Nie ważne jak, byle po cichu i bez świadków, unicestwiać poszczególne szczeble drabiny buntowników. To byli profesjonaliści, oddani koronie, jednak i tak miałem obawy.
Tuż przed świtem nie miałem siły ani ochoty na sen, więc udałem się w końcu do pokoju, którego bardzo dawno nie odwiedzałem. Tego pokoju gdzie na środku ciemnego pomieszczenia stała kołyska, a dookoła meble sugerowały, że jednak nie mieszka tu tylko niemowlak. Dla wampirów nie istniało dzieciństwo. Trochę straszne, jednak nie przejąłem się, bo miałem gdzie usiąść, gdy przyszedłem odwiedzić swojego syna.
Zagryzłem wargę, opierając się o kołyskę, gdzie w środku spał mały wampirek. Poruszał się nieco przez sen, jakby miał koszmary, jednak spał, nawet przy mojej obecności.
Ze smutkiem spoglądałem na tą małą istotę i doszukiwałem się w tej tragicznej postaci... siebie. Zrodzonego z zadaniem, obowiązkiem i niczym ponad to... Czy mógłbym być lepszym ojcem niż moi przodkowie? Chyba nie było takiej opcji, skoro odwiedzałem go po raz pierwszy od... tygodni...
- Coś ostatnio tacie nie wychodzi, Casper... - przyznałem się przed nim niechętnie.

Evangeline Harland · 2020-05-30 09:11:21

Tygodnie mijały, a nasi ludzie działali najlepiej jak tylko potrafili. Ale mimo ich działań i tak w końcu rozeszła się informacja o tym, że działacze przeciw koronie rozpływają się bez śladu. A o wszystko oskarżano króla. Tym razem się nie mylili, ale Mikhail wszystkiego się wypierał, musiał. Musieliśmy jak najdłużej pozostać bez winy.
Gdybyśmy tylko wiedzieli, że niedługo wybuchnie tak duży bunt...

2 LATA PÓŹNIEJ
- Pozabijajmy po prostu wszystkich - powedziałam wściekła, po nowych odkryciach.
Niemal udało się uciszyć na amen północ. Właściwie to sama północ już milzala, tyle że mieliśmy problemy z tymi, którzy byli jej sprzymierzeńcami, rozsypani po całym kraju, a może i nawet po całej wyspie. Już niczego nie byliśmy pewni pod tym względem. A teraz? Przyłapaliśmy jedengo z najbardziej zaufanych ludzi, na szeptach o północy i ich działaniach.
- Możemy dać nowym wampirom nowe tytuły - podsumowalam. - Albo zostawimy tylko niemowlaki, żeby ciągnęły ich lenie
Nie obchodzi mnie to. To jest jak zaraza, którą trzeba niezwłocznie usunąć, królu - podsumowalam, opadając ciężko na krzesło. Ostatnie tygodnie były bardzo męczące, dla nas obojga. Byliśmy niewyspani i przemęczeni tym wszystkim.

Mikhail Harland · 2020-05-30 09:25:13

- Może zróbmy to o co proszą? - jęknąłem. - Przywróćmy Radzie dawną świetność i przerwijmy ród królewski... Choć wtedy zapewne skończymy na publicznej egzekucji - warknąłem, kręcąc głową. - Rebelia będzie musiała w końcu upaść. Ustaliliśmy już wiele szczegółów arystokracja zwerbowała za pieniądze niższą szlachtę. Oni chcą tylko złota i krwi, a nie naszej śmierci! Reszta obywateli się za nami wstawi... Potrzebujemy sprzymierzeńców - mówiłem zupełnie pogubiony. Pewnie nawet gdyby nie było tu Evie mówiłbym na głos. Zakląłem po raz kolejny, kręcąc głową.

Evangeline Harland · 2020-05-30 09:37:50

Wyprostowalam się na krześle i zgromiłam męża spojrzeniem.
- Nawet nie wąż się mówić o wycofywaniu. To ośmieszające! - warknelam na niego i ponownie oparłam się wygodnie w fotelu. - Bunt ustanie - oznajmiłam z siłą w głosie, tak aby dotarło to wreszcie do jego umysłu. - To pewne. Sęk w tym, że nie mamy pojęcia kiedy i to jest najgorsze. - Zacisnęłam pięści tak mocno, że aż kostki mi zbierały. - Centralna część kraju kłania się ku nam, mamy sprzymierzeńców też w południowo-wschodniej części, bo południowo-zachodnia burzy sie przez brak ostatecznego rozwiązania na granicy z wilkami... - powedziałam, układając wszystkie informacje.

Mikhail Harland · 2020-05-30 09:42:00

- Powiedz mi coś czego nie wiem... - burknąłem zagubiony. - Choć może... Wilki? - uniosłem głową, lekko marszcząc brwi. - Tak! To jest coś czego konserwatyści boją się najbardziej! Postępu! - spojrzałem z szaleństwem w oczach na królową. - Pojedźmy na zachód, na granicę gdzie trwają spory. Zawrzyjmy sojusz z wilkołakami! Kiedy królestwo dowie się, że jesteśmy w stanie zawiązać sojusz z kimś takim, nawet północ się ugnie - uznałem podekscytowany coraz bardziej tym pomysłem. - Latami studiowałem ich prawa, wiem jak to osiągnąć...!

Evangeline Harland · 2020-05-30 09:45:28

Pokręciłam głową, marszcząc brwi.
- Wilki? Sojusz? - zapytałam z niedowierzaniem. - Czy ty słyszysz sam siebie? To brzmi co najmniej abstrakcyjnie, jak nie szaleńczo. Jeśli poddani o tym usłyszą, uznają, że odszedłeś od zmysłów!- krzyknęłam, podrywając się z miejsca. Oparłam się o swój fotel i wbiłam wzrok w Mikhaila. - Nie wiem... Brzmi obrzydliwie idealistycznie. - Pokręciłam głową. - Nierealnie, królu.

Mikhail Harland · 2020-05-30 09:52:05

- Idealistycznie... A kimże jesteśmy jak nie idealistami? Królowa która chcę równości dla wampirzyc, monarchia która chce zerwać z wieczną tradycją konserwatystów, odejść od ograniczeń Rady, a teraz jeszcze król chce się sprzymierzać z wilkołakami... - parsknąłem i pokręciłem głową. - To pomysł, jedyny jaki mamy. Tak nieprzewidywalny, że rebelia by się go nigdy nie spodziewała. Nowy sprzymierzeniec w walce. Nawet oni się ugnął, a my wymyślimy jak mieć z tego korzyści, na pewno...!

Evangeline Harland · 2020-05-30 10:00:11

Zaśmiałam się, widząc zachwyt Mikhaila.
- Pamiętaj, że wilki są dzikie i nieprzewidywalne. Nie możemy opierać swojej wygranej tylko na nich. Póki co to nasz odwieczny wróg, większy niż kilku idiotów, myślących o władzy jak o zabawce - zauważyłam. Westchnęłam ciężko. - Chcę pokoju, tak jak ty. Rozlew krwi mnie ekscytuje, ale nie jest mi obojętny, kiedy giną nasi prości poddani. To...
Nie skończyłam, ponieważ do gabitenu wpadla służąca, jej myśli szumiały tak głośno, że z początku byłam nimi zbyt mocno oszołomiona, aby zareagować.
- Wasze królewskie mości - ukłoniła się nisko, a następnie rozejrzała nerwowo. - Syn waszych wysokości....

Mikhail Harland · 2020-05-30 10:07:55

Zamarłem, brutalnie wtargnąwszy do jej umysły. Były jak rozbiegane plamki, niewyraźne, zamazane, jednak jeden obraz jednak myśl powtarzała się w kółko i w kółko. Nie musiała już nic mówić, bo wiedziałem. Wszystkie moje zmartwienia odeszły na bok, wszystko czym wcześniej się przejmowałem straciło na wadze.
- Nie... - szepnąłem i spojrzałem tempo na Evangeline. - Nie! - krzyknąłem jeszcze, jakbym za pierwszym razem nie wyraził się jasno, zrywając się z miejsca i ruszając pędem do komnaty książęcej. Były już am straże i inne pokojówki. Rozstąpili się przede mną, bym mógł wejść do komnaty i... To co tam zastałem...
- Nie... - jęknąłem jeszcze raz, widząc blade, zakrwawione ciałko naszego dziecka. Sztylet nadal wystawał z jego piersi. Zamordowano go we śnie. Nie mogłem nawet drgnąć. Nie mogłem się złapać ani jednej myśli, wszystkie uciekały i pozostawiały mnie w pustce.

Evangeline Harland · 2020-05-30 10:20:14

Podążyłem za mężem, jednak zdecydowanie wolniej. Jeszcze nie wiedziałam co czuje, na pewno byłam mocno zdezorietowana tą informacją. Po drodze zgarnelam kilku strażników, który bez słowa ruszyli ze mną. Kiedy dotarłam do komnat księcia Caspera strażnicy czuwający tam spojrzeli na mnie z szacunkiem i z czymś jeszcze. Wątpię, że wyrażali żal. Kazałam ich natychmiast aresztować. Nad ich losem zastanowimy się później.
Weszłam do pomieszczenia. Smród wampirzej krwi unosił się w powietrzu. Służki stały pod ścianą, a Mikhail siedział przy łóżeczku naszego dwuletniego synka. A raczej tego, co z niego w tej chwili zostało.
- Otwórzcie natychmiast okno - zarzadalam, gromiąc służki. - Szybciej - wrzasnęła, o dziwo niczym jeszcze w nie nie rzucając. Obie rzuciły się do okien. - A teraz wynocha - nakazała, podchodząc do męża. Zostaliśmy sami. - Mikhail? - zapytałam, stając za nim. Nadal nie wiedziałam co czuje, widząc martwe dziecko.

Mikhail Harland · 2020-05-30 10:35:04

- Uderzyli w to co najbardziej będzie boleć władzę. W następce... - powiedziałem sucho, jednak głos mi się załamał. Nie przeszkadzał mi smród, nie przeszkadzała mi duchota. Nic mi nie przeszkadzało. Po prostu siedziałem wraz z Casparem, tak jak nigdy tego nie zrobiłem. Zaciskając wargi wyjąłem sztylet z jego piersi - sztylet z emblematem monarchii, nietoperzem, który musiał należeć do któregoś z Radnych - i odłożyłem go na bok. Poprawiłem kołdrę na ciałku wampirka, tak, by nie było widać krwi.
- Wygląda... Jakby spał... - powiedziałem słabo, powoli zdając sobie sprawę, że nie boli mnie śmierć następcy, a śmierć... jego.

Evangeline Harland · 2020-05-30 11:16:37

Westchnęłam. Faktycznie, wyglądał jakby spał. Stało się to całkiem niedawno, jeszcze nie zdążył zsinieć, a jego skóra była po prostu nieco bledsza niż zwykle.
- Ale on nie śpi, Mikhailu - odparłam spokojnie. Przkucnelam przy nim i odsunęłam jego dłonie od martwego dziecka. - Nie żyje - powedziałam to w końcu na głos. - Ta ofiara symbolizuje otwartą wojnę. Musimy działać.

Mikhail Harland · 2020-05-30 11:28:45

Zacisnąłem usta. Miała rację, przecież to było oczywiste i racjonalne. Jednakże im dłużej przyglądałem się ciało dziecka, wampirka z naszej krwi, coraz słabiej było mi myśleć.
- Niemal go nie znaliśmy... - powiedziałem słabo, odwracając w końcu wzrok od ciała. Odetchnąłem kilka razy i pokiwałem głową. - Zwołajmy zaufaną straż i doradców - oświadczyłem, wracając do swoich sił, do swojej obojętności, do swojej... Wszystkiego co zabiło moje dziecko. Zacisnąłem usta. - Doradcy niech ogłoszą żałobę. Może to na chwilę ostudzi rebelię. Ich "tradycyjny szacunek" - wycedziłem. - Straże niech uwierzą wszystkich Radnych z rodzinami. Dokonamy masowego mordu i powołamy nowych Radnych - oświadczyłem, a z trudem przechodziło mi to przez gardło. Nienawidziłem tego, krwawej masakry w imię czego?
- Ponadto nowe dekrety - dodałem, wstając o drżących nogach z łóżka dziecka. - Radni nie mieszkają już w zamku. Radni są sądzeni tak samo przed sądem królewskim jak inni arystokraci. Odbierzemy im też ziemię, a każdy kto w okresie tygodniowej żałoby złamie zasady, zostanie skazany na wyłamanie kłów. Bez publicznych egzekucji. W ciemnym lochu, bez widowni, jak żałosny robak - dodałem. Kiedy Evie wstała, ruszyłem powoli do drzwi. - Mamy tydzień żałobny by uporać się z tymi wszystkimi zmianami. Później wyjedziemy na zachód, na granicę - oświadczyłem, a potem chciałem się obrócić jeszcze raz do synka, jednak dłoń wampirzycy, łapiąc mnie za szczękę powstrzymała oglądanie się za siebie.
- Niech go pochowają ze wszystkimi należytymi honorami - dodałem, spoglądając w końcu na wampirzycę. Domyślałem się, że widziała, jak pod tą idealną maską obojętności łamię się pod tym wszystkim. - Dlaczego to tak boli...? - zapytałem niemal bezgłośnie, sam nie wiem czy siebie, czy ją.

Evangeline Harland · 2020-05-30 11:42:43

- Nie mam bladego pojęcia, Mikhail. Ale musisz sobie z tym wszystkim poradzić. Nie możesz pozwolić na to, by żałoba cię osłabiła. Dopilnuje wszystkiego związanego z pożegnaniem Caspera - zapewnilam go, puszczając jego szczękę i opuszczając dłonie luźno wzdłuż ciała. - To wojna, a na wojnie nie możesz oglądać się wstecz - powedziałam twardo, patrząc na niego intensywnie. Był osłabiony, czułam to, choć tego nie rozumiem. - Idź i zrób teraz wszystko, by zdrajcy z pałacu do wschodu słońca już nie oddychali - owoedzialam z mocą, unoszą brodę.

Mikhail Harland · 2020-05-30 12:12:12

Skinąłem głową teraz już pewniej i spokojnej.
- Dziękuję - powiedziałem tylko, i choć wiedziałem że nie muszę jej za cokolwiek dziękować, to i tak musiałem to zrobić. Miałem nadzieję, że zrozumie. Że choć ona zachowa spokój.
Odetchnąłem i ruszyłem przed siebie by wykonać każdą z czynności, chodź by zajęłoby mi to cały tydzień. Jak to mówią, wyśpimy się po śmierci.

Czwartego dnia po śmierci Caspara w królestwie zapanował względny spokój. Strach w końcu zadziałał, pochówek młodego księcia przebiegł spokojnie, a lochy wampirów spłynęły krwią. Czułem się jak otoczony przez duchy. Było mi źle, niedobrze, żadna krew nie umiała tego naprawić a orgie tylko sprawiały mi gorsze mdłości. Zamek był cichszy niż kiedykolwiek.
Zapukałem nad ranem kiedy mieliśmy się końcu położyć spać do komnaty królowej. Szykowała się do snu, bez kochanków, bez żadnych swoich chorych zapędów. Była zmęczona jak ja.
- Komu możemy ufać, Evangeline? - zapytałem miękko, nie patrząc na nią, a gdzieś w przestrzeń. Oparłem się o drzwi komnaty, zamykając je.

Evangeline Harland · 2020-05-30 12:32:21

- Chyba jedynie sobie, Mikhailu - odparłam, zsuwając z ramion szlafrok. Odłożyłam go na fotel, spoglądając na męża. - Ja ka złość w sumie. - Uśmiechnęłam się krzywo i gestem dłoni zaprosiłam go na kanapy, samej ruszając w ich stronę. - Ale jako jedyni mamy władze i chcemy ją utrzymać. Straciliśmy dziedzica... - Zacisnęłam wargi. - Mogę ci urodzić kolejne dziecko - zapewnilam, bo miałam wrażenie, że cierpiał z tego powodu bardziej niż by można było przypuszczać. Ja... Znów wyczułam wściekłość wymieszaną z żalem. Dopiero gdy umarł, poczułam, że to dziecko było też moje, w jakiś sposób było częścią mnie. I teraz ta część umarła.

#81 2020-05-30 00:11:58

Odp: Wampirzy dwór królewski

#82 2020-05-30 00:17:38

Odp: Wampirzy dwór królewski

#83 2020-05-30 00:25:26

Odp: Wampirzy dwór królewski

#84 2020-05-30 00:33:21

Odp: Wampirzy dwór królewski

#85 2020-05-30 00:46:56

Odp: Wampirzy dwór królewski

#86 2020-05-30 09:11:21

Odp: Wampirzy dwór królewski

#87 2020-05-30 09:25:13

Odp: Wampirzy dwór królewski

#88 2020-05-30 09:37:50

Odp: Wampirzy dwór królewski

#89 2020-05-30 09:42:00

Odp: Wampirzy dwór królewski

#90 2020-05-30 09:45:28

Odp: Wampirzy dwór królewski

#91 2020-05-30 09:52:05

Odp: Wampirzy dwór królewski

#92 2020-05-30 10:00:11

Odp: Wampirzy dwór królewski

#93 2020-05-30 10:07:55

Odp: Wampirzy dwór królewski

#94 2020-05-30 10:20:14

Odp: Wampirzy dwór królewski

#95 2020-05-30 10:35:04

Odp: Wampirzy dwór królewski

#96 2020-05-30 11:16:37

Odp: Wampirzy dwór królewski

#97 2020-05-30 11:28:45

Odp: Wampirzy dwór królewski

#98 2020-05-30 11:42:43

Odp: Wampirzy dwór królewski

#99 2020-05-30 12:12:12

Odp: Wampirzy dwór królewski

#100 2020-05-30 12:32:21

Odp: Wampirzy dwór królewski

Stopka