Piękna miłość - Syrena i wilkołak

Nerissa · 2019-12-25 01:56:41

Stałam długo w bezruchu. W wodzie często to działało. Jeśli nie ruszałam się wystarczająco długo, życie zaczynało płynąć dalej. Całe ławice ryb potrafiły przepłynąć dosłownie przez ciebie, jeśli woda wokol nie była wzburzona. Bo mimo zapewnienia wilka, że nie ma tu nikogo prócz nas, ja i tak czułam się zagrożona. Tyle tu było zapachów dookoła... A za razem wszystko było takie słabe. Jakby oddalone bardzo, bardzo ode mnie. Jednak wiedziałam, że to nie chodziło o dystans, a o moje zmysły, osłabione przez ludzką postać.
Gdy w końcu się poruszyłam, powoli zwiedziłam dom, zaglądając do każdego pomieszczenia kolejno. Na dole było całkiem dużo przestrzeni, kuchnia, jadalnia, salon i łazienka. Pokoik gospodarczy. Przeszłam się na górze, zaglądając do kolejnych pomieszczeń. Znalazłam śpiącego wilka w łóżku. Był naprawdę wielki. Zamknęłam jego drzwi i poszłam dalej. Było tam jeszcze kilka pustych pokoi, jeszcze jedna łazienka i nawet pralbia. I mieszkał w tym domu całkiem sam? Mówił że był samotny. Może ktoś go opuścił wcześniej... Ten kto z nim tu mieszkał? Choć Connery mówił, że czekał na swoje serce, że bez niego nie był pełny. Ale już było mu lepiej. Czułam spokój, powtarzając tamte słowa.
W końcu zeslzam znów na dół i choć nie musiałam, to owinęłam się kocem i położyłam znów na kanapie. Poczułam w końcu zmęczenie. Ale wiedziałam, że będę spać płytko, niemal od razu nastawiłam się na to, że nie zasnę twardo... Nie spałam tak już od wieków. Wciąż trzeba być czujnym. Nie wiem kiedy i skąd może nastąpić atak.
Mimo wszystko potrzebowałam odpoczynku. No i i tak czekałam aż Connery się obudzi i będziemy mogli rozmaiwac dalej.

Connery McGallan · 2019-12-25 14:40:05

Obudziłem się nad ranem. Przespałem dość długo, co mi się od dawna nie zdarzyło. Choć biorąc pod uwagę, że od dawna też wegetowałem jedynie leżąc w łóżku, ciężko było mówić o zmęczeniu, które trzeba by odsypiać.
Obudziłem się za to z wielkim pragnieniem oraz głodem, co także uznałem za dobry znak. Wracało mi życie, chęć życia.
Założyłem spodnie i zszedłem na dół, co spowodowało, żę uśmiechnąłem się jeszcze nieco szerzej. Syrenę zbudziły moje kroki. Uśmiechnąłem się do niej, przystając na chwilę przy kanapie, a potem ruszając do kuchni.
- Jesteś może głodna, Rissa? - zapytałem miękkim, spokojnym głosem. Czułem się tak dobrze gdy tu leżała, gdy tu była, gdy słyszałem dokładnie jej oddech.
Mój instynkt znów działał... Wszystko działało

Nerissa · 2019-12-25 15:36:28

Usiadłam prosto, łapiąc głęboki oddech.
- Tak, tak jestem - odparłam spokojnie, podnosząc się szybko z kanapy i idąc do wilka. - Hmm... Co zazwyczaj jesz? - zapytałam zaciekawiona, wiedząc, że jego dieta zdecydowanie musi różnic się od mojej. No ale teraz nie byłam w swojej syreniej postaci, tylko w ludzkiej, więc moje ciało potrzebowało zupełnie innych składników.

Connery McGallan · 2019-12-25 18:12:14

Uśmiechnąłem się lekko, kiwając głową. To... było miłe że miało się do kogo odezwać. Nieco przerażające było teraz moje myślenie... że ją sobie wyobrażam.
- Zazwyczaj to co akurat mam. Albo wychodzę na polowanie - wyjaśniłem. - Aleee... dziś mamy w karcie dań jajka! - oświadczyłem po zerknięciu do dość starodawnej lodówki. - Jajecznica z bekonem? Hmm tak, będzie porcja dla dwojga - mówiłem dalej, wyciągając kolejne składniki. - Hmmm zaraz zrobię, to zajmie mi chwilę... Właściwie... - spojrzałem kontem oka na syrenę. - Co wy zazwyczaj jecie...?

Nerissa · 2019-12-25 18:18:55

Skrzywiłam się, wychylając i zerkając mu przez ramię na to co zaczął wyciągać z lodówki. Jajka? Nie brzmiało to samo w sobie dobrze. I chyba nie byłam ciekawa smaków.
- Mięso - szepnęłam po chwili, wracając myślami znów do rzeczywistości. - Ryby i owoce - mówiłam dalej, zagryzając na kilka chwil wargę. - Owoce morza - dodałam jeszcze dla wyjaśnienia. - Kiedys polowaliśmy też przy powierzchni przy brzegu na ziwerzeta które zapuściły się dalej niż powinny, lub na ptaki... Jajka nie brzmią dobrze - zakończyłam, krzywiąc się bardzo wyraźnie.

Connery McGallan · 2019-12-25 20:58:27

Pokiwałem głową, zerkając jeszcze raz na rzeczy w lodówce.
- Usmażę ci bekonu w takim razie. I najwyżej podjesz mi trochę jajecznicy. Pewnie nigdy nie jadłaś jajek przyrządzonych na ciepło, więc powinnaś spróbować - zauważyłem, rozpalając piec i zaczynając przygotowanie śniadania. Dodatkowo nastawiłem wody na herbatę, jej zapach nie powinien drażnić Nerissy, kawa jednak mogłaby stanowić problem. Może z czasem...
- Zawsze syreny... stanowiły dla mnie zapomnianą legendę - przyznałem z wolna. - Według opowieści opuściłyście wyspę przez najazd ludzi, to prawda?

Nerissa · 2019-12-25 21:23:01

Pokiwałam głową potakujaco.
- Ludzie kręcili się wokol wyspy. Było ich coraz więcej. Nie woedzialysmy kiedy przyjadą na wyspę ale przestraszyli nas. Jedną z ciekawskich syren zaplątała się w ich sieci i została wciągnięta na ich okręt. Zmieniła postarać a oni... Oni ją bardzo skrzywdzili - szepnęłam opowiadając bez emocji. Na sucho. Jakdybym mówiła o muszlach znalezionych w wodzie, a nie o śmierci. - I to się powtórzyło. Atlanta zabroniła nam się do nich zbliżać. Ostrzegła króla wampirów, kapłanów i kazała iednamu Alfie powiedzieć innym watahom o tym. A gdy to się stało, kazała nam odpłynąć i pod żadnym pozorem nie wychodzić na ląd. - Zacisnęłam mocno wargi, przysiadając na krześle.
Popatrzyłam na swoje bose stopy. Wyglądały bardzo zabawnie. Poruszanie palcami niemal mnie bawiło. Płetwy nie były takie śmieszne jak stopy. Choć może po prostu nie czułam potrzeby przyglądania się im tak dokładnie jak palcom u stóp teraz...

Connery McGallan · 2019-12-25 21:30:30

Pokiwałem głową z namysłem. To by się zgadzało ze wszystkim co opowiadano dzieciom na dobranoc. Niesamowite, że... że tyle lat sądziłem, że syreny w tych stronach to jakaś bajka, legenda, a teraz najprawdziwsza syrena siedziała u mnie na kanapie, czekając na śniadanie, a w dodatku była moim sercem. Zacisnąłem zęby czując już że będą z tego kłopoty...
Gdy skończyłem smażyć, przyniosłem na talerzyku kawałki bekonu oraz na swój talerz przełożyłem jajecznicę z przyprawami. Zalałem także nam herbaty i zaniosłem wszystko po kolei do stolika przy kanapie.
- Twój bekon. I herbata - uśmiechnąłem się lekko. - Jedz, smacznego Rissa - dodałem miękko, samemu zabierając się za swoją jajecznicę.

Nerissa · 2019-12-25 21:37:13

Zmarszczyłam brwi, zerkając na Conna który ochoczo zaczął jeść. Czy zdawał sobie sprawę, że to jedzenie aż parowało? Huh... Chciałam złapać kubek w palce, i w gruncie rzeczy to zrobiłam, ale nie unioslam go do ust a jedynie przesunęłam po stole, bo kubek okazał się być bardzo, bardzo gorący. Aż steknelam z bólu, a mój głos rozniósł się melodyjnym echem, który najprościej na świecie brzmiał "ała".
- Patrzy...! - bąknęłam, przyciskając palce do piersi. Byłam zła. Popatrzyłam zdenerwowana na wilka, czując znów nutę zagrożenia. Patrzyłam też z wyrzutem, bo teraz bolały mnie palce. A ja mu życie uratowałam!

Connery McGallan · 2019-12-25 21:43:31

Popatrzyłem na nią zaskoczony i przestałem jeść zmartwiony.
- Oh, czyli... nie czujesz zimna, ale ciepło odczuwasz bardzo wyraźnie? - zamyśliłem się pod nosem i skrzywiłem się lekko. - Wybacz, nie wiedziałem. Zaraz doleję ci chłodniejszej wody, będzie lepsze do picia - zapewniłem, a potem niepewnie sięgnąłem po jej dłoń. Uśmiechnąłem się przyjaźnie, kiedy syrena wahała się z daniem mi jej, jednak w końcu odpuściła.
- Moja matka kiedy byłem mały i zraniłem się gdzieś, mówiła, że jak pocałuje mnie w to miejsce, to zaraz przestanie boleć. I zawsze przestawało - wyjaśniłem i zaraz pocałowałem ją czule w palce. Uśmiechnąłem się, puszczając jej dłoń. - Lepiej?

Nerissa · 2019-12-25 21:48:47

Znów prxycoagnelam dłoń do piersi, patrząc na niego podejrzliwie.
- Nie, jest tak samo. Chyba ten sposób nie działa - mruknęłam, zerkając na swoje palce, które lekko pulsowały jeszcze bólem. Potem znów na wilka, już trochę mniej z podejrzeniem, a znów z dużą ilością ciekawości. - Wcześniej działki? Moze twoja mama robiła coś jeszcze - dodałam, oddychając spokojnie i układając dłonie na swoich nagich kolanach. - Hmm... Nie wiem czy w ogóle chce jeść albo pić coś na ciepło - stwoerdziłam jeszcze.

Connery McGallan · 2019-12-25 22:02:15

- Nie, moja mama po prostu mnie całowała, a ja wierzyłem jej, że to naprawi wszystkie problemy - parsknąłem. - Bo to nie naprawiało ich, ale pozwalało wierzyć, że będzie dobrze, skoro pocałowała w to miejsce - dodałem, samemu jednak jedząc swój posiłek dalej. - Hm, nie chcesz jeść... Przywykłaś do surowego mięsa, a nie smażonego - pokiwałem z wolna głową i wstałem z kanapy by przynieść z lodówki kilka ostatnich plastrów surowego bekonu.
- Jedź. Nie możesz niczego nie jeść - oświadczyłem z troską. - Nie chcę cię skrzywdzić. Uratowałaś mnie, Nerisso, chcę być dla ciebie jak najlepszy - przypomniałem.

Nerissa · 2019-12-25 22:12:02

- Syreny już tak mają... Często ratowaliśmy tonących - szepnęłam, skubiąc powoli mięso. To raczej nie była porcja na to, abym się najadła ale nie chciałam już nic mówić. Gdy naprawdę zgłodnieje, to coś wymyślę. Najwyżej wrócę nad klif by wskoczyć do morza i tam się najem. - W wodzie słychać bardzo dużo. Nie tylko słychać głosy, ale o też czuć drżenia - wyjaśniłam, wrzucając kolejny oderwany paseczek bekonu. - Dlatego życie tam jest niebezpieczne. Głupie syreny szybko umierają - powedziałem bez namysłu.

Connery McGallan · 2019-12-25 22:17:14

Pokiwałem głową słuchając jej uważnie, z namysłem.
- Ty nie jesteś taką - zgodziłem się zaraz. - Wiesz, to brzmi jak to co czuję ja oraz moi pobratymcy w lesie, podczas polowania. Kiedy instynkt i adrenalina nam skoczą, słyszymy, widzimy i czujemy zapach, ale także... czasami da się wyczuć bicie serca zwierzyny z drugiego końca lasu - uśmiechnąłem nieco, wspominając łowy. - Uwielbiam to. Pęd za zwierzyną, łowy, a potem szybką akcję, gdy zatapiam kły w karku. Niebezpieczne i cudowne zarazem.

Nerissa · 2019-12-25 22:22:07

Uśmiechnęłam się szczerze. Chyba pierwszy raz... Od bardzo, bardzo dawna naprawdę się uśmiechnęłam.
- Brzmi elektryzująco. Syreny raczej nie czują adrenaliny z łowów. To jak... Twoje wyciąganie jedzenia z lodówki. Po prostu, posiłek. Ale... Gdy mówisz o zatapiania kłów i pazurów to chyba umiem sobie to skojarzyć z czym innym... - szepnęłam, zagryzając wargę, a uśmiech z mojej twarzy już dawno zdazyl uciec. Jednak był tam i nie miałam zamiaru się tego wypierać.

Connery McGallan · 2019-12-25 23:07:41

- Dla naszego ludu łowy są ważną częścią także i posiłku. Uczy to nas szacunku do tego, czym się pożywiamy - wyjaśniłem syrenie. - Nasza kultura w końcu opiera się na łowach... Ale nieważne. Masz rację, to jest elektryzujące uczucie. Tęsknie w sumie za nim... jednak przez smutek, który mnie ogarniał przez ostatni czas... Nie miałem siły - skrzywiłem się rozżalony. - Jakbyś... ty nie miała siły pływać. Niby niemożliwe, a gdy już się stanie to... to tak bolesne...

Nerissa · 2019-12-25 23:12:54

- Oh... - wydusiłam z siebie tylko tyle. Choć doskonale pamiętałam jego ból, był bardzo mocny i po części nadal był we mnie, w moim wnętrzu. Jakbym nie tyle co go czuła, ale przejęła jego cześć. Choć nie było to raczej możliwe... Raczej nie. - To faktycznie przerażające - ciągnęłam dalej, wciąż tym samym beznamiętnym tonem, nie umiejąc wykrzesać z siebie ani krzty emocji. Żadnych emocji. Dopiero teraz, gdy rozmawiałam i patrzyłam na kogoś, kto przeżywał ich całą masę w jednej, krótkiej chwili. - I trochę niemożliwe.

Connery McGallan · 2019-12-26 12:26:18

- Tak, trochę niemożliwe... - powtórzyłem po niej z zamyśleniu. Dziwnie się czułem, słysząc własne słowa. Tak dawno się nawet do nikogo nie odzywałem, że gardło już mi zaschło. Popiłem herbatę i popatrzyłem miękko na Nerissę. - Syreny rzadko okazują jakieś emocje, czy tak? Czy może to tylko ty tak masz? - zapytałem ciekaw.

Nerissa · 2019-12-26 12:32:39

Zacisnęłam wargi, przez chwilę nawet się nie poruszając. Potem lekko poruszyłam głową.
- Chyba... Wszystkie tak mamy - szepnęłam, sama nie będąc do końca pewna. - Od bardzo dawna byłam sama - wyjaśniłam, wzruszajac ramionami. Zastanowiłam się chwilkę. - Gdy jestem w syreniej formie to... Nie czuje empatii. Chcę przeżyć. To jest ponad uczucia. - Zmarszczyłam brwi, dumając nad tym bardzo, bardzo intensywnie. - Wiem co to złość, zagrożenie i bezpieczeństwo. Reszta jest dla mnie... Nowością.

Connery McGallan · 2019-12-26 18:35:10

Pokiwałem głową w zamyśleniu, próbując to do czegokolwiek porównać.
- To tak, jakbym za długo był w postaci wilka. Zatraca się ludzką część, a w tym emocje, ludzkie potrzeby... - westchnąłem. - Instynkt wtedy nas pochłania. To się czasem dzieje, gdy wilkołak straci swoją miłość, albo nie może dłużej walczyć, poruszać się... - pokręciłem głową. - Może to działa podobnie. Długo spędzasz czas w swojej... syreniej... postaci, zatracasz się w niej i potrzeba czasu by otrząsnąć się z tego...

#41 2019-12-25 01:56:41

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#42 2019-12-25 14:40:05

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#43 2019-12-25 15:36:28

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#44 2019-12-25 18:12:14

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#45 2019-12-25 18:18:55

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#46 2019-12-25 20:58:27

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#47 2019-12-25 21:23:01

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#48 2019-12-25 21:30:30

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#49 2019-12-25 21:37:13

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#50 2019-12-25 21:43:31

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#51 2019-12-25 21:48:47

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#52 2019-12-25 22:02:15

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#53 2019-12-25 22:12:02

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#54 2019-12-25 22:17:14

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#55 2019-12-25 22:22:07

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#56 2019-12-25 23:07:41

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#57 2019-12-25 23:12:54

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#58 2019-12-26 12:26:18

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#59 2019-12-26 12:32:39

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#60 2019-12-26 18:35:10

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

Stopka