Piękna miłość - Syrena i wilkołak

Nerissa · 2020-11-05 22:58:26

Przyjęłam ubranie od wilka i założyłam je na swoje nagie ciało. Zapewne szybko przywyknie do tego, że trzeba się ubierać, jednak tu chodziło nie tylko o wygodne a o przyzwyczajenie. No i cały czas uważałam to za trochę bezsensowne ale przecież jedną istota nie może być się z innymi.
Wypiłam jeszcze szklankę wody a potem ruszyliśmy w drogę do miasta. Mieliśmy kawałek do przejścia i szczerze powiedziawszy nie wypełniliśmy drogi rozmowa. Milczałam, myśląc nad "rodzina", a Connery zerkał na mnie nadawczo ale również zachowywał milczenie nie wtrącając się w moje rozmyślania. Chyba byłam mu za to wdzięczna, potrzebowałam tej chwili. Aczkolwiek spacer okazał się być dla mnie bardziej męczący niż się tego spodziewałam. Wciąż próbowałam wyprzeć myśl, że jestem tak cholernie słabą istota!
- Ludzie i istoty z miasta... Jacy są? - przerwałam ciszę, chcąc dla odmiany zająć myśli o zmęczeniu rozmowa.

Connery McGallan · 2020-11-05 23:07:17

- Przyjaźni. To miasto mieszane, tutaj zazwyczaj wszyscy starają się żyć w pokoju. Ponadto władzę administracyjną sprawuje tu pół wampir, a to się rzadko zdarza. Zazwyczaj jednak ludzie kierują wszystkimi miastami... Pozostałość czasu po wojnie - westchnąłem cicho, zaraz odganiając od siebie te myśli. - Nieważne. Chodzi o to, że ludzie są przyjaźni i uprzejmi, nie wywyższają się nad istoty, a istoty żyją w pokoju, nie warcząc zbytnio na siebie - skwitowałem. - Nie jest to takie złe właściwie. Nauczyliśmy się żyć razem i nie jest to takie trudne jak się spodziewaliśmy. Koniec końców wszystkie istoty mają wspólne korzenie...

Nerissa · 2020-11-05 23:14:56

- Przestały ze sobą walczyć bo staracily na to siły - mruknęłam pod nosem, rozglądając się po lesie, który z jednej strony oświetlony byl popołudniowymi promieniami, a zielone liście szelescily na wietrze w koronach drzew. To właśnie wszyscy widzieli i ludzie i istoty. Ja jestem widziałam niemal martwa wyspę, wyspę, która ledwo oddychała, która z trudem łapała każdy kolejny oddech. - Magia wyspy jest bardzo słaba... - dodałam, zaciskając wargi. - Ale nie o tym... miasto... Czyli mieszkańcy są przyjaźni. Ale jak wygląda to miasto, opowiedz mi coś więcej - poprosiłam. - Nigdy nie byłam w mieście. Jak wiele jest tam domów? Są takie jak twoje? Większe? Czy mniejsze przez to, że musi ich być tam więcej? - dopytywałam, odganiając od siebie myśli o wyspie, którą niegdyś opuściły moje przodkinie, a która teraz była na skraju życia. Przez nas i przez nasze zaniedbanie. Przeze mnie...

Connery McGallan · 2020-11-05 23:29:29

- Mniejsze. Ciaśniej skupione. Więcej się tam dzieje. Są sklepy, w miastach rośnie handel - wyjaśniłem, choć podstawowe pojęcia o handlu i o pieniądzach już przyswoiłem Nerissie. - Sklepy z naszym jedzeniem, sklepy z ubraniami, sklepy z innymi niezbędnymi rzeczami... Najróżniejsze. No i kawiarnie, czy restauracje, miejsca gdzie możesz zjeść świetny posiłek poza domem - wyjaśniłem. - To też ważne miejsca spotkań. Istoty żyjące na lądzie są przeważnie mocno związane z innymi. Dla wszystkich ludzi czy istot życie towarzyskie życie wśród ludzi jest ważne. W takich miejscach można pielęgnować swoje relacje - wyjaśniłem. - Domy tam natomiast są mniejsze niż mój. Nie mają tyle prywatności i ogólnie są raczej mocno ściśnięte. Ale jesteś bliżej całego życia miasta więc niektórym ta mała przestrzeń w centrum miasta bardzo odpowiada...

Nerissa · 2020-11-05 23:37:33

- Rozumiem... Ma się towarzystwo, ale nie ma się przestrzeni - powtórzyłam w skrócie to czego się właśnie dowiedziałam. - Ty... Wolałeś być sam...? Tam nad wodą, przy klifach, a nie w mieście - stwierdziłam, wciąż zerkając na Connery'ego z nutą bólu. - To dlatego, że tak było ci łatwiej znosić cały ból? Czy dlatego, że tak bardzo ciągnęło cię do morza przeze mnie? - dopytywałam, sięgając po jego dłoń i ściskając ją mocno. Hm, na tyle mocno na ile umiałam. Po prostu wiedziałam, że jemu ta bliskość była bardzo, bardzo potrzebna. - Od lat pływałam pod tymi skałami - szepnęłam, odwracając wzrok. - Lata mijały dla mnie jak godziny dla ciebie...

Connery McGallan · 2020-11-05 23:42:18

Przełknąłem ślinę, nadal nie czując się na tyle silny by mówić o całym moim życiu z łatwością. Ale nie powiedziałbym tego Rissie, byłem jej silnym wilkiem, nie miałem słabości...
- Wszystko po trochu - przyznałem spokojnie. - Ból był nie do wytrzymania wśród innych. W tłumie czułem się jeszcze gorzej więc zacząłem się izlować. Było mi łatwiej... Przychodziłem tam, na klif. Kiedy siadałem i uspokajałem się. Dlatego tam wybudowałem leżę. Bo czułem się tam lepiej niż w lesie... Jednak... Po latach i bliskość wody przestała mi starczać. Trąciłem rozum Nerriso..
Odnalazłaś mnie w dobrym momencie... Pewnie bym nie miał siły się już ratować - przyznałem, starając się mówić beznamiętnie.

Nerissa · 2020-11-05 23:49:14

Znów ścisnęłam mocniej jego rękę.
- Strach przed utratą siły trzymał mnie w wodzie. Syrenom nie brak egoizmu. Lubimy być silne. Lubimy czuć się potężne. I za nic w świecie nie chcemy... Skończyć tak - powiedziałam sucho, patrząc przed siebie. - Tylko z tych głupich pobudek które okazały się niepotrzebne ze względu na to, że gdybym tylko wyłoniła się z wody i tak pierwsza istotą na którą bym wpadła, byłbyś ty, bo byłeś najbliżej. - Wzruszyłam ramionami, zerkając na wilka, który również wyglądał na obojętnego. Ale chyba taki nie był. - To dla ciebie zbyt trudne? Ta rozmowa?

Connery McGallan · 2020-11-05 23:57:21

Skrzywiłem się lekko, ale pokiwałem głową zgodnie z prawdą. Jak mógłbym się jej skłamać? To było poza moim umysłem, tak wiele rzeczy odkrywałem wciąż na nowo, miłość do serca tak wiele we mnie zmieniła... Wypełniła mnie... Stałem się jakby wszystkim tym czym nie była Nerissa. Jakby tak... Dopełniałem ją, a ona mnie, choć pewnie ona o tym nawet nie wiedziała.
- Trochę - przyznałem. - Nie łatwo wyzbyć się bólu gromadzonego w sercu przez tyle lat, w kilka tygodni, jakkolwiek pięknych. Pojawiłaś się w samą porę, jednak dość późno nadal... - pokręciłem głową. - To nie jest... Dobry moment. Może kiedyś, wieczorem gdy będziemy leżeć w łóżku... Może wtedy się wyzbędę bólu, w końcu jesteś obok. Ale tetaz... To nadal boli.

Nerissa · 2020-11-06 00:04:25

- Nie mów nic więcej w takim razie. Bądz teraz... Szczęśliwy - poprosiłam, gładząc go drugą ręką po przedramieniu. - Musisz mi mówić co cię boli. Mnie możesz spytać o wsyztsko. W mojej kulturze nie ma wstydu, nie ma chowania uraz. Wiele zapominamy, żyjemy bardzo długo w porównaniu do wszystkich pozostałych istot - szepnęłam, wzdychając cicho.

Connery McGallan · 2020-11-06 00:11:16

- Tak wiem... Nie chciałem okazać ci słabości - przyznałem szczerze. - Chcę być twoją siłą, tą którą oddałaś wychodząc dla mnie na ląd, chciałem byś odnalazła we mnie... Jednak tak jak inne istoty na lądzie jestem emocjonalny. Nawet ja, a wilki raczej są powściągliwe, a mimo wszystko... - westchnąłem głęboko. - Nigdy nie czułem się słaby. A teraz boję się i wystrzegam każdej słabości... W imię twojego bezpieczeństwa i dobra... - wyznałem miękko i szczerze zerkając na syrenę. - Bez ciebie czeka mnie los gorszy niż śmierć... Muszę cię bronić ponad wszytsko...

Nerissa · 2020-11-06 00:33:22

- Są wilki, które nigdy nie odnajdują swojego serca? - zapytałam, rozniez zerkając na niego. - Takie jak ty, tylko... Bez śmierci - bąknęłam, krzywiąc się. - Które żyją tak samotnie... Nikt im wtedy nie pomaga? Skoro rodzina jest dla ciebie taka ważna... Ważna jest pewnie i dla wszystkich wilków? A te rodziny tworzą watahę. Wataha nie dba o siebie? - dopytywałam. - Nigdy nie skoczyłbym z klifu, gdyby ta twoja ukochana rodzina ci pomagała - mwoilam bardzo spokojnie, bez emocji, oskarżeń czy podejrzeń. Po prostu wypluwalam z siebie wsyztskie słowa jakie mi ślina na język naniosła. - I po co sam opuściłeś ich okolice? Tyle rzeczy na lądzie jest dla mnie bezsensowne... - ostatnie zdanie wypowiedziałam z nutą frustracji.

Connery McGallan · 2020-11-06 00:37:50

- Byłem... Opryskliwy. Nie chciałem pomocy, chciałem mojego serca i... - pokręciłem głową. - Jestem dorosłym wielkiem. Starszym dla swojej kultury, takim który winien mieć już dziecko co najmniej jedno. Rodzina choć jest dla nas ważna, nie będzie nas do niego zmuszać. Ani zachęcać ani zniechęcać... Przynajmniej nie powinna - pokręciłem głową. - To skomplikowane, nawet dla kogoś kto żyje na lądzie całe życie. Zawodziłem ich, zawodziłem zasady, dlatego odszedłem, czułem się jak wielki zawód wielkiego Wilka. To tyle.... A brak serca u wilkołaków zazwyczaj kończy się śmiercią albo szaleństwem Risso. Nie ma szczęśliwego zakończenia po utracie serca - przyznałem dość oschle. - To straszne, ale tacy jesteśmy.

Nerissa · 2020-11-06 00:42:46

- Trochę straszne - przytaknęłam na jego słowa. - Conny ale... - Westchnęłam. Miałam ochotę dopytywać o to i dopytywać. Bardzo zaciekawiła mnie kwestia osamotnionego wilka, jego serca, lub właśnie braku serca i po prostu moja ciekawość jedynie rosła z każdym kolejnym pytaniem zamiast być zaspokajana. - Wilk taki jak ty będzie szalał, aż w końcu szaleństwo nad nim zapanuje. Ale wilk który już nie czego na serce bo oni umarło nie może ułożyć sobie życia? Znaleźć drugą ważną osobę z którą stworzy taką wyjątkową wieź jak ty i ja?

Connery McGallan · 2020-11-06 00:48:31

- Nie - odparłem szybko. - To jedna jedyna więź dla nas. Nigdy nie pojawi się drugie, lepsze czy gorsze. Kiedy umiera nasza połówka, umieramy razem z nią. Czasem szybciej, czasem wolniej, czasem sami odbieramy sobie życie... Czasem wilkołaki odbierają sobie człowieczeństwo, zostając na zawsze wilkami, zwierzętami - pokręciłem głową. - Dlatego tak panicznie otacza nas obawa o nasze serce. Tak je chronimy, tak walczymy za nie. Najsilniejszymi wojownikami są ci, którzy walczą u boku serca. Albo widząc, że ich serce jest niedaleko. Podejmują racjonalne decyzję, nie rzucają się w wir walki... Bo wiedzą, że nie mogą zginąć - dodałem jako pokrzepiający argument. - Bez serca... Jesteśmy dzicy, szaleni, samotni... Źli... W końcu bezsilni - westchnąłem ponownie. Na horyzoncie było już na szczęście widać miasto.
- Lepiej mi się poluję ostatnio. Z myślą że poluję dla ciebie jest mi łatwiej... - przyznałem szczerze.

Nerissa · 2020-11-06 01:04:52

- To okropne uzależnienie. Twoje życie nie zależy tylko od ciebie. Zależy też ode mnie... Wilk z wilkiem się rozumie. Ale ty masz za serce bezduszną i zimna istotę. Wciąż reaguje momentami jak przerażone i rozłoszczone zwierzę, sam to odczułeś nawet dziś - przypomniałam mu sytuację z rana, gdy nagle straciłam grunt pod nogami na kilka sekund. - Choć jako syrena nie złamie obietnic... Jednak inne istoty? Jak wilk może odnaleźć serce w wampirze, który jest jego naturalnym wrogiem? Lub w człowieku, który zaatakował wyspę zabijając istoty, zabijając magię tego miejsca? - pytałam z wyraźną złością w głosie. - Tak się dzieje, wilku?

Connery McGallan · 2020-11-06 01:11:09

- Nie wiem... Znam jednak takie pary i wiem że są szczęśliwi... Miłość jest potężna. Wielki Wilk podarował ją nam, swoim tworą, byśmy pokazali tą siłę, byśmy byli dumni z miłości... Być może chciała ją nas obdarzyć po tym co sam przeżył. Miłość do Atlanty... To nowe fakty, które mogą zmienić caaałą moją kulturę - parsknąłem cicho. - Chodzi mi o to... Że nawet jeśli jesteś chłodna i jeszcze nie wiesz jak to wszystko działa to i tak mogę Ci już teraz powiedzieć... Kocham cię i będę cię kochał. Z czasem osowoisz się z nowym otoczeniem, zaczniesz czuć więcej... Ale już teraz na samym początku tej drogi po prostu cię kocham. Moja miłość da mi sił - westchnąłem głęboko.

Nerissa · 2020-11-06 01:25:33

- Kochać. To ekscytujące słowo. Emanuje czymś dziwnym. Jeszcze nie wiem co ono oznacza. Dla ciebie wiele, to wynika z najprostszych obserwacji, a skoro obiecałam ci że pozostanę u twojego boku tak długo jak tylko czas nam na to pozwoli, to na pewno w końcu zrozumiem. Póki co mogę odpowiedzieć, że jestem ci wierna. A twoja siła daje mi więcej bezpieczeństwa niż mogłabym pomarzyć w ludzkiej postaci. - Uśmiechnęłam się lekko, spoglądając na Connery'ego. To wyznanie było chyba calkiem w porządku, prawda? Wydawało mi się, że mówiłam z sensem, a przede wszystkim szczerze i to, co czułam. A to było ważne... Chyba... Istoty lądowe są takie dziwne!

Connery McGallan · 2020-11-06 09:35:44

Uśmiechnąłem się czule, a ciepło rozlało się po mojej piersi.
- No dobrze kochana... Cieszę się, że... Że czuje to i że moja siła gwarantuję ci spokój. I cieszę się z twojej wierności - zapewniłem miękko i pochyliłem się, by obdarować syrenę całusem. - Może kiedyś powiesz szczerze kocham i będziesz wiedziała dokładnie co oznacza to słowo? - zauważyłem miękko, sam kryjąc cichą nadzieję. - Ale póki co już jesteśmy w mieście. Czujesz energię najróżniejszych istot? - zapytałem miękko, głaszcząc ją palcem po naszych zaciśniętych dłoniach.

Nerissa · 2020-11-06 10:34:55

- Jest słaba - szepnęłam ze smutkiem. - Czuję żal, gdy rozglądam się po wyspie - wyznałam, zerkając na wilka na chwilkę, potem zwróciłam twarz ku miastu, które rozpościerało się tuż przede mną. - Ale faktycznie... Ta magia jest różna. Ma różne natężenie i najróżniejszy potencjał - dodałam, kiwając lekko głową i skupiając się na słabym pulsie miasta. - Zapewne mogłabym... Ożywić je - stwoerdziłam, wzruszając lekko ramionami. - Myślisz że istoty z miasta wykorzystały by dobrze magię, którą bym im dała? Skoro mówisz, że mieszkańcy są przyjaźni... Czy nie będą mieli złych intencji dla wyspy?

Connery McGallan · 2020-11-06 11:28:37

Westchnąłem głęboko i spojrzałem na Risse.
- Nie wiem... Ciężko mi mówić za innych. Wielka moc to wiele możliwości, czasem dobrych, a czasem złych - przyznałem miękko. - To miasteczko jest dobre, nikt tutaj nie wykorzystałby mocy źle, tak czuję. Ale czy wyspa... Sam nie wiem, czy jest gotowa na moc. Ludzie są tu wciąż, mogliby wykorzystać nas do swoich celów, to ulepszenia siebie, naszym kosztem - pokręciłem głową. - Już raz tak zrobili. Po zniewoleniu czarodziei, za pomocą ich magii wprowadzili swoją technologię... Wiele żyć wtedy zniknęło z wyspy... Czarodzieje rozpadali się na kawałki, oddając całą swoją moc... - pokręciłem głową. - Podobno było to straszne, a do dziś dzień niewielu magów chce o tym mówić. A jeszcze więcej nie może. To zakazane - wyjaśniłem.

#441 2020-11-05 22:58:26

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#442 2020-11-05 23:07:17

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#443 2020-11-05 23:14:56

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#444 2020-11-05 23:29:29

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#445 2020-11-05 23:37:33

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#446 2020-11-05 23:42:18

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#447 2020-11-05 23:49:14

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#448 2020-11-05 23:57:21

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#449 2020-11-06 00:04:25

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#450 2020-11-06 00:11:16

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#451 2020-11-06 00:33:22

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#452 2020-11-06 00:37:50

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#453 2020-11-06 00:42:46

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#454 2020-11-06 00:48:31

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#455 2020-11-06 01:04:52

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#456 2020-11-06 01:11:09

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#457 2020-11-06 01:25:33

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#458 2020-11-06 09:35:44

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#459 2020-11-06 10:34:55

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#460 2020-11-06 11:28:37

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

Stopka