Piękna miłość - Syrena i wilkołak

Nerissa · 2019-12-24 19:54:58

Podciągnelam się do pozycji siedzącej, obserwując jak barczysty mężczyzna odchodzi, zostawiając mnie samą w pomieszczeniu. Gdy odszedł, wraz z nim odeszło ciepło jego ciała. Szkoda...
Podniosłam się z kanapy, a koc zsunął się w mojego ciała, opadając na podłogę. Czułam się trochę zagrożona. Byłam w obcym miejscu. Był tu ktoś jeszcze, prócz mężczyzny? Czy był tu tylko on... Hmmm... Sam jeden...?
Podeszłam do kredensu, powoli przeciągając palcami po gładkiej powierzchni z drewna, przyglądając się naczyniom w środku, podczas czekania na powrót Wólka.

Connery McGallan · 2019-12-24 21:33:13

Gdy wróciłem znów się nieco zestresowałem. Nerissa widocznie nie przyzwyczajona do ubioru, spacerowała nago po salonie, oglądając moje leże. Zacisnąłem wargi, podchodząc do niej bliżej z jednym z moich swetrów, oraz spodenkami.
- Proszę, okryj się - powiedziałem spokojnie, starając się nie przejmować jej... Jej ciałem. - Nikogo innego tu nie ma, ale na wyspie raczej chodzimy... W ubraniach - wyjaśniłem. Potem lekko zmarszczyłem nos, wyczuwając temperaturę jej ciała. - Syreny... Nie czują zimna, tak? Rozumiem... To... Nadal szokujące...

Nerissa · 2019-12-24 21:42:31

Szczerze powiedziawszy odetchnęłam spokojnie na informacje, że jesteśmy tylko we dwoje. Jego towarzystwo nie sprawiało, że czułam zagrożenie, wręcz przeciwnie. Czułam spokój.
- Nie marzniemy, tak - odparłam spokojnie, obracając się do mężczyzny twarzą. Naciągnęłam na ramiona sweter, czując że bardzo mu zależy na tym, abym okryła ciało. - Już... Się odkrywam - szepnęłam, znów wpatrując się w niego intensywnie.

Connery McGallan · 2019-12-24 21:50:57

- Dziękuję. Będę się czuł nieco swobodniej... - przytaknąłem. - Czy... Chcesz się czegoś napić? Herbaty, wina? - zapytałem niepewnie poprawiając jej sweter, który był dla syreny jak sukienka. Zacisnąłem nieco usta, trącając palcami jej delikatną skórę.

Nerissa · 2019-12-24 22:13:16

Pokręciłam przeczą głowa, zaciskając wargi. Czułam od niego jakieś napięcie. Kolejna rzecz której nie rozumiałam i nie wiedziałam o co chodzi. Przekrecilam głowę na bok, dostrzegając w nim też zmęczenie. Miał ciebie pod oczami.
- Muszę przywyknąć do nóg... Pochodzić w tą i z powrotem - stwoerdziłam, zagryzając dolną wargę. - Ale ty się nie krepuj - zapewnilam.

Connery McGallan · 2019-12-24 23:39:46

- W porządku. Czuj się jak u siebie, Nerisso - powiedziałem spokojnym tonem, cofając dłonie. Chwilę jeszcze patrzyłem na nią, a gdy się odsunąłem, z wolna, nieco powłócząc nogami ruszyłem do kuchni by samemu nalać sobie piwa. Potrzebowałem jakieś smaku w ustach, by wymaz smak słonej wody i próby samobójczej. Czułem się skołowany, nie tylko myślą o syrenie w moim domu, ale i myślą o tym, że to moje serce, na które tak długo czekałem, że to moja miłość, że ona mnie uratowała, że ja mam po co żyć...
- Ty... mówiłaś, że słyszałaś wołanie stąd - zacząłem po wypiciu jednego łyka gorzkiego w smaku piwa. - Co dokładnie słyszałaś?

Nerissa · 2019-12-24 23:51:16

Connery poszedł się czegoś napić, a ja powoli ruszyłam w ślad za nim, patrząc na swoje bose stopy.
- Ból - szepnęłam od razu w odpowiedzi na jego pyatnie, zatrzymując się w miejscu i przestając krążyć po kuchni. Zmarszczyłam brwi, podnoszę wzrok znów na niego. Zmarszczyłam lekko brwi, starając się przypomnieć sobie co to dokładnie było. - Ból... - powtórzyłam, bo to pamiętałam bardzo dokładnie. - Chyba rozpacz... Ktoś cię skrzywdził? - zapytałam zainteresowana, przechylając głowę na drugą stronę.

Connery McGallan · 2019-12-24 23:55:06

Skrzywiłem się. Czuła mój żal, moją depresję, moją pustkę... Jakim cudem mogła mnie wyczuć? Jakim cudem byliśmy połączeni, choć nigdy jej nie poznałem? Wilcza miłość łączy dwie istoty dopiero gdy dostrzegę choć raz swoje serce. Czyżby syrena wiedziała... wiedziała zawsze, wyczuwała mnie wcześniej?
- Nie, nikt mnie nie skrzywdził. Ale byłem samotny, bardzo samotny. Bardzo, bardzo smutny i opuszczony. Niekochany - wyznałem szczerze, uznając że nie mogę kłamać przed sercem. Uniosłem zaciekawiony wzrok na syrenę. - Wśród nas istnieje wiele legend o syrenach. Czy... to prawda, że wasza królowa żyje od tak dawna, że znała samego Wielkiego Wilka? I była jego sercem? - zapytałem zafascynowany.

Nerissa · 2019-12-25 00:05:36

Pokiwałam powoli głową.
- Atlanta jest sercem całej wyspy - szepnęłam, a moje słowa były pełne powagi i mocy. O królowej nie dało się mówić w inny sposób. Była nie tylko najstarszą z nas, ale i najpotężniejszą. Czerpała magię garściami, a potem rozporządzała nią tak, że wszystko dookoła niej było pełne magii. - Podobno bardzo kochała Wielkiego Wilka, ale... Jestem za młoda by znać takie szczegóły - powedziałam, wciąż z powagą. - Nie chcesz... Rozmawiać o bólu? Twoim bolu...? - spytałam zaraz, zastanawiając się, czy ucieka od tematu, czy po prostu nie uważa go za ważny.

Connery McGallan · 2019-12-25 00:10:43

- Nie o to chodzi... - mruknąłem, popijając jeszcze trochę alkoholu. - Nie wiesz więc wiele o wilkach, a jedna rzecz jest niezwykle ważna. Ich podstawą życia jest odnalezienie serca, swojej miłości, drugiej połówki, towarzysza i partnera życia. Bez tego, jesteśmy niepełni, źli, smutni, majaczymy i chorujemy... Ja przez to przechodziłem. Opuściłem watahę z szaleństwa, żalu, smutku... Wybudowałem ten dom, czekając na swoją miłość. Depresja i smutek był tak przygniatający... że przestałem czekać. Chciałem ukrócić swój ból i odebrać sobie życie... - westchnąłem ciężko i spojrzałem ponownie na Nerisse. - Ale... gdy ujrzałem ciebie... To tak jakbym na nowo oddychał...

Nerissa · 2019-12-25 00:19:38

Ruszyłam w jego kierunku, powolutku zmieniszajac odległość między nami. Jego Napoli pachniał bardzo intensywnie, nie podobał mi się ten zapach, więc się nieco a na niego.
- Na nowo oddychał... - powtórzyłam po nim z fascynacja. - I teraz już nie cierpisz - stwierdziłam z przekonaniem w głosie. - Za to twoje serce - ciągnęłam dalej, wyciągając dłoń do góry i układając palce płasko na jego piersi - ono bije nie tak jak powinno. Cały czas. Powinno tak być...? - dopytywałam.
Byłam zainteresowana NIM, a nie wilkami. Chciałam słuchać o NIM samym, a nie ogólnie. Co on czuł. Dlaczego tak czuł. I czy ja powinnam czuć teraz coś? Czy jeśli nie czuje to to o czymś świadczy? Tyle pytań bez odpowiedzi...

Connery McGallan · 2019-12-25 00:25:26

Odstawiłem puszkę nieco dalej, skupiając się na Nerissie, która postanowiła zbliżać się do mnie wolno, krok po kroku, coraz bliżej, przez co i mój oddech stał się głębszy. Jej zapach, jej zapach, jej osoba, jej urok, jej aura, jej delikatność, kruchość.
- Bije szybciej... Bo to ty, Nerisso - powiedziałem z wolna. - Jesteś nim, moim sercem, moją brakującą częścią - wyszeptałem zauroczony tymi słowami. - Ja... poczułem to od razu, gdy leżałaś tam u mojego boku... A teraz czuję to coraz wyraźniej i próbuję sobie to jakoś poukładać...

Nerissa · 2019-12-25 00:29:54

- Ja też próbuje - szepnęłam, pocierając kciukiem po jego koszulce, a potem opuszczając dłoń. Teraz obie moje ręce wisiały luźno wzdłuż mojego ciała. - To bardzo trudne - dodałam dosyć sucho. Śpiewem umiałam oddawać emocje, pomimo że były one mocno ograniczone, ale jednak były, a teraz, w jego mówię, nie było to dla mnie już takie proste. - Ale... Rozumiem, że teraz już cię nie boli? Prawda? To dobrze, to bardzo dobrze - stwoerdziłam z przekonaniem.

Connery McGallan · 2019-12-25 00:32:48

- Gdy tu jesteś, nic mi nie doskwiera - przyznałem, kiwając głową. Uśmiechnąłem się leciutko, a potem nieco szerzej, unosząc niepewnie dłoń, by pogłaskać syrenę po policzku. - Jak lek na każdy ból i żal... Niesamowite wiesz? Mam wrażenie, jakbym całe życie, miał zamknięte oczy - przyznałem szeptem, cofając jednak dłoń z wahaniem. - Jednak... jestem zmęczony. Śpiący... Trochę głody... Powinienem się położyć...

Nerissa · 2019-12-25 00:38:04

Znów jego ciepło pozostało na mojej skórze. Bielany czułam, jak jego palce nakreślają ślady na moim policzku. I wbrew temu, jak to brzmi, było to przyjemne. Pochłaniałam jego słowa, gęsty, wszystko... Po prostu to pochłaniałam.
- Świat ci się skończył i zaczął zaraz od nowa. Masz prawo być zmęczony, po czymś takim - zapewnilam go, zdobywając się n cieplejszy ton. Wzięłam głęboki oddech, spoglądając na napój w puszce, a potem znów na Connery'ego. - Nie pij tego już, dobrze? - poprosiłam. - Ma drażniący zapach - wyjaśniłam, marszcząc nos.

Connery McGallan · 2019-12-25 00:42:33

Pokiwałem zaraz posłusznie głową.
- Dla ciebie wszystko - wyrwało mi się szybciej niż się spodziewałem. - To znaczy... dobrze, nie będę. I tak do najzdrowszych nie należy - dodałem, krzywiąc się i sięgnąłem po puszkę tylko po to by zaraz wylać całą zawartość do zlewu. Potem wyrzucę resztę puszek z domu. Otrząsnąłem się po kilku chwilach, spoglądając jeszcze na Nerissę. - Masz rację. Świat zaczął mi się od nowa... i... to tylko dzięki tobie, Rissa... Nie wiem czy odwdzięczę się kiedykolwiek....

Nerissa · 2019-12-25 00:47:52

- Mam dużo do zobaczenia na lądzie. Myślę, że możesz bez problemu spłacić swój dług wobec mnie - odparłam, robiąc krok w tył, by oddać mu jego własną przestrzeń. - Ale najpierw musisz wypocząć. Nabrać kolorów na twarzy i przestać drżeć - zauważyłam rzeczowo, znów oglądając go od stóp do głów. - Pozwól by senność cię ogarnęła, tak będzie najlepiej...

Connery McGallan · 2019-12-25 00:53:45

Pokiwałem głową bez sporów, bo i nie było po co.
- Tak, masz rację... Możesz spokojnie tu zostać. Wszystko co moje, jest i twoje - dodałem z uśmiechem i ruszyłem w stronę schodów na piętro i do sypialni. - Będę w pokoju na piętrze... pozwolisz, że przemienię się w swoją wilczą postać? - upewniłem się jeszcze.

Nerissa · 2019-12-25 01:00:28

Zmarszczyłam brwi, ale zaraz pokiwałam głową potakujaco. W kolejnym momencie pomyślałam sobie o tym, że wcale nie musiał mnie pyatc o takie rzeczy. Był w swoim domu. Gdyby ktoś obcy był w moim "domu" to na pewno nie byłabym taka milutka. On jednak pytał, był dla mnie dobry i patrzył w taki przyjemny sposób. Czułam to wręcz w sobie, w swoim wnętrzu. Nigdy czegoś takiego nie czułam.
- Będę tutaj. Nie ruszę się stąd - powiedziałam jeszcze, zanim całkiem znikanl mi z oczu.

Connery McGallan · 2019-12-25 01:07:57

Uśmiechnąłem się szczerze, była tak miło myśleć, że ona jest gdzieś tutaj, blisko... Moje serce, Nerissa. Musiałem się uspokoić z tym wszystkim, nic o niej nie wiedziałem, a już w tej chwili mógłbym przed nią się kłaniać i całować każdy fragment jej porcelanowej skóry. To nie było zdrowe, ale wiedziałem też jak długo tego nie miałem zupełnie...
Położyłem się nago do łóżka i zaraz mieniłem się w wilka, wciskając się w wielkie poduchy, skuliłem się i bez problemu zapadłem w sen, bardzo spokojny. Choć nic dziwnego, że taki spokojny, skoro byłem już... pełny.

#21 2019-12-24 19:54:58

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#22 2019-12-24 21:33:13

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#23 2019-12-24 21:42:31

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#24 2019-12-24 21:50:57

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#25 2019-12-24 22:13:16

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#26 2019-12-24 23:39:46

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#27 2019-12-24 23:51:16

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#28 2019-12-24 23:55:06

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#29 2019-12-25 00:05:36

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#30 2019-12-25 00:10:43

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#31 2019-12-25 00:19:38

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#32 2019-12-25 00:25:26

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#33 2019-12-25 00:29:54

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#34 2019-12-25 00:32:48

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#35 2019-12-25 00:38:04

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#36 2019-12-25 00:42:33

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#37 2019-12-25 00:47:52

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#38 2019-12-25 00:53:45

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#39 2019-12-25 01:00:28

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

#40 2019-12-25 01:07:57

Odp: Piękna miłość - Syrena i wilkołak

Stopka