Coś się kroi - Wilk i Łania

Riddick Hyde · 2020-03-28 16:49:49

- Chyba instynktownie - przyznałem szczerze, ale po chwili się jeszcze głębiej zastanowiłem. - Albo w sumie to zasada, której uczą nas od małego... Nie wszystkie szczenięta co prawda się jej trzymają. Na przykład Claretta jest najlepszym przykładem wzorcowo wychowanego wilkołaka... Dagger za to jest marzycielem, myślicielem... Zręczny w walce, ale znacznie bardziej rozmyśla nad wszystkim, co czyni go słabym wojownikiem. No i nie boi się obcych, jest ciekawski... Znacznie lepiej dogadywać mu się z Jeremym, albo innymi czarodziejami - wymieniałem. - Sam nie wiem... Częściowo to instynktowne, ale częściowo podyktowane przez to jak dorastaliśmy - posumowałem.

Primrose Caladium · 2020-03-28 18:45:15

Pokiwałam głową ze zrozumieniem.
- Jednak cały czas ktoś się wyłamuje z tych waszych zasad - szepnęłam, uśmiechając się szeroko. - Dagger to cudowny chłopak, bardzo go lubię i cieszę się, że jest taki jaki jest - przyznałam się, zerkając na Ridda. - Szanuję waszą tradycję, ale wspieram w myślach każą ciekawą istotę. Bo jestem świadoma jak trudno walczyć z własna ciekawością - podsumowałam ze śmiechem.

Riddick Hyde · 2020-03-28 19:56:10

- Całe szczęście, nie musisz z niczym walczyć kochanie - powiedziałem miękko, obejmując ją czule. - A Dagger... On pewnie też nigdy nie oprze się ciekawości. Jet niezwykłym wilkiem, to prawda... Ale jak mówiłem Claretta jest niezwykle twarda. Ma swoje wyobrażenie tego jak powinna wyglądać, jak się zachowywać i jak powinno wyglądać jej serce - pokręciłem głową. - Przed nią długa droga zrozumienia, że nie zaplanuje wszystkiego - zaśmiałem się cicho. Powoli dochodziliśmy już do granicy lasu, którą przekroczyliśmy ostatnio wczoraj w nocy.
- Wilki są pozornie skomplikowane. Tak naprawdę to proste stworzenia, które chcą po prostu kochać najmocniej jak się tylko ta.

Primrose Caladium · 2020-03-28 20:03:07

- To wiem! Kochanie i bycie kochanym jest najważniejsze. W rodzicie, jak i od ukochanej osobie. I dobrze, rodzice uczą swoje dzieci miłości w najpiękniejszy sposób, kochając się nawzajem i pokazując dzieciom że miłość jest piękna. Wiem to! - zapewniłam z zadowoleniem. - Moi rodzice też mi to pokazywali, miło się na nich patrzy...

Riddick Hyde · 2020-03-28 20:09:51

Uśmiechnąłem się szczerze do mojego serca i pokiwałem głową.
- Masz rację, miło - przytaknąłem. - U nas miłość jest... jak coś wrodzonego. Nawet najbardziej zatwardziałe serce znajdzie swoją miłość - westchnałem. - Zawsze uważałem, że to naprawdę romantyczne, co jest w sumie dość zabawne przy okazji. Czarodzieje szukają romantyzmu i to oni są myślicielami i uczuciowcami, a jednak to wilki mam wrażenie są znacznie bardziej "romantyczne". Miłość na całe życie, serce ma większe znaczenie niż ja sam... - wzruszyłem rozbawiony ramionami. - Kiedy byłem mały dużo czytałem różnej literatury i obyczajowe i romantyczne powieści pisały właśnie czarodziejki. Erotyki wampiry, ale to inna sprawa.

Primrose Caladium · 2020-03-28 20:15:34

Parsknęłam śmiechem.
- Czarodzieje myślą o romantycznej miłości non stop, w praktyce wychodzi różnie, bo z natury jest im ciężko wejść w relację. Dziadek opowiadał, że uganiał się za babcią kilka lat - wyjawiłam. - Zanim ona odważyła się pozwolić mu zrobić coś więcej niż złapać za rękę - dodałam i zachichotałam. - Mówił, że przeżył w swojej głowie chyba 9 żyć, zanim naprawdę się coś stało. Ale zakochał się w niej na zabój... Za to babcia... Gdy jeszcze żyła, opowiadała, że też była zakochana w dziadku, ale miała tyle obaw, że musiała się z tym oswoić. Na co dziadek zawsze się wtrącał i z rozbawieniem wytykał jej "TYLE LAT KOCHANA?!". - Roześmiałam się radośnie, wspominając babcię. - Wilki mają tą pewność, że TO WŁAŚNIE TA OSOBA, a nie żadna inna. - Uśmiechnęłam się łagodnie. - To niesamowite - powtórzyłam któryś raz z kolei już tego ranka.

Riddick Hyde · 2020-03-28 20:24:20

- Każdy ma swoją magię - podsumowałem spokojnie, kiedy wchodziliśmy już do wioski. Stół biesiadny był już sprzątnięty, a spalona doszczętnie statua Wielkiego Wilka była właśnie usuwana, by zaraz na jej miejsce wstawić nową, która już czekała obok. Z uśmiechem popatrzyłem na nowe dzieło. Było łagodniejsze, tutaj nie był przedstawiony Wielki Wilk Obrońca, a raczej Wielki Wilk Miłosierny.
- Podobno... - zacząłem głosem, którym zawsze opowiadałem Primrose historie związane z Wielkim. - Podobno magia odnajdujących się dwóch serc nie została nadana wilkołakom przez naszego stwórcę, a dzięki innej, potężniejszej magii - powiedziałem nieco tajemniczo. - Jakoby Wielki Wilk związał się za życia z samą magią wyspy, a po jego śmierci, wyspa wpoiła w każde wilcze serce tyle miłości ile Wielki Wilk obdarował wyspę - westchnąłem w zamyśleniu.

Primrose Caladium · 2020-03-28 20:56:05

Zagryzłam mocniej dolną wargę. Serce zabiło mi szybciej z ekscytacji. Popatrzyłam na mojego wilczka szeroko otwartymi, zaciekawionymi oczami.
- Mówisz, że Wielki Wilk związał się z samą magią? - powtórzyłam pytająco, zadziwiona tymi słowami. - Nie wiedziałam, że magia wyspy, jako tako, sama w sobie ma jakieś kształty. Od zawsze wyobrażałam ją sobie bardziej coś w rodzaju energetyzującego wiatru... Jak to możliwe? - dopytywałam dalej, zaciskając mocniej palce na ramieniu wilka.

Riddick Hyde · 2020-03-28 21:04:21

- To wyższa magia, znacznie wyższa niż jakakolwiek magia jaką śmiałem poznać - westchnąłem ciężko. - Może czarodzieje więcej o tym wiedzą? Dla mnie od dziecka było oczywiste, że jeśli jesteś siłą tak potężną, to nie musisz posiadać jakiekolwiek formy. Jednak magia wyspy z jakiegoś powodu przyjęła formę, kształty, stała się kobietą... - uśmiechnąłem się lekko. - Wiesz, ona jest tak zagadkową postacią w historii wyspy, że aż ciężko ją sobie wyobrazić...

Primrose Caladium · 2020-03-28 23:16:29

- Ale... Istniała naprawdę? - pytałam dociekliwie. - A jeśli istniała, to musiała zostawić po sobie jakiś ślad, kogoś kto dowiedział się o niej czegoś i to przekazał dalej... I ktoś tam coś pozapisywał - wymamrotałam, gdy zatrzymaliśmy się przed wejściem do domu Alfy. - No wiem że Wielki Wilk znał ja bardzo dobrze i ją kochał... Ale... Hmm... Po kimś tak ważnym powinny zostać ślady - wymamrotałam, zagryzajac na koniec wargę w namyśle. - Jelsi ktoś miałby coś wiedzieć, to tylko wioski czarodziejów - stwierdziłam po chwili.

Riddick Hyde · 2020-03-28 23:29:09

Uśmiechnąłem się lekko do Primrose, opierając się o belkę przed schodami i przyglądając się zaciekłej minie mojego serca.
- Możesz zapytać Jeremy'ego, jeśli na niego wpadniesz. Albo zabiorę cię kiedyś do znachorki, jego mamy,, u której kupujemy zapas wilczego serum - zaproponowałem z uśmiechem. - Mieszkają bardziej na wschód, stąd /Fortis jest na zachód, a drugie większe miasteczko na północy/. - Szczerze mówiąc jest całkiem blisko, jeśli wiesz jak się poruszać po lesie - wyjaśniłem. - W każdym razie oni są czarodziejami z małej osady. Ciężko to nazwać wsią, to kilka domków i ryneczek... Dagg kiedyś tam był, mówił że wszyscy chodzą boso, i mają na szyjach zawieszone kamienie szlachetne, a we włosach kwiaty - uśmiechnąłem się rozbawiony jego wielką fascynacją czarodziejami.

Primrose Caladium · 2020-03-28 23:36:23

Zachichotalam. Znów zagryzlam wargę a po chwili pokiwałam potakujaco głową.
- Tak, zdecydowanie. Chciałabym się tam kiedyś z tobą przejść - dodałam, uśmiechając się szeroko. - A że idą gorące dni, to nie będzie problemu z marznieciem po drodze. - Zaśmiałam się. - A wilki nigdy nie były ciekawsze postaci, dzięki której tak naprawdę... Zawdzięczacie swoją romantyczna miłość aż do śmierci? - zapytałam, unosząc brew. - Nie macie swoich książek o niej...? Jakiś domysłów?

Riddick Hyde · 2020-03-28 23:45:30

Westchnąłem ciężko przeczesując palcami włosy.
- Nazywa się ją Atlanta - zacząłem z wahaniem. - I prócz tego, że jest żywą energią, która przyjęła ludzką postać, oraz stworzyła wyspę, gdzie magia stworzyła nas, istoty... Uh, oczywiście to tylko legenda, nie ekscytuj się za bardzo, ale mówi się, że Atlanta jest syreną i żyję w wodach Atlantis - powiedziałem miękko. - Niestety teksty historyczne wilków niemal nie istnieją, przez małe osady i brak wspólnego silnego dowodzenia nigdy nie zjednaliśmy się w duże watahy, dopiero teraz powoli watahy przypominają takie jak ta. Jednak z tekstów, oraz badań, historycy wnioskują, że Wielki Wilk nie tylko żył, ale był jedynym czystej krwi wilkołakiem posiadającym magiczne zdolności. Technicznie nie jesteśmy dziećmi, a tworami Wielkiego - opowiadałem, stając się tego tłumaczenia jakoś nie zaplątać. - Jego biologiczne dzieci to także dzieci tego tworu, bogini, czy jak tam zwał, syreny Atlanty. Syreny - wyjaśniłem, drapiąc się znów za uchem. - Jednak to niemalże mitologia, Prim... Któż faktycznie wie czy miłość Wielkiego Wilka i Atlanty była prawdziwa? Do dziś nie mamy nawet pewności jak Wielki Wilk wyglądał, jak się narodził, czy urodził się człowiekiem czy zwierzęciem... To miliony pytań, które zatarł czas, oraz burzliwa przeszłosć. Ta przed ludźmi, oraz ta po Wojnie.

Primrose Caladium · 2020-03-28 23:52:18

Moje oczy otwierały się coraz szerzej i szerzej i szerzej i... Wspominałam że otworzyłam je naprawdę szeroko? Jeśli zaraz nie mrugne, to chyba wyschną i wypadną.
- Jak się nie ekscytować TAKĄ historia?! - zapytałam niemalże oburzona. Czułam wręcz motyle w brzuchu, moje myśli biegały w tą i z powrotem po całej głowie robiąc tam straszny bałagan w poszukiwaniu jakichkolwiek wzmianek o syrenach na Atlantis. - Czemu na wyspie nikt nic nie mówi o... Syrenach? Bo było ich wiecej, co nie? Nie była tylko jednak... Czy była? - dopytywalam, podrygując. Takie informacje były dla mnie niemal jak narkotyk.

Riddick Hyde · 2020-03-28 23:58:37

- To jedyne istoty których ludzie nie dosięgli - powiedziałem ponuro. - Straszna Wojna, przez którą niemal wymarły wampiry, Kapłani czarodziejów zostali wymordowani, a wilki zniewolone... Wszystko to odbiło się na tym, że największe persony tej wyspy straciły życie oraz bezcenną wiedzę - westchnąłem ciężko. - Syreny zostały w pamięci najstarszych, jako opowieści. Czasami mówi się o nich w formie żartu, albo legendy, mitologii.... Zapytaj dziadka, czy zna jakąś opowieść o Atlancie - zaproponowałem. - O stworzeniu, które nauczyło wilki kochać, czarodziejów czarować, a wampiry odczuwać pożądanie... - uśmiechnąłem się półgębkiem.

Primrose Caladium · 2020-03-29 00:03:27

Pokiwałam głową, choć miałam wrażenie, że gdyby dziadek wiedział cokolwiek już tysiące razy opowiedziałby mi tą historię. Ale mimo wszystko i tak miałam zamiar go dopytać o to. Nigdy nie zaszkodzi, a nóż się czegoś dowiem.
- To nie może być żart, mitologia czy legenda... - stwierdziłam, wciąż zamyślona. - Za dużo w sobie łączy taką jedna mała postać... Eh... A może? - mruknęłam, spoglądając w błękitne oczy mojego wilczka. - Wybacz... - wymamrotałam zawstydzona swoim nagłym wybuchem. - Lubię gdy mi opowiadasz takie rzeczy, to ekscytujące!

Riddick Hyde · 2020-03-29 00:10:13

Zaśmiałem się cicho i pokiwałem ze zrozumieniem głową.
- Dobrze kochanie ale teraz chodźmy i zjedz coś porządnie. Moi rodzice na pewno coś dla nas przygotowali. No i czas pochwalić się słojem ze świetlikami - podsumowałem miękko. - Poszukam coś w swoich książkach może znajdę więcej takich opowieści. Będę miał co czytać Ci przed snem - dodałem lekko rozbawiony szczerą ekscytacją mojego serca.

Primrose Caladium · 2020-03-29 00:20:48

Pokiwałam głową z zadowoleniem, zgadzając się na wszystko. Riddick z radosnym uśmiechem otworzył mi drzwi, a ja weszłam przodem, on zaraz za mną. Nie musieliśmy długo czekać na powitanie rodziców Riddicka i bliźniaków. Mama Ridda uściskała mnie bardzo mocno (była naprawdę silna! przez chwilę się zastanawiałam czy będę mogła złapać kolejny oddech!) mówiąc że tak się cieszy, że jej syn mnie ma. Oczywiście potem wyściskała równie mocno i Ridda. Pan Hyde rowniez mnie uściskał, choć zdecydowanie ostrożniej, a mimo to i tak poczułam, że pomimo lat, wciąż ma siłę, poklepał też swojego syna po ramieniu. Pochwaliliśmy się świetlikami, a pani Hyde zaraz zagoniła nas do jedzenia, wspominając że na pewno za mało jem. Choć nie jadłam, ale rozglądając się po wilczycach od razu mogłam dostrzec że były po prostu mocniejszej postury, choć wciąż wiele z nich zachwycało pięknem, były też niezwykle silne, a nie to co ja. Mnie w trzech ruchach umial powalić Dagger, który według Ridda miał średnia technikę walki. Więc pewnie dlatego wydawało jej się że muszę być niejadkiem.
Gdy już zjedliśmy, poszliśmy do Riddicka na górę, gdzie przysiadłam na łóżku, obserwując jak mój ukochany szuka książki, o której wcześniej wspominał.
- Hm... Myślisz że Dagg i Clara będą chcieli poćwiczyć ze mną tak jak w zeszłym roku? - zapytałam zaciekawiona.

Riddick Hyde · 2020-03-29 00:26:00

- Jasne czemu mieliby nie chcieć z tobą trenować? - zauważyłem zamyślony szukając książki z legendami Atlantis na półce. - już mi zapowiedzieli że będą chcieli latem częściej ze mną pomieszkiwać, więc będziesz musiała się przygotować na dwójkę szalony wilczków oraz ich przyjaciela czarodzieja - parsknąłem. - Ale dobrze. Odpoczynek od lasu im się bardzo przyda. Muszą się oswoić też w końcu z życiem w zwykłym mieście...

Primrose Caladium · 2020-03-29 00:32:08

- Oh, pomieszkiwać z tobą? - mruknęłam zaskoczona. Bycie tylko we dwoje bardzo sprzyjało mojej ciekawości seksualnej, ale trojka dzieci mogłaby je trochę mocno ostudzić... - Znaczy... - Uśmiechnęłam się zmieszana i zawstudzina. - Fajnie że będą z tobą więcej przebywać. Na pewnie potrzebują starszego brata i dobrze im zrobi nie tylko miasteczko, ale też twoja obecność. Oni cię uwielbiają - przypomniałam mu z uśmiechem. - Hmm... A pytam o te treningi bo się po prostu zastanawiam, czy będą mieć czas... Czy sami nie mają swoich... No i też nie chcę żeby którekolwiek z nich czuło się poszkodowane z powodu tego, że miały mieć czas z tobą a nie z tobą i że mną - mruknęłam, słabo się uśmiechając.

#441 2020-03-28 16:49:49

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#442 2020-03-28 18:45:15

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#443 2020-03-28 19:56:10

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#444 2020-03-28 20:03:07

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#445 2020-03-28 20:09:51

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#446 2020-03-28 20:15:34

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#447 2020-03-28 20:24:20

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#448 2020-03-28 20:56:05

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#449 2020-03-28 21:04:21

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#450 2020-03-28 23:16:29

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#451 2020-03-28 23:29:09

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#452 2020-03-28 23:36:23

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#453 2020-03-28 23:45:30

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#454 2020-03-28 23:52:18

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#455 2020-03-28 23:58:37

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#456 2020-03-29 00:03:27

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#457 2020-03-29 00:10:13

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#458 2020-03-29 00:20:48

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#459 2020-03-29 00:26:00

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

#460 2020-03-29 00:32:08

Odp: Coś się kroi - Wilk i Łania

Stopka