Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

Zaff Leeches · 2019-01-21 21:09:06

REZYDENCJA LEECHES

UKRYTY POKÓJ

można się do niego dostać tylko przez zamknięte na trzy spusty (z czego dwa anty-magiczne) drzwi z sypialni Zaffa. Okna są stale zamknięte z anty-magicznego szkła.

Radella Tillman · 2019-01-23 19:33:04

Przeprowadzka dała mi coś, czego nie zaznałam w domu. Prawdziwy spokój. Przez pierwsze tygodnie całkiem mi to pasowało. Nie trudno było znaleźć pracę z moimi umiejętnościami, nawet w momencie gdy nie miałam skończonych studiów. Dobrych czarodziejów ludzie sobie cenią.
Miasto z którego pochodziłam, było głośne, a ja z natury nigdy taka nie była. Gwar i chałas z ulicy niesamowicie mnie stresował, był bardzo niekomfortowy. Choć nie lubiłam też głuchej ciszy. Taka kompleta samotności trochę mnie przerażała. Potrzebowałam choćby szumu drzew, czy wody, muzyki.

- Dobry wieczór, pani Murray. - Kiwnęłam głową z uśmiechem sąsiadce, schodząc po schodach klatki schodowej.
Opatuliłam się ciepłym szalikiem, ale nie wzięłam czapki. Tegoroczna jesień nie zapowiadała się na bardzo zimną. Poza tym, dziś jakoś bardzo nie wiało. Idąc ulicą pochylałam głowę, wbijając wzrok w kafelki i swoje stopy. Dopiero gdy wyszłam nieco z miasta, na podmiejskie tereny, odetchnęłam z ulgą, niepewnie podnosząc wzrok. Kręciło się tu zdecydowanie mniej ludzi, było spokojniej. Od czasu do czasu potrafiły przebiec jakieś dzieci goniąc się lub ścigając, albo jakiś biegacz, czy para spacerująca wieczorem. Bez tego całego szumu i przepychania się. Szkoda, że tutaj nie było bloków. Ale właśnie to czyniło te okolice niezwykle urokliwą.
Mogłam spacerować nawet do późna w nocy, czasem mi się to zdarzało, ponieważ traciłam kompletnie poczucie czasu. Cicho nuciłam pod nosem ulubione melodie, czy piosenki, milknąc gdy tylko zauważyłam kogoś na horyzoncie.

Zaff Leeches · 2019-01-23 20:01:39

Minąłem dziewczynę, łapiąc z nią kontakt wzrokowy. Była niezwykle urodziwa, niewinna, ale przede wszystkim jej zapach, jej słodki zapach, w dodatku kuszący czystością jakiej pełne były młode damy, dziewice...
Minęliśmy się jednak, a ja dałem znać dwójce moim sług, że to ona. Jeden zaszedł ją od tyłu, przykładając szmatkę ze substancją usypiającą, a drugi pomógł ją przeeskortować do białego vana. Uśmiechnąłem się pod nosem, a kły błysnęły mi w słabym świetle.
Mój cel, upatrzony od blisko miesiąca. Idealnie, wszystko zgodnie z planem.

Radella Tillman · 2019-01-23 21:23:06

Ocknęłam się nagle. Wzdrygnęłam się czując nieznany mi zapach pościeli w której spałam. Nie mogłam się jeszcze przez moment podnieść, zeżarła mnie kompletnie panika. W końcu złapałam oddech i zerwałam się z łóżka zataczając się na bok, bo nogi mi się trzęsły.
- Gdzie ja jestem...? - szepnęłam, rozglądając się spanikowana na bok. Opadłam na kolana, łapiąc gwałtownie oddech. Zacisnęłam powieki, próbując sobie cokolwiek przypomnieć bo póki co miałam kompletną pustkę w głowie. Musiałam... sobie... wszystko... przypomnieć...

Przez cały dzień... choć trudno było mi to dokładnie stwierdzić, rozglądałam się po kilku pomieszczeniach, szukając wyjścia. Były jedne drzwi, których nie dało się otworzyć i okna, które tak naprawdę nie były oknami, a jedynie lampami imitującymi światło dzienne.
Byłam uwięziona.
Chodziłam po pomieszczeniach, płacząc, krzycząc i trzęsąc się na zmianę. Chciałam stąd wyjść. Dlaczego ktoś mi to zrobił? Bałam się, potwornie się bałam. Chciałam wrócić już do swojego domu. DO prostej, codziennej rutyny. Powiedzieć dzień dobry pani Murray przy wyjściu rano, minąć te same dzieciaki co zawsze, które pędziły do szkoły, potem mężczyznę z dużym psem, kupić w sklepiku słodką bułkę i dojść do pracy. Spotkać tych samych ludzi co zawsze, a potem tą samą drogą wrócić do domu i wieczorem wyjść na spacer lub kawę.
Ale tkwiłam tutaj.
Światła zaczęły przygasać, zwiastując noc. Miło, że przynajmniej tyle było mi dane. Choć przecież nie miałam pewności jaka pora dnia jest na zewnątrz. Nic nie wiedziałam. A gdy lampy zgasł jeszcze bardzo długi czas siedziałam przy drzwiach, próbując otworzyć je najróżniejszymi zaklęciami. Byłam tak wykończona, że ledwo doczołgałam się do kanapy i zasnęłam.
Gdy się ocknęłam, posiłek już na mnie czekał. Z przyjemnością wypiłam ciepły napój i zjadłam ciepłe jedzenie. Ktoś tu wszedł. Zostawił jedzenie i zostawił mnie. Samą. W tej głuchej ciszy. Nieznajomym miejscu...!
Kolejny raz się rozpłakałam.

I tak było przez kolejne "dni". Naliczyłam ich chyba w sumie sześć, albo siedem. Nie byłam co do tego pewna. Gdy zasypiałam i się budziłam, jedzenie znów na mnie czekało. Próbowałam udawać że śpię, ale wtedy nikt nie przychodził. Albo nie spałam bardzo długo, myśląc, że może przyjdzie mając wyrzuty, że mnie nie nakarmił. Ale nie zrobił tego.
Po kilku nocach kombinowania zrezygnowałam i skupiłam się znów na drzwiach i zaklęciach szepcząc przy tym błagania i lejąc łzy aby mnie wypuścił, ale mój oprawca albo ich nie słyszał, albo nie miał zamiaru na nie reagować.

Zaff Leeches · 2019-01-23 21:32:11

Wedle moich wcześniejszych ustaleń, jak i doświadczeń ze spanikowanymi więźniami wiedziałem, że tydzień wystarczy, by zaczęli tracić nadzieję. Oczywiście, wtedy zjawiałem się ja, wybawiając ich od największego ich strachu - samotności i izolacji. I mimo iż byłem oprawcą, byłem też jedyną istotą, którą zobaczą na oczy w tym miejscu.
Gdy czarodziejka spała, wślizgnąłem się przez drzwi do pokoju, wraz z jej śniadaniem. Pożywne, bogate w żelazo i magnez, oraz gorąca czekolada, by wzmocnić krew. Gdy jej powieki, okolone cieniami od płaczu uniosły się, ja czekałem już przy stole, z władczym uśmiechem.

Radella Tillman · 2019-01-23 21:38:58

Na początku myślałam, ze mi się tylko śni. Ale gdy postać nabrała ostrości byłam w stu procentach pewna, że to nie moja wyobraźnia. Wystraszona zerwałam się i przeczołgałam na drugi koniec kanapy, na której często zasypiałam. Przycisnęłam do piersi poduszkę, zasłaniając nią też połowę twarzy i obserwując postać szeroko otwartymi, przerażonymi oczami.
- K-ki-kim j-je-je-jesteś...? - wydusiłam z siebie rozdygotana. - W-wypuść mnie, b-błagam... Chce do d-domu... - wymamrotałam na powrót czując narastającą panikę. Oczy mi się znów zaszkliły.

Zaff Leeches · 2019-01-23 21:42:19

- Nazywam się Zaff - odparłem miękkim głosem. - Zabrałem cię z tamtej małej klitki, którą nazywałaś "domem" do siebie - dodałem. - I nie wypuszczę cię. Nie mam na razie nawet takiego zamiaru - podsumowałem informacje, a potem wskazałem na śniadanie na stole. - Jesteś głodna? Przyniosłem ci jedzenie. Gorącą czekoladę lepiej pić, gdy jest gorąca - zmieniłem temat.

Radella Tillman · 2019-01-23 21:49:23

Kilka łez spłynęło mi po policzkach.
- Ch-chciałabym w-wyjść i wrócić d-d-do m-mojego d-do-domu... - wyszeptałam wystraszona, mówiąc już tak cicho, że prawie nie dało się mnie zrozumieć. Mężczyzna był tak pewny siebie i patrzył na mnie bardzo intensywnie, że aż bolał mnie od tego brzuch.

Zaff Leeches · 2019-01-23 21:52:57

- Wyjdziesz, kiedy ja tak powiem - powiedziałem miękko. - A póki co, radziłbym się posłuchać osoby, która cię porwała - dodałem, lekko unosząc brwi, na łzy czarodziejki. - Nie bazgraj się. Szczerze mówiąc byłem zaskoczony, że nikt cię nie szuka. Minął tydzień, a nikt nie zgłosił zaginięcia, czy nie prosił o pomoc w szukaniu cię - wzruszyłem lekko ramionami. - Uważam, że to straszne, że nikt cię nie szuka.

Radella Tillman · 2019-01-23 21:59:31

Jego słowa spowodowały, że poczułam się bardzo, bardzo źle. Uświadomił mi, że jestem kompletnie sama. Nikt nie wpadnie na pomysł by mnie szukać przez najbliższe miesiące. Niedawno zapłaciłam czynsz na kolejne trzy miesiące, a gdy przestanę się pojawiać w pracy, po prostu mnie zwolnią, wyślą powiadomienie, które zalegnie w skrzynce na listy.
Sama. Kompletnie sama. Z oprawcą.
Znów coś we mnie pękło. Schowałam twarz w poduszce, czując jak przesiąka moimi łzami. Ile ich już wylałam? Ile jeszcze wyleje? Na ile mi jeszcze wystarczy? Tydzień samotności nie był niczym przyjemnym. Byłam już tym zmęczona. Dzwoniło mi w uszach.

Zaff Leeches · 2019-01-23 22:04:55

Westchnąłem ciężko, wywracając oczami. Delikatna dusza się znalazła. Wstałem od stołu i podszedłem do czarodziejki z kubkiem czekolady. Usiadłem nieopodal na kanapie, jednak nie za blisko.
- Nazywasz się Radella, prawda? - zacząłem raz jeszcze. - Imię prawdziwej czarodziejki - dodałem. - Będę ci mówił Ella, w porządku? Podoba mi się tak - uznałem od razu i wyciągnąłem do niej kubek czekolady. - Wypij. Jest smaczna i podniesie cię na duchu.

Radella Tillman · 2019-01-23 22:53:06

Pociągnęłam nosem, odsuwając poduszkę od twarzy. Pokiwałam z wolna głową, ocierając dłońmi twarz. Policzki i tak miałam mokre, ale przynajmniej już nic po nich nie ciekło.
- N-nikt tak do mnie nie mówi - powedziałam jedynie i wyciągnęłam trzęsącą się rękę w jego stronę, aby wziąć od niego kubek z ciepłym napojem. Nie chciałam aby się ponownie powtarzał. Nie wiedziałam do jak wielu rzeczy jest się w stanie posunąć.
Nie umknęło jednak mojej uwadze to, że był miły. A jego ton miekki, choć żuć było z niego dumę, móc i wyższość, co bardzo, ale to bardzo podnosiło mi ciśnienie.
A jeszcze bardziej się spięłam dostrzegając jego błyszczące kły. Mój Boze. To nie jest żaden psychopata. To wampir.
Zrobiło mi się niedobrze na myśl co mnie czeka. Zapewne cała pobladłam. Musiałam się mocno skupić i zacisnąć palce na uchu kubka żeby nie wypuścić go z trzęsących się rąk na siebie.

Zaff Leeches · 2019-01-23 22:57:52

- Nie przeszkadza mi bycie pionierem w tym temacie - podsumowałem i rozsiadłem się na kanapie. - A więc, jak mówiłem, to chyba nie w porządku. Zostać tak porzuconym... Nim cię wybrałem, starałem się cię obserwować - zacząłem. - Ale zauważyłem, jak z niewieloma osobami miałaś stały kontakt. Pewnie prześladowało cię uczucie samotności, prawda? - uznałem, wodząc wzrokiem po twarzy Elli. - To straszne. Wybacz, że zmusiłem cię do tygodnia samotności, bałem się jednak jak zareagujesz od razu, pierwszego dnia - wyjaśniłem.

Radella Tillman · 2019-01-23 23:02:24

Moje serce zaczęło szybciej bić, zaczęłam też szybciej oddychać. Zacisnęłam zęby, nie chcąc się ponownie rozpłakać.
- P-przepraszasz m-m-mnie? - wydusiłam z siebie przez zaciśnięte gardło, spoglądając na niego z przerażeniem. Ale tylko na kilka sekund. Potem znów wbiłam wzrok w kubek z parującym napojem.
Zaraz ja będę jego napojem. Co robić? Co ja mam zrobić?

Zaff Leeches · 2019-01-23 23:09:48

- Zgadza się. W końcu płaczesz przeze mnie. Wypada za to przeprosić - uznałem. Zmrużyłem lekko oczy, próbując odgadnąć jej myśli. Zastanawia się jak uciec? Obawia się o swoją przyszłość? Może już zauważyła jakiej rasy jest jej porywacz? - Podoba ci się pokój? Starałem się zaopatrzyć biblioteczkę w dobre książki. Gdybyś chciała coś jeszcze dodać do pokoju, możesz mi dać znać - zmieniłem temat. Musiałem cały czas trzymać się bycia uprzejmym u spokojnym, łatwiej było mi wtedy zaufać...

Radella Tillman · 2019-01-23 23:14:39

- Chciałam wyjść - mruknęłam. - Nie chce czytać... Chce wyjść, błagam... - szelnelam, wpatrzona w kubek.
Czułam się potwornie zmieszana. Bałam się go. Pomimo że był taki miły. Że chciał mi ułatwić przebywanie tu. Ale o wypuszczeniu mnie nie chciał słuchać. Mimo wszystko nie mogłam przestać prosić. Rozmawiałam z wampirem który mnie tu uwięził! Czemu był taki mily...? Było by łatwiej gdyby taki nie był. Mogłabym... Mogłabym.... Sama nie wiem. Przecież nie zacznę krzyczeć. Boje się głośno przy nim oddychać.

Zaff Leeches · 2019-01-23 23:19:32

- Powiedziałem ci, że nie ma nawet takiej opcji - odparłem, kręcąc głową. - Nie wyjdziesz stąd, Ella, przynajmniej na razie nie - podkreśliłem. - Jednak jeśli chcesz, mogę ci pobyt tu, umilić na inne sposoby... Na przykład, mogę ci osobiście przynosić jedzenie. Pewnie obecność czyjakolwiek, nawet moja, będzie pomocna w głuchej ciszy - zaproponowałem.

Radella Tillman · 2019-01-23 23:26:38

Pokiwała mi z wolna głową, w końcu upiajajc kilka łyków czekolady. Była naprawdę bardzo smaczna.
- Będzie b-bardzo pomocna - przytaknęłam mu, bo pewnie miał racje. Teraz o tym nie myślę, bo mi już tak nie piszczy w uszach, ale gdy wyjdzie... Znów będzie cicho. Nie chciałam by tak było.
Musiałam się chwilę zbierać do tego, aby znów się odezwać. Zdarzyłam wypić całą czekoladę z kubka. Ale wcaz było mi trochę niedobrze, przez poprzedni natłok myśli.
- G-dzie... Gdzie jestem...? - spytałam, przełykając gule w gardle.

Zaff Leeches · 2019-01-24 07:53:17

- W mojej rezydencji - odparłem. - Nie martw się, szczerze mówiąc nie ma tu nikogo poza mną i służbą. Oh, czasem wyprawiam bale. Ale to kiedy nie mam gości - wyjaśniłem, obserwując czarodziejke. - Może zjedz śniadanie? Myślenie na pusty żołądek nic nie da - stwierdziłem.

Radella Tillman · 2019-01-24 10:23:00

Znów pociągnęłam nosem i odstawiłam pusty kubek na bok.
- Źle się czuje - mruknęłam, wbijając wzrok w podłogę i znów przyciągając do siebie nadal mokra od moich łez poduszkę. - Zjem... - Odchrząknęłam, zaciskając palce na poduszce jeszcze bardziej. - Później...

#1 2019-01-21 21:09:06

Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#2 2019-01-23 19:33:04

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#3 2019-01-23 20:01:39

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#4 2019-01-23 21:23:06

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#5 2019-01-23 21:32:11

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#6 2019-01-23 21:38:58

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#7 2019-01-23 21:42:19

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#8 2019-01-23 21:49:23

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#9 2019-01-23 21:52:57

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#10 2019-01-23 21:59:31

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#11 2019-01-23 22:04:55

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#12 2019-01-23 22:53:06

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#13 2019-01-23 22:57:52

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#14 2019-01-23 23:02:24

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#15 2019-01-23 23:09:48

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#16 2019-01-23 23:14:39

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#17 2019-01-23 23:19:32

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#18 2019-01-23 23:26:38

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#19 2019-01-24 07:53:17

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

#20 2019-01-24 10:23:00

Odp: Syndrom sztokholmski - wampir i czarodziejka

Stopka