Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

Sirius Rin · 2019-01-03 16:16:56

Musiałem powstrzymać się od skrzywienia. Gdy ją siedziałem na uczelni, jakieś wampiry uganiały się za moją Zathurą? Jednak cieszyło mnie, że nazwała ich problemem, a nie możliwością do wzięcia pod uwagę. Ale co będzie,gdy jednak do kogoś się zbliży, a zacznie odpalać ode mnie...? Wytrzymam to? Może powonieniem jej powiedzieć ale... To były przypuszczenia ia czarodziejki, które przez ostatnie miesiące Margo intensywnie we mnie kiełkowały. Może wcale tak nie było. Może była po prostu dla mnie ważna i już?
Podniosłem się z miejsca i razem zaczęliśmy przygotowywać blat, a ja powoli i spokojnie opowiadałem o mieście i o pokazach, którymi faktycznie bardzo się ekscytowałem.
- Przecież to nie problem, pojechać w tym roku na pokaz do stolicy czarodziejów - stwierdziłem w którymś momencie, gdy już kończyliśmy przygotowania. - Moglibyśmy się razem wybrać. Nie chciałabyś...? - Uśmiechnąłem się delikatnie.

Zathura Rin · 2019-01-03 17:16:50

Westchnęłam, wzruszając lekko ramionami, kiedy nakładałam nam jedzenia na talerze.
- Nie wiem, Siri... Wiesz doskonale, że od dawna już się stąd nie ruszałam - mruknęłam. - Ostatnio gdy byłam poza miastem, to za czasów moich studiów - parsknęłam. - Pomyślimy. Może się przekonam? I odwiedzimy twoją przyjaciółkę, Myr - dodałam z lekkim uśmiechem. - Gdzie jemy? W jadalni? - zapytałam, choć wiedziałam, że nie lubi jadać w tym olbrzymim pomieszczeniu. Taki mały teścik, czy to nadal jest mój Siri, czy jednak już nie...

Sirius Rin · 2019-01-03 17:35:56

Parsknąłem, biorąc nasze talerze.
- Jasne, Zathura - mruknęłam, rozbawiony i ruszyłem w stronę wyjścia. - Zjedzmy na tarasie. Chciałbym pooddychać świeżym powietrzem i dokładnie porozglądać się dookoła. Tyle mnie tu nie było... - powiedziałem z melancholią.

Zathura Rin · 2019-01-03 17:42:28

Pokiwałam głową, zadowolona z wyniku testu. To był mój Sirius.
- Oczywiście - przytaknęłam. - Od jakiegoś czasu próbuję zaopiekować się ogrodem, ale zupełnie mi to nie idzie... Chyba w końcu znajdę jakiegoś ogrodnika w mieści by pomógł tym biednym rośliną - westchnęłam. Usiedliśmy na zdobionych, metalowych krzesłach przy stoliku. Ja z krwią w kieliszku, a Sirius z winem (nie przywykłam jeszcze, że mój chłopiec pija już wino). Uśmiechnęłam się delikatnie do niego.
- Dobrze mieć cię już z powrotem... Dzień wydawał się nudniejszy bez twoich rewelacji, a czas dłużył się niemiłosiernie od wschodu do zachodu - westchnęłam.

Sirius Rin · 2019-01-03 18:01:17

- Chyba zawsze dzień ci się dłużył - zauważyłem rozbawiony, przysuwając nieco krzesło bardziej w jej stronę. - Ja nie chciałem spać w nocy, a ty za dnia - dodałem uśmiechając się. Doskonale pamiętałem, że czasami nawet do takiego stopnia się denerwowałem, że siedziałem z podręcznikiem cały dzień pod jej drzwiami i poruszałem się dopiero gdy otworzyła drzwi.

Zathura Rin · 2019-01-03 18:05:58

- Tłumaczenie, że ja śpię za dnia, a grzeczne wilczki nocą w końcu przestało starczać - zaśmiałam się szczerze. - Niestety to nadal obowiązuje, mój drogi. Śpisz w nocy, gdy ja poluję, a ja za dnia, gdy ty się uczysz, albo pracujesz - dodałam pouczająco. - A ty zapewne masz zamiar się dalej tego nie stosować - dodałam rozbawiona cicho.

Sirius Rin · 2019-01-03 20:10:59

- Dlaczego wciąż tak się tym przejmujesz? - mruknąłem z lekka niezadowolony, choć wiedziałem przecież dlaczego. Chclaa mojego dobra. - Przecież bez problemu mógłbym się przestawić. Zajmie mi to niewiele czasu. A będziemy mogli spędzić ze sobą więcej czasu... - zauwazylem, posyłając jej ciepły uśmiech. - A przynajmniej póki nie pracuje. Później zobaczę, czy mogę taki tryb połączyć i z tym... - ciągnąłem uparcie.

Zathura Rin · 2019-01-03 20:18:35

Pokiwałam głową.
- Wiem, że mógłbyś Sirius. Jednak zawsze chciałam byś pamiętał o tym kim jesteś - dodałam. - I to nie tylko przez pełnię - dodałam i westchnęłam cicho. - Ale w porządku. Będzie miło spędzać z tobą noce... Jednak postaraj się częściej sypiać nocą, dobrze? - uśmiechnęłam się słabo. - Pewnie nie raz się zdarzy, że będę musiała gdzieś wyjść, więc wtedy i tak nie będziesz spał, bo będziesz ze mną... - wzruszyłam ramionami. - Zobaczymy. Ja jedyne czego chce to twojego dobra, to wszystko - uśmiechnęłam się znów łagodnie.

Sirius Rin · 2019-01-03 20:33:35

- Wiem, Zathura... - szepnąłem, spokojnie jedząc. - Nigdy nie miałem żadnych wątpliwości co do twoich wszystkich intencji. Sęk w tym, że nie jestem już chłopcem. Widzisz to przecież, wiesz, że nie jestem już mały - mruknąłem, przyglądając się wampirzycy z dokładną uwaga.

Zathura Rin · 2019-01-03 20:41:26

Przez chwilę wpatrywałam się w Siriusa w milczeniu. Oboje na siebie patrzyliśmy na siebie w ciszy, jakby łącząc się nicią porozumienia.
- Tak, tak doskonale wiem, że nie jesteś już małym chłopcem - pokiwałam w końcu głową, odwracając wzrok na jedzenie. - Jesteś już dorosłym, silnym mężczyzną - dodałam z uśmiechem dumy. - Bardzo mądrym i dobrze wychowanym...

Sirius Rin · 2019-01-03 21:02:36

- Co oczywiście zawdzięczam tobie - dodałem szybko, aby tego nie pominąć. - Pomimo, że wielu cię wyśmiało,a jeszcze więcej wyparło się. To nie umyka i mojej uwadze. Z czasem zrozumiałem, że to nie jest takie naturalne, że tak nie jest zawsze. - Widzac, że nie chce już złapać ze mną kontaktu wzrokowego, również wróciłem do jedzenia. - Choć w tobie to właśnie to było naturalne. - Uśmiechnąłem się bardziej do siebie. - Wiesz, że bardzo ci za to dziękuję? Za to wszystko co dla mnie zrobiłaś?

Zathura Rin · 2019-01-03 21:10:26

Uśmiechnęłam się łagodnie.
- Wiem. Choć nie musisz - zapewniłam. - Cieszę się, z dni poświęconych tylko tobie - dodałam łagodnie. - Że przychodziłeś do mnie, siadałeś na kolanach, mówiłeś szczerze co ci leży na sercu, a ja choć nie mogłam ci zapewnić wszystkiego... Starałam się jak mogłam - westchnęłam. Upiłam łyk krwi, a potem zerknęłam na Siriusa. - Ale teraz już nie muszę ci w niczym pomagać... Wy mężniałeś, zmądrzałeś i już nie potrzebujesz rad zbzikowanej wampirzycy - parsknęłam.

Sirius Rin · 2019-01-03 22:31:17

- Ale zdecydowanie wciąż liczę się z jej zdaniem i opinią - zaznaczyłem, patrząc na nią miękko. - Wcale nie jesteś zbzikowana, Thura. Jesteś wyjątkowa, a to przecież zupełnie różne rzeczy. - Odłożyłem sztućce na talerz, gdy skończyłem jeść i oparłem się wygodnie na krześle, wzdychając cicho i rozglądając na boki. - Chyba, że zaczęłaś bzikować jakoś niedawno? - powiedziałem rozbawiony, zerkając jedynie kątem oka na piękną wampirzycę.

Zathura Rin · 2019-01-03 22:34:44

- Nie bardziej niż zwykle - zaśmiałam się. - Ale prócz tego, że odganiam harpie czające się na rodzinę Rin, próbowałam wrócić do zawodu. Zajmuje nudę, a jestem w tym dobra - stwierdziłam z niezbędną dumą, znów biorąc łyka krwi. - Oh, no i mniej chlubne, ostatnio piję za dużo ludzkiej krwi. Staram się znów wrócić do zwierzęcej... Ale to nie to samo - spojrzałam na kieliszek. - Nie chciałam nigdy do tego doprowadzić, mówiłam ci kiedyś...

Sirius Rin · 2019-01-03 22:39:30

Pokiwałem powoli głową z powagą.
- Może potrzebujesz tego? Zregenerujesz się i nabierzesz znów sił na długi czas - powiedziałem cicho w zamyśleniu. - Będę zwracał ci na to uwagę. Będzie ci prościej. Chyba, że nie chcesz, bo wolisz sobie poradzić sama... Nie chcę cię denerwowac,a krew to dosyć drażliwy temat - zauważyłem.

Zathura Rin · 2019-01-03 22:53:35

Pokręciłam głową, z cichym westchnieniem, które tak bardzo nie pasowało do całej mojej osoby.
- Ja... Nie radzę sobie sama, Siri - przyznałam niechętnie. - Potrzebuję kogokolwiek, bym nie zbzikowała naprawdę. Robię już cokolwiek, by coś robić. Wychodzę do wampirów, szukam towarzystwa gdziekolwiek... Nigdy nie wytrzymywałam długo sama, nawet przed tobą... Ale teraz... - westchnęłam przecierając oczy. - Naprawdę cieszę się, że wróciłeś. Potrzebuję cię, by być... sobą.

Sirius Rin · 2019-01-03 23:01:09

Nie wiedziałem co do końca maja znaczyć te słowa. I czy powiem się cieszyć, bo jestem ważną częścią jej życia, czy płakać, bo jednak chyba nie jestem tą, którą bym chciał być.
- Ja też - przyznałem, uśmiechając się i wybierając jednak tą pierwszą opcję. - Teraz będę już z tobą. I pomogę ci że wszystkim, bardziej niż kiedyś. Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć. Nigdy ci się nie odwdzięczę, nawet nie będę próbować. Po prostu nchce abyś żyła spokojnie. - Wziąłem głęboki oddech. - Bez blokowania - dodałem rozbawiony.

Zathura Rin · 2019-01-03 23:08:33

Uśmiechnęłam się i uniosłam wzrok na Siriusa. Nadal nie mogłam uwierzyć, że to to samo dziecko, które trzymałam przy sercu, gdy rodzice go zostawili. Że opiekowałam się, przewijałam, uczyłam chodzić, mówić, każdą czynność jaką Sirius potrafi, nauczyłam go ja.
Jednak patrzyłam na dorosłego, pięknego mężczyznę. Wilka, jednak o manierze wampira. Był wyjątkowy. Czułam to całym sercem. Jednak miałam zbyt duży mętlik w głowie, by zrozumieć, dlaczego aż tak mi go brakowało, czego mi naprawdę brakowało.
- Dziękuję Siri - uśmiechnęłam się. - Nie musisz się nigdy odwdzięczać - dodałam, unosząc prosto głowię, dumnie. - Ale jeśli zapewnisz mi spokojne życie, będę ci także dozgonnie wdzięczna...

Sirius Rin · 2019-01-03 23:28:37

- No to całkiem długo w takim razie - parsknąłem śmiechem. - Wydajesz się być zmęczona - zauważyłem z troską. - Może ja posprzatam, a ty się położysz? - zaproponowałem. - Szczerze mówiąc i tak chciałbym się przejść trochę. Później pewnie też padnę na łóżko i zasnę twardo jak kamień - stwierdziłem. - Mogłabyś na spokojnie odpocząć...

Zathura Rin · 2019-01-03 23:33:14

Uśmiechnęłam się, kiwając głową.
- Tak, odpocznę... To dobry pomysł - przytaknęłam. - Przyjdziesz potem do mnie? Pogadamy jeszcze nim ty pójdziesz spać - zaproponowałam, dopijając zawartość kieliszka i wstając od stolika. - Teraz masz rację, drzemka dobrze mi zrobi. Jakbyś czegoś potrzebował, będę w pokoju - dodałam.

#161 2019-01-03 16:16:56

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#162 2019-01-03 17:16:50

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#163 2019-01-03 17:35:56

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#164 2019-01-03 17:42:28

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#165 2019-01-03 18:01:17

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#166 2019-01-03 18:05:58

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#167 2019-01-03 20:10:59

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#168 2019-01-03 20:18:35

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#169 2019-01-03 20:33:35

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#170 2019-01-03 20:41:26

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#171 2019-01-03 21:02:36

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#172 2019-01-03 21:10:26

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#173 2019-01-03 22:31:17

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#174 2019-01-03 22:34:44

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#175 2019-01-03 22:39:30

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#176 2019-01-03 22:53:35

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#177 2019-01-03 23:01:09

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#178 2019-01-03 23:08:33

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#179 2019-01-03 23:28:37

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#180 2019-01-03 23:33:14

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

Stopka