Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

Sirius Rin · 2018-12-30 14:22:23

Posiadłość rodu Rin... /opis/

Zathura Rin · 2018-12-30 23:29:23

Gdybym tamtego dnia nie wybrała się na leniwy spacer, czysto relaksacyjny, chłopiec prawdopodobnie nie dożyłby poranka.
Był wieczór, gdy postanowiłam przewietrzyć się w lesie. Miałam za sobą ciężki dzień przepełniony dokumentami i różnymi aktami prawnymi, które miałam opisać dla pewnej rodziny wampirów, po drugiej stronie miasta. Oczywiście za sowitą zapłatę. Więc wybrałam się na spacer, znanymi mi ścieżkami. Nie odchodziłam dalej niż powinnam, nie chciałam opuścić swojej posesji, ponieważ wilkołaki na dalszych peryferiach rozpoczęły sezon łowny.
Nie usłyszałam go z początku, ale od razu wyczułam. Intensywną, słodką woń, jaką tylko malutkie dzieci z siebie wydają. Dopiero potem usłyszałam ciche, zmęczone kwilenie.
Bez zastanowienia, pchana podświadomym instynktem ruszyłam w stronę zduszonego płaczu dziecka, a gdy zobaczyłam brudne, chude maleństwo, płaczące już z zamkniętymi oczkami i zdartym gardziołkiem… Nie zwracałam uwagi na specyficzny odór wilczej krwi. Bez zastanowienia przycisnęłam dziecko do swojej piersi i najszybciej jak mogłam - a mogłam szybko - wróciłam do swojej rezydencji.
Przez pierwszy tydzień chciałam uczciwie oddać chłopca do jego rodziny. Z tego powodu udałam się nawet do najbliższej wioski wilkołaków, z maluchem. Nikt jednak nie wiedział nic o dziecku, ani żeby którakolwiek wilczyca z watahy nosiła je przez kilka miesięcy pod sercem. Odmówiły przyjęcia wilka. Nie chciały nie swojego potomka, więc mały wilkołak został w rękach wampira.
Byłam jedyną istotą, która mu została. Moja znajoma, wampirzyca z mniejszej rodziny, radziła mi bym oddała dziecko do sierocińca. Znajdowało się tam wiele takich jak on - porzuconych, nieznanego pochodzenia, hybryd różnych istot. Jednak gdy spoglądałam mu w oczy, zdawałam sobie sprawę jak bardzo bezbronny jest ten malec, oraz jak bardzo mnie potrzebuje. Nie opiekunki z ośrodka, tylko właśnie mnie - kogoś kto się nim zaopiekuje.
Któż inny jak nie ja nadawał się do opieki nad małym wilkołakiem jak nie ja?
Mina czarodzieja, gdy wykupiłam zapas eliksirów uspokajających dla wilkołaków podczas pełni, była bezcenna.

Kolejne kilka miesięcy z dzieckiem były wbrew pozorom cudowne. Od zawsze wiedziałam, że chciałabym wychować maleństwo, ale jako iż z małżeństwem mi się nie spieszyło, postanowiłam sobie zostawić przyjemność bycia matką na późniejszy okres. Widocznie los chciał inaczej.
Często odwiedzałam też społeczność wilkołaków, by zaczerpnąć od nich wiedzy na temat ich wychowania - skoro nie chcieli przyjąć dziecka, to mogli mi chociaż udzielić pomocy. Z zaskoczeniem przyjęli moją prośbę o pomoc. Odpowiedziano bardzo szczegółowo na nurtujące mnie pytania (“Czy go karmić? Młode wampirki zazwyczaj poi się krwią… Nie?” albo “Kiedy zacznie się zmieniać? Mam się obawiać krwiożerczego bobasa?”), a potem wyproszono uprzejmie z wioski. Oraz zakazano się zbliżać. Cudownie?
Dlatego mając minimalną ilość informacji musiałam jakoś uchować to biedne dziecko. Stosowałam się wielu wskazówek wilków, odnośne wychowania potomstwa, jednak wiele ich sugestii odnośnie pozostawienia dziecka samemu w lesie, albo zaprzestanie pomocy, gdy dziecko się zrani… Niektórych nie mogłam przestrzegać, były absurdalne! Postanowiłam sama go wychować, zgodnie z moją kulturą i tradycją.
Dopiero później zorientowałam się, że nauczyłam wilkołaka jak być wampirem.

Nazwałam go Sirius, tak jak najjaśniejsza i jedna z najbliższych gwiazd południowego nieba, położona w gwiazdozbiorze Wilka. Uznałam, że to dobre imię dla wilkołaka, choć się nie znałam. Brzmiało bardzo wampirzo mimo wszystko…
Uczyłam go wielu rzeczy. Wilczych, takich jak polowanie i walka, dyscyplina i prawdomówność. Wszystkie cnoty wilków były mu znane. Ponadto uczyłam go też bardziej wampirzych rzeczy - przebiegłości, powagi, zachowania w towarzystwie, oraz przy stole. Był dobrze wychowanym, spokojnym, lecz ciekawym świata i pełnym wigoru dzieckiem.
Dzieckiem, które nim się obejrzałam bardzo, bardzo kochałam.
Uczyłam go chodzić, uczyłam go jeść przy stole, uczyłam go wszystkiego, co sama umiałam. A Sirius słuchał się mnie grzecznie, podążał za mną i ufał mi jak żadne stworzenie na świecie.

Gdy miał już sześć lat zdecydowałam się go posłać do szkoły. Wiedziałam, że będzie się wyróżniał - był wilkołakiem, jednak wychowałam go na wampira. Nawet jego krew miała inny, przyjemniejszy zapach (pyszna mieszanka gorzkiej i słodkiej czekolady). Wierzyłam jednak, że w szkole, którą dzieliły dzieci ludzi, wilków, wampirów, oraz hybryd różnych małżeństw, Sirius odnajdzie się i pozna przyjaciół, będzie się uczył, oraz wracał szczęśliwy do mnie do domu, opowiadając co ciekawego dziś robili w szkole.
Tak się jednak nie stało. Po pierwszym tygodniu wrócił z płaczem do domu, a uspokajanie mojego chłopca trwało całą noc. Po drugim, gdy Sirius wrócił cały w siniakach, wypisałam go z tej budy. Wtedy też zadecydowałam, że będzie uczył się w domu, z dala od tych niewdzięcznych, nietolerancyjnych żmij. Zatrudniłam odpowiedniego wampira do nauki przedmiotów ścisłych, a sama uczyłam go historii, kilku języków, gry na fortepianie oraz podstaw astronomii. Jednak to właśnie mój przyjaciel, z zawodu fizyk, Isaac rozpalił w nim taką żądzę nauki.
Wiedziałam, że będzie wielki.

Gdy miał dziesięć lat, w noc spadających gwiazd zabrałam go do lasu, na polanę w środku gęstego boru. Tak jak ja, znał te drzewa doskonale, choć tak daleko się jeszcze z nim nie zapuściłam. A powinnam. Nie był już takim dzieckiem. Był silnym chłopcem, odpowiadającym sile wilków. Wiedziałam doskonale, że wilkołaki pełnoletnim obywatelem swojej społeczności mianują szesnastolatków, jednak ich wychowanie było tak odmienne od wampirzego, że Sirius… Miał szansę otrzymać odpowiednie wykształcenie, oraz być dzieckiem jeszcze te kilka lat. Wampiry, tak jak ludzie i czarodzieje, pełnoletność osiągały w wieku lat dwudziestu, gdy mogli wybrać kontynuację kształcenia się, czy porzucenia tego dla pracy, ale teraz… Teraz jeszcze się tym nie przejmowałam. Był słodkim chłopcem, który kochał gwiazdy i trzymał mnie teraz za rączkę, pełen przejęcia.
- Odeszliśmy już wystarczająco daleko od świateł miasta, by mieć piękny widok na dzisiejszy pokaz - uznałam przystając i zdejmując z pleców plecak. Wyjęłam z niego koc, który rozłożyłam na trawie. Gdy Siriusz usiadł na nim, nakryłam go mniejszym kocykiem, kaszmirowym, jego ulubionym.
- Ekscytujesz się? - zapytałam, siadając obok chłopca i tak jak on, zadzierając głowę.

Sirius · 2018-12-31 00:49:06

Wpatrywałem się szeroko otwartymi oczami w błyszczące niebo.
- Bardzo. Ta noc będzie niezwykła - szepnąłem, otulajac się ciaśnirj kocem. - I jesteśmy tak daleko...! - dodałem, spoglądając na wampirzyce. - Dlaczego akurat dziś postanowiłaś zabrać mnie dalej, Thura? - zapytałem grzecznie.

Zathura Rin · 2018-12-31 00:51:41

- Chciałam byś zobaczył lepiej gwiazdy - powiedziałam spokojnie, sięgając do jego złocistych włosów delikatnie go głaszcząc po głowie. - Dziś wschodzą wyjątkowe gwiazdy, wiesz? - uśmiechnęłam się do chłopca, opuszczając na chwilę głowę, by móc na niego popatrzeć.

Sirius · 2018-12-31 00:57:06

- Wiem! - przytaknąłem z uśmiechem, wpatrując się w Thurę. - Ale możesz opowiedzieć jeszcze raz. O wszystkim. Bardzo, bardzo lubię sluchac, gdy opowiadasz mi o gwiazdach - wyznałem cicho, wiedząc, że i tak dosłyszy każdy mój szept. Zadarłem znów brodę do góry, aby móc patzrec na błyszczące gwiazdy na czarnym niebie.

Zathura Rin · 2018-12-31 01:05:04

Uśmiechnęłam się rozczulona, wracając spojrzeniem do gwiazd.
- A więc dobrze. Widzisz ten gwiazdozbiór? Wilka. Słynny gwiazdozbiór Wilka, którego możemy widzieć tylko i wyłącznie tutaj, na południu. Gdy wchodzi na tyle jasno by go rozpoznać, jest to dla wilkołaków czas święty. Obchodzą różne święta, organizują huczne festyny, wszystko na cześć Wielkiego Wilka, który według legend był pierwszym wilkołakiem, dającym początek tej rasie - opowiadałam, intonując dokładnie całą historię. - Czy widzisz najjaśniejszą gwiazdę w całym zbiorze? Jest tak jasna i piękna, że wilkołaki nadały jej imię. To imię, to Sirius. Najważniejsza gwiazda, gwiazdozbioru Wilka - spojrzałam teraz na chłopca z delikatnym uśmiechem. - Właśnie tak dałam ci tak na imię, byś nigdy nie zapomniał o swoich wilczych korzeniach. Jesteś najważniejszą gwiazdą, Siriusie - zakończyłam, zresztą jak zawsze. Sama też uwielbiałam tą opowieść.

Sirius · 2018-12-31 01:09:52

Uśmiechnąłem się.
- Mam imię najważniejszej gwiazdy - mruknęłam, zapatrzony w niebo. - Zobowiązujące imię. Muszę o nie dbać i nosić z dumą - odparłem jak zwykle. Przez chwilę milczałem. - My też moglibyśmy urządzić sobie kiedyś małe święto...? - zapytałem nagle, znów zwracając wzrok na swoją opiekunkę. - Następnym razem... - dodałem.

Zathura Rin · 2018-12-31 01:12:17

Pokiwałam głową.
- Możemy je urządzić w rezydencji - zgodziłam się. - Chciałbyś kogoś zaprosić? - zapytałam, zerkając na chłopca, otulonego kaszmirowym kocykiem, który z lekko rozdziawionymi ustami wpatrywał się w niebo.

Sirius · 2018-12-31 01:14:34

- Ciebie - powiedziałem rozbawiony. - Sam przygotuje sale, tą małą, z kominkiem. Przesunę kanapy i przystrojenie. Dobrze? Zrobimy tak? - dopytywałem pełen nadziei. Choć Thura rzadko mi odmawiała, jednak najgrzeczbiej było zapytac. I pewnić się.

Ostatnio edytowany przez Sirius (2018-12-31 01:15:24)

Zathura Rin · 2018-12-31 01:19:28

Zaśmiałam się cicho, kryjąc wstyd. Jak mogłam pozwolić, by Sirius przeżywał swoje cudowne, dziecięce lata sam, tylko ze mną... Nie miał przyjaciół, nie przepadał za wychodzeniem z domu... Nie chciał przyjaciół i to była moja wina.
- Oczywiście, że możesz. Możemy to zrobić nawet w tym roku - uznałam. - Wilk będzie lśnił na niebie jeszcze przez miesiąc, jeśli chcesz może zdążysz przed tym jak zniknie z nieboskłonu? - zauważyłam łagodnie.

Sirius · 2018-12-31 01:25:33

- Mógłbym? - upewniłem sie. Wampirzyca pokiwałam potakująco głową, a ja zachwycony zrzuciłem z siebie koc aby ją przytulić w podziękowaniu. - Dziękuję. Muszę pomyśleć, jak to będzie wyglądać. Pomożesz mi z znaleźć w bibliotece książkę o tych świętach? Jestem ich ciekaw.

Zathura Rin · 2018-12-31 01:29:47

Pokiwałam głową, otulając go ramieniem i głaszcząc po plecach.
- Oczywiście, wilczku - powiedziałam łagodnie i westchnęłam melancholijnie. - Dawno, jeszcze przed tym jak się pojawiłeś, odwiedzałam czasem wioskę wilkołaków, która mieści się w tych lasach. Daleko, daleko... Widziałam jak obchodzili Święto Wielkiego Wilka. Ognisko, tańce, śpiewy, obfite jedzenie, piękne stroje ze skór najróżniejszych zwierząt... Wszystko było tam dzikie, jak nieposkromiona siła wilka...

Sirius · 2018-12-31 01:31:47

Zmrużyłem oczy w zamyśleniu.
- Czy ja też kryje w sobie tę siłę? - zapytałem zaciekawiony, próbując wszystko pojąć najlepiej jak tylko umiałem. - Nigdy nie obchodziłem tego święta... To źle? - dopytywałem zaniepokojony.

Zathura Rin · 2018-12-31 01:35:59

- Nie Sirius, to nic złego - zapewniłam spokojnie. - I tak, kryjesz w sobie siłę, wielką siłę wilkołaka - dodałam, a z tyłu głowy cichy głosik podpowiadał mi groźnie "za rzadko się przemienia". - Samo to, że jesteś po części człowiekiem, a po części wilkiem, jest niesamowite - zapewniłem.

Sirius · 2018-12-31 01:47:00

- Nie rozumiem czemu to takie niesamowite - powiedziałem szczerze. - Wciąż mówisz, że to niezwykłe... Ale w książkach piszą tylko owilkach,czarodziejach i wampirach czystej krwi - zauwazylem, zagryzając policzki w zamyśleniu

Zathura Rin · 2018-12-31 08:15:01

- Siri, odkąd poznaliśmy ludzi, a ludzie poznali nas, każdy przejaw magii jest niezwykły - zauważyłam. - A ty jesteś jeszcze bardziej niezwykły - uśmiechnęłam się szczerze, tuląc go do siebie. - Odkąd cię znalazłam, wiedziałam, że nie jesteś tylko wilkołakiem, choćby dlatego, że wolałeś kaszmirowy kocyk od ściółki leśnej - uśmiech mi troch zelżał. - Jesteś najlepiej wychowanym wilkołakiem, oraz najbardziej szczerym wampirem. I dla mnie, jesteś niezwykły...

Sirius · 2018-12-31 10:47:17

Uśmiechnąłem się szeroko na jej słowa, czując w środku takie przyjemne ciepło. No i przede wszystkim czując dumę z tego kim jestem.
- To dzięki tobie - dodałem jeszcze, aby na pewno nie pominąć tego elementu. - Oh, patrz Thura! - zawołałem wyciągając rączkę w stronę nieba. - Zaczyna się, przeleciala pierwsza gwiazda - powiedziałem i zaśmiałem się,bo w końcu oboje wiedzieliśmy,że to nie gwiazdy spadają.

Zathura Rin · 2018-12-31 10:49:57

- Pomyślałeś życzenie? - zapytałam się ze śmiechem, kładąc na koc, by widzieć całe niebo. - To ważne, pierwsza spadająca gwiazda dzisiejszego wieczoru należy do ciebie - dodałam, czule.

Sirius · 2018-12-31 10:59:33

Chciałbym zostać w domu rodu Rin jak najdłużej się da. Nie chciałem wyjeżdżać. Nie lubiłem tego. Chodzenie na zakupy do miasta było zawsze dla mnie niezbyt przyjemne. Byli tacy, którzy posyłali mi uśmiechy, ale wiele par oczy patrzyli nieprzyjaźnie. Nie rozumiałem jego, w końcu sam nigdy nikogo nie skrzywdziłem,starałem się...! A tak naprawdę tylko Thura mnie doceniała. Naprawdę mnie doceniała.
Położyłem się spokojnie obok wampirzycy, nie odrywając wzroku od nieba.
- Tak, ale nie mogę ci powiedzieć, bo się nie spełni! - odparłem z uśmiechem.

Zathura Rin · 2018-12-31 11:10:38

- Wiem skarbie, nie przejmuj się. To będzie twoja tajemnica - powiedziałam łagodnie, wpatrując się w roziskrzone niebo i nakrywając go kocem. Sama byłam przyzwyczajona do zimna, ale martwiłam się o chłopca, czy jemu nie przeszkadza. Isaac kpił ze mnie, że trzęsłam się o tego dzieciaka. Ale właśnie tak było...
- Gdybyś przysypiał, to daj mi znać, zaniosę cię do domu - powiedziałam, całując go lekko w czoło.
Chciałabym, by Sirius już nigdy mnie nie opuścił... Zawsze był ze mną...

#1 2018-12-30 14:22:23

Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#2 2018-12-30 23:29:23

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#3 2018-12-31 00:49:06

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#4 2018-12-31 00:51:41

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#5 2018-12-31 00:57:06

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#6 2018-12-31 01:05:04

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#7 2018-12-31 01:09:52

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#8 2018-12-31 01:12:17

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#9 2018-12-31 01:14:34

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#10 2018-12-31 01:19:28

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#11 2018-12-31 01:25:33

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#12 2018-12-31 01:29:47

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#13 2018-12-31 01:31:47

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#14 2018-12-31 01:35:59

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#15 2018-12-31 01:47:00

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#16 2018-12-31 08:15:01

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#17 2018-12-31 10:47:17

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#18 2018-12-31 10:49:57

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#19 2018-12-31 10:59:33

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#20 2018-12-31 11:10:38

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

Stopka