Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

Sirius Rin · 2019-01-10 19:47:47

- Masz trochę wad... No trudno, przymknęna to jedno oko- mruknąłem, zamykając jedno. - Albo dwa - dodałem, zamykając też drugie z rozbawionym uśmiechem. Nie chciałem o tym myśleć. Nie chciałem drążyć tego tematu. Potrzebowałem chwili sam na sam żeby to ogarnąć. A teraz byłem obok Zathury, bardzo blisko...
Traciłem jej nos swoim, uśmiechając się lekko.

Zathura Rin · 2019-01-10 19:59:11

Zaśmiałam się cicho, znów czując to ciepło, rozchodzące się po moim ciele. Byliśmy blisko, tak blisko siebie... A ostatnio i tak wszystko co związane z Siriusem działało na mnie jak magnes, ale teraz... teraz to było coś innego.
Kiedy on miał zamknięte oczy, ja miałam je otwarte. Przyglądałam się jego lekkiemu zarostowi, wyraźnych kościach policzkowych i szerokiemu uśmiechowi... Kosmyki złotych włosów łaskotały mnie w twarz, jak pewnie jego łaskotały moje pojedyncze pasemka włosów. Z namysłem przeciągnęłam dłońmi z rąk Siriusa, wzdłuż jego ramion, barków, na kark, wsuwając palce w jego włosy na karku. Ostrożnie, delikatnie.
- Wybaczysz mi moje wady? - zapytałam nieśmiało, nosem obok nosa, z jego dłońmi na moich policzkach, a moich na jeg kaku. Patrzyłam na wszystko spod przymniętych powiek, niczym w pół śnie.

Sirius Rin · 2019-01-10 20:09:36

Nic nie odpowiedziałem, przechylając niepewnie głowę. Nie otwierałem oczu, miałem wrażenie, że to by zepsuło ten moment. Póki nie widziałem wyrazu jej twarzy, byłem w pełni pewien, że to ja tego chcę, że naprawdę i szczerze chcę ją pocałować. Musnąłem jej wargi swoimi i nie spotkałem się z żadnym sprzeciwem.
To była wystarczająca odpowiedz na jej pytanie?

Zathura Rin · 2019-01-10 20:14:04

Wypuściłam powietrze z płuc, lekko popychając kark Siriusa w moje usta. Też nie protestował. To jednocześnie było takie dziwne, sama wybierałam mu imię, jednak... Z drugiej strony czułam, że to inny Sirius. Że to jest mężczyzna, on dorósł, on nie potrzebuje już mojej pomocy. Teraz to ja, panicznie potrzebowałam jego.
Drugi, trzeci i czwarty... każdy kolejny pocałunek, pozbawiony niepewności. Uzmysłowiłam sobie dopiero teraz, że nie nauczyłam go nigdy całować, więc mimowolnie byłam dumna, że tak doskonale sobie radził...
Powinniśmy przestać? Co powinniśmy zrobić?

Sirius Rin · 2019-01-10 20:20:04

Nasze serca na chwilę zwolniły, a potem ruszyły szybko, jakby chciały nadrobić tą chwilę zwłoki.
Przesunąłem dłońmi w dół na jej kark, zostawiłem tam jedną z nich, a drugą przełożyłem na jej bok, przyciągając bliżej. Póki co pocałunki były dosyć płytkie, głównie ocieranie się o siebie warg, sprawdzanie granic... Właściwie to nie czułem granic, co popychało mnie jedynie dalej. Zacisnąłem palce na jej boku, pozwalając sobie pogłębić pocałunek, wsuwając język do jej ust.

Zathura Rin · 2019-01-10 20:32:53

Prawie wyrwał mi się szept "dobrze". Bo było dobrze. Co prawda, nasze języki nie były zgrane, ale nadrabialiśmy to. Pozwoliłam mu przysunąć się bliżej, ba, sama przysunęłam się do jego ciała, przyklejając się, ciągnąć kark do siebie, wsuwając palce w złote włosy wilka. Czułam na ustach jego drapiący zarost, był całkiem sexy, choć nieco bolesny dla moich warg - przypomnę mu by się ogolił dokładniej - oraz smak warg i języka. Herbata z miodem. Był taki słodki, cały on, jego smak zapach... Nawet nie panowałam nad wysuwającymi się kłami - nie z głodu, z ekscytacji!

Sirius Rin · 2019-01-10 20:43:01

Gdy Zathura przyspieszyła poczułem się zagubiony. W życiu całowałem się tak niewiele raz, w dodatku za każdym razem czułem się z tym po prostu nie na miejscu. Teraz było inaczej, ale... Nie za szybko? Wampirzyca była bardzo podekscytowana, nie trudno było wyczuć jej zaangażowanie w całą tą sytuację. Czy ona czekała na to tak samo jak ja?
Odsunąłem się kawałek, biorąc kilka oddechów. Wciąż byliśmy blisko, ale już nie aż tak bardzo.
Naglę poczułem falę uczuć i myśli, które napływały do mnie z każdej możliwej strony. Pytania zaczynały się od: "Jak w ogóle doszło do całej tej sytuacji?" i ciągnęły długo przez: "Czy powinniśmy?". Może nie? Co się dzieje?!
Zsunąłem dłoń z jej boku i znów położyłem na policzku, pocierając delikatnie kciukiem.
- Przepraszam - szepnąłem. - Sprowokowałem cie - dodałem odsuwając dłoń. Przecież czułem, że była rozdrażniona ostatnio, delikatna. Podświadomie czułem to i teraz... Uh. Może jednak to jest złe?

Zathura Rin · 2019-01-10 20:51:59

Popatrzyłam chwilę na wilka, zupełnie zagubiona. Przyglądałam mu się chwilę, włączając na nowo myślenie, pogubiona spoglądając na Siriusa.
- To raczej moja wina... - mruknęłam, starając się poukładać sobie wszystko od nowa. - Ale... Byłeś tak blisko, a ostatnio tak wiele się zmieniło i... - nagle poczułam się winna temu w jaki stan wprowadziłam Siriusa. - Nie chciałam byś się poczuł zakłopotany - powiedziałam ostrożnie, nadal patrząc na niego. Oddychaj, skup się, weź się w garść. Zrobiłaś to świadomie. pocałowałaś go, całowałaś i całowałabyś dalej.

Sirius Rin · 2019-01-10 20:58:47

Nie byłem pewien, czy pocałowałem ją świadomie, czy... Po prostu to co mnie do niej ciągnęło odkąd pamiętam nie wzięło nade mną góry. Ostatnio traciłem panowanie nad swoimi instynktami. Traciłem je w obecności Zathury, po prostu cała jej osoba sprawiała, że wszystko wokół stawało się nieważne, a jedyny punkt na jaki mogłem patrzeć... To ona.
- Ja... Ostatnio ciągle się tak czuję - przyznałem, kręcąc głową. - Za dużo tego na jeden wieczór - mruknąłem, bardziej zły na siebie. To ja zacząłem. Nie mogłem, nie umiałem, nie chciałem... tak, tak, tak, zdecydowanie to ostatnie. Nie chciałem się powstrzymywać.

Zathura Rin · 2019-01-10 21:09:40

- W porządku... - mruknęłam. Wstałam z niewielkiej kanapy i ujęłam swój kubek. Przez chwile wahałam się co powinnam zrobić, lecz w końcu zdecydowałam się garnąć, jak powinnam już dawno. - Zbliża się ranek. Pójdę się umyć i spać - uznałam, odwracając się i prędkim krokiem wychodząc z tarasu. Do pokoju, do pokoju... Zniknąć, uciec, pomyśleć na spokojnie... Jezu, nie chciałam nic złego, ja... pozwoliłam się porwać temu ciepłu między nami, a on... on nie chciał.
Jeszcze po tym wszytkom co wyznałam... Oh...! Nic się nie trzymało kupy!

Sirius Rin · 2019-01-10 21:20:26

Westchnąłem ciężko, chowając twarz w dłoniach.
- Dobranoc, Thura - szepnąłem jedynie do siebie, bo wampirzyca już wyszła i raczej nawet mając świetny słuch nie byłaby w stanie mnie usłyszeć. Szkoda, bo może by się zatrzymała. Odwróciła. Popatrzyła na mnie. Uśmiechnęła delikatnie. Odpowiedziała tym samym i dopiero zniknęła. Wtedy bym wiedział, że będzie spać spokojnie. Teraz nie miałem pewności.
Sam na pewno nie będę.
Gdy tak siedziałem w bezruchu, rosło we mnie rozgoryczenie i frustracja. Dlaczego tyle rzeczy musiało się wydarzyć na raz. Teraz wiedziałem, że nie byłem osamotniony w tym zmieszaniu, że Zathura też nie czuła się tak samo swobodnie. Wiedziałem też, że musiała sama myśleć o tym wcześniej. Nie była wielce zaskoczona moim zachowaniem. Raczej oszołomiona, tak samo jak ja sam. Poniosło nas? Być może...
No i wiedziałem, że gdzieś tam, są moi biologiczni rodzice. I choć ich nie znałem, nie widziałem na oczy, nie wiedziałem o nich prawie nic, prócz tego, że byli alfami we wrogich sobie watahach... Ciągnęło mnie. Do nich. Czułem do w sobie. Pragnienie spotkania ich. Przynajmniej zobaczenia. Nie wiedziałem, czy to wilcza natura, czy to tak wyglądało? Kiedy wilka ciągnęło do innych wilków? Byłbym w stanie zrobić to sam... znaleźć ich?
Tyle rzeczy na raz przychodziło mi do głowy. W końcu nie wytrzymałem. Zerwałem się na równe nogi i wybiegłem z domu. Zacisnąłem pięści, rozglądając się na boki. Poczułem ten prąd przechodzący przez moje ciało, przygotowując się na przemianę.
Musiałem odreagować. Pobiegać. Ale nie jako człowiek, potrzebowałem pędu, większej prędkości. A wilcza postać właśnie to mi dawała. Ruszyłem do przodu, gdy słońce powoli zaczęło wyłaniać się zza drzew...

Zathura Rin · 2019-01-10 21:38:53

Nigdy nie miewałam problemów ze spaniem. Naprawdę nigdy. Jednak teraz? Chciałabym, by Siri tu był. Nie musiał być tuż obok, ale bardzo chciałam by wrócił już do rezydencji, bym nie musiała... musiała myśleć nad tym gdzie jest. Biega? Oh, pewnie tak. Próbuje oczyścić głowę z myśli. Wiedziałam, wiedziałam, że tak będzie gdy się dowie. To wilk. Wie, że gdzieś tam ma watahę, nawet dwie, gdzie są jego prawdziwi rodzice, którzy kochali by go lepiej niż ja.
Wyrósłby na lepszego wilka. Pewnie na silniejszego mężczyznę, trochę gorzej wychowanego, śmierdzącego wilkiem... Byłby zabawnym, urokliwym młodzieńcem. A teraz? Szuka stada. Szuka swoich, którzy by go akceptowali. Wiedziałam, że tak będzie, wiedziałam! Właśnie dlatego nie chciałam mu o niczym mówić, nie zdradzać swojej tajemnicy... Odejdzie ode mnie. Pokocha ich bardziej niż mnie, bo to jego krew, wyczuje to, to oni są i będą jego rodzicami. Zapomni o mnie, zapomni o rezydencji, zostanie ze stadem, tam w górach... I może czasem najwyżej wspomni o wampirzycy, która uczyła go jeść nożem i widelcem.
Nie wiem w którym momencie się rozpłakałam, ale były to tak szczere i bolesne łzy, że płakałam łkając z bólu aż do wschodu słońca. Zasnęłam ze zmęczenia płaczem i nie obudziłam się ani razu w dzień. Czułam, że pobudka, poskutkowałaby tylko gorszym atakiem łez.

Następnej nocy, po dłuższej kąpieli w gorącej wodzie z aromatycznymi olejkami, zdecydowałam, że przełknę łzy, przełknę wszystko i będę wspierać Siriusa. Pomogę mu dostać się do rodziny. Zasługuje na to, a ja jestem mu to winna. Tak więc gdy przebrałam się w zwykły, acz konkretny strój (czarna spódnica ołówkowa i granatowa koszula wsunięta za pas, z rozpiętymi guziczkami dekolt, oraz delikatny makijaż), po odwiedzinach w bibliotece zapukałam do drzwi pokoju Siriusa.

Sirius Rin · 2019-01-10 22:47:20

Jęknąłem, podciągając się z trudem do pozycji siedzącej. Wróciłem niedawno, byłem kompletnie wyczerpany. Całą noc nie spałem, a przez większość dnia latałem po lesie, starając się uspokoić zmysły.
- Proszę, wejdź, Zathura - powiedziałem zachrypniętym głosem. Przetarłem napuchnięte oczy. - Dzień dobra, a raczej dobry wieczór - mruknąłem rozbawiony, uśmiechając się jednym koncikiem ust.

Zathura Rin · 2019-01-10 23:02:12

- Tak, dobry wieczór... - odparłam, wchodząc w głąb pokoju wilka. Wzięłam głęboki oddech czując las, oraz pot. Sierść. Zapach wilka. - Biegałeś - uśmiechnęłam się lekko. - Powinieneś odpocząć teraz... Chciałam ci tylko to zostawić - wyjaśniłam, kładąc teczkę na biurko. - To... moje informacje odnośnie dwóch watah, z których są twoi rodzice - powiedziałam spokojnie. - Z Alfą pobliskiej watahy znałam się dość dobrze, polowali niegdyś na naszych ziemiach. Jednak od mojego wykluczenia z przyjaciół watahy... Ciężko się z nimi porozumieć - wyjaśniłam i wróciłam do drzwi, nie patrząc długo na Siriusa. - Nie przeszkadzam już, wypocznij... Po prostu byłam ci to winna... - dodałam ciszej, sięgając po klamkę.

Sirius Rin · 2019-01-10 23:15:25

- Zathura - zatrzymałem ja, choć jeszcze nie wiedziałem co chce powiedzieć i czy w ogóle chce coś mówić. Przez chwilę milczałem, nie patrząc na nią. - Możesz iść tyloo... Chciałem żebyś wiedziala, że pocałunek... - podciągnąłem się wyżej, po ierajac twarz. - Chciałem tego. Nie czuj się winna. Nie wiem tylko czy to dobre czy złe, ale podobało mi się.

Zathura Rin · 2019-01-10 23:30:33

- Wiem - przytaknęłam. - Czułam, Siri - dodałam cicho, spoglądając na niego. - A ja nie byłam popchnięta przez moją naturę, oddałam go, bo chciałam - przyznałam. - I... jeśli chcesz to jeszcze przemyśleć, to w porządku. Nie chce byś źle się czuł, dalej mieszkając tu ze mną - dodałam, a na koniec uśmiechnęłam się pod nosem, lekko zadzierając nosa z wyższością. - Poza tym... Jak na kogoś, kto nie nauczył się za bardzo całować, było przyzwoicie. Choć brak ci praktyki - uznałam, prawie jak zawsze, gdy uczył się grać na instrumencie, czy gdy uczył się gwiazdozbiorów, czy czegokolwiek innego ze mną... Nasz żart, tylko jego i mój...

Sirius Rin · 2019-01-10 23:37:44

Mimowolnie uśmiechnąłem się.
- Nauczę się, zobaczysz jeszcze - odparłem jak zwykle, z determinacja i zawzieciem w głosie. Westchnąłem cicho. - Powinienem się przespać... - Zetknąłem na teczki. - Thura? Możesz je zabrać póki co? Niech leżą u ciebie w biurze. Wezmę je, kiedy... Będę gotowy - poprosiłem.

Zathura Rin · 2019-01-10 23:41:47

Zawahałam się, ale pokiwałam głową. Zabrałam je posłusznie z biurka Siriusa, przyciskając do piersi i spoglądając na wilka, który znów był w zasięgu dłoni.
- Możesz je zawsze wziąć - zapewniłam łagodnie. - Wyjdę na chwilę z domu, muszę spotkać się z klientem i omówić sprawę - wyjaśniłam i delikatnie pogłaskałam go po ramieniu. - Odpocznij... Jak wrócę to zjemy coś razem. Ale już na spokojnie - dodałam, cofając niepewni

Sirius Rin · 2019-01-10 23:44:41

Pokiwałem głową.
- Jak wrócisz to będę się nadawał do rozmowy nieco bardziej niż teraz... - szepnąłem, kręcąc powoli głową. - Padam - mruknąłem, opadając na poduszkę, a ciężkie powieki same się zamknęły. - Obudzz mnie na jedzenie, gdybym nie wstał. Powinienem zjeść coś biegłego - wymamrotałem na koniec. - Dobrej nocy, Thura...

Zathura Rin · 2019-01-10 23:53:05

- Dobrego snu, wilczku - odparłam, wychodząc z jego pokoju i zamykając cicho jego drzwi.

Popołudniu, zmieniłam ołówkową spódnicę na luźne jeansy, ale koszulę z głębokim dekoltem zostawiłam. Kończyłam przygotowywać nam jedzenie - dla mnie kolacja, dla Siriusa pełnowartościowe śniadanie. On zawsze tak dużo jadł, że robienie dla niego posiłków trwało dłużej niż robienie posiłków dla wojska. Jednak wilk nie przyszedł zbawiony zapachem jedzenia. Dlatego ostatecznie musiałam iść do niego do pokoju.
- Siri? - zapytałam cicho, siadając na skraju łóżka, na wysokości jego brzucha. Westchnęłam cicho, odgarniając włosy z jego czoła. - Wilczkuuu - dodałam głośniej, potrząsając nim lekko.

#341 2019-01-10 19:47:47

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#342 2019-01-10 19:59:11

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#343 2019-01-10 20:09:36

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#344 2019-01-10 20:14:04

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#345 2019-01-10 20:20:04

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#346 2019-01-10 20:32:53

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#347 2019-01-10 20:43:01

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#348 2019-01-10 20:51:59

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#349 2019-01-10 20:58:47

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#350 2019-01-10 21:09:40

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#351 2019-01-10 21:20:26

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#352 2019-01-10 21:38:53

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#353 2019-01-10 22:47:20

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#354 2019-01-10 23:02:12

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#355 2019-01-10 23:15:25

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#356 2019-01-10 23:30:33

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#357 2019-01-10 23:37:44

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#358 2019-01-10 23:41:47

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#359 2019-01-10 23:44:41

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

#360 2019-01-10 23:53:05

Odp: Historia absurdalna – wilczek i wampirzyca

Stopka