Złoty wiek wampirów

Isaac Leeches · 2021-02-11 15:01:30

Uśmiechnąłem się szczerze i skinąłem głową ze zrozumieniem i szczęściem.
- Może uda nam się wyprosić króla by pozwolił Ci spędzać czas w ogrodzie za dnia. Najpierw w altanie którą widać za oknem, a czasem już bardziej na słońcu... Znów wróci ci ta śliczna opalenizna i będziesz bezpieczna jak nigdzie indziej, w końcu za dnia nie możemy wyjść - zaśmiałem się cicho. - Myślę że to byłby dobry pomysł. Możesz żyć z nami jak wampiry wampiry, ale potrzebujesz więcej światła niż my, to oczywiste... - uśmiechnąłem się czule.

Vivian Leeches · 2021-02-11 15:53:20

- Teraz nie będę jeszcze króla o to prosić... Nie chcę się narzucać i wykorzystywać jego przychylność. Póki co... - Ujęłam jego twarz w swoje dłonie i pogładziłam kciukami po policzkach. - Dostaniemy swoje własne nazwisko. Być może wkrótce będziemy mogli złożyć sobie przysięgi... To się teraz liczy najbardziej dla mnie. Łapanie pramieni słońca jest zdecydowanie mniejszym zmartwieniem. Hmmm... Powinieneś dać mi więcej lekcji tańca!

Isaac Leeches · 2021-02-11 15:58:45

Zaśmiałem się szerzę i z ochotą pokiwałem głową.
- Kiedy tylko zechcesz! Nauka tańca, trzeba jakoś znaleźć ci suknie na naszą ceremonię i na bal... Będzie pięknie, tak, będzie naprawdę pięknie... - westchnąłem zachwycony i pocałowałem moją Vivian z miłością. Ah! Miłość! Tak niesamowite uczucie, po raz pierwszy czułem się od wszystkich lepszy po widziałem co to jest i jak to czuć! - Będziemy nosić wspólne nazwisko, wspólny herb... Będziemy tu żyć i pracować, będziemy wsparciem dla władców... Nie umiem sobie wyobrazić lepszego życia...

Vivian Leeches · 2021-02-11 17:42:12

Uśmiechnęłam się radośnie do wampira, który nagle zaczął tryskać energią.
- Ja sobie nie umiem wyobrazić żadnego innego, najdroższy... To życie jest jedynym prawdziwym jakie moglibyśmy przeżyć. To co przeżyliśmy... Było momentami przerażające. Ale naprawdę nie chciałabym tego zmienić - szepnęłam. - Za żadne skarby i przywileje... Już o tym rozmaiwalismy. Uśmiechnęłam się miękko.
Razem z Isaackiem spojrzeliśmy w stronę, z której doszedł nas dźwięk. Król stal nieopodal nas i przyglądał nam się z tym samym dziwnym wyrazem co zawsze. Ciekawe o czym wtedy myślał?
- Wasza wysokość - przywitałam się, prostując na kanapie. - Właśnie wracamy do pracy - zapewniłam króla.

Mikhail Harland · 2021-02-11 18:00:07

- Słusznie - przyznałem czarodziejce, patrząc na nich uważnie. Czu kiedyś Evie wtuliłaby się we mnie w taki sposób? Szukała by u mnie bliskości, czy prostego wysłuchania... Im więcej na nich patrzyłem tym coraz lepiej i zarazem coraz gorzej rozumiałem co się we mnie działo. - Wracajcie do swoich zajęć, przyjdę niedługo - zapowiedziałem i ruszyłem dalej korytarzem do swojego gabinetu. Może pójdę też do Nikki przed wschodem słońca? Ucałuję ją do snu... Ona nadal była taka mała i nadal tak zależna od wszystkich dookoła no i... Tak kochana. Lubiła dotykać i się przytulać... Moje maleństwo... Moje i Evangeline.

Nazajutrz po zmierzchu, zebraliśmy się w sali tronowej: Doradca, ja, oraz dwójka odmieńców. Moja żona wpadła spóźniona, niechętnie przebywając w pobliżu odmieńców. Isaac był ubrany w piękną czarną koszulę, na młodzieńczą modłę odpiął kilka guzików na torsie, czarodziejka zaś musiała jakimś sposobem przemienić jedną z czarnych koronkowych sukien, na krystalicznie białą, połyskiwała ona w magiczny sposób oraz promieniała, tak jak i jej właścicielka.
- Nadajmy to nazwisko tak jak przystoi w obyczajach - powiedziałem kiwając głową do odmieńców, kiedy zakładałem na głowę koronę, a następnie wziąłem w ręce koronę królowej. - Mogę, moja królowo? - zapytałem, unosząc wyżej skarb pokoleń, jeden z symboli władzy królewskiej, z perłami, jako symbol nadania nam władzy przez bogini magii i oceanów.

Evangeline Harland · 2021-02-11 20:20:54

Sam zapach odmieńców mnie irytował. Skoro czarodziejka umiała się maskować, to mogłaby od razu zamaskować oboje na co dzień, bym nie musiała ich wyczuwać. Wpadłam spóźniona lecz nie celowo, myśli mnie pochłonęły i straciłam poczucie czasu.
Uśmiechnęłam się słabo do męża i pochylialam lekko głowę, gdy ten zakładał na moją głowę ciężką koronę. Była piękna, a ja czułam się w niej jeszcze bardziej władczo niż zazwyczaj. Wyprostowalam się i popatrzyłam na męża ze spokojem, kiwając mu lekko głową, na znak, że jestem gotowa.

Mikhail Harland · 2021-02-11 20:33:08

Kiedy staliśmy oboje z Evie w koronach przed odmieńcami, zobaczyłem w oczach Isaaca najprawdziwszy podziw. W oczach czarodziejki zaś widziałem nutę przerażenia, ale i... szacunek.
- Klęknijcie - powiedziałem głosem nieznoszącym sprzeciwu. Wyczułem, że doradca u mego boku niemal zadrżał. Nie pamiętam kiedy ostatni raz wkładaliśmy z Evie korony, pokazywaliśmy się w pełnej sile i majestacie. - Z mocy nadaj mi przez krew, oraz moc bogini magii, bogini matki stwórczyni Atlanty - zacząłem oficjalną formułę i przyjąłem podawany przez doradcę miecz jednoręczny, wysadzany kamieniami. Legendy mówiły że został splamiony krwią każdej żywej istoty na Atlantis i ma w sobie moc samej stwórczyni. Oczywiście to były legendy.
- Ja, Król Mikhail pierwszy tego imienia Harland, nadaję wam, Isaacu i Vivan ród Leeches, zobowiązując tym samym, jak długo krew rodu Leeches w żyłach waszych potomków płynąć będzie, do oddania koronie i jedynemu panującemu rodu Harland - powiedziałem, kładąc miecz na ramieniu Isaaca, a następnie i Vivian. Następnie podałem miecz Evangeline, by i królowa nadała swoje wymagania obciążające ród Leeches.

Evangeline Harland · 2021-02-11 20:43:28

Przyjęłam miecz od męża i popatrzyłam na tych dwoje. To tylko dzieci, pragnące spokoju... Ta myśl po raz tysięczny przemknęła mi przez głowę. Tym razem jednak na kilka sekund zatrzymałam ją w głowie i pozwoliłam jej do mnie dotrzeć, nie wyrzuciłam od razu. Następnie wzięłam głęboki oddech i spokojnie wyrecytowałam swoją formułkę, bardzo podobną do tego, co już wcześniej powiedział mój mąż, dotykając mieczem ramion Isaaca, a następnie ramion Vivian.
Byłam spokojna i opanowana i... Na jakąś krótką chwilę zapomniałam, że ta dwójka czymkolwiek się różni ode mnie, czy od Mika. Byli dwójką istot dążących do jakiegoś wspólnego celu, razem.

Mikhail Harland · 2021-02-11 20:49:34

Odetchnąłem cicho w myślach, ciesząc się, że moja żona nie postanowiła się za bardzo zabawić mieczem. Widziałem w niej spokój i powagę, to dobrze... Może na moment odpuściła sobie nienawiść do tych dwojgu biednych odmieńców.
- I tak z imienia czystej magii i korony królewskiej, powstańcie Isaacu i Vivian Leeches, pierwsi tego imienia, herbu kła i pióra - uśmiechnąłem się delikatnie. - Jesteście obywatelami Królestwa Wampirów, oraz sługami korony - zakończyłem te słowa, a dwójka młodych istot powstała z kolan i patrzyła na mnie i Evangeline z wyczekiwaniem. Ja natomiast sam ściągnąłem sobie koronę i odłożyłem ją do ozdobnej skrzyni. Zaraz także zdjąłem koronę z Evie i ułożyłem ją tuż obok swojej. Mieczem zajął się doradca.
- To wszystko moi drodzy, jak mówiłem, oswójcie się z rodem Leeches - uśmiechnąłem się już milej spoglądając na odmieńców, którzy zaraz znów złapali się za dłonie.

Evangeline Harland · 2021-02-11 21:03:35

Przymknelam na chwilkę powieki i wzięłam głęboki oddech, gdy już Mikhail zdjął ciężką koronę z mojej głowy. Otworzyłam oczy dopiero w momencie, gdy zaczął zamów mówić do odmieńców.
- Panie, Pani - powiedziała Czarodziejka, uśmiechając się tak jasno, jak księżyc w pełni i skłoniła się przed królem. Zaraz odwróciła się w moją stronę i uczyniła to samo, wyrażając swój szacunek i maskując nim strach przed nami.
Kiwnelam głową w jej strone i popatrzyłam to aby jedno to na drugie.
- Zadbajcie o swoją odmienność, ale w taki sposób, by się z nią nie obnosić poza naszym wąskim gronem. A póki będziecie posłuszni koronie, to korona zapewni wam bezpieczeństwo - podsumowalam i zacisnęłam wargi.

Mikhail Harland · 2021-02-11 21:08:01

- Dziękuję, pani - powiedział miękko Isaac, znacznie lepiej obeznany z konwenansami, kłaniając się nam obojgu i spoglądając jeszcze na mnie kilka dłuższych chwil. - Miałem jeszcze jedno pytanie, jedną niewielką prośbę... - zaczął wampir, jakby wyczuwając grunt po jakim stąpa. Uniosłem lekko brew.
- Ledwo dostałeś nowy ród, a już masz kolejną prośbę? - upewniłem się w jego toku rozumowania, jednak wampir zaprzeczył kręcać głową.
- To nie tak, wasza wysokość - zapewnił mnie zaraz potulnie. - Chodzi o wyjście... do ogrodów - wyjaśnił. - Chcieliśmy z Vivian złożyć sobie przysięgi małżeńskie, tylko we dwoje, na żywej trawie, tak jak w miejscu gdzie się poznaliśmy i pierwszy raz wyznaliśmy sobie uczucia, tam gdzie ich się nauczyłem... - mówiąc to skłonił głowę. - Czy możemy dostać pozwolenie na wyjście do ogrodów, o panie? - zapytał w końcu.

Evangeline Harland · 2021-02-11 21:14:24

Zmarszczyłam brwi, słuchając prośby Isaaca. Czarodziejka złapała go mocniej za rękę i pociągnęła, czerwieniejące na twarzy. Jej serce zabiło szybciej, pompując jej słodką krew... Mmmm. Wyglądało na to, że Vivian nie była za tym, by zadawał to pytanie.
Popatrzyłam na męża, a on na mnie.
- Zapewne gdybym to ja miała wydać zgodę, to byście jej nie dostali, nie podoba mi się myśl, że w ogóle poruszacie się po zamu - odezwałam się pierwsza jednak cały czas patrzyłam na męża, a nie na żądającego pytanie wampira. - Ale że to ty królu masz ostatnie słowo - zauważyłam, zwracając się już bezpośrednio do niego. - To proponuję pozwolić im na to dopiero za jakiś czas, najlepiej bliżej świtu niż środka nocy.

Mikhail Harland · 2021-02-11 21:20:31

- I na pewno nie sami - zaznaczyłem. - Wyjdę wtedy z wami do ogrodu - dodałem, patrząc uważnie na Isaaca. Dobrze się maskował, to nie był głupi wampir. - Będziecie mieli swoją prywatność, ale wolę byście nie uciekli do lasu przy nadarzeniu się pierwszej lepszej okazji - zauważyłem oschle. - Stanę w odległości, ale nie łudźcie się, że będę wam pozwalał chodzić samym do ogrodu - podkreśliłem. Następnie zerknąłem na Evangeline i pokiwałem głową, wracając wzrokiem do dwójki nowych poddanych.
- Zajmiemy się tym po balu, kiedy służba będzie oczyszczać pałac po balu, wtedy przyjdę po was do komnaty i przejdziemy do ogrodów - uznałem, na co wampir pokiwał głową naprawę uradowany i tego już nie ukrywał.
- Dziękuję, dziękuję królu... możesz być pewien, że nie mamy zamiaru uciekać stąd z Vivian... - dodał, kłaniając się swoim władcą.

Evangeline Harland · 2021-02-11 21:30:08

Po tym jak pozwoliliśmy odejść dwójce nowych poddanych usiadłam na tronie i westchnęłam ciężko, wachlując się dłonią.
- Dlaczego masz dla nich takie miękkie serce? - zapytałam wprost, po dłuższej chwili milczenia. Mąż spojrzał na mnie, a ja przechyliła lekko głowę. - To bezsensowne. Nikomu byś tak nie zaufał, a im ufasz. Nie rozumiem - dodałam, marszcząc brwi.

Mikhail Harland · 2021-02-11 21:37:37

Parsknąłem pod nosem i chwilę krążyłem po sali, chowając ręce za plecami.
- Wszedłem do głowy Isaaca. Krążyłem po myślach tej czarodziejki i wiesz co widziałem? - zacząłem miękko. - Szczerość... Prawdziwe emocje i uczucia. Hart ducha. I to pragnienie spokoju, pragnienie znalezienia się tutaj, wiarę że naprawdę jesteśmy ich zbawcami i naprawdę im pomożemy.... - westchnąłem cicho. - Nigdy nie czułem takiej szczerości, chyba że u Nikki... - parsknąłem pod nosem. - Zazdroszczę im trochę, tego uczucia wiesz? Chciałbym go rozumieć... - skrzywiłem się lekko pod nosem. - Obserwuję ich, badam i nie widzę w nich... Nie widzę w nich zła - westchnąłem, spoglądając w końcu na Evie.

Evangeline Harland · 2021-02-11 21:44:45

- Ja widzę w nich coraz mniej zła - przytaknęłam Mikhailowi, przyznając się tym samym do własnego błędu. Ale był on spowodowany strachem, więc nie miałam zamiaru przepraszać go, czy cofać swoje wcześniejsze słowa i złość. Bałam się i swoje dziecko, jedno straciłam i nie dałabym rady unieść tego ciężaru ponownie. - Czymkolwiek się stali, chyba faktycznie nie chcą wbijać nam noży w plecy. Choć nadal nie mam pewności czy czegoś nie szukają, jakiś informacji. Czy nie będą chcieli komuś tych informacji przekazać. Jakkolwiek szczere są ich uczucia względem siebie, nie świadczy to w ogóle o szczerości względem zamiarow do nas - zauważyłam, wykaldajac Mikhailowi swoje obawy. Chciałam je nakreślić porządnie, by Mik mnie zrozumiał, by nie uważał mojej złości i podejrzliwości za irracjonalne.

Mikhail Harland · 2021-02-11 21:52:41

Pokiwałem głową ze zrozumieniem.
- Wiem. Rozumiem to - zapewniłem moją królową ze zrozumieniem. - Wiem to moja królowo, dlaczego się boisz i dlaczego im nie ufasz. I też nie ufam im zupełnie - uspokoiłem ją miękkim tonem. - Ale z drugiej strony... Wyobrażasz sobie by północna szlachta bratałaby się z kimś takim, jak oni, by zdobyć dostęp do korony? Nie, nie, oni są zbyt dumni... Wierzę im, bo to nie jest historia którą dałoby się misternie zaplanować. Ich uczucie jest szczere i ich nadzieja względem nas też jest szczera.... względem mnie - westchnąłem ciężko. - Chcę być dobrym królem, za jakiego mnie mają... - mruknąłem.

Evangeline Harland · 2021-02-11 21:57:46

- Rozumiem twoje chęci jak nikt inny - zapewniłam go spokojnie i pokiwałam głową. - Mik... Tylko proszę... Nie zgadzaj się bez mojego przyzwolenia na to, by któreś z nich zbliżało się do Nikki. Zaakceptuje wszystkie szaleństwa które wymyślisz, ale jeśli sam im pozwolisz na coś takiego, to znów będę wściekła. I agresywna - ostrzegłam z nutą... Ah, sama nie wiem. Smutku? Że być może znów będziemy się kłócić. Strachu? Ze znow nie będę miała go blisko. Wstydu? Ze nie umiem inaczej zareagować... Frustracji? Ze znow nie mam na nic wpływu...
Zmarszczyłam brwi, znów podnosząc na niego wzrok.
- O to jedno cię proszę, królu, na resztę bede... powoli przystawać, ale nie na to - podkreslilam, zaciskając wargi.

Mikhail Harland · 2021-02-11 22:04:55

- Nie dopuszczę ich do Nikoletty - powiedziałem chłodno, odwracając wzrok. - Nie mógłbym... nie mógłbym zaryzykować... - zacisnąłem usta, kręcąc głową. - Nie przeżył bym tego - uznałem przekonany, bez wstydu, bo to po prostu był fakt. - Moja mała kochana... Po prostu możesz być spokojna o Nikki. Oni też wiedzą, jak sprawy się mają, nie będą już więcej tego proponować, ani się oferować - skwitowałem i po krótkim oddechu wróciłem wzrokiem do Evie. - Nie traktuj mnie tak, jakby tylko tobie na niej zależało. Zależy mi na wielu, naprawdę wielu rzeczy Evangeline...

Evangeline Harland · 2021-02-11 22:08:52

Przez kilka długich sekund patrzyliśmy sobie w oczy. Bez złości, po prostu szukając jakiś odpowiedzi na niezadane pytania.
- Ja... Wiem,że tobie na niej zalezy. Nawet bardziej niż mnie - mruknęłam, krzywiąc się lekko. Wzięłam głęboki oddech i pokręciłam głową, podnosząc się z miejsca. - Nie jesteś moim wrogiem i wiem to - zaznaczyłam jeszcze. - A teraz wybacz królu, ale oddalę się już na odpoczynek.

#121 2021-02-11 15:01:30

Odp: Złoty wiek wampirów

#122 2021-02-11 15:53:20

Odp: Złoty wiek wampirów

#123 2021-02-11 15:58:45

Odp: Złoty wiek wampirów

#124 2021-02-11 17:42:12

Odp: Złoty wiek wampirów

#125 2021-02-11 18:00:07

Odp: Złoty wiek wampirów

#126 2021-02-11 20:20:54

Odp: Złoty wiek wampirów

#127 2021-02-11 20:33:08

Odp: Złoty wiek wampirów

#128 2021-02-11 20:43:28

Odp: Złoty wiek wampirów

#129 2021-02-11 20:49:34

Odp: Złoty wiek wampirów

#130 2021-02-11 21:03:35

Odp: Złoty wiek wampirów

#131 2021-02-11 21:08:01

Odp: Złoty wiek wampirów

#132 2021-02-11 21:14:24

Odp: Złoty wiek wampirów

#133 2021-02-11 21:20:31

Odp: Złoty wiek wampirów

#134 2021-02-11 21:30:08

Odp: Złoty wiek wampirów

#135 2021-02-11 21:37:37

Odp: Złoty wiek wampirów

#136 2021-02-11 21:44:45

Odp: Złoty wiek wampirów

#137 2021-02-11 21:52:41

Odp: Złoty wiek wampirów

#138 2021-02-11 21:57:46

Odp: Złoty wiek wampirów

#139 2021-02-11 22:04:55

Odp: Złoty wiek wampirów

#140 2021-02-11 22:08:52

Odp: Złoty wiek wampirów

Stopka