Złoty wiek wampirów

Mikhail Harland · 2021-03-10 00:37:30

Wziąłem głęboki oddech patrząc na Evangeline. Zacisnąłem pięści, zęby, kły aż zazgrzytały.
- Mylisz się, mylisz się Evie - upierałem się dalej i koniec końców po kilku oddechach, ja też to zrobiłem.
Otworzyłem swój umysł. To było jak upadek wielkiego muru, kurz długo unosił się wokół opadłych ścian, a gdy tylko mój umysł stał się otwarty dla mojej żony...
Otworzył się jej obraz szarości i bólu, wielu powtarzanych wspomnień i dziur w sercu i na umyśle, które sam sobie wyrwałem. Jak skrzywdzonym trzeba być, by krzywdzić własny umysł, by wyrywać sobie wspomnienia?
Jakby uwolnione z klatki po mojej głowie latały wspomnienia. Jak klęczę przy grobie Caspara, jak trzymam Nikki, jak mówię do niej i opowiadam o całych nocach, gdy spędzam u niej swoje bezsenne dni... A potem Evie. Kiedy na mnie krzyczy, kiedy patrzy na mnie czule, po seksie, jak mnie obserwuje, uśmiecha się, po treningu, albo gdy wyznaje jej tragedię jakie odbywały się w pałacu gdy byłem jeszcze księciem... Potem mocno przykleiło się bolesne wspomnienie od którego czasu zacząłem wznosić mur. Ten wieczór w ogrodzie, gdy wsunąłem we włosy żony róże, a potem padły głośno, jakby huczało w całej mojej głowie od jej słów: "nasza relacja nie wychodzi dalej". A potem mur, zimny czas, obserwacja Leechesów, wściekłość, to jak prawie uderzyłem Isaaca, to jak krzyczałem na niego, wyżywając się w swojej furii. I te jasne chwile z Nikki i momenty gdy unosiłem wzrok na Evangeline. Pokusa by jej wszystko wykrzyczeć, że nie musiała mnie torturować, bo już skrzywdziła mój umysł i zaufanie.
- Jestem królem, a ty moją królową - zacząłem słabym głosem po opuszczeniu bariery. - Jesteśmy sumą i umysłem wszystkich wampirów, jesteśmy pragnieniem i potrzebą; emocją i myślą... Więc skoro ja to czuję, to czy w głębi myśli, nie czują tego wszystkie wampiry? Może my też możemy czuć, może my też jesteśmy zdolni do tego uczucia - uznałem i skuliłem się nieco, zmęczony tym wyznaniem, tym że tak bardzo obdarłem się przed Evangeline moimi myślami, dzikimi myślami. Nie patrzyłem na nią. Właściwie spodziewałem się, że odejdzie stąd, że znów mnie oskarży o zdradę wszystkich wampirów, że znów będę dla niej powodem do obrzydzenia. Że Mikhail znów ją zawiódł, że powinienem pozostać chłodnym królem. Teraz gdy te bariery opadły, nie czułem się słaby... czułem się po prostu podle, że pokazałem jej bóle i bolączki, nadzieje i chwile radości, którymi nie chciałem się dzielić. Ale jednak... Powinna wiedzieć jak się czuję przy niej, w końcu... była moją królową. Moją żoną...

Evangeline Harland · 2021-03-10 00:51:25

Przysubelam dłoń do brzucha, odwracając się tyłem do męża i odchodząc kilka kroków od niego, jakby odległość miała pomóc w czymkolwiek. Jego myśli uderzyły we mnie z ogromną siłą, było ich za wiele, i były zbyt przytłaczające dla mnie. Ja... Nie potrafiłam... Nie rozumiałam, nie umiałam sobie tego nawet poukładać, na pewno nie tak szybko. To przecież nie powinno we mnie uderzać tak na raz... Wszystko na raz...
Mikhail na pewno coś czuł. Z całą pewnością, miał umysł wysplniony tak rozmaitymi rzeczami, że teraz nie były one do przetworzenia. Ale mój umysł? Nie... Nie było to możliwe, byłam pewna, że nie potrafię. Mikhail musiał być wyjątkowy, tak jak i Isaac Leeches, ale ja nie. Od zawsze byłam jak inne wampiry, prasowe niczym się od nich nie rozniłam.
Zatrzymałam się, lecz nadal stałam tyłem do męża. Poczułam naprawdę silne zawroty głowy, dlatego przymknelam powieki, starając się oddychać głęboko.

Mikhail Harland · 2021-03-10 00:56:27

- To... To dużo, wiem - westchnąłem cicho. Widząc jak się odsunęła, poczułem jak zrobiło jej się nieco slano
Sam też byłem osłabiony. Przeszedłem wolnym krokiem do altany, by tutaj skryć się i odpocząć, by usiąść i zebrać siły... Choć sam nie wiem. Może po prostu chciałem dać mojej żonie chwilę na... Przetrawienie najważniejszych myśli, wspomnień, na zrozumienie ich. Starałem się milczeć, nie oddychać za głośno, być... Po prostu poczekać. Poczekać, czy królowa będzie chciała jeszcze coś... Wiedzieć. Albo zrozumieć... Sam nie wiem. Wszystko to było takie proste i skomplikowane zarazem...

Evangeline Harland · 2021-03-10 22:11:08

Przez długi czas milczałam, nim cokolwiek z siebie wydusilam.
- To bardzo dużo, Mikhail - odparłam z zaciśniętym gardłem i nie zważając już na nic po prostu przykucnęłam a następnie usiadłam na ziemi, cały czas plecami do męża. Złapałam kilka głębokich oddechów, starając się uspokoić. - Dla mnie... Dla mnie za dużo - dodałam, spoglądając w nocne niebo.

Mikhail Harland · 2021-03-10 22:31:22

Wstałem z altany i po prostu usiadłem na trawie obok Evangeliny. Może... może nie jakoś blisko, ale nieopodal, by wiedziała że jestem, ale nie czuła się przytłoczona. Z drugiej strony pewnie wolałaby mnie teraz w ogóle nie widzieć na oczy. Tak sądzę, bo nie miałem zielonego pojęcia co sobie teraz o mnie myśli, a mimo iż jej umysł był otwarty to wiedziałem, że nie wolno mi było teraz się tam zakradać.
- Wiem, że wszystko udźwigniesz... Jesteś najsilniejszą wampirzycą, jaką poznałem w życiu - powiedziałem cicho. - Udźwigniesz, albo się tego wyprzesz, ale... już wiesz, co siedzi mi w głowie. Dlaczego zamknąłem myśli... - dodałem z żalem, jakbym prosił o wybaczenie.

Evangeline Harland · 2021-03-10 23:00:58

- Od zawsze miałeś to wszystko w głowie - wytknęłam, obracając się w stronę męża i spoglądając na niego zagubiona. - Od zawsze wszystkie myśli miałeś inne... Przez to moja nienawiść do ciebie tylko rosła z początku. - Spyscilam wzrok. - ale teraz atakujesz mnie tym wsyztskim na raz i oczekujesz, że zrobię coś innego niż próba ucieczki. Właśnie pozbyliśmy się ciężaru choroby, a ty obarczasz mnie kolejnymi ciężarami? Cokolwiek do mnie czujesz to mnie teraz rani - szepnęłam z prawdziwą nutą bólu w głosie.

Mikhail Harland · 2021-03-10 23:15:10

- To nie był "atak":, Evie - westchnąłem ciężko, pocierając skroń palcami. - I nie czuję tego od zawsze, nie rozumiałem tego tak długo i wiesz co, ty też mnie raniłaś i krzywdziłaś... - skrzywiłem się znacząco. - Nie lubiliśmy się, delikatnie rzecz nazywając. Potem się tolerowaliśmy, wpuszczałem cię na rady, dawałem ci głos, byś była szczęśliwa... zaczęliśmy się szanować, sypiać ze sobą... cierpieliśmy razem, a także triumfowaliśmy, a to wszystko czym teraz się podzieliłem To po prostu efekt tego. To... to po prostu się stało. Poczułem to, początkowo się przeraziłem, a gdy zrozumiałem to... to wiedziałem, że pokazanie ci tego wszystko pogorszy - mruknąłem, zaczesując włosy i opuszczając głowę. - Ale stało się. Chciałaś wiedzieć co jest za tym murem, to masz... Ty. Po prostu ty byłaś za tym murem, bo jesteś dla mnie najważniejsza - pokręciłem głową. - Lecz ciebie to krzywdzi...

Evangeline Harland · 2021-03-10 23:25:50

Zacisnęłam mocno wargi i zaczęłam gwałtownie kręcić głową lecz z początku nic nie mówiąc, nawet nie wydając z siebie żadnego dźwięku, po prostu kręciłam głową
- Nie, nie, nie - odezwałam się w końcu, łapiąc głęboki oddech. - Bo tego nie chce, nie chce być dla ciebie najważniejsza - wymamrotałam, podnosząc się na chwiejnych nogach ku górze. - Po co niby miałabym być w twojej głowie...? Mikhail... - wymamrotałam kompletnie zagubiona, drżąc.

Mikhail Harland · 2021-03-10 23:31:11

- Bo jesteś moją żoną? Bo... bo tyle ze sobą przeżyliśmy bo... Bo mamy, na skrzepłą krew córkę! Która jest idealna w każdym calu i... I narodziła się z uczucia, a nie z umowy i... - pokręciłem głową nie wstając. - Nie wiem dlaczego Evie, rozumiesz?! Ja cię tu, w mojej głowie, nie chciałem! - odparłem jej gdzieś na granicy złości i żalu. - Ja... ja się nie prosiłem o to, by to poczuć, ale to po prostu... po prostu się stało. Jakiś... uśmiech, może słowo... - uśmiechnąłem się krzywo i smutno. - Jakiś śmiech, czy... czy coś tak prostego, tak niespodziewanego i po prostu trafiło... Też to czułaś, zawsze to czułaś! Ale zabraniałaś mi to nazywać - wypomniałem jej, zaciskając zęby. - Ale nawet nie wypowiadając niczego na głos... uczucia nie oszukałem...

Evangeline Harland · 2021-03-10 23:35:18

- I co to zmienia? - zapytałam, a mój mąż podniósł na mnie wzrok, chyba nie do końca rozumiejąc mojego pytania. Westchnęłam, obejmując się ramionami i zerkając to na niego to na kwiaty. - Co zmienia to, że sobie o tym powiedzielismy? Ja wiem, że ty wiesz i ty wiesz, że ja wiem - wyjaśniłam dosyć spokojnym tonem, wciąż zagubiona w tym wszytkim. - Co to zmienia? Do czego ma dążyć ta rozmowa? Do czegoś w ogóle ma dążyć?

Mikhail Harland · 2021-03-10 23:44:20

Uniosłem wzrok i chwilę wpatrywałem się w milczeniu, nim po prostu spojrzałem łagodniej, choć nadal zmęczonym wzrokiem.
- Chcę spróbować - przyznałem szczerze. - Nie chcę tego co mają Leeches, jak już ci kiedyś mówiłem, ale chciałbym spróbować zrobić to... po naszemu - powiedziałem miękko i uniosłem się, wstają z trawy. Czułem się nieco lżej bez barier, jednak zmęczenie związane z noszeniem tych barier było nadal odczuwalne. - Tak jak kiedyś, gdy spędzaliśmy dużo czasu... spacery, dysputy, spotkania po radach... Pamiętasz? Jak dobrze było nam kiedy mogliśmy liczyć na siebie u boku? Znów chciałbym na ciebie liczyć, chciałbym stać u twojego boku...

Evangeline Harland · 2021-03-10 23:49:43

Przymknelam powieki inpokrecilam głową.
- W porządku... Zjednoczenie dobrze zrobi... Nie tylko nam ale i służbie na zamku - wymamrotałam ugodowo, bo po co miałabym się teraz wykluczać o cokolwiek? Utkwiłam wzrok w kroku na dłuższy czas. - Jestem wyczerpana, nie mam siły na dalsze rozmowy, chce wrócić do swojej komnaty - oznajmiłam.

Mikhail Harland · 2021-03-10 23:53:53

- Chcesz... bym cię znów odprowadził? W ciszy? - zapytałem zaraz, choć po chwili się opamiętałem kręcąc głową. - Nie, pewnie... pewnie nie chcesz mnie widzieć przynajmniej przez kilka chwil - mruknąłem niemal z żałosnym cichym śmiechem. - Pójdę na chwilę... na chwilkę do Nikki, utulę ją przed zmierzchem i sam wrócę do swoich komnat - przyznałem i cofnąłem się nieco, by dać więcej przestrzeni królowej. Spróbujemy... my naprawdę spróbujemy...!

Evangeline Harland · 2021-03-10 23:57:25

- Wolę wrócić sama - przytaknęłam, kiwjaac głową. - Moze następnym razem - dodałam cicho i jeszcze raz zerknelam na męża, a następnie odwróciłam się i ruszyłam do wejścia do pałacu. - Do zobaczenia królu - pożegnałam się cicho, ale wiedziałam że Mikhail to usłyszał.

Mikhail Harland · 2021-03-11 00:02:02

- Wystarczy Mikhail... - mruknąłem, ale odpuściłem sobie poprawianie królowej. Evangelina miała teraz znacznie więcej w głowie niż kiedykolwiek chciała mieć. Pewnie była gdzieś na granicy wyklinania mnie, rezygnowania ze zrozumienia, albo po prostu ugodowego przystawania i... UGH ona nie była ugodowa! Evangline nie chodziła na ugody, zawsze musiała dorzucić do siebie swoje pięć kropel uwagi. Ja... ja naprawdę ją skrzywdziłem tym, że była dla mnie najważniejsza? Jak mogłem ją skrzywdzić, kiedy ja chciałem całą swoją siłą dbać o jej dobrobyt i bezpieczeństwo!? Jak!? Nie wiem, ja... ja może się dowiem. Może zrozumiem. Zrozumienie przychodzi z czasem, więc może jeszcze zrozumiem...
Czekały nas kolejne tygodnie... "przejściowe".

Evangeline Harland · 2021-03-13 01:10:18

* * *

Nie pojawiłam się na następnym spotkaniu rady, ale uprzedziłam o swoim zlym samopoczuciu króla, więc chyba nie powinien być na mnie zły, czy obwiniać się, o to, że go unikam. Po prpsyu nie miałam ochoty na słuchanie bandy idiotów i króla. Potrzebowałam trochę czasu dla siebie, spędziłam go w ogrodzie, spacerując po nim z córeczką, co uznałam za naprawdę dobry czas. Odprezylam się, oczyscilam umysł z bałaganu, a przede wszystkim głęboko odetchnęłam, po ostatnio odbytej rozmowę z mężem...
Po prostu nadal nie dowierzałam, że ja i Mikhail możemy... Że my mozemy się... Hmmm... Po prostu bardzo ciężko było mi w to uwierzyć. Ciężko mi było przyznać się przed samą sobą, jak bardzo zależy mi na nim. Wolałabym by takie uczucie było platoniczne. Za to mój mąż z całych sił starał się mnie przekonać, że odwzajemniania tego jest dobre, a ja... Ja...
Ulegalam temu powoli. Dawałam się wciągnąć w wir kompletnego wariactwa. Potężne uczucie. Tak... To uczucie potężnie niszczyło. To z całą pewnością robiło, a co jeszcze miało robić z takimi wampirami jak ja i król? Pojęcia nie miałam. I jeśli chciałabym się dowiedzieć, jeśli wystarczyło by mi na to siły, to musiałabym sama tego spróbować.nikt mi nie wyjaśni, nikt nie zdradzi co się z tym wiąże.
Dlatego wolę ból fizyczny. Jest zdecydowanie prostszy, a przez to przyjemniejszy. Tak mało złożona rzecz, jak ból cielesny jest niczym, przy torturach umysłowych, jakie teraz znosiłam, walcząc sama se sobą, bijąc się z myślami. Ale fakt faktem, bez barier było łatwiej. Teraz wyczuwałam króla z daleka, wyszukiwalam go, i byłam niemal pewna, że Mikhail robi dokładnie to samo co ja — szuka mnie,a gdy odnajduje, uspokaja się. Przynajmniej ja to czułam...

Spotkaliśmy się następnego dnia na obiedzie. Taki wspólny posiłek to chyba dobry początek na ponowne pojednanie.
- Jeśli chcesz wiedzieć, to już czuję się dobrze, jeśli nie, to o tak już to powedziałam - odezwałam się, zasiadając na swoim miejscu. Tym razem nie odsunęłam zastawy, która była położona dosyć blisko zastawy króla. Można powiedzieć, że... Staralam się nie kłócić. To było teraz moim głównym celem. - Ominęło mnie coś nadzwyczajnego? - dodałam, sięgając po wino.

Mikhail Harland · 2021-03-13 10:04:34

Uśmiechnąłem się łagodniej, unosząc wzrok na swoją królową. Następnie pokręciłem głową przecząco.
- Powiedziałbym nawet że nudno, choć to nie powód do narzekania. Po królestwie rozesłano wieści o odnalezieniu źródła choroby oraz jemu przeciwdziałaniu. Najlepiej będzie by wszystkie wampiry były już o tym powiadomione, niech wszystkie próbują się już chronić - wyjaśniłem spokojnie, jedząc swój posiłek. - Od naszych informatorów wiem za to, że czarodziejka zgromadziła już wiele ziół i testuje najróżniejsze mieszanki ziołowe by móc wyleczyć każdego chorego bez wyjątku... - pokiwałem głową z zadowoleniem. - Słowem, póki co możemy spać znacznie spokojniej. Minie trochę czasu nim ostatni wampir zostanie wyleczony, jednak istnieje nadzieją, że już żaden nie zachoruje - podsumowałem. - Nie ominęło cię więc wiele. I cieszę się że już czujesz się lepiej - zaznaczyłem na koniec. - Zapytałbym.

Evangeline Harland · 2021-03-19 18:57:48

Zerknelam kątem oka na męża i uśmiechnęłam się lekko.
- Dobrze... - szepnęłam, biorąc głęboki oddech. - Miejmy nadzieję że wielu już nie zachoruje, i że choroba nie przyspieszy w zbieraniu swoich żniw. Ostatnie czego potrzebujemy to fałszywa nadzieja. Hm, jesli naprawdę jej się uda, mam tu na myśli panią Lechees, to...- Zacisnęłam wargi, zastanawiając się. - Hm, to może będzie trzeba się zastanowić nad jakimś wynagrodzeniem. To dosyć duża zasługa dla wampirzego ludu - zauważyłam spokojnie.

Mikhail Harland · 2021-03-19 19:20:16

Pokiwałem głową, przyznając rację mojej królowej. Wziąłem łyka wina z krwią z namysłem.
- Przed wyjazdem, ona i jej mąż prosili o odrobinę wolności, by wychodzić na ogród. Czarodziejka potrzebuje czasem odetchnąć za dnia światłem słonecznym, byłaby wtedy sama - zauważyłem. - Nie wiem jaką nagrodę móc wyznaczyć dla czarodziejki. Gdyby to był wampir, nieograniczona wolność w dobrze kochanek i tytuł jednakże Leechesów średnio interesują tytuły... - mruknąłem pod nosem, śmiejąc się cicho. - Komiczne. Nie mamy właściwie nic, co by ją interesowało.

Evangeline Harland · 2021-03-21 13:57:13

- Cóż, mamy. Możemy jej i jej mężowi dać prawo do wolności, ale na to jeszcze za wcześnie. Nawet jej zasługi nie przekonają mnie, by ich całkowicie zwolnić z obserwacji. - Zacisnęłam mocno wargi. - Ale trzeba ją nagrodzić. Bo tak wypada. Gdy wróci, to spytamy ją, czego potrzebuje. Niech sama wybierze dla siebie należytą nagrodę, może jednak jest coś,co moglibyśmy jej dać. - Zmarszczyłam lekko brwi. Słowa te brzmiały idiotycznie. Sama czułam się idiotycznie, zastanawiając się nad tym, jak nagdzidzic czarodziejke za uratowanie wampirzego królestwa. Brzmiało to conajmniej śmiesznie.

#501 2021-03-10 00:37:30

Odp: Złoty wiek wampirów

#502 2021-03-10 00:51:25

Odp: Złoty wiek wampirów

#503 2021-03-10 00:56:27

Odp: Złoty wiek wampirów

#504 2021-03-10 22:11:08

Odp: Złoty wiek wampirów

#505 2021-03-10 22:31:22

Odp: Złoty wiek wampirów

#506 2021-03-10 23:00:58

Odp: Złoty wiek wampirów

#507 2021-03-10 23:15:10

Odp: Złoty wiek wampirów

#508 2021-03-10 23:25:50

Odp: Złoty wiek wampirów

#509 2021-03-10 23:31:11

Odp: Złoty wiek wampirów

#510 2021-03-10 23:35:18

Odp: Złoty wiek wampirów

#511 2021-03-10 23:44:20

Odp: Złoty wiek wampirów

#512 2021-03-10 23:49:43

Odp: Złoty wiek wampirów

#513 2021-03-10 23:53:53

Odp: Złoty wiek wampirów

#514 2021-03-10 23:57:25

Odp: Złoty wiek wampirów

#515 2021-03-11 00:02:02

Odp: Złoty wiek wampirów

#516 2021-03-13 01:10:18

Odp: Złoty wiek wampirów

#517 2021-03-13 10:04:34

Odp: Złoty wiek wampirów

#518 2021-03-19 18:57:48

Odp: Złoty wiek wampirów

#519 2021-03-19 19:20:16

Odp: Złoty wiek wampirów

#520 2021-03-21 13:57:13

Odp: Złoty wiek wampirów

Stopka