Złoty wiek wampirów

Evangeline Harland · 2021-02-25 18:35:44

Zatrzymałam się w drzwiach, spoglądając na męża. Zmrużyłam oczy i niezadowolona znów poczułam ścianę, nie nie, nie ścianę. Poczułam gruby mur. Od miesięcy bronił się przede mną, a ja nabierałam chęci, by zacząć się na niego wściekać za to. Jeszcze jakiś czas temu chciał żebyśmy się pogodzili, żeby między nami był spokój. Ale jak miał niby być spokój, skoro od niego nie biło zupełnie nic.
- Denerwuje mnie to, że dopiero teraz zaczęłam coś z tym robić i działać. Nikki jest opóźniona i trzeba szybko coś na to zaradzić, a nie wmawiać że jest "inna" i że wsyztsko z tym w porządku, bo do cholery, nic nie jest w porządku. Gdybyśmy my byli normalni, to przynajmniej ona by była. A teraz już najwidoczniej za późno, nasza egzystencja zdążyła ja zepsuć, cudownie. Będzie miała tak samo popierdolone życie jak ty i ja - wyrzuciłam z siebie z głębokim żalem i natychmiast wyszłam, trzaskając drzwiami, na co dziecko się przestraszyło i zakwiliło, czepiając się mocniej mojej szyi.

Mikhail Harland · 2021-02-25 18:52:11

Spuściłem wzrok. Już dawno nie ogarnęła mnie taka wściekłość, już dawno nie czułem się tak bezradnie beznadziejny.
Nie jestem beznadziejny, jestem potężnym królem wampirów. Nie zniszczyłem swojego dziecka. Nikki była normalna, była potężna... Naprawię to, naprawię wszystko. Chcę by była lepsza ode mnie, lepsza od wszystkich, by była silną księżniczką i jeszcze potężniejszą królową.
Jeśli Nikoletta miała mieć tak samo popierdolone życie jak my, to wyrośnie na naprawdę potężną wampirzycę.

MINĘŁY - JA WIEM - 3 MIESIĄCE?

Znów unikaliśmy się z Evangeliną od czasu próby pobudzenia magii Nikki. Pobudzenia, które się nie udało, bo magia była pobudzona. Wiedziałem, że Evie zajmowała się naszą córką, wiedziałem też że robiła to naprawdę często i długo. Nie wiedziałem jej poza radami, a nawet wtedy wychodziła, gdy uznała że nie będzie już potrzebna. Złość ściskała mną całym, wyładowywałem się na sali treningowej, walczyłem z Isaaciem (który po walce o życie w lesie, był niezwykle biegły w walce w ogóle)... Często widywałem się z czarodziejką, naciskałem by szerzej badała wampirze magię, by korzystała ze zbiorów starej biblioteki, by pojęła co się dzieje z moją Nikki... Albo przynajmniej co się dzieje ze mną.
Issac nazwał to "wyparciem" za co niemal go uderzyłem. Niemal go uderzył - ja! - zatrzymałem milimetry od jego twarzy płaską dłoń do siarczystego policzka. Ja! Miałem zamiar go uderzyć, bo wtykał mi moją barierę.
Byłem szalonym królem. Tęskniłem za widokiem mojej córeczki..
Więc przełknąłem dumę i poszedłem do sali nauczania, gdzie teraz Nikki spędzała większość swojego czasu z moją żoną. Zapukałem w ramach formalności, wszedłem do środka nie czekając na zaproszenie.

Evangeline Harland · 2021-02-25 18:59:22

Podniosłam wzrok i popatrzyłam ze złością na króla, który bez pytania wszedł do sali.
- Powinieneś być po drugiej stronie drzwi, gdy je zamykałeś - odparłam sucho z fotela na którym siedziałam. Nikki siedziała na podłodze, bawiąc się małą, drewnianą laleczką. Zacisnąłem żeby, patrząc z niezadowoleniem na wampira. - Przeszkadzasz nam w zajęciach - dodałam.

Mikhail Harland · 2021-02-25 19:14:15

- Kiedyś chcę odwiedzać córkę - odparłem oschle. - Lepiej powiedz mi czy są jakieś postępy z twoją metodą nauczania - mruknąłem i usiadłem obok Nikki która zawołała wysokim głosem "tata" i przysunęła się do mnie ze swoją laleczką. - Potrafi już wchodzić do myśli? Widzi je, czuje gdy ktoś ją chce zaatakować? - zapytałem miękko, tuląc do siebie dziewczynkę i zaraz uśmiechając się do niej z czułością, jaką ją darzyłem. Evangeline nie chciała widzieć tego uśmiechu... Ale Nikki cieszyła się cieszyła.

Evangeline Harland · 2021-02-25 19:34:25

Zacisnęłam wargi, przyglądając się im chwile w milczeniu.
- Zaczęła wypychać nieproszonych gości z umysłu, choć mnie tak nie traktuje. Ciebie pewnie też nie będzie wyzrucac. Ale gdy robiłam do mocniej, od razu zaczynała się bronić - wyjaśniłam,machając dłonią. - Zresztą sam możesz zobaczyć i poczuć. Nadal nie chce używać swojej magi w drugą stronę. Tak jak mówiła czarodziejka, bałagan - bąknęłam niezadowolona i westchnęłam ciężko. - Z chęcią cię z nią zostawię, bo jestem już zmęczona tą bezsensowną pracą.

Mikhail Harland · 2021-02-25 19:57:29

- Nie jest bezsensowna. Wiemy że umie się bronić przed atakami - odparłem spokojnie, a kiedy Nikki się odsunęła pokazywała mi z przejęciem swoją lalkę. - Nie musisz spędzać tego czasu z Nikki wciąż sama. Jestem jej ojcem, nawet jeśli uważasz mnie za pomyleńca i popierdoleńca, to chce pomagać w jej nauce - powiedziałem, głaszcząc małą po twarzy. - Na pewno tęskniłaś za tatusiem...? - zapytałem cicho prosto w jej umysł, a Nikki zachichotała.

Evangeline Harland · 2021-02-25 20:05:32

Wywróciłam oczami.
- Ty siedzisz na radach i jesteś stu procentowym królem. A ja nie chce spędzać z królem więcej czasu niż jest to potrzebne. Twój zimny umysł doprowadza mnie niemal do szału - warknęłam na męża i podbiosalm się z miejsca. - Chcesz spędzać czas z nią, to spędzaj, ja idę się zabawić - mruknęłam, ruszając do drzwi.

Mikhail Harland · 2021-02-25 20:10:20

Zacisnąłem usta, kiedy Nikki spoglądała na Evangeline która odchodziła. No dalej, rusz się Mikhail... Miało nie być Mikhaila, miał być tylko król...!
- Zamknąłem swój umysł, by było ci łatwiej - powiedziałem niechętnie, jeszcze chwilę powstrzymując ją przed wyjściem. Popatrzyłem z pozycji podłogi na nią, która dumnie stała wyprostowana, patrzyła na mnie z pogardą... Hah jak na wszystko i wszystkich. taki już był jej urok. - W mojej głowie... dzieją się rzeczy, których nie chcesz widzieć - skrzywiłem się lekko. - Ledwo sam sobie z tym radzę. Wzniosłem tą barierę... By było ci łatwiej, Evie... - powiedziałem, w końcu używając jej imienia.

Evangeline Harland · 2021-02-25 20:26:45

Gdyby nie silna samokontrola to chyba bym zadrżała. Od miesięcy nie słyszałam swojego imienia wypowiadanego przez niego. Ale w środku, we mnie, wszystko zadrżało. Zachowałam jednach swój spokój, choć wyraz mojej twarzy musiał się mocno ocieplić.
- Cudownie, jest mi o wiele łatwiej - przytaknęłam zamyślona, bez cienia sarkazmu czy wrogości. Po prostyu nie wiedziałam co innego mogłabym powiedzieć. Pokiwałam zaraz głową uświadamiając sobie,że zastanawiam się nad tym na jego oczachi że nie powinnam tego robić. Wzięłam głęboki oddech starając się wziąć w garść. - Każ ją nakarmić, bo jeszcze nie jadła - dodałam sucho na koniec, odwracając się i wychodząc.
"W mojej głowie... dzieją się rzeczy, których nie chcesz widzieć. Ledwo sam sobie z tym radzę. Wzniosłem tą barierę... By było ci łatwiej, Evie..." Jego głos jak na złość odtwarzał się w mojej głowie. Wynocha!

Mikhail Harland · 2021-02-25 20:35:11

Odetchnąłem ciężko i pogodziłem się z tym, że Evie wolała wyjść. Przynajmniej jej powiedziałem, że nie robię tego jej na złość, a dla niej, właśnie dla niej.
- Choć Nikki - powiedziałem miękkim tonem by maleńka zwróciła na mnie uwagę. Zapytała słodkim głosikiem gdzie jest mama, ale już jej nie odpowiedziałem. Uznałem, że spróbujemy dziś z Nikki medytacji, o której mówiła mi kiedyś czarodziejka. Że ona pomaga ułożyć bałagan w mocy kapłanów. Że może i to pomoże Nikki... Warto było spróbować wszystkiego na dobrą sprawę.

Vivian Leeches · 2021-02-25 20:44:50

***

Leżeliśmy w łóżku, nadzy i spełnieni... Isaac oddychał spokojnie, a ja leżałam z głową na jego piersi, palcami muskając jego umięśniony tors. Królowa przestała zwracać na nas tak wielką uwagę, a król nieco poluzował nasze restrykcje. Isaac chodził z nim trenować, ja czasami przychodziłam, by po prostu posiedzieć z nimi na sali. Król nie mówił za wiele,a my szliśmy za jego przykładem. Isaac twierdził, że nasz władca stosuje metodę wyparcia, nawet mu o tym pwoedzial a wtedy król... Bardzo się zdenerwował. ale na szczęście nic się nie stało. Ja mogłam wychodizli od czasu do czasu na spacery do ogrodu razem ze strażnikiem, choć i nawet strażnicy się już do mnie przekonali i zagadywali pytając o różne rzeczy. To było całkiem mile, gdy przestawało cię traktować jak intruza, a zaczynano na ciebie patrzeć jak na zwykłą istotę. Mile, bardzo miłe.
- Pójdziesz że mną jutro do ogrodu? Po zmroku, jeszcze przed pracą i śniadaniem - sprecyzowała porę.

Isaac Leeches · 2021-02-25 20:51:09

Uśmiechnąłem się czule i przekręciłem głową, by spojrzeć na moją czarodziejkę. Czas był po naszej stronie, z czasem wszyscy do nas przywykli, zaakceptowali jako część społeczności i zaufali - nie całkowicie, jednak poczyniliśmy olbrzymi postęp.
- Pójdę z tobą gdzie tylko zapragniesz, najukochańsza - zapewniłem ją z miłością, zapatrzony w moją czarodziejkę. - Gdzie chcesz się przejść? Czy może potrzeba ci po prostu powietrza? - zapytałem czule.

Vivian Leeches · 2021-02-25 21:08:28

- Po prostu spacer z tobą - odparłam spokojnie, uśmiechając się pod nosem. - Mam ochotę zebrać świeży bukiet i postawić w pokoju żeby wypełnić przestrzeń kolorem i słodkim zapachem - dodałam szeptem i unioslam głowę do góry, patrząc na Isaaca. - Spacerowanie w samotności nie jest złe, zwłaszcza że spędzamy ze sobą bardzo dużo czasu, ale mam teraz ochotę na wspólny spacer w ciszy. Po prostu spacer i świeże nocne powietrze...

Isaac Leeches · 2021-02-25 21:14:46

Uśmiechnąłem się czule, spoglądając wciąż i wciąż na moją Vivian. Poprawiłem jej włosy i z uśmiechem pogładziłem czule po policzku.
- Możesz na mnie liczyć. Spokojny, cichy spacer, razem, zbierzesz najpiękniejsze kwiaty... a potem zajmiemy się swoimi zadaniami - westchnąłem cicho. - Nadal analizujesz co się dzieje z małą księżniczką? - zapytałem cicho, pamiętając jak strapiona była przez wiele tygodni od czasu kiedy król Mikhail poprosił ją o pomoc.

Vivian Leeches · 2021-02-25 21:42:10

Skrzywilam się lekko i westchnęłam, opuszczając głowę na poduszkę. Popatrzyłam w sufit, a potem zerknelam w bok na męża.
- Cóż... Bardzo chciałabym pomoc tej miałej... Ale chyba nie potrafię. Jedno spotkanie to za mało. Inaczej pracuje się z dorosłym wampirem, który ma już wszytsko poukładane. Dzieciecko to dla mnie zupełną nowość. Jedynym wampirzym dzieckiem, jakie miałam okazję poznać byłeś ty. Ale kompletnie nie pamiętam tamtej aury. No i nie potrafiłam jeszcze tak zaglądać wgłąb, wyczuć magię. - Wzruszyłam lekko ramionami. - Męczy mnie to... Król stal się taki cichy i zdystansowany do nas. Królowa zaczęła nas ignorować. I czuć taką ciężką atmosferę. Bardzo mi się to nie podoba. Szkoda, że nie pozwalają mi... Dłużej popracować z księżniczką Nicolette. Wtedy może byłabym w stanie coś zdziałać? Nie wiem, sama nie wiem... A nie lubię nie wiedzieć, bardzo mnie ta niewiedza frustruje.

Isaac Leeches · 2021-02-25 21:55:16

Uśmiechnąłem się pokrzepiająco do mojej czarodziejki.
- Mają cięższy okres, też to czuję - zapewniłem ją spokojnie i dalej głaskałem po policzku. - Może jeszcze pozwolą ci nieco spędzić czasu z księżniczką... Masz prawo nie wiedzieć jak działają małe wampirki... - przyznałem spokojnie. Po chwili milczenia, kiedy wpatrywałem się w czarodziejkę, uśmiechnąłem się zamyślony. - Ciekawe, jak... jak to będzie z naszymi dziećmi... - powiedziałem cicho, zagryzając wargę.

Vivian Leeches · 2021-02-25 21:59:46

Otworzyłam szerzej oczy i zerknelam zaskoczona na Isaaca. Zaraz jednak uśmiechnęłam się i pokręciłam głową.
- Naszymi, hm... Nie mam pojęcia, nie myślę jeszcze o tym... - szepnęłam, marszcząc brwi i spoglądając znów w sufut. - A ty myślisz? - spytałam po chwili zastanowienia, znów zerkając na wampira. - O naszych dzieciach - dodałam lekko rozbawiona.

Isaac Leeches · 2021-02-25 22:08:45

Zaśmiałem się cichutko, nieco zawstydzony.
- Może... może czasami - przyznałem się szczerze. - Zastanawiam się czasem czy... czy będą małymi wampirkami, czy może małymi czarodziejami? Czy będą bardziej jak ty, czy ja? - zamruczałem, dalej spoglądając cuiepło na moją czarodziejkę. - Czasem się zamyślę... Jak to będzie wychowywać dziecko, tak zagadkowe. Będziemy karmić je krwią? Czy może maleństwo nie będzie miało kiełków? - mówiłem dalej, zagryzając lekko wargę.

Vivian Leeches · 2021-02-25 22:16:19

- Gdy już się pojawi, na pewno będzie wspaniałe i jedyne w swoim rodzaju najdroższy... Dla mnie nie będzie to miało znaczenia, czy będzie mieć kły jak ty, czy będzie czarować jak ją - szpnęłam, uśmiechając się delikatnie pod nosem. - Ja jakoś nie odpływam do tego myślami, wybacz ale na razie jestem... Skupiona na badaniach i chyba zbyt zestresowana, by myśleć o... Dziecku. - Mimo wsyztsko uśmiechnęłam się ponownie. - Jetsem pewna tego, że jakiekolwiek by nie było, oboje będziemy je bardzo kochać.

Isaac Leeches · 2021-02-25 22:19:51

Zaśmiałem się cichutko.
- Oh, to też wiem na pewno... W końcu... Będzie nasze... - zagryzłem wargi. - Wiem, że nigdy nie sądziłaś... miałaś żyć jak kapłanka, w celibacie, stronić od związków i życia w rodzinie - przypomniałem. - A jednak masz męża. W dodatku wampira, to obrzydzające dla twojej kultury, ale... ale nie dla ciebie - uśmiechnąłem cię cicho. - Wampiry zazwyczaj nie palą się do rodzicielstwa... Ale ja po prostu... Czasami sobie o tym myślę. Że byłabyś mamą, a ja tatą i... zabieralibyśmy je na spacery po ogrodzie, plotłabyś mu wianki, a ja czytałbym do snu... - westchnąłem cichutko.

#381 2021-02-25 18:35:44

Odp: Złoty wiek wampirów

#382 2021-02-25 18:52:11

Odp: Złoty wiek wampirów

#383 2021-02-25 18:59:22

Odp: Złoty wiek wampirów

#384 2021-02-25 19:14:15

Odp: Złoty wiek wampirów

#385 2021-02-25 19:34:25

Odp: Złoty wiek wampirów

#386 2021-02-25 19:57:29

Odp: Złoty wiek wampirów

#387 2021-02-25 20:05:32

Odp: Złoty wiek wampirów

#388 2021-02-25 20:10:20

Odp: Złoty wiek wampirów

#389 2021-02-25 20:26:45

Odp: Złoty wiek wampirów

#390 2021-02-25 20:35:11

Odp: Złoty wiek wampirów

#391 2021-02-25 20:44:50

Odp: Złoty wiek wampirów

#392 2021-02-25 20:51:09

Odp: Złoty wiek wampirów

#393 2021-02-25 21:08:28

Odp: Złoty wiek wampirów

#394 2021-02-25 21:14:46

Odp: Złoty wiek wampirów

#395 2021-02-25 21:42:10

Odp: Złoty wiek wampirów

#396 2021-02-25 21:55:16

Odp: Złoty wiek wampirów

#397 2021-02-25 21:59:46

Odp: Złoty wiek wampirów

#398 2021-02-25 22:08:45

Odp: Złoty wiek wampirów

#399 2021-02-25 22:16:19

Odp: Złoty wiek wampirów

#400 2021-02-25 22:19:51

Odp: Złoty wiek wampirów

Stopka